Naar inhoud springen

TT Assen 1981

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Nederland TT Assen 1981
Ricardo Tormo, winnaar 50cc-klasse
Ricardo Tormo, winnaar 50cc-klasse
Officiële naam Grote Prijs van Nederland der KNMV
Land Vlag van Nederland Nederland
Datum 27 juni 1981
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Italië Marco Lucchinelli
Snelste ronde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Eerste Vlag van Italië Marco Lucchinelli
Tweede Vlag van Nederland Boet van Dulmen
Derde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
350 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Derde Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
250 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Derde Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Italië Loris Reggiani
Derde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
50 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Tweede Vlag van Nederland Henk van Kessel
Derde Vlag van Zwitserland Rolf Blatter
Zijspan
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor/Vlag van Zweden Benga Johansson
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Eerste Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor/Vlag van Zweden Benga Johansson
Derde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg

De TT Assen 1981 was achtste Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1981. De races werden verreden op 27 juni 1981 op het TT Circuit in Assen.

De TT van Assen vormde een keerpunt in het seizoen 1981, want Marco Lucchinelli, Toni Mang en Ricardo Tormo konden een voorschot nemen op hun wereldtitel, die hen allemaal praktisch in de schoot geworpen werd. Lucchinelli omdat zijn concurrenten Kenny Roberts, Graeme Crosby en Randy Mamola geen punten scoorden, Mang omdat Jon Ekerold helemaal niet kon deelnemen en Tormo omdat Stefan Dörflinger in zijn laatste ronde viel. Het werd vooral een debacle voor het 500cc-team van Yamaha, want ook Barry Sheene kwam bij de start niet van zijn plaats. De wisselende weersomstandigheden - en daarmee de juiste bandenkeuze - speelden de hoofdrol in de 51e TT. Tegen de verwachting in verscheen Takazumi Katayama toch weer met de Honda NR 500, maar opnieuw zonder succes.

De start van de 500cc-race werd tien minuten uitgesteld omdat het was gaan regenen en de wedstrijdleiding de coureurs de tijd gaf om regenbanden te monteren. Dat deed lang niet iedereen: de meesten kozen voor intermediates, maar voorin stonden Boet van Dulmen, Kenny Roberts en Randy Mamola op regenbanden. Het haastige monteren had Roberts echter parten gespeeld. In de opwarmronde merkte hij al dat er iets niet in orde was en vlak voor de start schoof hij zijn machine met een geblokkeerd voorwiel het gras in. Er was een remblok verkeerd gemonteerd en de race was voor Roberts voorbij. Van Dulmen zag het gebeuren en probeerde een uitgestelde start te forceren door zijn eigen motorfiets dwars te zetten. Dat leverde een gevaarlijke situatie op, want de start ging gewoon door en Van Dulmen kwam meteen in het middenveld terecht. Na de start bleek er nog een fabrieks-Yamaha OW 54 stil te staan: Barry Sheene slaagde er niet in zijn machine aan de praat te krijgen en daarmee was het hele Yamaha-fabrieksteam uitgeschakeld. Crosby nam aanvankelijk de leiding, maar werd aangevallen door Mamola, die daarbij in het gras terechtkwam en viel. Crosby werd nu gevolgd door Kork Ballington en Boet van Dulmen, die zijn regenbanden ten volle benutte en uiteindelijk zelfs de leiding overnam. Marco Lucchinelli passeerde Crosby ook maar verloor terrein op van Dulmen, die een flinke voorsprong opbouwde. De baan droogde echter op, waardoor de Lucchinelli met zijn intermediate-banden in het voordeel was. Halverwege de race wist hij Van Dulmen te passeren, waarna hij een flinke voorsprong opbouwde. Van Dulmen werd echter niet meer bedreigd door Ballington, die derde werd en de eerste podiumplaats voor de Kawasaki KR 500 scoorde.

Uitslag 500 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki 50'16"05 15
2 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha 50'48"94 12
3 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 50'54"00 10
4 Vlag van Nederland Willem Zoet Suzuki '50'58"40 8
5 Vlag van Nederland Jack Middelburg Suzuki 51'30"70 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Potter Yamaha 5
7 Vlag van Frankrijk Bernard Fau Suzuki 4
8 Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Kawasaki 3
9 Vlag van Italië Guido Paci Yamaha 2
10 Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha 1
11 Vlag van Finland Seppo Rossi Suzuki
12 Vlag van Nederland Dick Alblas Suzuki
13 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Yamaha
14 Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki
15 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki
16 Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha
17 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Yamaha
19 Vlag van Nieuw-Zeeland Stuart Avant Suzuki
20 Vlag van Finland Kimmo Kopra Suzuki
DNF Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki Val
DNF Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Suzuki Val
DNF Vlag van Japan Takazumi Katayama Honda Drijfstang
DNF Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki
DNF Vlag van Italië Graziano Rossi Morbidelli
DNQ Vlag van Italië Virginio Ferrari Cagiva Val in training
DNQ Vlag van Nederland Rob Punt Suzuki Motorpech in training
DNQ Vlag van Nederland Henk de Vries Suzuki Blessure[1]
DNS Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha Blokkerende rem
DSQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Yamaha Aangeduwd

Top 10 WK-stand na deze race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki 58
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki 54
3 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 46
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Suzuki 42
5 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha 41
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Yamaha 37
7 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 19
Vlag van Japan Hiroyuki Kawasaki Suzuki
9 Vlag van Nederland Jack Middelburg Suzuki 18
10 Vlag van Italië Guido Paci Yamaha 9

Vanaf de vijfde startrij wist Mar Schouten toch als eerste weg te komen bij de start van de 350cc-klasse. Hij werd gevolgd door Carlos Lavado en daarna een grote groep rijders die enigszins uiteenviel toen Mick Grant in de Geert Timmer-bocht viel. Zijn brandstoftank klapte op de baan, waardoor de bocht vol benzine lag. Bovendien hadden de achtervolgers de grootste moeite de ravage te omzeilen, waardoor vooral Patrick Fernandez het contact met de kopgroep verloor. Schouten viel al snel enkele plaatsen terug maar zou toch nog als zesde finishen. Intussen nam Toni Mang de leiding voor Lavado en was de strijd om de eerste twee plaatsen beslist. Om de derde plaats vond een gevecht plaats tussen Graeme McGregor, Jean-François Baldé, Jeffrey Sayle en de inmiddels weer aangesloten Fernandez. Sayle viel met pech uit en uiteindelijk werd Baldé derde, een halve seconde voor Fernandez.

Uitslag 350 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 47'48"9 15
2 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 48'04"7 12
3 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 48'13"3 10
4 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha 48'13"8 8
5 Vlag van Australië Graeme McGregor Yamaha 48'25"1 6
6 Vlag van Nederland Mar Schouten Yamaha 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Yamaha 4
8 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Bakker-Yamaha 3
9 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 2
10 Vlag van Zweden Bengt Elgh Yamaha 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Yamaha
12 Vlag van Duitsland Walter Hoffmann Yamaha
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Armstrong-Rotax
14 Vlag van België René Delaby Yamaha
15 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha
16 Vlag van Frankrijk Roger Sibille Yamaha
17 Vlag van Nederland Rinus van Kasteren Yamaha
18 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Mladen Tomic Yamaha +1 ronde
19 Vlag van Zwitserland Edwin Weibel Moko-Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Yamaha Val
DNF Vlag van Verenigde Staten Richard Schlachter Solo
DNF Vlag van Frankrijk Pierre Bolle Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha
DNF Vlag van Italië Massimo Matteoni Bimota-Yamaha
DNF Vlag van Italië Sauro Pazzaglia Yamaha
DNF Vlag van Australië Jeffrey Sayle Yamaha
DNS Vlag van Frankrijk Jacques Cornu Yamaha Blessure[2]
DNS Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha Blessure[3]
DNS Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Solo Blessure[4]
DNS Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha Blessure[5]
DNS Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha Blessure[6]
DNQ Vlag van Australië Graeme Geddes Bimota-Yamaha
DNS Vlag van Frankrijk Eric Saul Chevallier-Yamaha Blessure[7]

Top 10 WK-stand na deze race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 73
2 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Solo 52
3 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha 43
4 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 41
5 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 27
6 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha 24
7 Vlag van Frankrijk Eric Saul Chevallier-Yamaha 18
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Yamaha 17
9 Vlag van Frankrijk Jacques Cornu Yamaha 14
Vlag van Australië Graeme McGregor Yamaha

Na een goede start reed Roland Freymond in de eerste ronde aan de leiding van de 250cc-race in Assen, gevolgd door Toni Mang, Jean-François Baldé, Jeffrey Sayle en zelfs Thierry Espié met de debuterende Pernod. Die viel echter in de tweede ronde uit. Mang nam aanvankelijk de leiding over, maar werd vergezeld door Carlos Lavado. Tussen deze twee ontstond een op het oog spannend gevecht, maar het had er alle schijn van dat Mang een saaie race als de eerder verreden 350cc-klasse wilde voorkomen. Met handgebaren maakte hij Lavado duidelijk dat hij moest volgen, maar die had daar grote moeite mee. De afstand werd stilaan toch wat groter, maar in de laatste bocht wist Mang Lavado toch weer dicht achter zich te krijgen. Het verschil op de streep bedroeg slechts 0,2 seconde, waarna Mang en Lavado elkaar in de armen vlogen. Om de derde plaats vochten Freymond en Sayle. Baldé voegde zich in de negende ronde bij hen, maar door het gevecht kon ook Patrick Fernandez aansluiten en hij werd uiteindelijk nipt derde.

Uitslag 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 45'37"13 15
2 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 45'37"34 12
3 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha 46'06"97 10
4 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Ad Maiora 8
5 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Armstrong-Rotax 6
6 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 5
7 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki 4
8 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 3
9 Vlag van Verenigde Staten Richard Schlachter Yamaha 2
10 Vlag van België Didier de Radiguès Yamaha 1
11 Vlag van Australië Graeme McGregor Yamaha
12 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Siroko-Rotax
13 Vlag van Italië Maurizio Massimiani Ad Maiora
14 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Rotax
15 Vlag van Nederland Mar Schouten MBA
16 Vlag van Italië Franco Marchegiani Yamaha
17 Vlag van Oostenrijk August Auinger Rotax
18 Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Yamaha
19 Vlag van Italië Paolo Ferretti Yamaha
20 Vlag van Nederland Rinus van Kasteren Yamaha
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton CCM-Rotax
DNF Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha val
DNF Vlag van België Jean-Marc Toffolo Rotax Ontsteking
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Espié Pernod Carburatie
DNF Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux Siroko-Rotax
DNF Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Yamaha Val
DNF Vlag van Nederland Klaas Hernamdt Rotax
DNF Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Bartol
DNQ Vlag van Australië Graeme Geddes Yamaha
DNS Vlag van Frankrijk Eric Saul Chevallier-Yamaha Blessure[7]

Top 10 WK-stand na deze race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 70
2 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 47
3 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 44
4 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha 35
5 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Ad Maiora 24
6 Vlag van Frankrijk Eric Saul Chevallier-Yamaha 19
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha
Vlag van Italië Massimo Massimiani Ad Maiora
9 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Yamaha/Pernod 18
10 Vlag van Verenigde Staten Richard Schlachter Yamaha 15

In de training van de 125cc-klasse brak Loris Reggiani zijn linker grote teen, maar door de zorg van dokter Costa en Martin Mijwaart, die zijn schakelpedaal aanpaste, kon hij toch starten. Hij maakte niet eens een slechte start, maar Pier Paolo Bianchi was als eerste weg. Na de eerste ronde ging Hans Müller aan de leiding en er vormde zich een kopgroep met Bianchi, Müller, Reggiani en diens kopman Ángel Nieto. Nieto en Reggiani probeerden samen weg te rijden, maar in eerste instantie wist Bianchi dat te voorkomen. Uiteindelijk wisten de twee Minarelli-coureurs toch een gaatje te slaan, waarbij Nieto met handgebaren aan Reggiani duidelijk maakte dat hij niet te dicht moest volgen. Bianchi vormde een duo met Müller, maar behield de derde plaats. Anton Straver maakte een hachelijk moment mee toen hij hard moest remmen voor een dronken toeschouwer die de baan op was gelopen.

Uitslag 125 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli 44'59"04 15
2 Vlag van Italië Loris Reggiani Minarelli 44'59"56 12
3 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 45'01"07 10
4 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 8
5 Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA 6
6 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 5
7 Vlag van Oostenrijk August Auinger MBA 4
8 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Sanvenero 3
9 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 2
10 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Sanvenero 1
11 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson MBA
12 Vlag van Oostenrijk Erich Klein MBA
13 Vlag van Frankrijk Johnny Wickström MBA
14 Vlag van Nederland Henk van Kessel EGA
15 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA
16 Vlag van Nederland Anton Straver MBA
17 Vlag van Nederland Jan Eggens MBA
18 Vlag van Nederland Jan Huberts Sanvenero
19 Vlag van Nederland Boy van Erp MBA
20 Vlag van Zwitserland Joe Genoud MBA
21 Vlag van Nederland Peter van Niel MBA
22 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA
23 Vlag van Italië Lucio Pietroniro MBA
DNF Vlag van Hongarije János Drapál MBA
DNF Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Motobécane
DNF Vlag van Duitsland Gerhard Waibel MBA
DNF Vlag van Frankrijk Yves Dupont MBA
DNQ Vlag van Nederland Ton Spek MBA
DNQ Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Iprem

Top 10 WK-stand na deze race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli 98
2 Vlag van Italië Loris Reggiani Minarelli 74
3 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 58
4 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 55
5 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Sanvenero 28
6 Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA 27
Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-MBA
8 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 26
9 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Motobécane 25
10 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 11

De 50cc-klasse startte in Assen op een opdrogende baan. Hoewel Ricardo Tormo als snelste vertrok, werd hij meteen ingehaald door Stefan Dörflinger. Henk van Kessel reed op de derde plaats, maar kon de twee niet volgen. Halverwege de race verremde Dörflinger zich, waardoor Tormo weer aan de leiding kwam met negen seconden voorsprong. Dörflinger maakte echter drie seconden per ronde goed en nam de leiding in de laatste ronde weer over. Op de achterkant van het circuit slipte zijn achterwiel echter weg en Dörflinger viel, waarbij hij zijn pols brak en zijn kansen op de wereldtitel nog slechts theoretisch werden. Van Kessel werd door de val van Dörflinger tweede en Rolf Blatter werd derde.

Uitslag 50 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco 31'54"35 15
2 Vlag van Nederland Henk van Kessel Kreidler 32'56"04 12
3 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler 33'02"73 10
4 Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco 8
5 Vlag van Duitsland Hagen Klein Van Veen-Kreidler 6
6 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Kreidler 5
7 Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler 4
8 Vlag van Nederland Jos van Dongen Kreidler 3
9 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Joacquín Galí Bultaco 2
10 Vlag van Duitsland Reiner Scheidhauer Kreidler 1
11 Vlag van Nederland Floor Maasland FMT
12 Vlag van Duitsland Gerhard Bauer Kreidler
13 Vlag van Frankrijk Yves Le Toumelin TYL
14 Vlag van Duitsland Gerhard Singer Kreidler
15 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ramon Gali Kreidler
16 Vlag van Oostenrijk Otto Machinek Kreidler
17 Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler
18 Vlag van Nederland Bertus Grinwis PCR
19 Vlag van Nederland Jan Welvaarts Kreidler
20 Vlag van Zwitserland Reiner Koster Malanca
21 Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Roton
22 Vlag van België Chris Baert Kreidler
DNF Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Van Veen-Kreidler Val[8]
DNF Vlag van Duitsland Rainer Kunz Kreidler Vastloper
DNF Vlag van Frankrijk Joe Genoud Kreidler Val
DNS Vlag van Nederland Hans Spaan Kreidler Medische keuring
DNQ Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli Vertrokken[9]

Top 10 WK-stand na deze race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco 60
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Van Veen-Kreidler 51
3 Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco 30
4 Vlag van Duitsland Hagen Klein Van Veen-Kreidler 27
5 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler 26
6 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Sachs 25
7 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Bultaco 15
8 Vlag van Frankrijk Yves Dupont ABF 14
9 Vlag van Nederland Henk van Kessel Kreidler 12
10 Vlag van Duitsland Rainer Kunz Kreidler 10
Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler

Jock Taylor/Benga Johansson hadden in Assen eigenlijk een normale start, maar twee andere combinaties op de eerste startrij, Rolf Biland/Kurt Waltisperg en Alain Michel/Michael Burkhardt, kwamen nauwelijks weg en blokkeerden daarmee ook de rest van het veld. Biland verloor drie plaatsen, Michel viel terug in het middenveld en Egbert Streuer was de eerste die eromheen stuurde en op de tweede plaats lag. Biland nam de tweede plaats al snel over terwijl Werner Schwärzel's combinatie bij het uitkomen van de Strubben niet meer wilde sturen en rechtdoor ging, waarbij een toeschouwer onder de combinatie terechtkwam. Er ontstond een gevecht tussen Taylor en Biland, terwijl er een gat werd geslagen met Streuer. Michel was toen nog bezig aan een inhaalrace. Bij het ingaan van de vijfde ronde maakte Biland een pitstop om een losse bougiekap vast te zetten, maar intussen was Michel al voorbijgegaan aan Streuer. Michel kon zelfs de aanval inzetten op Taylor en de race met een ruime voorsprong winnen. Streuer maakte een benauwd moment mee in de Ruskenhoek, toen zijn achterwiel naast het asfalt kwam. De combinatie stond dwars en Egbert Streuer werd afgeworpen, maar bleef met een voet aan zijn zijspancombinatie hangen. Toen die door een sloot stuiterde kwam de voet los, maar de LCR rolde in vrijstand door met Bernard Schnieders nog steeds aan boord. Uiteindelijk liet ook die zich uit het zijspan glijden en de combinatie stak de baan nog een keer over om in een sloot tot stilstand te komen. Rolf Biland, die een eenzame race op de vierde plaats had gereden, werd op die manier toch nog derde.

Uitslag zijspannen

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Seymaz-Yamaha 42'48"52 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 43'07"41 12
3 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Yamaha 44'00"95 10
4 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Japan Kunio Takeshima LCR-Yamaha 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Birks Yamaha 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Ireson Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Pollington Ireson-Yamaha 5
7 Vlag van Duitsland Jesco Höckert Vlag van Duitsland Thomas Riedel Busch-Yamaha 4
8 Vlag van Zwitserland Gérald Corbaz Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Yamaha 3
9 Vlag van Nederland Piet Huybers Vlag van Nederland Karl-Heinz Bucholz Yamaha 2
10 Vlag van Nederland Jo van der Ven Vlag van Nederland Tonny Troeyen Yamaha 1
11 Vlag van Zwitserland Mühlheim Vlag van Zwitserland Paul Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Seymaz-Yamaha Ongeval
DNF Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha Ongeval
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres Ireson-Yamaha Drijfstang
DNF Vlag van België Michel Vanneste Vlag van België Serge Vanneste Seymaz-Yamaha Ongeval
DNF Vlag van Australië Peter Campbell Vlag van Nieuw-Zeeland Dick Goodwin Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Georg Willmann RSR-Yamaha

Top 10 WK-stand na deze race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn
1 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Seymaz-Yamaha 62
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 53
3 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Yamaha 52
4 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Japan Kunio Takeshima LCR-Yamaha 26
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres Ireson-Yamaha 20
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Ireson Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Pollington Ireson-Yamaha 18
Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Seymaz-Yamaha
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Birks Yamaha 14
9 Vlag van Australië Peter Campbell Vlag van Nieuw-Zeeland Dick Goodwin Yamaha 10
10 Vlag van Duitsland Jesco Höckert Vlag van Duitsland Thomas Riedel Busch-Yamaha 9

Wat mankeert eraan? (1)

[bewerken | brontekst bewerken]

Hans Spaan raakte al in het begin van het seizoen geblesseerd in Zandvoort. In de Grand Prix van Joegoslavië brak hij een botje in zijn pols, waardoor het begrijpelijk was dat hij voor de TT van Assen geen goedkeuring kreeg van de artsen. Dat kwam echter door problemen met enkele rugwervels. Om de verwarring helemaal compleet te maken verklaarde Spaan zelf over de keuring: "En terecht, ik heb nog problemen met mijn ogen"…

Wat mankeert eraan? (2)

[bewerken | brontekst bewerken]

De NOS had de motorsport niet hoog in het vaandel staan, maar stuurde toch een cameraploeg naar Assen. Ze troffen in het rennerskwartier Klaas Hernamdt, die juist aan zijn monteur Jannes Brinksma uitlegde dat er een probleem met zijn versnellingsbak was. Klaas deed dat echter in het Fries. De verslaggever hoorde een vreemde taal en vroeg Klaas in het Engels wat het probleem was. Klaas had niet in de gaten dat het de NOS was en antwoordde dus ook in het Engels.

Magnesiumbrand

[bewerken | brontekst bewerken]

De Bimota-Yamaha van Massimo Matteoni brandde na een val volledig uit omdat de brandweer geen blusmiddelen had voor zijn magnesium wielen, die maar bleven branden. Hij kreeg van de organisatie een schadevergoeding.

Richard Schlachter reed voor het eerst in de 350cc-klasse omdat hij de Solo van Gustav Reiner kon lenen, maar haalde de finish niet. Na afloop moest hij de machine echter inleveren bij een deurwaarder. Het reisbureau ITG had van een aantal coureurs nog 120.000 gulden tegoed vanwege de reis naar de GP van Argentinië, waaronder Gustav Reiner.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1981
FIM wereldkampioenschap wegrace
33e seizoen (1981)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1981

Vorige race:
TT Assen 1980
TT Assen Volgende race:
TT Assen 1982