Diana El Jeiroudi
| Diana El Jeiroudi ديانا الجيرودي | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Geboren | Damascus, 15 januari 1977 | |||
| Geboorteland | .svg){kind=small} Syrië
| |||
| Jaren actief | 2002 - heden | |||
| Beroep | filmregisseur en -producent | |||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| (mul) TMDB-profiel | ||||
| ||||
Diana El Jeiroudi (ook bekend als Diana Aljeiroudi; Arabisch: ديانا الجيرودي; Damascus, 15 januari 1977) is een Syrische onafhankelijke filmregisseur en -producent. Zij is een van de oprichters van het Dox Box, het eerste documentairefestival in Syrië, en de Dox Box non-profitorganisatie in Duitsland.[1]
Opleiding
[bewerken | brontekst bewerken]El Jeiroudi studeerde aan de Faculteit Arts and Humanities (kunsten en geesteswetenschappen) van de Universiteit van Damascus. Aan het Institut national de l'audiovisuel van de Sorbonne werd zij opgeleid in filmproductie en -distributie. Van 1998 tot 2002 deed zij marketing en reclame voor een aantal internationale organisaties, tot zij met haar echtgenoot Orwa Nyrabia Proaction Film begon, een onafhankelijk filmproductiebedrijf in Damascus.
Loopbaan
[bewerken | brontekst bewerken]Documentaires
[bewerken | brontekst bewerken]Haar eerste film als regisseur was The Pot (2005), een korte experimentele documentaire over de vrouwelijke identiteit met zwangerschap als onderwerp. Hij ging in première tijdens het prestigieuze Yamagata International Documentary Film Festival in Japan. De film werd vertoond in meer dan zestig landen en kreeg goede kritieken.[2]
Haar tweede film Dolls, A Woman from Damascus (2008) gaat over de Fullapop, de gesluierde versie van de Amerikaanse Barbie.[2] Hij ging in première op het IDFA en werd vertoond in meer dan veertig landen, onder meer op Visions du Réel, het Montpellier Cinemed Festival en het International Documentary Festival van Kopenhagen. Ook deze film werd zeer goed ontvangen door de recensenten; CounterPunch schreef: "Soms is er een film die alle spanningen en tegenstrijdigheden van een volk en een staat omvat. Dit is de verdienste van Diana El Jeiroudi's documentaire over de situatie van vrouwen, de opkomst van de consumptiemaatschappij en de groeiende invloed van het moslim-fundamentalisme in Syrië."[3]
In 2012 regisseerde ze een derde documentaire, samen met de Syrische fotograaf en activist Guevara Namer. De korte film, getiteld Morning Fears, Night Chants, ging in 2012 in première tijdens het IDFA met een crew list van allemaal schuilnamen. Hij vertelt het verhaal van een jonge Syrische vrouw die als singer-songwriter met gevaar van vervolging in Damascus woont.[4]
In 2018 regisseerde zij Republic of Silence, een persoonlijk verslag waarin ze toont hoe het is om op te groeien in Syrië. Hetzelfde jaar verscheen Five Seasons, een undercover documentaire waarin de activiteiten van vier jonge vrouwen uit Damascus worden gevolgd wier leven sterk verandert als ze betrokken raken bij de Syrische Burgeroorlog.
El Jeiroudi's films werden ook getoond tijdens kunstmanifestaties en -bijeenkomsten zoals de Kunsthalle Wien, Staatliche Museen zu Berlin en de Aziatische kunstbiënnale in Taiwan.
Producent, trainer en promotor
[bewerken | brontekst bewerken]Als producent van documentaires werkte El Jeiroudi aan diverse succesvolle projecten. Silvered Water, Syria Self Portrait ging in 2014 in première op het filmfestival van Cannes en kreeg een Grierson Award op het Filmfestival van Londen. The Mulberry House van de Schots-Jemenitische, voor een Oscar genomineerde filmmaker Sara Ishaq, ging in première op het IDFA van 2013. Zij was ook een van de producenten van Return to Homs, in 2013 de eerste film uit de Arabische Wereld die het IDFA opende, en de Grand Jury Prize won van het Sundance Film Festival van 2014.
In de hoedanigheid van promotor en trainer gaf El Jeiroudi leiding aan de professionele activiteiten van Dox Box.[5] Zij en haar echtgenoot Orwa Nyrabia lanceerden Dox Box in het begin van 2008. Het internationale festival groeide snel uit tot een van de belangrijkste bijeenkomsten voor documentaires in de Arabische wereld.[6] Het begon met vertoningen in bioscopen in Damascus, maar vanaf 2009 volgden andere Syrische steden zoals Homs en Tartous. Gelijk met het jaarlijkse festival werden workshops en andere activiteiten aangeboden aan jonge Syrische filmmakers.
De vijfde editie van het festival, gepland voor maart 2012, werd afgezegd uit protest tegen het hardhandige optreden van de Syrische regering tegen demonstranten aan het begin van de Syrische Burgeroorlog. Het festival werd niet langer gehouden, en El Jeiroudi pleitte ervoor dat Syrische documentaires zouden worden vertoond op festivals over de hele wereld, op wat werd genoemd de "Dox Box Global Day." Het doel was te laten zien "hoe armoede, onderdrukking en isolering niet voorkomen dat mensen spectaculair moedig, koppig en waardig worden."[7] Voor het werk bij Dox Box kregen El Jeiroudi en Nyrabia diverse prijzen, waaronder de Katrin Cartlidge Award en de Europese Documentaire Netwerk Award in 2012.
In 2013 verhuisden El Jeiroudi en Nyrabia naar Berlijn. Daar zetten zij hun werk voort binnen Proaction Film, dat omgedoopt werd in No Nation Films.[8] In 2014 kondigden zij de oprichting aan van Dox Box-e.V., een non-profitorganisatie voor de ondersteuning, promotie en opleiding van een nieuwe generatie documentairemakers in de Arabische wereld.[9][10] Naast haar werk als algemeen directeur van de organisatie bleef El Jeiroudi films produceren en regisseren.
El Jeiroudi was lid van de jury van diverse festivals, waaronder het IDFA en het One World filmfestival in Praag. In 2014 was zij het eerste Syrische jurylid van het Filmfestival van Cannes. In 2015 was zij lid van de jury voor de allereerste documentaire die "L'Oeil d'or" kreeg tijdens het filmfestival van Cannes 2015.
In 2017 waren El Jeiroudi en Nyrabia de eerste Syriërs die werden uitgenodigd lid te worden van de Academy of Motion Picture Arts and Sciences.[11]
Externe links
- (en)
Diana El Jeiroudi in de Internet Movie Database - DOX BOX International Documentary Film Festival in Syrië
- No Nation Films
Bronnen en voetnoten
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Diana_El_Jeiroudi op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
- ↑ (en) (www.dw.com), Deutsche Welle, Pop-up exhibit in Berlin brings together Syrian artists in exile. DW.COM (28 oktober 2016). Gearchiveerd op 13 augustus 2018. Geraadpleegd op 21 november 2018.
- ↑ a b (en) Shohreh Jandaghian, Diana El-Jeiroudi talks about "Veiled Barbie Dolls". Cinema without borders (25 juli 2007). Gearchiveerd op 1 december 2018. Geraadpleegd op 21 november 2018.
- ↑ (en) Syria and the Arab Barbie Doll–Before the Deluge. CounterPunch (2 januari 2009). Geraadpleegd op 21 november 2018.
- ↑ (en) Morning Fears, Night Chants. IMDB. Geraadpleegd op 21 november 2018.
- ↑ (en) Müller, Tue Steen, Dox Box Damascus 12 (11 maart 2010). Gearchiveerd op 2 december 2018. Geraadpleegd op 21 november 2018.
- ↑ (en) Diana El Jeiroudi and Orwa Nyrabia Winners of the Katrin Cartlidge Foundation Scholarship. Sarajevo Film Festival (juli 2012). Gearchiveerd op 15 januari 2013. Geraadpleegd op 21 november 2018.
- ↑ (en) Bank, Charlotte, The Hunt for Awkward Cultural Activists. Qantara.de (29 augustus 2012). Geraadpleegd op 21 november 2018.
- ↑ (en) Goodfellow, Melanie, Syria’s Proaction Film rebrands as No Nation Films. Screen Daily (14 december 2016). Geraadpleegd op 22 november 2018.
- ↑ (en) Goodfellow, Melanie, Proaction to launch Syrian Film Institute. ScreenDaliy.com (9 december 2013). Geraadpleegd op 21 november 2108.
- ↑ (en) Diana El Jeiroudi on ZDF/3Sat (25 july 2017). Gearchiveerd op 23 november 2018. Geraadpleegd op 21 november 2018.
- ↑ (en) AMPAS New Members - Class 2017. Oscars.org. Geraadpleegd op 21 november 2018.