Д фол (бенд)
Д'фол (The Fall) — англиска пост-панк група, формирана во 1976 година во Прествич, Голем Манчестер. Тие претрпеле многу промени во составот, со вокалистот и основач Марк Е. Смит како единствен постојан член. Долгорочните музичари на Фол ги вклучија тапанарите Пол Ханли, Сајмон Волстенкрофт и Карл Барнс ; гитаристите Марк Рајли, Крег Сканлон и Брикс Смит ; и басистот Стив Ханли, чии мелодични, кружни бас линии се широко заслужни за обликувањето на звукот на бендот од албумите од раните 1980-ти, како што е Hex Enduction Hour до доцните 1990-ти.[1]
Првично поврзани со панк движењето од крајот на 1970-тите, музиката на Д'фол претрпела бројни стилски промени, честопати поврзано со промените во составот на групата . нивната музика генерално се одликува со абразивен, репетитивен звук на гитара, напнати ритми на бас и тапани и каустични текстови на Смит,[2] опишани од критичарот Сајмон Рејнолдс како „еден вид северноанглиски магичен реализам кој измешал индустриски грим со неземното и чудното“, изразено преку „испорака со една нота некаде помеѓу амфетамински шилести и предиво со алкохол“.[3] Додека Fall никогаш не постигнал широк успех надвор од помалите хит синглови во доцните 1980-ти и раните 1990-ти, тие имаат задржано силен култ следбеници.
Д'фол ги нарекуваат „најплодниот бенд на британското пост-панк движење“.[4] Од 1979 до 2017 година, тие издадале триесет и еден студиски албум, и повеќе од три пати повеќе од таа бројка ако се земат предвид албумите и компилациите во живо (често издадени против желбата на Смит). Долго време биле поврзани со диск џокејот на Би-Би-Си, Џон Пил, кој ги бранел уште од почетокот на нивната кариера и ги опишал како негов омилен бенд, славно објаснувајќи: „тие се секогаш различни; тие се секогаш исти“.[5] Смртта на Смит во 2018 година практично ставиlaкрај на групата.
Историја
[уреди | уреди извор]Доцни 1970-ти: рани години
[уреди | уреди извор]Д'фол е формиран во Прествич, Голем Манчестер, во 1976 година од Марк Е. Смит, Мартин Брама, Уна Бејнс и Тони Фрил . Четворицата пријатели се состанале за да си ги читаат пишувањата и да се дрогираат.[6] Нивните музички влијанија го вклучуваат Кан (на кој бендот подоцна му оддадал почит на песната „ Јас сум Дамо Сузуки “), Велвет Андерграунд, Капетан Бифхарт и гаражни рок бендови како Монкс и Стуџис.[6] Членовите беа посветени читатели, а Смит ги наведе HP Лавкрафт, Рејмонд Чендлер и Малколм Лори меѓу неговите омилени писатели.[7] Откако ги виделе Секс Пистолс како ја одржуваат својата втора свирка во малата сала за слободна трговија во Манчестер во јули 1976 година, тие решиле да основаат бенд. Смит сакал да ја именува групата „The Outsiders“, но Фриел го смислил името „Д'фол“ по романот на Албер Ками од 1956 година.[6] Смит станал пејач, Брама гитарист, Фрил свирел на бас гитара и Бејнс ги удираше лимените кутии за бисквити наместо тапани; не можејќи да си дозволи да купи сетбтапани, потоа се префрлилна клавијатура.[8] Нивната музика била намерно сурова и репетативна.[6] Песната „Repetition“, изјавувајќи „имаме репетиција во музиката, и никогаш нема да ја изгубиме“, послужила како манифест за музичката филозофија на Д'фол.[9][6]
Групата го одржала својот прв концерт на 23 мај 1977 година, во подрумот на Норт Вест Артс.[8] Нивниот прв тапанар бил запаметен само како „Дејв“ или „Стив“ триесет и четири години,[10] додека музичкиот писател Дејв Симпсон не открил дека тој речиси сигурно бил човек по име Стив Ормрод.[11] Ормрод учествувал на само една свирка, делумно поради политичките разлики со другите членови на групата.[11] Тој бил заменет со Карл Барнс. Д'фол брзо го привлекол вниманието на менаџерот Ричард Бун, кој потоа ja финансирал нивната прва сесија за снимање, а во ноември 1977 година снимиle материјал за нивното деби ЕП, Bingo-Master's Break-Out! [9] Така, дебито на Д'фол на винил излегло во јуни 1978 година.
Составот на Фол ги претрпел своите први драстични промени во 1977-78 година. Кеј Керол, пријателка и колешка на Уна Бејнс во психијатриската болница, станала менаџер на групата и повремен придружен вокал, како и девојка на Смит.[6] [12] Фрил, незадоволен од раководството на Керол, си заминал во декември 1977 година (тој продолжиl да го формира Пасаж со Дик Витс). Накратко бил заменет од Џони Браун, а подоцна и од Ерик Мекган (познат и како Ерик Ферет).[12] Падот бил снимен на 13 февруари 1978 година за ТВ-шоуто на Гранада, „Што се случува“, водено од Тони Вилсон, изведувајќи ги „Психо мафија“, „Индустриски имот“ и „Дрезденски кукли“, со краткиот состав на Смит, Брама, Брнс, Бејнс и Мекган. Бејнс си заминал во март 1978 година по предозирањето со дрога и последователен нервен слом, по што бил заменет од Ивон Полет; Мекган дал отказ во мај, со презир кон возачот на комбето на групата, Стив Дејвис, кој бил облечен во хавајска кошула додека ги носел на снимањето на нивната прва сесија за влијателниот радио диџеј Џон Пил. Мартин Брама го обвинил распаѓањето на оригиналниот состав, на стилот на водење на Смит, заедно со фаворизирањето на партнерот од страна на Керол: „Меѓутоа, раскинувањето не беше толку многу за музиката; повеќе за тоа како ние бевме третирани како луѓе во секојдневието“.[6] 16-годишниот Марк Рајли, сопатник на групата, на крајот бил примен да свири бас гитара.[12]
Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ „Dave Simpson – The Fallen“. Thefallenbook.co.uk. Архивирано од изворникот на 9 September 2011. Посетено на 9 July 2011.
- ↑ Huey, Steve. „Mark E. Smith – Music Biography, Credits and Discography : AllMusic“. AllMusic. Посетено на 25 May 2013.
- ↑ Reynolds, Simon (1996). The Sex Revolts: Gender, Rebellion, and Rock 'n' Roll. Harvard University Press. ISBN 978-0674802735.
- ↑ Huey, Steve. „Mark E. Smith – Music Biography, Credits and Discography: AllMusic“. AllMusic. Посетено на 25 January 2018.
- ↑ O'Hagan, Sean (16 January 2005). „He's Still the Fall Guy The Observer“. guardian.co.uk. Посетено на 25 May 2013.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 Reynolds 2006.
- ↑ Kielland, Aksel (2008). „Mark E. Smith – repetitiv originalitet“. Vinduet (норвешки) (3): 30–36.
- ↑ 8,0 8,1 „The Fall Gigography1977“. thefall.org. Посетено на 25 May 2013. Грешка во наводот: Неважечка ознака
<ref>; називот „1977 gigography“ е зададен повеќепати со различна содржина. - ↑ 9,0 9,1 Eslea, Daryl (2004). 50,000 Fall Fans Can't Be Wrong (CD sleevenotes).
- ↑ Simpson, Dave (5 January 2006). „Dave Simpson Tracks Down Everyone Who Has Ever Been a Member of Mark E Smith's Band The Guardian“. guardian.co.uk. Посетено на 25 May 2013.
- ↑ 11,0 11,1 Simpson, Dave (27 October 2010). „The Fallen Blog: Revealed After 34 Years: The Identity and Full, Sad Story of "The Unknown Drummer"“. thefallenblog.blogspot.com.au. Посетено на 25 May 2013.
- ↑ 12,0 12,1 12,2 „The Fall Online – Biography“. visi.com/fall. Архивирано од изворникот на 26 September 2013. Посетено на 25 May 2013.