ჭარ-ბელაქანი

ჭარ-ბელაქანი — XVIII საუკუნის I მეოთხედში აღმოსავლეთ კახეთის ტერიტორიაზე (ისტორიული კაკ-ელისენი) დაღესტნელი ფეოდალების მიერ შექმნილი პოლიტიკური ერთეული; იგივეა, რაც გვიანდელი საინგილო. 1803 წელს ჭარ-ბელაქანი რუს-ქართველთა ჯარმა დალაშქრა და რუსეთის იმპერიის ქვეშევრდომობის მიღება აიძულა. 1830 წელს რუსეთმა უშუალოდ შეიერთა ეს ტერიტორია. 1830-40 წწ. ქმნიდა ჭარ-ბელაქნის ადმინისტრაციულ ოლქს, 1842-60 წწ. — სამხედრო ოლქს, 1860-1917 წწ. — ზაქათალის ოკრუგს. 1918-1921 წწ. შედიოდა საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის შემადგენლობაში; მხარეზე პრეტენზიებს აცხადებდა მეზობელი აზერბაიჯანის დემოკრატიული რესპუბლიკა, შემდეგ — აზერბაიჯანის საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკა, რომელსაც სადავო მიწები საქართველოს ძალადობრივი გასაბჭოების შემდეგ, 1921 წელს, გადაეცა. ამჟამად მოიცავს აზერბაიჯანის ბელაქნის, ზაქათალისა და კახის რაიონების ტერიტორიას.

ლიტერატურა

პაპუაშვილი თ, ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 11, თბ., 1987. — გვ. 384.
პაპუაშვილი თ., ჭარ-ბელაქანი, თბ., 1972.