Pergi ke kandungan

Pendidikan kesihatan

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.

Pendidikan kesihatan merupakan satu profesion untuk mendidik orang ramai tentang ilmu kesihatan.[1] Bidang dalam profesion ini merangkumi kesihatan persekitaran, kesihatan fizikal, kesihatan sosial, kesihatan emosi, kesihatan intelek dan kesihatan rohani, serta pendidikan kesihatan seksual dan reproduktif.[2][3]

Pendidikan kesihatan boleh ditakrifkan sebagai prinsip di mana individu dan kumpulan orang belajar untuk berkelakuan dengan cara yang kondusif untuk promosi, penyelenggaraan atau pemulihan kesihatan. Walau bagaimanapun, kerana terdapat pelbagai definisi kesihatan, terdapat juga beberapa definisi pendidikan kesihatan. Di Amerika, Jawatankuasa Bersama Pendidikan Kesihatan dan Terminologi Promosi tahun 2001 mendefinisikan Pendidikan Kesihatan sebagai "sebarang gabungan pengalaman pembelajaran yang dirancang berdasarkan teori yang kukuh yang memberikan individu, kumpulan dan komuniti peluang untuk memperoleh maklumat dan kemahiran yang diperlukan untuk menjadikan kualiti keputusan kesihatan."[4]

Pertubuhan Kesihatan Sedunia (WHO) mendefinisikan Pendidikan Kesihatan sebagai terdiri daripada "peluang pembelajaran yang dibina secara sedar melibatkan beberapa bentuk komunikasi yang direka untuk meningkatkan celik kesihatan, termasuk meningkatkan pengetahuan, dan membangunkan kemahiran hidup yang kondusif demi kesihatan individu dan komuniti."[5]

Sejarah

[sunting | sunting sumber]

Selalunya difikirkan bahawa pendidikan kesihatan bermula dengan permulaan penjagaan kesihatan di bahagian terawal sejarah apabila pengetahuan diturunkan dari generasi ke generasi.[6] Tulisan terpelihara dari tamadun purba di China, India, Mesir, Greece, Rom, Parsi dan lain-lain mengandungi maklumat mengenai pelbagai penyakit, rawatannya serta langkah-langkah pencegahan.[6] Sekolah perubatan pertama kemudiannya diasaskan pada akhir abad ke-8 di Salerno, Itali dan memfokuskan sebahagian besar kurikulumnya pada kebersihan yang betul dan gaya hidup sihat.[6] Tidak lama kemudian, mesin cetak Johann Guttenberg membuka jalan agar bahan-bahan pendidikan lebih mudah diakses dengan beberapa bahan terawal yang dicetak adalah risalah kesihatan.[6] Bahan maklumat yang mengandungi maklumat tentang kebersihan dan pilihan gaya hidup sihat menjadi popular sebagai alat untuk memerangi wabak.[6] Pada abad ke-19, "peningkatan kesedaran" mula meningkat untuk meningkatkan pengetahuan orang biasa mengenai kesihatan dan topik lain.[6] Dengan perkembangan bidang perubatan, dengan bidang baharu dicipta untuk menangani masalah baharu, begitu juga kaedah menyediakan pendidikan kesihatan.[6]

Sebelum tahun 1960-an, doktor bertanggungjawab secara utama dan pesakit dijangka mempunyai peranan pasif dalam keputusan kesihatan mereka sendiri.[7] Pada 1976, jurnal Pendidikan dan Kaunseling Pesakit telah diasaskan, dan konsep pendidikan kesihatan mula benar-benar berkembang.[7] Pada masa ini, jelas bahawa jika pesakit dimaklumkan tentang kesihatan mereka, mereka boleh memperbaikinya melalui pelbagai perubahan gaya hidup.[7] Pada 1980-an, kumpulan advokasi pesakit telah menarik perhatian kepada isu hak pesakit seperti hak dimaklumkan tentang keadaan kesihatan dan pilihan berpotensi bagi penjagaan.[7] 1990-an membawa sepenuhnya model membuat keputusan bersama yang hadir dalam tetapan penjagaan kesihatan kini, termasuk kemunculan komunikasi kesihatan elektronik.[7] Akhir sekali, pada abad ke-21, terdapat kemunculan persatuan yang ditetapkan sebagai platform untuk mempromosikan pendidikan dan komunikasi kesihatan.[7]

Pendidikan kesihatan di sekolah

[sunting | sunting sumber]

Di Amerika Syarikat, sekitar empat puluh negeri memerlukan pengajaran pendidikan kesihatan. Kurikulum pendidikan kesihatan yang komprehensif terdiri daripada pengalaman pembelajaran terancang yang akan membantu pelajar mencapai sikap dan amalan yang diingini berkaitan isu kesihatan kritikal. Kajian telah menunjukkan bahawa pelajar dapat mengenal pasti bagaimana emosi dan tabiat pemakanan yang sihat boleh memberi kesan antara satu sama lain.[8] Antaranya ialah: kesihatan emosi dan imej diri yang positif; penghargaan, penghormatan dan penjagaan tubuh manusia dan organ pentingnya ; kecergasan fizikal; isu kesihatan alkohol, tembakau, penggunaan dadah dan gangguan penggunaan bahan; salah tanggapan dan mitos kesihatan; kesan senaman pada sistem badan dan kesejahteraan umum; pemakanan dan kawalan berat badan; hubungan seksual dan seksualiti, aspek saintifik, sosial dan ekonomi komuniti dan kesihatan ekologi; penyakit berjangkit dan degeneratif termasuk penyakit kelamin; kesiapsiagaan menghadapi bencana; keselamatan dan pendidikan pemandu; faktor dalam persekitaran dan bagaimana faktor tersebut mempengaruhi kesihatan persekitaran individu atau penduduk (cth: kualiti udara, kualiti air, sanitasi makanan); kemahiran hidup; memilih perkhidmatan perubatan dan kesihatan profesional; dan pilihan kerjaya kesihatan.

Pendidikan kesihatan di dunia

[sunting | sunting sumber]

Jepun

[sunting | sunting sumber]

Jururawat sekolah di Jepun dipanggil guru yogo juga dikenali sebagai hoken kyoushi (Kanji: 保健教師). Guru yogo menjadi sebahagian daripada kakitangan pendidikan untuk menyokong pertumbuhan pelajar melalui pendidikan dan perkhidmatan kesihatan yang berada di bawah aktiviti pendidikan sekolah.[9] Guru yogo dilatih untuk menjaga kesihatan fizikal pelajar dan kesihatan mental mereka. Melalui pemerhatian mereka terhadap tindakan pelajar, guru yogo dapat mengenal pasti gangguan perasaan pelajar pada peringkat awal dan membantu menyokong mereka sebagai pendidikan sekolah.[10] Masalah yang menyebabkan gangguan ini termasuk sejarah keluarga, penyakit fizikal, diagnosis terdahulu dan trauma.[11] Memandangkan ramai pelajar mengalami trauma, guru yogo dapat mengesan kes penderaan fizikal atau mental (yang boleh menjadi punca trauma) lebih baik daripada guru lain. Dengan itu, guru yogo diharapkan mengambil tindakan pantas semasa pelajar peringkat awal gangguan atau penderaan kanak-kanak secepat mungkin.

Shokuiku (Kanji: 食育) ialah istilah Jepun bagi "pendidikan makanan". Perundangan negara mentakrifkannya sebagai "pemerolehan pengetahuan tentang makanan dan pemakanan, serta keupayaan untuk membuat keputusan yang sesuai melalui pengalaman praktikal dengan makanan, dengan tujuan membangunkan keupayaan orang ramai untuk hidup dengan diet yang sihat."

Ia telah dimulakan oleh Sagen Ishizuka, seorang doktor tentera terkenal dan perintis diet makrobiotik. Berikutan pemasukan makanan segera Barat pada akhir abad ke-20, kerajaan Jepun mewajibkan pendidikan dalam pemakanan dan asal-usul makanan, bermula dengan Undang-undang Asas Shokuiku pada tahun 2005, dan diikuti dengan Undang-undang Kesihatan Sekolah pada tahun 2008. Universiti telah menubuhkan program untuk mengajar shokuiku di sekolah awam, serta menyiasat keberkesanannya melalui kajian akademik.[12]

Kebimbangan utama yang membawa kepada perkembangan undang-undang shokuiku termasuk:

  • Budak sekolah ponteng sarapan.
  • Kanak-kanak membeli makanan di kedai serbaneka dan bukannya makan bersama ibu bapa mereka.[13]
  • Keluarga tidak makan bersama-sama.

Kelas shokuiku menerokai proses membuat makanan, seperti pertanian atau penapaian; bagaimana bahan tambahan mencipta rasa; dan dari mana datangnya makanan.[14]

Taiwan

[sunting | sunting sumber]

Pendidikan kesihatan di Taiwan memberi tumpuan kepada pelbagai topik, termasuk:[15]

  • Pendidikan kepada pelajar untuk meningkatkan tahap kesihatan mereka.
  • Membantu ibu bapa menggunakan sumber kesihatan dan maklumat pendidikan kesihatan.
  • Ajar pelajar memahami penyakit tertentu dan pengetahuan perubatan asas.

Rujukan

[sunting | sunting sumber]
  1. ^ McKenzie, J., Neiger, B., Thackeray, R. (2009). Health education can also be seen as preventive medicine (Marcus 2012). Health Education and Health Promotion. Planning, Implementing, & Evaluating Health Promotion Programs. (pp. 3-4). 5th edition. San Francisco, CA: Pearson Education, Inc.
  2. ^ Donatelle, R. (2009). Promoting Healthy Behavior Change. Health: The basics. (pp. 4). 8th edition. San Francisco, CA: Pearson Education, Inc.
  3. ^ International technical guidance on sexuality education: an evidence-informed approach (PDF). Paris: UNESCO. 2018. m/s. 82. ISBN 978-92-3-100259-5.
  4. ^ Joint Committee on Terminology (2001). "Report of the 2000 Joint Committee on Health Education and Promotion Terminology". American Journal of Health Education. 32 (2): 89–103. doi:10.1080/19325037.2001.10609405.
  5. ^ World Health Organization. (1998). List of Basic Terms. Health Promotion Glossary. (pp. 4). Retrieved May 1, 2009, frogym oyohttp://www.who.int/hpr/NPHj/ddoocs/hp_glossary_en.pdf.
  6. ^ a b c d e f g Gracová, Drahomíra (2015). "HISTORICAL DEVELOPMENT OF HEALTH EDUCATION" (PDF). GRANT journal. 4: 33–38.
  7. ^ a b c d e f Hoving, Ciska; Visser, Adriaan; Mullen, Patricia Dolan; van den Borne, Bart (2010-03-01). "A history of patient education by health professionals in Europe and North America: From authority to shared decision making education". Patient Education and Counseling. Changing Patient Education (dalam bahasa Inggeris). 78 (3): 275–281. doi:10.1016/j.pec.2010.01.015. ISSN 0738-3991.
  8. ^ "Nutrition Education in US Schools". www.cdc.gov (dalam bahasa Inggeris). 2021-02-16. Dicapai pada 2022-04-25.
  9. ^ Masumoto, Yukiko; Morinobu, Shigeru; Fujimaki, Koichiro; Kasagi, Keiko (2021-07-01). "Important factors in the observation dimensions of high school Yogo teachers to detect prodromal symptoms of mental health issues in adolescents". Journal of Affective Disorders Reports (dalam bahasa Inggeris). 5: 100173. doi:10.1016/j.jadr.2021.100173. ISSN 2666-9153.
  10. ^ Masumoto, Yukiko; Morinobu, Shigeru; Fujimaki, Koichiro; Kasagi, Keiko (2021-07-01). "Important factors in the observation dimensions of high school Yogo teachers to detect prodromal symptoms of mental health issues in adolescents". Journal of Affective Disorders Reports (dalam bahasa Inggeris). 5: 100173. doi:10.1016/j.jadr.2021.100173. ISSN 2666-9153.
  11. ^ "Mood Disorders; Causes, Symptoms, Management & Treatment". Cleveland Clinic. Dicapai pada 2022-05-09.
  12. ^ Goto, Keiko; Murayama, Nobuko; Honda, Sayaka (2009). "The Perceived Roles of Fast Foods and Shokuiku (Food and Nutrition Education) in Healthy and Sustainable Food Practices in Japan". Journal of Nutrition Education and Behavior. 41 (4): S2–S3. doi:10.1016/j.jneb.2009.03.101.
  13. ^ "shokuiku - Buzzword - Trends in Japan - Web Japan". web-japan.org.
  14. ^ Mark Frank. "Food and Education II : The Shokuiku in English Project". Bulletin of Keiwa College 15 (2006).
  15. ^ "Taiwan Health Promoting Schools". Taiwan Health Promoting Schools. Diarkibkan daripada yang asal pada 2014-11-25.
Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Pendidikan_kesihatan&oldid=5645866"