Haesitatio linguae

-4 (corrigenda) Latinitas huius paginae corrigenda est. Si potes, corrige vel rescribe. Vide {{latinitas}}.

Haesitatio vel haesitantia linguae,^[1]^[2]^[3] est oratio inordinata cum sermone labefactata est involuntarium per repetitiones sonos vel voces. Cicero "Qui timor! quae dubitatio! quanta haesitatio tractusque verborum!" in dialogo scripsit (De oratore 2.50.202); Quintilianus autem "oblivio" cuiuslibet verbi "aut deformem haesitationem aut etiam silentium" inducere posse ait (Institutiones Oratoriae 11.2.48).

Homines clari qui haesitationem linguae tenebant

Notae

↑ "Haesitatio linguae": Cicero De oratore 2.50.202 et Quintilianus 11.2.48, vide textum nostrum; D. P. Simpson, Cassell's Latin Dictionary (Novi Eboraci: Wiley Publishing, 1968), 838, c.v. stammer.
↑ "Haesitantia linguae": Cicero, Phil. 3.6.16
↑ "Balbuties" (vocabulum mediaevale): John C. Traupman, Latin and English Dictionary, ed. tertia (Novi Eboraci: Bantam Books, 2007), 665, s.v. stammering. Qui hoc modo loqui solebat "balbus" Latinitate classica nuncupatus est.

Nexus interni

[1] "Haesitatio linguae": Cicero De oratore 2.50.202 et Quintilianus 11.2.48, vide textum nostrum; D. P. Simpson, Cassell's Latin Dictionary (Novi Eboraci: Wiley Publishing, 1968), 838, c.v. stammer.

[2] "Haesitantia linguae": Cicero, Phil. 3.6.16

[3] "Balbuties" (vocabulum mediaevale): John C. Traupman, Latin and English Dictionary, ed. tertia (Novi Eboraci: Bantam Books, 2007), 665, s.v. stammering. Qui hoc modo loqui solebat "balbus" Latinitate classica nuncupatus est.

[1]

[2]

[3]