Ռուստիկ, (լատին․՝ rusticus – պարզ, կոպիտ, բառացի՝ գեղջկական), ճարտարապետության մեջ ընդհանուր իմաստով նշանակում է գեղջկական ոճով կառուցված շենք, շինարարական տեխնիկայի առումով՝ պարագծով ժապավենով երիզված, կոպտատաշ կամ ցցուն ճակատային մակերես ունեցող քարերով (ռուստերով) շարվածք։ Ռուստիկ հիմնականում կիրառվում է շինության հիմնախարիսխների և պատերի անկյունների շարվածքում։ Հելլենիստական և հռոմեական կառույցներում կիրառվել է պաշտպանական շինություններում և պալատներում։
Երեսապատման այս մեթոդը, բայց առանց քարերը սահուն զոդերով շարադրելու, հռոմեացիներն առաջինը կիրառեցին ճարտարապետական մասերի համար, որոնք ենթադրաբար պետք է զանգվածայնության և ուժի տպավորություն թողնեին (օրինակ ՝ կառույցի նկուղ)։ Հին Հռոմի քաղաքային պայմաններում գեղջուկությունը գործնական նշանակություն ուներ ապահովելով շենքերի առաջին հարկերի մեկուսացումը խոնավությունից և աղմուկից և պաշտպանելով պատերը հռոմեական նեղ փողոցներով անցնող սայլերի հարվածներից։ Ռուստիկի օգտագործումը վերսկսվեց Վերածննդի վաղ շրջանում, հատկապես Տոսկանայի ճարտարապետության մեջ, ինչի մասին վկայում են Ֆլորենցիայի շատ շենքեր, այդ թվում՝ Պիտտի պալատը, որի ճակատը ամբողջովին հագեցած է ռուստիզմով։ Հետագայում, բնական, կոպիտ քարերի հետ միասին, գործի դրվեց սվաղի իմիտացիան և ոճավորումը «գեղջուկ ոճով» ՝ կոպիտ, սպունգ հյուսվածքով կրաքարի տուֆի օգտագործմամբ։
Աճական նշանակություն է ստացել Վերածննդի և բարոկկոյի ժամանակաշրջաններում։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 10, էջ 103)։
