sewaş

Kurmancî

Navdêr

sewaş mê

1. (Tirkmancî) ceng, herb, şer

Ji wêjeya klasîk

• Letîfa şeng û nazik wek belazîz
  Sewaşek rêhte dîsa 'alema dil
  Bi cadoyê du çeşim fitne engîz — (Melayê Cizîrî, Dîwana Melayê Cizirî, ~1640)

Herwiha

• sawaş

Etîmolojî

Ji osmanî صاواش‎ (savaş) yan tirkî savaş.