Црква „Св. Атанасиј“ - Аларе
| Свети Атанасиј | |
|---|---|
| Άγιος Αθανάσιος | |
 | |
| 40°47′26″N 22°28′0″E / 40.79056° СГШ; 22.46667° ИГД | |
| Место | Аларе, Ениџевардарско |
| Земја | Егејска Македонија, Грција |
| Вероисповед | Цариградска патријаршија |
| Архитектура | |
| Културнонаследна категорија | споменик на културата |
| Архит. тип | еднокорабна базилика |
| Стил | преродбенички |
| Изградба | XIX век |
| Управа | |
| Архијерејско намесништво | Пазарско |
| Епархија | Воденско-постолско-мегленска |
Свети Атанасиј (грчки: Άγιος Αθανάσιος) — преродбеничка црква во селото Аларе, Ениџевардарско, Егејска Македонија. Влегува во состав на Воденско-постолско-мегленската епархија на Цариградската патријаршија.[1][2]
Црквата е гробишен храм изграден во XIX век. Претставува еднокорабна базилика со тринаесетстрана апсида, срушен нартекс-женска црква на запад и трем на југ.[2][3] Во нишата на жртвеникот има остатоци од фрески од крајот на XIX век.[3]
На крајот од XIX и почетокот на XX век, иако целото село било под врховенството на Бугарската егзархија, храмот стоел затворен поради спорови меѓу неа и Цариградската патријаршија.[4]
Црквата е прогласена за историски споменик на 6 декември 1994 г.[2][3]
Поврзано
[уреди | уреди извор]Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ „11η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων“ (PDF). Αρχαιολογικόν Δελτίον. Αθήνα: Υπουργείο Πολιτισμού. Τόμος 49 (1994), Χρονικά Β'2: 575. 1999. ISSN 0570-622Χ. Архивирано од изворникот (PDF) на 2018-05-10.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 „ΥΑ ΥΠΠΟ/ΑΡΧ/Β1/Φ36/50217/1126/20-10-1994 - ΦΕΚ 903/Β/6-12-1994“. Διαρκής κατάλογος κηρυγμένων αρχαιολογικών τόπων και μνημείων. Архивирано од изворникот на 2022-06-07. Посетено на 20 октомври 2014.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 „11η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων“ (PDF). Αρχαιολογικόν Δελτίον. Αθήνα: Υπουργείο Πολιτισμού. Τόμος 49 (1994), Χρονικά Β'2: 576. 1999. ISSN 0570-622Χ. Архивирано од изворникот (PDF) на 2018-05-10.
- ↑ Извори за българската етнография, т. 3, Етнография на Македония. Материали из архивното наследство. София: Академично издателство „Проф. Марин Дринов“. 1998. стр. 83.