85,000 ჯარისკაცი[2] (მათ შორის 40 000 კოსოვოში და კოსოვოს ირგვლივ)[3] 20 000 პოლიციელი 100 საზენიტო მართვადი რაკეტა[3] 1 400 საარტილერიო ნაწილი [3] 240 თვითმფრინავი[3] 2,032 ჯავშანტექნიკა და ტანკი[3] 1000 რუსი მოხალისე [4][5]
80 თვითმფრინავი (ოპერაცია არწივის თვალი)[7] 1,031 თვითმფრინავი (ოპერაცია ალიანსის ძალა)[8] 30-ზე მეტი წყალქვეშა ნავი და ხომალდი[3] დაახლოებით 50 000 ჯარისკაცი ჩრდილოეთ ალბანეთში
დანაკარგები
300 მეტი დაღუპული ჯარისკაცი[9] 1 031–1 200 დაღუპული [10][11][12][13] 14 მწყობრიდან გამოსული ტანკი[14] 18 მწყობრიდან გამოსული ჯავშანტრანსპორტიორი[15] 20 მწყობრიდან გამოსული საარტილერიო ნაწილი[15] 121 მწყობრიდან გამოსული თვითმფრინავი და ვერტმფრენი[16]
1999 წლის ივნისში იუგოსლავიისა და ნატოს წარმომადგენლებს შორის დადებული კუმანოვოს სამხედრო-ტექნიკური შეთანხმების თანახმად, კოსოვოს კონტროლი KFOR-ის ძალებს დაევალათ, რამაც გამოიწვია არაალბანელი მოსახლეობის (სერბების, ჩერნოგორიელებისა და ბოშების) მასობრივი გადინება. 2008 წლის 17 თებერვალს კოსოვოელმა ალბანელებმა კოსოვოსა და მეტოხიის დამოუკიდებლობა გამოაცხადეს.
↑Coopersmith, Jonathan; Launius, Roger D. (2003) Taking Off: A Century of Manned Flight. American Institute of Aeronautics and Astronautics, გვ. 54. ISBN978-1-56347-610-5.
↑Andrew Cockburn (3 April 2011). „The limits of air power“. Los Angeles Times. ციტირების თარიღი: 3 March 2013.
კოსოვოს ომი ვიკისაწყობში.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
