Andre Agassi: Różnice pomiędzy wersjami

Andre Agassi
	; Andre Agassi na Champions Shootout w Filadelfii, 2011
Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	29 kwietnia 1970 ; Las Vegas
Wzrost	180 cm
Gra	praworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	1986
Zakończenie kariery	3 września 2006
Trener	Brad Gilbert (1994−2002); Darren Cahill (2003−2006)
	Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	60
Najwyżej w rankingu	1 (10 kwietnia 1995)
Australian Open	W (1995, 2000, 2001, 2003)
Roland Garros	W (1999)
Wimbledon	W (1992)
US Open	W (1994, 1999)
	Gra podwójna
Wygrane turnieje	1
Najwyżej w rankingu	123 (17 sierpnia 1992)
Roland Garros	QF (1992)
US Open	1R (1987)
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Stany Zjednoczone
	Igrzyska olimpijskie
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Aktualna wersja na dzień 15:49, 22 kwi 2024

Andre Kirk Agassi (ur. 29 kwietnia 1970 w Las Vegas) – amerykański tenisista pochodzenia irańskiego, ormiańskiego i asyryjskiego, mistrz ośmiu turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej (Karierowy Wielki Szlem), triumfator Mistrzostw ATP, lider rankingu ATP w grze pojedynczej (przez 101 tygodni), mistrz olimpijski z Atlanty (1996) w grze pojedynczej, trzykrotny zdobywca Pucharu Davisa.

Uznawany za jednego z najwybitniejszych zawodników w historii tenisa. W momencie zakończenia kariery stacja BBC określiła go mianem „prawdopodobnie największej gwiazdy sportu wszech czasów”^[1]. W 2011 został włączony do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy^[2].

Rodzina i edukacja

Urodził się 29 kwietnia 1970 w szpitalu Sunrise w Las Vegas, gdzie dorastał^[3]. Jest synem Elizabeth (z d. Dudley) i Emanoula Aghasiego^[4]. Jego ojciec, który urodził się w Salmas i miał pochodzenie ormiańskie i asyryjskie, był bokserem (m.in. reprezentował Iran na igrzyskach olimpijskich w 1948 i 1952)^[5], a po zakończeniu kariery sportowej pracował jako kierownik sali w kasynie MGM Grand^[6]. Andre ma troje starszego rodzeństwa: siostry Ritę i Tami oraz brata Philipa^[7]. Jest szwagrem Pancho Gonzalesa^[8]. Urodził się z zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa, przez co od urodzenia ma problem z prawidłowym stawianiem stóp podczas chodzenia^[9].

Zmuszany przez ojca, w wieku czterech lat zaczął amatorskie treningi tenisa, mimo że nie podobał mu się ten sport^[10]. Trenował m.in. w Cambridge Racquet Clubie^[11], a w wieku ośmiu lat zaczął startować w lokalnych zawodach juniorskich, które w większości wygrywał^[12]. Jako 10-latek zaczął grać również w krajowych turniejach^[13]. Jako dziecko uczestniczył w turniejach Alan King Tennis Classic jako asystent podający piłki graczom, a dzięki wpływom ojca w przerwach między meczami rekreacyjnie grywał z uznanymi tenisistami, takimi jak Björn Borg, Jimmy Connors czy Ilie Năstase^[14].

W wieku 13 lat trafił do Akademii Tenisowej Nicka Bollettieriego na Florydzie, gdzie miał zostać przez trzy miesiące, ponieważ rodziny nie stać było na opłacenie czesnego^[15]. Bollettieri, będąc pod wrażeniem zdolności nastolatka, pozwolił mu jednak pozostać w akademii bez konieczności wnoszenia opłat^[16]. Agassi, będący wówczas w dziewiątej klasie szkoły, zrezygnował z dalszej nauki i całkowicie poświęcił się tenisowi^[17].

Kariera tenisowa

Lata 80.

W lutym 1986 wziął udział w turnieju w La Quinta^[18], gdzie w pierwszym meczu pokonał Johna Austina 6:4, 6:1^[19], po czym przegrał z trzecim zawodnikiem świata, Matsem Wilanderem 6:1, 6:1. 29 kwietnia 1986 został profesjonalnym tenisistą^[20]. Po przejściu na zawodowstwo podpisał dwuletnią umowę sponsorską z Nike i został finalistą turnieju w Schenectady, w którym przegrał z Rameshem Krishnanem 6:2, 6:3^[21]. Następnie dotarł do ćwierćfinału turnieju Volvo International w Stratton Mountain, gdzie pokonał go John McEnroe 6:3, 6:3^[22] oraz zadebiutował w turnieju wielkoszlemowym US Open w Nowym Jorku, na którym przegrał w meczu otwarcia z Jeremym Batesem^[23]. W wieku 16 lat został sklasyfikowany w czołowej setce rankingu ATP^[24]. W 1987 dotarł do ćwierćfinału Japan Open, wystąpił w finale w Seulu, zadebiutował na Wimbledonie i został półfinalistą turnieju w Stratton Mountain^[25], a pod koniec listopada zdobył swój pierwszy indywidualny tytuł – w finale w Itaparice pokonał Luiza Mattara^[26].

W sezonie 1988 zdobył sześć kolejnych tytułów, które wywalczył na turniejach: Memphis Open, US Men’s Clay Court Championships w Charleston, WCT Tournament of Champions w Forest Hills, Stuttgarci, Volvo International w Stratton Mountain i Livingston Open^[27]. Ponadto podczas French Open i US Open odnotował swoje pierwsze wielkoszlemowe półfinały^[28]. Po występie we French Open awansował do szóstego miejsca rankingu ATP. Zakwalifikował się do wieńczących sezon Mistrzostw ATP, ale nie przeszedł w nich fazy grupowej. W grudniu jego zarobki na kortach sięgnęły 1 mln dol., co osiągnął po występach w zaledwie 43 turniejach w swojej karierze, co było najszybszym wyczynem w dziejach^[29]. Rekord ten utrzymał się przed 17 lat, w 2005 został poprawiony przez Rafaela Nadala^[30]. Również w 1988 po raz pierwszy reprezentował Stany Zjednoczone w rozgrywkach o Puchar Davisa, debiutując w półfinałowej konfrontacji z Peruwiańczykami, gdzie wygrał mecz przeciwko Jaime’emu Yzadze. Na koniec sezonu był trzecim tenisistą w zestawieniu ATP, po Matsie Wilanderze i Ivanie Lendlu. W latach 1988–1990 nie występował na Wimbledonie, gdyż nie podobały mu się panujące tam tradycje, a zwłaszcza dominujący biały kolor^[31]. Przez pierwsze osiem lat kariery nie grał również w Australian Open^[32].

W 1989 dotarł do finału Italian Open, w którym przegrał z Albertem Mancinim^[33], oraz zwyciężył w turnieju w Orlando po finale z Bradem Gilbertem. Wciąż był nastolatkiem i otwarcie mówiono o nim, jako o przyszłym mistrzu turniejów wielkoszlemowych. W tym sezonie odpadł w trzeciej rundzie French Open^[34], zagrał w półfinale US Open (po raz drugi z rzędu), zakwalifikował się do Mistrzostw ATP, ale przegrał tam wszystkie mecze grupowe. Wystąpił także w kampanii reklamowej producenta aparatów fotograficznych Canon^[35] oraz rozpoczął współpracę z Gilem Reyesem, który został jego trenerem siłowym i kondycyjnym^[36].

Lata 90.

Wiosną 1990 awansował do swojego pierwszego finału Wielkiego Szlema^[37]. Dokonał tego na French Open, w którego finale przegrał z Andrésem Gomezem, mimo że był faworytem meczu^[38]. W sierpniu zagrał w finale US Open, w półfinale wyeliminował broniącego tytułu Borisa Beckera, a w finale uległ Pete’owi Samprasowi^[39]. W listopadzie po raz pierwszy w karierze triumfował w Mistrzostwach ATP. Przegrał pierwszy mecz grupowy, ze Stefanem Edbergiem, któremu jednak zrewanżował się w finale, triumfując 5:7, 7:6, 7:5, 6:2^[40]. W grudniu wraz z reprezentacją USA zwyciężył 3:2 z Australijczykami w finale o Puchar Davisa; wygrał mecz z Richardem Frombergiem i skreczował w pojedynku z Darrenem Cahillem.

W sezonie 1991 po raz drugi z rzędu wystąpił w finale French Open, w którym po pięciosetowym pojedynku przegrał z Jimem Courierem^[41]. Niedługo później zwrócił na siebie uwagę prasy ogłoszeniem, że zagra w Wimbledonie^[42]. Media spekulowały na temat stroju Agassiego, ostatecznie pojawił się w zupełnie białym ubraniu, a zmagania zakończył na ćwierćfinale, pokonany przez Davida Wheatona^[43]. Następnie poniósł niespodziewaną porażkę na US Open, gdzie jako ubiegłoroczny wicemistrz przegrał w pierwszej rundzie w trzech setach z Aaronem Kricksteinem^[43]. W półfinale Mistrzostw ATP uległ Jimowi Courierowi.

W 1992 ponownie przegrał z Courierem, tym razem w półfinale French Open^[44]. W tym samym sezonie odpadł w pierwszej rundzie US Open oraz zdobył pierwsze wielkoszlemowe trofeum, zostając mistrzem Wimbledonu po pięciosetowym finale z Goranem Ivaniševiciem^[45]. Po wygranej prasa i komentatorzy sportowi, którzy wcześniej nieprzychylnie nastawieni do tenisisty, zaczęli przychylnie mówić o Agassim i doceniać jego sportowe umiejętności^[46]. Również w 1992 Agassi zadebiutował również w turniejach gry podwójnej. Zagrał w ćwierćfinale French Open w parze z Johnem McEnroe (przegrali z Pablem Albano i Cássiem Mottą). Wystąpił także w finałach Canadian Open (z McEnroe) i Hong Kong Open (z Davidem Wheatonem). 17 sierpnia 1992 zajmował najwyższe w karierze, 123. miejsce w deblowym rankingu ATP. W grudniu zdobył z reprezentacją USA swój drugi Puchar Davisa, a w swoim finale pokonał 3:1 Jakoba Hlaska ze Szwajcarii (drugi mecz, z Markiem Rossetem, nie odbył się z powodu wcześniejszego rozstrzygnięcia turnieju).

W 1993 zachorował na zapalenie ścięgien nadgarstka, przez co znacznie ograniczył udział w zawodach^[47]. Mimo kontuzji uczestniczył w Wimbledonie, jednak nie obronił tytułu, przegrywając w ćwierćfinale z Pete’em Samprasem^[48]. Niedługo później Nick Bollettieri zakończył z nim trwającą 10 lat współpracę^[49]. W sierpniu w parze z Petrem Kordą zwyciężył w turnieju deblowym Thriftway ATP Championships, pokonując w finale Stefana Edberga i Henrika Holma. Pod koniec roku przeszedł operację nadgarstka^[50].

W 1994 rozpoczął współpracę z Bradem Gilbertem^[51]^[52]. Wygrywał kolejne mniejsze turnieje, m.in. pierwsze od czasu operacji zawody w Scottsdale^[53], ponadto zwyciężył w Canadian Open^[54] oraz dotarł do finału Miami Open, w którym przegrał z Pete’em Samprasem^[55], ale także m.in. odpadł w pierwszej rundzie Monte Carlo Masters, drugiej rundzie French Open i czwartej rundzie Wimbledonu^[56]. W sierpniu 1994 zdobył drugi tytuł wielkoszlemowy w karierze, US Open, w którego finale pokonał Michaela Sticha i został pierwszym nierozstawionym graczem od 1966, który sięgnął po główną premię^[57].

W 1995 po raz pierwszy w karierze wystąpił w Australian Open; zwyciężył, docierając do finału bez utraty seta, a jedynego w turnieju zabrał mu Pete Sampras w meczu finałowym^[58]^[59]. Był wówczas wiceliderem światowej klasyfikacji ATP, a dzięki regularnego osiąganiu turniejowych finałów już w kwietniu został liderem rankingu^[60] i pozostał nim przez 30 tygodni, do listopada 1995. Utrzymał się na szczycie zestawienia mimo gorszych startów, m.in. odpadnięcia w ćwierćfinale French Open i półfinale Wimbledonu^[61]. Podczas sezonu letniego odnotował najlepszą serię zwycięstw w swojej karierze (złożoną z 26 wygranych pojedynków)^[62], którą przerwał dopiero Pete Sampras w finale US Open^[62]. W 1995 wygrał łącznie 63 z 70 rozegranych meczów^[63]. W 1996 zagrał m.in. w półfinałach w Melbourne i Nowym Jorku, w ćwierćfinale w Indian Wells, poza tym w Monte Carlo odpadł w trzeciej rundzie, w Paryżu – w drugiej rundzie, a w Londynie – w pierwszej rundzie z notowanym na 281. miejscu Dougiem Flachem^[64]. W lipcu zdobył tytuł mistrza olimpijskiego w grze pojedynczej w Atlancie, w finałowym spotkaniu pokonując Sergiego Bruguerę^[65].

W 1997 nastąpił kryzys w jego karierze. Ze względu na pogłębiające się zaburzenia depresyjne, a przy okazji przez odnowioną kontuzję nadgarstka, zrezygnował z udziału w większości turniejów^[66]; zagrał tylko 24 spotkania przez cały rok, z czego kilka przegrał już w pierwszej rundzie^[67] i doszedł zaledwie do jedynego półfinału w sezonie – na Pacific Coast Championships w San Jose, w którym przegrał z Gregiem Rusedskim. Kilka tygodni po turnieju w Stuttgarcie kontrola antydopingowa wykazała w jego organizmie niedozwoloną metamfetaminę, za co groziło mu zawieszenie w karierze turniejowej^[68]. W liście do organizacji ATP wyjaśnił, że substancję przyjął nieświadomie, pijąc napój swojego asystenta^[69], dlatego organizacja zamknęła sprawę^[70]. W swojej późniejszej autobiografii wyznał, że okłamał organizatorów, a w tamtym czasie faktycznie przyjmował narkotyki^[71]. Zapewnił jednak, że wkrótce po tym zdarzeniu zaprzestał stosowania substancji^[72], a także rozpoczął intensywne treningi, by powrócić do formy^[73]. W listopadzie spadł na 141. miejsce w światowym rankingu ATP^[74].

Po zażegnaniu kryzysu poprawił swoje miejsce w rankingu, biorąc udział w challengerach, najmniej prestiżowych turniejach w zawodowym tenisie, za co był wyśmiewany w prasie^[75]. Powrócił do zawodów w styczniu 1998, odpadając w czwartej rundzie Australian Open^[76]. W lutym pokonał Pete’a Samprasa w finale Sybase Open, w marcu pokonał Jasona Stoltenberga w finale Franklin Templeton Tennis Classic, uległ Marcelowi Ríosowi w finale Miami Open i odpadł w ćwierćfinale turnieju w Indian Wells^[77]. Mimo gorszych występów – m.in. odpadł w pierwszej rundzie Monte Carlo Open po meczu z Samprasem, w pierwszej rundzie French Open po pięciosetowej grze z Maratem Safinem, w drugiej rundzie Wimbledonu po meczu z Tommym Haasem i czwartej rundzie US Open po pięciosetowym meczu z Karolem Kučerą^[78] – w sezonie letnim zwyciężył 15 meczów z rzędu (m.in. w finale Legg Mason i Mercedes Benz Cup)^[79], dzięki czemu rok zakończył na czwartym miejscu w światowym rankingu ATP.

Wiosną 1999 po raz pierwszy w karierze triumfował w wielkoszlemowym French Open, pokonując w finale Andrija Medwediewa^[80], zawodnika zajmującego 100. miejsce w rankingu ATP. Tym samym został piątym mężczyzną w dziejach tenisa, którzy wygrali wszystkie turnieje wielkoszlemowe w swojej karierze^[a]. Został też pierwszym mężczyzną w dziejach, który w swojej karierze zdobył tzw. Złoty Szlem, czyli wszystkie cztery tytuły wielkoszlemowe i mistrzostwo olimpijskie^[81]. W sezonie 1999 zwyciężył także w finale Legg Mason Tennis Classic (pokonując Kafielnikowa) i US Open (wygrywając z Toddem Martinem), a także doszedł do ćwierćfinału Australian Open, półfinału du Maurier Open (przegrał z Jewgenijem Kafielnikowem) i finału Wimbledonu (uległ Samprasowi)^[82]. Rok zakończył na pierwszym miejscu światowego rankingu ATP, przerywając sześcioletnią dominację Pete’a Samprasa^[83]. Zwycięża również w finale Paris Open, zostając pierwszym w historii zawodnikiem, który w jednym roku wygrał w obu turniejach we Francji^[83]. W ATP Finals ustępuje Pete’owi Samprasowi^[83].

Lata 2000.

Rok 2000 rozpoczął wygraną z Jewgienijem Kafielnikowem w finale Australian Open^[84]. Dzięki awansowi do finału turnieju został pierwszym mężczyzną, który od osiągnięcia Roda Lavera w 1969 zagrał we wszystkich czterech finałach wielkoszlemowych z rzędu^[85]. W tym samym sezonie nie odbronił tytułu na French Open, przegrywając w drugiej rundzie z Karolem Kučerą, dotarł do półfinału Wimbledonu^[86] i odpadł w drugiej rundzie US Open^[87], a wraz z Sarkisem Sarksjanem zagrał w finale deblowym Washington Open, w którym przegrali z Alexem O’Brienem i Jaredem Palmerem. W półfinale Mistrzostw ATP pokonał Marata Safina, a w finale uległ Gustavo Kuertenowi, przez co spadł na drugie miejsce światowego rankingu ATP.

W styczniu 2001 ponownie został mistrzem Australian Open po finale z Arnaudem Clémentem^[88]. Został tym samym drugim (po Matsie Wilanderze) trzykrotnym zwycięzcą tego turnieju^[88]. Następnie wygrał z Pete’em Samprasem w finale Indian Wells Masters^[88], a w ćwierćfinale US Open przegrał z nim trwający 3 godziny i 33 minuty mecz, w którym podczas 48 rozegranych gemów nie doszło do ani jednego przełamania serwisu^[89]^[90]. Przegrał także z Sébastienem Grosjeanem w ćwierćfinale French Open i z Patrickiem Rafterem w półfinale Wimbledonu^[91]. Sezon zakończył na trzecim miejscu listy ATP, co uczyniło go jedynym mężczyzną, który kończył lata rozgrywkowe w czołowej trójce w trzech różnych dekadach.

Na początku 2002 zakończył ośmioletnią współpracę z Bradem Gilbertem, a jego nowym trenerem został Darren Cahill^[92]. W tym sezonie wygrał z Rogerem Federerem w finale Miami Open i z Tommy’m Haasem w finale Italian Open, po czym dotarł do ćwierćfinału French Open (przegrał z Juanem Carlosem Ferrerą), odpadł w drugiej rundzie Wimbledonu (po meczu z Paradornem Srichaphanem, 77. tenisistą w rankingu ATP), wygrał Mercedes-Benz Cup oraz awansował do finału US Open, w którym przegrał czterosetowy mecz z Pete’em Samprasem^[93]^[94]. Na koniec roku, w wieku 32 lat i 8 miesięcy, został najstarszym w dziejach wiceliderem rankingu ATP^[29].

W 2003 wygrał swój ósmy i zaraz ostatni turniej wielkoszlemowy w ramach Australian Open, pokonując w finale Rainera Schüttlera^[95]. Po raz szósty wygrał także w finale Miami Open, pokonując Carlosa Moyę^[96]. 28 kwietnia 2003, po dotarciu do finału US Men’s Clay Court Championships, odzyskał pozycję lidera rankingu ATP^[96], zostając w wieku 33 lat i 13 dni najstarszym liderem tej klasyfikacji w historii^[29]. Pozycję utrzymał przez dwa tygodnie, gdy po przegranej w ćwierćfinale French Open z Guillermem Corią spadł na drugie miejsce^[97]. 10 czerwca podczas Stella Artois Championships zagrał swój 1000. mecz w karierze, pokonał w nim Petera Luczaka^[97]. Sześć dni później odzyskał prowadzenie w klasyfikacji ATP i zajmował pierwsze miejsce w rankingu do 7 września (w całej karierze 101 tygodni). Odpadł w czwartej rundzie Wimbledonu po pięciosetowym meczu z Markiem Philippoussim oraz dotarł do półfinału US Open, w którym uległ Juanowi Carlosowi Ferrerze^[98]. W styczniu 2004 przegrał półfinał w Melbourne z Maratem Safinem^[99], przerywając rekordową serię 26 zwycięstw w tym turnieju. Odpadł w pierwszej rundzie French Open po przegranej z Jérôme Haehnelem, 271. tenisistą w rankingu ATP^[99] i dotarł do ćwierćfinału US Open, w którym przegrał z Rogerem Federerem^[100]. Wygrał turniej w Cincinnati^[101] jako drugi najstarszy mistrz w historii tej imprezy^[b]. Po wygranym meczu pierwszej rundy w Los Angeles z Alexem Bogomolovem Jr. został szóstym graczem w erze open, który zwyciężył 800 profesjonalnych spotkań^[29].

W 2005 przegrał w ćwierćfinale Australian Open z Rogerem Federerem^[102]. Następnie dotarł do półfinału Italian Open, w którym przegrał z Guillermo Corią^[102]. Swoim udziałem we French Open ustanowił rekord 58 występów w turniejach wielkoszlemowych; odpadł z turnieju w pierwszej rundzie po pięciosetowym meczu z Jarkko Nieminenem^[103]. Następnie zwyciężył w finale Mercedes-Benz Cup i dotarł do finału Canadian Open, w którym uległ Rafaelowi Nadalowi^[104]. Zagrał w finale US Open, ale przegrał z Rogerem Federerem^[105]. Tuż przed Mistrzostwami ATP skręcił nogę w kostce i choć wystąpił w turnieju, ostatecznie się wycofał^[106].

W 2006 zrezygnował z większości turniejów na kortach ziemnych, by zachować siły na Wimbledonu; dotarł do trzeciej rundy turnieju, w której przegrał z Rafaelem Nadalem^[107]. Jeszcze przed rozpoczęciem turnieju ogłosił prasie plany zakończenia kariery zawodowej^[108]. Jego ostatnim turniejem był US Open, na którym zmagał się z bólem pleców^[109]^[110]. W drugiej rundzie zaliczył swój ostatni wygrany mecz, pokonując Markosa Pagdatisa 6:4, 6:4, 3:6, 5:7, 7:5^[111], po czym w trzeciej rundzie – rozgrywanej 3 września 2006 – uległ Benjaminowi Beckerowi^[112]. Publiczność zgromadzona na korcie Arthura Ashe’a nagrodziła go ośmiominutowymi oklaskami.

Działalność po zakończeniu kariery sportowej

Jeszcze w trakcie trwania kariery tenisowej rozpoczął działalność charytatywną. W 1994 założył Fundację im. Andre Agassiego dla Edukacji (ang. Andre Agassi Foundation for Education), której celem jest zwiększenie nakładów finansowych na edukację młodzieży oraz zwiększenie odpowiedzialności szkół publicznych. W ramach działania fundacji otworzył kilkadziesiąt szkół społecznych i obiektów sportowych dla uzdolnionych dzieci^[113]. W latach 1995 i 2001 otrzymał nagrodę ATP im. Arthura Ashe’a za działalność humanitarną^[114]. Do 2012 ufundował 175 mln dol. na rzecz działań swoich szkół^[115]. W 2007 został jednym z założycieli Fundacji Athletes for Hope, która pozwala profesjonalnym sportowcom zaangażować się w działalność charytatywną.

5 września 2007 komentował mecz Andy’ego Roddicka i Rogera Federera podczas US Open.

Występuje w licznych turniejach pokazowych, m.in. w 2009 z okazji oddania do użytku dachu nad centralnym kortem Wimbledonu^[116] i w 2010 na rzecz poszkodowanych w trzęsieniu ziemi i tsunami na Haiti^[117].

W listopadzie 2009 wydał autobiografię pt. „Open. An Autobiography”, która dotarła do pierwszego miejsca listy bestsellerów amerykańskiej gazety „The New York Times”. Książka wywołała wiele kontrowersji^[118], głównie dlatego, że Agassi przyznał się w niej do oszustwa podczas afery dopingowej w 1997 i zażywania narkotyków^[119].

Przeznaczył ponad 100 tys. dol. na kandydatów partii demokratycznej w wyborach w Stanach Zjednoczonych, ale podczas wystąpienia w telewizji 1 września 2010 zadeklarował, że ma niezależne poglądy.

Pod koniec 2018 dołączył do sztabu trenerskiego Grigora Dimitrowa^[120].

Wyniki

Finały w turniejach ATP World Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup / ATP Finals
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
ATP International Series / ATP Tour 250

Gra pojedyncza (60–30)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	26 kwietnia 1987	Seul	Twarda	Jim Grabb	6:1, 4:6, 2:6
Zwycięzca	1.	29 listopada 1987	Itaparica	Twarda	Luiz Mattar	7:6, 6:2
Zwycięzca	2.	21 lutego 1988	Memphis	Twarda (hala)	Mikael Pernfors	6:4, 6:4, 7:5
Zwycięzca	3.	1 maja 1988	Charleston	Ceglana	Jimmy Arias	6:2, 6:2
Zwycięzca	4.	8 maja 1988	Forest Hills	Ceglana	Slobodan Živojinović	7:5, 7:6, 7:5
Zwycięzca	5.	17 lipca 1988	Stuttgart	Ceglana	Andrés Gómez	6:4, 6:2
Zwycięzca	6.	31 lipca 1988	Stratton Mountain	Twarda	Paul Annacone	6:2, 6:4
Zwycięzca	7.	21 sierpnia 1988	Livingston	Twarda	Jeff Tarango	6:2, 6:4
Finalista	2.	25 września 1988	Los Angeles	Twarda	Mikael Pernfors	2:6, 5:7
Finalista	3.	21 maja 1989	Rzym	Ceglana	Alberto Mancini	3:6, 6:4, 6:2, 6:7, 1:6
Zwycięzca	8.	8 października 1989	Orlando	Twarda	Brad Gilbert	6:2, 6:1
Zwycięzca	9.	11 lutego 1990	San Francisco	Dywanowa (hala)	Todd Witsken	6:1, 6:3
Finalista	4.	11 marca 1990	Indian Wells	Twarda	Stefan Edberg	4:6, 7:5, 6:7, 6:7
Zwycięzca	10.	25 marca 1990	Miami	Twarda	Stefan Edberg	6:1, 6:4, 0:6, 6:2
Finalista	5.	10 czerwca 1990	Paryż	Ceglana	Andrés Gómez	3:6, 6:2, 4:6, 4:6
Zwycięzca	11.	22 lipca 1990	Waszyngton	Twarda	Jim Grabb	6:1, 6:4
Finalista	6.	9 września 1990	Nowy Jork	Twarda	Pete Sampras	4:6, 3:6, 2:6
Zwycięzca	12.	18 listopada 1990	Frankfurt	Dywanowa (hala)	Stefan Edberg	5:7, 7:6, 7:5, 6:2
Zwycięzca	13.	7 kwietnia 1991	Orlando	Twarda	Derrick Rostagno	6:2, 1:6, 6:3
Finalista	7.	9 czerwca 1991	Paryż	Ceglana	Jim Courier	6:3, 4:6, 6:2, 1:6, 4:6
Zwycięzca	14.	21 lipca 1991	Waszyngton	Twarda	Petr Korda	6:3, 6:4
Zwycięzca	15.	3 maja 1992	Atlanta	Ceglana	Pete Sampras	7:5, 6:4
Zwycięzca	16.	5 lipca 1992	Londyn	Trawiasta	Goran Ivanišević	6:7(8), 6:4, 6:4, 1:6, 6:4
Zwycięzca	17.	26 lipca 1992	Toronto	Twarda	Ivan Lendl	3:6, 6:2, 6:0
Zwycięzca	18.	7 lutego 1993	San Francisco	Twarda (hala)	Brad Gilbert	6:2, 6:7(4), 6:2
Zwycięzca	19.	28 lutego 1993	Scottsdale	Twarda	Marcos Ondruska	6:2, 3:6, 6:3
Zwycięzca	20.	27 lutego 1994	Scottsdale	Twarda	Luiz Mattar	6:4, 6:3
Finalista	8.	20 marca 1994	Miami	Twarda	Pete Sampras	7:5, 3:6, 3:6
Zwycięzca	21.	31 lipca 1994	Toronto	Twarda	Jason Stoltenberg	6:4, 6:4
Zwycięzca	22.	11 września 1994	Nowy Jork	Twarda	Michael Stich	6:1, 7:6(5), 7:5
Zwycięzca	23.	23 października 1994	Wiedeń	Dywanowa (hala)	Michael Stich	7:6(4), 4:6, 6:2, 6:3
Zwycięzca	24.	6 listopada 1994	Paryż	Twarda (hala)	Marc Rosset	6:3, 6:3, 4:6, 7:5
Zwycięzca	25.	29 stycznia 1995	Melbourne	Twarda	Pete Sampras	4:6, 6:1, 7:6(6), 6:4
Zwycięzca	26.	12 lutego 1995	San Jose	Twarda (hala)	Michael Chang	6:1, 1:6, 6:3
Finalista	9.	12 marca 1995	Indian Wells	Twarda	Pete Sampras	5:7, 3:6, 5:7
Zwycięzca	27.	26 marca 1995	Miami	Twarda	Pete Sampras	3:6, 6:2, 7:6(3)
Finalista	10.	16 kwietnia 1995	Tokio	Twarda	Jim Courier	4:6, 3:6
Finalista	11.	7 maja 1995	Atlanta	Ceglana	Michael Chang	2:6, 7:6(6), 4:6
Zwycięzca	28.	23 lipca 1995	Waszyngton	Twarda	Stefan Edberg	6:4, 2:6, 7:5
Zwycięzca	29.	30 lipca 1995	Montreal	Twarda	Pete Sampras	3:6, 6:2, 6:3
Zwycięzca	30.	13 sierpnia 1995	Cincinnati	Twarda	Michael Chang	7:5, 6:2
Zwycięzca	31.	20 sierpnia 1995	New Haven	Twarda	Richard Krajicek	3:6, 7:6(2), 6:3
Finalista	12.	10 września 1995	Nowy Jork	Twarda	Pete Sampras	4:6, 3:6, 6:4, 5:7
Finalista	13.	18 lutego 1996	Sam Jose	Twarda (hala)	Pete Sampras	2:6, 3:6
Zwycięzca	32.	31 marca 1996	Miami	Twarda	Goran Ivanišević	3:0 krecz
Zwycięzca	33.	28 lipca 1996	Atlanta	Twarda	Sergi Bruguera	6:2, 6:3, 6:1
Zwycięzca	34.	11 sierpnia 1996	Cincinnati	Twarda	Michael Chang	7:6(4), 6:4
Zwycięzca	35.	15 lutego 1998	San Jose	Twarda (hala)	Pete Sampras	6:2, 6:4
Zwycięzca	36.	8 marca 1998	Scottsdale	Twarda	Jason Stoltenberg	6:4, 7:6(3)
Finalista	14.	29 marca 1998	Miami	Twarda	Marcelo Ríos	5:7, 3:6, 4:6
Finalista	15.	3 maja 1998	Monachium	Ceglana	Thomas Enqvist	7:6(4), 6:7(6), 3:6
Zwycięzca	37.	26 lipca 1998	Waszyngton	Twarda	Scott Draper	6:2, 6:0
Zwycięzca	38.	2 sierpnia 1998	Los Angeles	Twarda	Tim Henman	6:4, 6:4
Finalista	16.	23 sierpnia 1998	Indianapolis	Twarda	Àlex Corretja	6:2, 2:6, 3:6
Finalista	17.	4 października 1998	Monachium	Twarda (hala)	Marcelo Ríos	4:6, 6:2, 6:7, 7:5, 3:6
Finalista	18.	11 października 1998	Bazylea	Twarda (hala)	Tim Henman	4:6, 3:6, 6:3, 4:6
Zwycięzca	39.	25 października 1998	Ostrawa	Dywanowa (hala)	Ján Krošlák	6:2, 3:6, 6:3
Zwycięzca	40.	11 kwietnia 1999	Hongkong	Twarda	Boris Becker	6:7(4), 6:4, 6:4
Zwycięzca	41.	6 czerwca 1999	Paryż	Ceglana	Andrij Medwediew	1:6, 2:6, 6:4, 6:3, 6:4
Finalista	19.	4 lipca 1999	Londyn	Trawiasta	Pete Sampras	3:6, 4:6, 5:7
Finalista	20.	1 sierpnia 1999	Los Angeles	Twarda	Pete Sampras	6:7(3), 6:7(1)
Zwycięzca	42.	22 sierpnia 1999	Waszyngton	Twarda	Jewgienij Kafielnikow	7:6(3), 6:1
Zwycięzca	43.	12 września 1999	Nowy Jork	Twarda	Todd Martin	6:4, 6:7(5), 6:7(2), 6:3, 6:2
Zwycięzca	44.	7 listopada 1999	Paryż	Twarda (hala)	Marat Safin	7:6(1), 6:2, 4:6, 6:4
Finalista	21.	28 listopada 1999	Hanover	Twarda (hala)	Pete Sampras	1:6, 5:7, 4:6
Zwycięzca	45.	30 stycznia 2000	Melbourne	Twarda	Jewgienij Kafielnikow	3:6, 6:3, 6:2, 6:4
Finalista	22.	20 sierpnia 2000	Waszyngton	Twarda	Àlex Corretja	2:6, 3:6
Finalista	23.	3 grudnia 2000	Lizbona	Twarda (hala)	Gustavo Kuerten	4:6, 4:6, 4:6
Zwycięzca	46.	28 stycznia 2001	Melbourne	Twarda	Arnaud Clément	6:4, 6:2, 6:2
Finalista	24.	4 marca 2001	San Jose	Twarda (hala)	Greg Rusedski	3:6, 4:6
Zwycięzca	47.	18 marca 2001	Indian Wells	Twarda	Pete Sampras	7:6(5), 7:5, 6:1
Zwycięzca	48.	1 kwietnia 2001	Miami	Twarda	Jan-Michael Gambill	7:6(4), 6:0, 6:1
Zwycięzca	49.	29 lipca 2001	Los Angeles	Twarda	Pete Sampras	6:4, 6:2
Finalista	25.	3 marca 2002	San Jose	Twarda (hala)	Lleyton Hewitt	6:4, 6:7(6), 6:7(4)
Zwycięzca	50.	10 marca 2002	Scottsdale	Twarda	Juan Balcells	6:2, 7:6(2)
Zwycięzca	51.	31 marca 2002	Miami	Twarda	Roger Federer	6:3, 6:3, 3:6, 6:4
Zwycięzca	52.	12 maja 2002	Rzym	Ceglana	Tommy Haas	6:3, 6:3, 6:0
Zwycięzca	53.	28 lipca 2002	Los Angeles	Twarda	Jan-Michael Gambill	6:2, 6:4
Finalista	26.	8 września 2002	Nowy Jork	Twarda	Pete Sampras	3:6, 4:6, 7:5, 4:6
Zwycięzca	54.	20 października 2002	Madryt	Twarda (hala)	Jiří Novák	walkower
Zwycięzca	55.	26 stycznia 2003	Melbourne	Twarda	Rainer Schüttler	6:2, 6:2, 6:1
Zwycięzca	56.	16 lutego 2003	San Jose	Twarda (hala)	Davide Sanguinetti	6:3, 6:1
Zwycięzca	57.	30 marca 2003	Miami	Twarda	Carlos Moyá	6:3, 6:3
Zwycięzca	58.	27 kwietnia 2003	Houston	Ceglana	Andy Roddick	3:6, 6:3, 6:4
Finalista	27.	16 listopada 2003	Houston	Twarda	Roger Federer	3:6, 0:6, 4:6
Zwycięzca	59.	8 sierpnia 2004	Cincinnati	Twarda	Lleyton Hewitt	6:3, 3:6, 6:2
Finalista	28.	31 października 2004	Sztokholm	Twarda (hala)	Thomas Johansson	6:3, 3:6, 6:7(4)
Zwycięzca	60.	31 lipca 2005	Los Angeles	Twarda	Gilles Müller	6:4, 7:5
Finalista	29.	14 sierpnia 2005	Montreal	Twarda	Rafael Nadal	3:6, 6:4, 2:6
Finalista	30.	11 września 2005	Nowy Jork	Twarda	Roger Federer	3:6, 6:2, 6:7(1), 1:6

Gra podwójna (1–3)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	26 lipca 1992	Toronto	Twarda	John McEnroe	Patrick Galbraith Danie Visser	4:6, 4:6
Zwycięzca	1.	15 sierpnia 1993	Cincinnati	Twarda	Petr Korda	Stefan Edberg Henrik Holm	7:6, 6:4
Finalista	2.	11 kwietnia 1999	Hongkong	Twarda	David Wheaton	James Greenhalgh Grant Silcock	walkower
Finalista	3.	20 sierpnia 2000	Waszyngton	Twarda	Sarkis Sarksjan	Alex O’Brien Jared Palmer	5:7, 1:6

Turnieje Wielkiego Szlema i ATP World Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)

Turniej	1986	1987	1988	1989	1990	1991	1992	1993	1994	1995	1996	1997	1998	1999	2000	2001	2002	2003	2004	2005	2006	Wygrane turnieje	Bilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open	–	–	–	–	–	–	–	–	–	W	SF	–	4R	4R	W	W	–	W	SF	QF	–	4 / 9	48–5
French Open	–	2R	SF	3R	F	F	SF	–	2R	QF	2R	–	1R	W	2R	QF	QF	QF	1R	1R	–	1 / 17	51–16
Wimbledon	–	1R	–	–	–	QF	W	QF	4R	SF	1R	–	2R	F	SF	SF	2R	4R	–	–	3R	1 / 14	46–13
US Open	1R	1R	SF	SF	F	1R	QF	1R	W	F	SF	4R	4R	W	2R	QF	F	SF	QF	F	3R	2 / 21	79–19
Wygrane turnieje	0 / 1	0 / 3	0 / 2	0 / 2	0 / 2	0 / 3	1 / 3	0 / 2	1 / 3	1 / 4	0 / 4	0 / 1	0 / 4	2 / 4	1 / 4	1 / 4	0 / 3	1 / 4	0 / 3	0 / 3	0 / 2	8 / 61	N/A
Bilans spotkań	0–1	1–3	10–2	7–2	12–2	10–3	16–2	4–2	11–2	22–3	11–4	3–1	7–4	23–2	14–3	20–3	11–3	19–3	9–3	10–3	4–2	N/A	224–53
ATP World Tour Finals
ATP World Tour Finals	–	–	RR	RR	W	SF	–	–	SF	–	RR	–	RR	F	F	RR	RR	F	–	RR	–	1 / 13	22–20
ATP World Tour Masters 1000
Indian Wells	–	–	SF	QF	F	3R	3R	2R	2R	F	QF	1R	QF	–	1R	W	1R	–	SF	QF	3R	1 / 17	37–16
Miami	–	1R	3R	1R	W	4R	2R	4R	F	W	W	2R	F	2R	SF	W	W	W	4R	SF	–	6 / 19	61–13
Monte Carlo	–	–	–	–	–	2R	–	–	1R	–	3R	–	2R	–	–	–	–	–	–	–	–	0 / 4	2–4
Rzym	–	2R	QF	F	–	1R	–	–	2R	–	–	–	–	3R	3R	1R	W	1R	–	SF	–	1 / 11	24–10
Hamburg	–	–	–	–	3R	–	2R	–	–	QF	–	–	–	–	–	2R	–	–	–	1R	–	0 / 5	5–5
Montreal/Toronto	–	–	–	SF	QF	2R	W	QF	W	W	–	–	SF	SF	1R	1R	–	QF	2R	F	–	3 / 14	38–11
Cincinnati	–	–	–	–	3R	3R	3R	SF	–	W	W	1R	2R	SF	2R	1R	QF	–	W	–	–	3 / 13	31–10
Madryt	–	–	–	QF	2R	–	–	–	QF	3R	QF	1R	3R	SF	3R	2R	W	–	SF	–	–	1 / 11	21–10
Paryż	–	–	–	–	–	–	2R	–	W	–	2R	–	QF	W	–	–	QF	–	–	–	–	2 / 6	14–4
Ranking na koniec sezonu
	91	25	3	7	4	10	9	24	2	2	8	110	6	1	6	3	2	4	8	7	150	N/A

Legenda

W, wygrał turniej

F, przegrał w finale

SF, przegrał w półfinale

QF, przegrał w ćwierćfinale

4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

RR, odpadł w fazie grupowej

–, nie startował w turnieju głównym

Życie prywatne

W latach 1991–1993 pozostawał w otwartym związku z Wendi Stewart^[121]. 19 kwietnia 1997 w Monterey poślubił aktorkę Brooke Shields^[122], jednak już 26 kwietnia 1999 poinformowali prasę o swoim rozstaniu^[123]. 22 października 2001 w Las Vegas poślubił niemiecką tenisistkę Steffi Graf^[124]^[125], którą poznał w lipcu 1992 po finale Wimbledonu^[126]. Mają syna Jadena Gila (ur. 2001) i córkę Jaz Elle (ur. 2003)^[127]^[128]. Mieszkają w Las Vegas^[129], mają też kilka wakacyjnych posiadłości.

Uwagi

↑ Wcześniej dokonali tego: Rod Laver, Fred Perry, Roy Emerson i Don Budge
↑ Od 1899 starszy był tylko Ken Rosewall, zwycięzca edycji z 1970.

Przypisy

↑ Stars pay tribute to Agassi. bbc.co.uk, 4 września 2006. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
↑ Andre Agassi [online], International Tennis Hall of Fame [dostęp 2018-03-24] .
↑ Agassi 2011 ↓, s. 38, 57.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 56–57.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 52.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 41, 57.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 44, 70.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 85, 117.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 8.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 35–37.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 44.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 47–49.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 66–67.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 59.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 85.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 92–93.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 113–114.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 114.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 116.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 120.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 121–122.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 122.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 123–124.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 126.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 127–129, 132.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 134.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 137, 140, 143.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 141, 144–145.
↑ ^a ^b ^c ^d Andre Agassi – Biography. imdb.com. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
↑ Teen Nadal gives Spain reign over French Open. usatoday.com, 6 maja 2005. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
↑ Mark Hodgkinson: Quiet rebellion against Wimbledon’s clothing restrictions. espn.com, 1 lipca 2015. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
↑ Agassi 2011 ↓, s. 191.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 153–154.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 155.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 155–156.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 160–169.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 179.
↑ Robin Finn: Gomez Wins French Open In Four Sets. nytimes.com, 11 czerwca 1990. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
↑ Agassi 2011 ↓, s. 183–184.
↑ Nick Stout: Agassi Wins Title By Beating Edberg. nytimes.com, 19 listopada 1990. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
↑ Agassi 2011 ↓, s. 187–189.
↑ Agassi Will Return To Wimbledon. chicagotribune.com, 3 stycznia 1991. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
↑ ^a ^b Agassi 2011 ↓, s. 190.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 192.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 193–195.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 199.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 203, 205.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 209–210.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 210.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 211.
↑ Andre Agassi – New Coach, New Triumphs. sports.jrank.org. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
↑ Agassi 2011 ↓, s. 220–224.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 218.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 230.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 225–226.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 227–229.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 233–234.
↑ Robin Finn: Agassi Finds Treasure In Australian Debut. nytimes.com, 30 stycznia 1995. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
↑ Agassi 2011 ↓, s. 235–236.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 242–243.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 248–250.
↑ ^a ^b Agassi 2011 ↓, s. 260.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 254.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 271–274, 282, 287–288.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 285–286.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 296–297, 316.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 299, 302.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 305.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 307.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 322–323.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 297, 307, 309.
↑ Agassi says he used crystal meth in '97. espn.com, 28 października 2009. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
↑ Agassi 2011 ↓, s. 308–309.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 310.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 309–311.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 319.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 320.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 322–323, 327–328.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 326–327.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 363.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 365.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 331, 380, 382.
↑ ^a ^b ^c Agassi 2011 ↓, s. 384.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 385.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 384–385.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 389–390.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 392.
↑ ^a ^b ^c Agassi 2011 ↓, s. 394.
↑ Sampras beats Agassi in epic. bbc.co.uk, 6 września 2001. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
↑ Agassi 2011 ↓, s. 400.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 397–399.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 403, 406.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 405–411.
↑ Sampras savours ‘awesome’ win. bbc.co.uk, 9 września 2002. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
↑ Agassi 2011 ↓, s. 414.
↑ ^a ^b Agassi 2011 ↓, s. 415.
↑ ^a ^b Agassi 2011 ↓, s. 416.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 417–419.
↑ ^a ^b Agassi 2011 ↓, s. 420.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 423.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 422.
↑ ^a ^b Agassi 2011 ↓, s. 425.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 426.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 427.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 434–436.
↑ Agassi, Nadal withdraw from Masters Cup with injuries. usatoday.com, 14 listopada 2005. [dostęp 2016-12-25]. (ang.).
↑ Agassi 2011 ↓, s. 437–439.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 437.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 440.
↑ Liz Clarke: Agassi Gets a Shot to Deal With Back Pain. washingtonpost.com, 31 sierpnia 2006. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
↑ Agassi 2011 ↓, s. 27–32, 440.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 442.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 312–314, 321.
↑ Charity goals keep Agassi on his toes. lasvegassun.com, 6 grudnia 2004. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
↑ Andre Agassi hojnym filantropem, wydał już 175 mln dolarów - Przegląd Sportowy [online], onet.pl [dostęp 2024-04-22] (pol.).
↑ Tennis stars play under new Wimbledon roof CCTV-International [online], cctv.com [dostęp 2024-04-22] .
↑ Richard Pagliaro: Roger Federer, Andy Roddick Weigh In On Agassi-Sampras Clash. tennisnow.com, 14 marca 2010. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
↑ Janet Maslin: Agassi Basks in His Own Spotlight. nytimes.com, 29 sierpnia 2011. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
↑ Agassi 2011 ↓, s. 297, 307.
↑ https://przegladsportowy.onet.pl/tenis/andre-agassi-w-sztabie-grigora-dimitrowa-or-tenis/1qjgnqt.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 186, 197, 204.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 294.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 347.
↑ Agassi 2011 ↓, s. 401.
↑ Oliver Poole: We are so blessed, say Graf and Agassi after secret wedding. telegraph.co.uk, 21 października 2001. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).
↑ Agassi 2011 ↓, s. 197–198.
↑ Jaden Agassi. University of Southern California Athletics. [dostęp 2023-01-24]. (ang.).
↑ Jaden Gil Agassi: Legends son on a path to become a legend. TFIGlobal, 2022-01-15. [dostęp 2023-01-24]. (ang.).
↑ Agassi 2011 ↓, s. 7.

Bibliografia

Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2017-05-18] (ang.).
Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2017-05-18] (ang.).
Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2017-05-18] (ang.).
AndreA. Agassi AndreA., Open. Autobiografia tenisisty, JarosławJ. Rybski (tłum.), Wydawnictwo Bukowy Las, 2011, ISBN 978-83-62478-41-5 .

[81] Wcześniej dokonali tego: Rod Laver, Fred Perry, Roy Emerson i Don Budge

[103] Od 1899 starszy był tylko Ken Rosewall, zwycięzca edycji z 1970.

[1] Stars pay tribute to Agassi. bbc.co.uk, 4 września 2006. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).

[2] Andre Agassi [online], International Tennis Hall of Fame [dostęp 2018-03-24] .

[CITEREFAgassi201138,_57-3] Agassi 2011 ↓, s. 38, 57.

[CITEREFAgassi201156–57-4] Agassi 2011 ↓, s. 56–57.

[CITEREFAgassi201152-5] Agassi 2011 ↓, s. 52.

[CITEREFAgassi201141,_57-6] Agassi 2011 ↓, s. 41, 57.

[CITEREFAgassi201144,_70-7] Agassi 2011 ↓, s. 44, 70.

[CITEREFAgassi201185,_117-8] Agassi 2011 ↓, s. 85, 117.

[CITEREFAgassi20118-9] Agassi 2011 ↓, s. 8.

[CITEREFAgassi201135–37-10] Agassi 2011 ↓, s. 35–37.

[CITEREFAgassi201144-11] Agassi 2011 ↓, s. 44.

[CITEREFAgassi201147–49-12] Agassi 2011 ↓, s. 47–49.

[CITEREFAgassi201166–67-13] Agassi 2011 ↓, s. 66–67.

[CITEREFAgassi201159-14] Agassi 2011 ↓, s. 59.

[CITEREFAgassi201185-15] Agassi 2011 ↓, s. 85.

[CITEREFAgassi201192–93-16] Agassi 2011 ↓, s. 92–93.

[CITEREFAgassi2011113–114-17] Agassi 2011 ↓, s. 113–114.

[CITEREFAgassi2011114-18] Agassi 2011 ↓, s. 114.

[CITEREFAgassi2011116-19] Agassi 2011 ↓, s. 116.

[CITEREFAgassi2011120-20] Agassi 2011 ↓, s. 120.

[CITEREFAgassi2011121–122-21] Agassi 2011 ↓, s. 121–122.

[CITEREFAgassi2011122-22] Agassi 2011 ↓, s. 122.

[CITEREFAgassi2011123–124-23] Agassi 2011 ↓, s. 123–124.

[CITEREFAgassi2011126-24] Agassi 2011 ↓, s. 126.

[CITEREFAgassi2011127–129,_132-25] Agassi 2011 ↓, s. 127–129, 132.

[CITEREFAgassi2011134-26] Agassi 2011 ↓, s. 134.

[CITEREFAgassi2011137,_140,_143-27] Agassi 2011 ↓, s. 137, 140, 143.

[CITEREFAgassi2011141,_144–145-28] Agassi 2011 ↓, s. 141, 144–145.

[b-29] Andre Agassi – Biography. imdb.com. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).

[30] Teen Nadal gives Spain reign over French Open. usatoday.com, 6 maja 2005. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).

[31] Mark Hodgkinson: Quiet rebellion against Wimbledon’s clothing restrictions. espn.com, 1 lipca 2015. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).

[CITEREFAgassi2011191-32] Agassi 2011 ↓, s. 191.

[CITEREFAgassi2011153–154-33] Agassi 2011 ↓, s. 153–154.

[CITEREFAgassi2011155-34] Agassi 2011 ↓, s. 155.

[CITEREFAgassi2011155–156-35] Agassi 2011 ↓, s. 155–156.

[CITEREFAgassi2011160–169-36] Agassi 2011 ↓, s. 160–169.

[CITEREFAgassi2011179-37] Agassi 2011 ↓, s. 179.

[38] Robin Finn: Gomez Wins French Open In Four Sets. nytimes.com, 11 czerwca 1990. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).

[CITEREFAgassi2011183–184-39] Agassi 2011 ↓, s. 183–184.

[40] Nick Stout: Agassi Wins Title By Beating Edberg. nytimes.com, 19 listopada 1990. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).

[CITEREFAgassi2011187–189-41] Agassi 2011 ↓, s. 187–189.

[42] Agassi Will Return To Wimbledon. chicagotribune.com, 3 stycznia 1991. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).

[CITEREFAgassi2011190-43] Agassi 2011 ↓, s. 190.

[CITEREFAgassi2011192-44] Agassi 2011 ↓, s. 192.

[CITEREFAgassi2011193–195-45] Agassi 2011 ↓, s. 193–195.

[CITEREFAgassi2011199-46] Agassi 2011 ↓, s. 199.

[CITEREFAgassi2011203,_205-47] Agassi 2011 ↓, s. 203, 205.

[CITEREFAgassi2011209–210-48] Agassi 2011 ↓, s. 209–210.

[CITEREFAgassi2011210-49] Agassi 2011 ↓, s. 210.

[CITEREFAgassi2011211-50] Agassi 2011 ↓, s. 211.

[51] Andre Agassi – New Coach, New Triumphs. sports.jrank.org. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).

[CITEREFAgassi2011220–224-52] Agassi 2011 ↓, s. 220–224.

[CITEREFAgassi2011218-53] Agassi 2011 ↓, s. 218.

[CITEREFAgassi2011230-54] Agassi 2011 ↓, s. 230.

[CITEREFAgassi2011225–226-55] Agassi 2011 ↓, s. 225–226.

[CITEREFAgassi2011227–229-56] Agassi 2011 ↓, s. 227–229.

[CITEREFAgassi2011233–234-57] Agassi 2011 ↓, s. 233–234.

[a-58] Robin Finn: Agassi Finds Treasure In Australian Debut. nytimes.com, 30 stycznia 1995. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).

[CITEREFAgassi2011235–236-59] Agassi 2011 ↓, s. 235–236.

[CITEREFAgassi2011242–243-60] Agassi 2011 ↓, s. 242–243.

[CITEREFAgassi2011248–250-61] Agassi 2011 ↓, s. 248–250.

[CITEREFAgassi2011260-62] Agassi 2011 ↓, s. 260.

[CITEREFAgassi2011254-63] Agassi 2011 ↓, s. 254.

[CITEREFAgassi2011271–274,_282,_287–288-64] Agassi 2011 ↓, s. 271–274, 282, 287–288.

[CITEREFAgassi2011285–286-65] Agassi 2011 ↓, s. 285–286.

[CITEREFAgassi2011296–297,_316-66] Agassi 2011 ↓, s. 296–297, 316.

[CITEREFAgassi2011299,_302-67] Agassi 2011 ↓, s. 299, 302.

[CITEREFAgassi2011305-68] Agassi 2011 ↓, s. 305.

[CITEREFAgassi2011307-69] Agassi 2011 ↓, s. 307.

[CITEREFAgassi2011322–323-70] Agassi 2011 ↓, s. 322–323.

[CITEREFAgassi2011297,_307,_309-71] Agassi 2011 ↓, s. 297, 307, 309.

[72] Agassi says he used crystal meth in '97. espn.com, 28 października 2009. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).

[CITEREFAgassi2011308–309-73] Agassi 2011 ↓, s. 308–309.

[CITEREFAgassi2011310-74] Agassi 2011 ↓, s. 310.

[CITEREFAgassi2011309–311-75] Agassi 2011 ↓, s. 309–311.

[CITEREFAgassi2011319-76] Agassi 2011 ↓, s. 319.

[CITEREFAgassi2011320-77] Agassi 2011 ↓, s. 320.

[CITEREFAgassi2011322–323,_327–328-78] Agassi 2011 ↓, s. 322–323, 327–328.

[CITEREFAgassi2011326–327-79] Agassi 2011 ↓, s. 326–327.

[CITEREFAgassi2011363-80] Agassi 2011 ↓, s. 363.

[CITEREFAgassi2011365-82] Agassi 2011 ↓, s. 365.

[CITEREFAgassi2011331,_380,_382-83] Agassi 2011 ↓, s. 331, 380, 382.

[CITEREFAgassi2011384-84] Agassi 2011 ↓, s. 384.

[CITEREFAgassi2011385-85] Agassi 2011 ↓, s. 385.

[CITEREFAgassi2011384–385-86] Agassi 2011 ↓, s. 384–385.

[CITEREFAgassi2011389–390-87] Agassi 2011 ↓, s. 389–390.

[CITEREFAgassi2011392-88] Agassi 2011 ↓, s. 392.

[CITEREFAgassi2011394-89] Agassi 2011 ↓, s. 394.

[90] Sampras beats Agassi in epic. bbc.co.uk, 6 września 2001. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).

[CITEREFAgassi2011400-91] Agassi 2011 ↓, s. 400.

[CITEREFAgassi2011397–399-92] Agassi 2011 ↓, s. 397–399.

[CITEREFAgassi2011403,_406-93] Agassi 2011 ↓, s. 403, 406.

[CITEREFAgassi2011405–411-94] Agassi 2011 ↓, s. 405–411.

[95] Sampras savours ‘awesome’ win. bbc.co.uk, 9 września 2002. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).

[CITEREFAgassi2011414-96] Agassi 2011 ↓, s. 414.

[CITEREFAgassi2011415-97] Agassi 2011 ↓, s. 415.

[CITEREFAgassi2011416-98] Agassi 2011 ↓, s. 416.

[CITEREFAgassi2011417–419-99] Agassi 2011 ↓, s. 417–419.

[CITEREFAgassi2011420-100] Agassi 2011 ↓, s. 420.

[CITEREFAgassi2011423-101] Agassi 2011 ↓, s. 423.

[CITEREFAgassi2011422-102] Agassi 2011 ↓, s. 422.

[CITEREFAgassi2011425-104] Agassi 2011 ↓, s. 425.

[CITEREFAgassi2011426-105] Agassi 2011 ↓, s. 426.

[CITEREFAgassi2011427-106] Agassi 2011 ↓, s. 427.

[CITEREFAgassi2011434–436-107] Agassi 2011 ↓, s. 434–436.

[108] Agassi, Nadal withdraw from Masters Cup with injuries. usatoday.com, 14 listopada 2005. [dostęp 2016-12-25]. (ang.).

[CITEREFAgassi2011437–439-109] Agassi 2011 ↓, s. 437–439.

[CITEREFAgassi2011437-110] Agassi 2011 ↓, s. 437.

[CITEREFAgassi2011440-111] Agassi 2011 ↓, s. 440.

[112] Liz Clarke: Agassi Gets a Shot to Deal With Back Pain. washingtonpost.com, 31 sierpnia 2006. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).

[CITEREFAgassi201127–32,_440-113] Agassi 2011 ↓, s. 27–32, 440.

[CITEREFAgassi2011442-114] Agassi 2011 ↓, s. 442.

[CITEREFAgassi2011312–314,_321-115] Agassi 2011 ↓, s. 312–314, 321.

[116] Charity goals keep Agassi on his toes. lasvegassun.com, 6 grudnia 2004. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).

[117] Andre Agassi hojnym filantropem, wydał już 175 mln dolarów - Przegląd Sportowy [online], onet.pl [dostęp 2024-04-22] (pol.).

[118] Tennis stars play under new Wimbledon roof CCTV-International [online], cctv.com [dostęp 2024-04-22] .

[119] Richard Pagliaro: Roger Federer, Andy Roddick Weigh In On Agassi-Sampras Clash. tennisnow.com, 14 marca 2010. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).

[120] Janet Maslin: Agassi Basks in His Own Spotlight. nytimes.com, 29 sierpnia 2011. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).

[CITEREFAgassi2011297,_307-121] Agassi 2011 ↓, s. 297, 307.

[122] ttps://przegladsportowy.onet.pl/tenis/andre-agassi-w-sztabie-grigora-dimitrowa-or-tenis/1qjgnqt.

[CITEREFAgassi2011186,_197,_204-123] Agassi 2011 ↓, s. 186, 197, 204.

[CITEREFAgassi2011294-124] Agassi 2011 ↓, s. 294.

[CITEREFAgassi2011347-125] Agassi 2011 ↓, s. 347.

[CITEREFAgassi2011401-126] Agassi 2011 ↓, s. 401.

[127] Oliver Poole: We are so blessed, say Graf and Agassi after secret wedding. telegraph.co.uk, 21 października 2001. [dostęp 2016-12-24]. (ang.).

[CITEREFAgassi2011197–198-128] Agassi 2011 ↓, s. 197–198.

[129] Jaden Agassi. University of Southern California Athletics. [dostęp 2023-01-24]. (ang.).

[130] Jaden Gil Agassi: Legends son on a path to become a legend. TFIGlobal, 2022-01-15. [dostęp 2023-01-24]. (ang.).

[CITEREFAgassi20117-131] Agassi 2011 ↓, s. 7.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[42]

[43]

[44]

[45]

[46]

[47]

[48]

[49]

[50]

[51]

[52]

[53]

[54]

[55]

[56]

[57]

[58]

[59]

[60]

[61]

[62]

[63]

[64]

[65]

[66]

[67]

[68]

[69]

[70]

[71]

[72]

[73]

[74]

[75]

[76]

[77]

[78]

[79]

[80]

[a]

[81]

[82]

[83]

[84]

[85]

[86]

[87]

[88]

[89]

[90]

[91]

[92]

[93]

[94]

[95]

[96]

[97]

[98]

[99]

Złoci medaliści	(1896) Boland (1900) Doherty (1904) Wright (1908) Ritchie/Gore (1912) Winslow/Gobert (1920) Raymond (1924) Richards (1988) Mečíř (1992) Rosset (1996) Agassi (2000) Kafielnikow (2004) Massú (2008) Nadal (2012) Murray (2016) Murray (2020) Zverev (2024) Đoković
Srebrni medaliści	(1896) Kasdaglis (1900) Mahony (1904) LeRoy (1908) Froitzheim/Caridia (1912) Kitson/Dixon (1920) Kumagae (1924) Cochet (1988) Mayotte (1992) Arrese (1996) Bruguera (2000) Haas (2004) Fish (2008) González (2012) Federer (2016) del Potro (2020) Chaczanow (2024) Alcaraz
Brązowi medaliści	(1896) Tapavicza i Paspatis (1900) Doherty i Norris (1904) Bell i Leonard (1908) Eaves/Ritchie (1912) Kreuzer/Wilding (1920) Winslow (1924) De Morpurgo (1988) Edberg i Gilbert (1992) Czerkasow i Ivanišević (1996) Paes (2000) Di Pasquale (2004) González (2008) Đoković (2012) del Potro (2016) Nishikori (2020) Carreño-Busta (2024) Musetti

1905–1910	1905: Rodney Heath 1906: Anthony Wilding 1907: Horace Rice 1908: Fred Alexander 1909: Anthony Wilding 1910: Rodney Heath
1911–1920	1911: Norman Brookes 1912: James Parke 1913: Ernie Parker 1914: Arthur O’Hara Wood 1915: Gordon Lowe 1916–1918: nie rozgrywano 1919: Algernon Kingscote 1920: Pat O’Hara Wood
1921–1930	1921: Rhys Gemmell 1922: James Outram Anderson 1923: Pat O’Hara Wood 1924: James Outram Anderson 1925: James Outram Anderson 1926: John Hawkes 1927: Gerald Patterson 1928: Jean Borotra 1929: Colin Gregory 1930: Edgar Moon
1931–1940	1931: Jack Crawford 1932: Jack Crawford 1933: Jack Crawford 1934: Fred Perry 1935: Jack Crawford 1936: Adrian Quist 1937: Vivian McGrath 1938: Don Budge 1939: John Bromwich 1940: Adrian Quist
1941–1950	1941–1945: nie rozgrywano 1946: John Bromwich 1947: Dinny Pails 1948: Adrian Quist 1949: Frank Sedgman 1950: Frank Sedgman
1951–1960	1951: Dick Savitt 1952: Ken McGregor 1953: Ken Rosewall 1954: Mervyn Rose 1955: Ken Rosewall 1956: Lew Hoad 1957: Ashley Cooper 1958: Ashley Cooper 1959: Alex Olmedo 1960: Rod Laver
1961–1970	1961: Roy Emerson 1962: Rod Laver 1963: Roy Emerson 1964: Roy Emerson 1965: Roy Emerson 1966: Roy Emerson 1967: Roy Emerson 1968: Bill Bowrey 1969: Rod Laver 1970: Arthur Ashe
1971–1980	1971: Ken Rosewall 1972: Ken Rosewall 1973: John Newcombe 1974: Jimmy Connors 1975: John Newcombe 1976: Mark Edmondson 1977 (styczeń): Roscoe Tanner 1977 (grudzień): Vitas Gerulaitis 1978: Guillermo Vilas 1979: Guillermo Vilas 1980: Brian Teacher
1981–1990	1981: Johan Kriek 1982: Johan Kriek 1983: Mats Wilander 1984: Mats Wilander 1985: Stefan Edberg 1986: nie rozgrywano 1987: Stefan Edberg 1988: Mats Wilander 1989: Ivan Lendl 1990: Ivan Lendl
1991–2000	1991: Boris Becker 1992: Jim Courier 1993: Jim Courier 1994: Pete Sampras 1995: Andre Agassi 1996: Boris Becker 1997: Pete Sampras 1998: Petr Korda 1999: Jewgienij Kafielnikow 2000: Andre Agassi

1901–1910	1901: André Vacherot 1902: Marcel Vacherot 1903: Max Décugis 1904: Max Décugis 1905: Maurice Germot 1906: Maurice Germot 1907: Max Décugis 1908: Max Décugis 1909: Max Décugis 1910: Maurice Germot
1911–1920	1911: André Gobert 1912: Max Décugis 1913: Max Décugis 1914: Max Décugis 1915–1919: nie rozgrywano 1920: André Gobert
1921–1930	1921: Jean Samazeuilh 1922: Henri Cochet 1923: François Blanchy 1924: Jean Borotra 1925: René Lacoste 1926: Henri Cochet 1927: René Lacoste 1928: Henri Cochet 1929: René Lacoste 1930: Henri Cochet
1931–1939	1931: Jean Borotra 1932: Henri Cochet 1933: Jack Crawford 1934: Gottfried von Cramm 1935: Fred Perry 1936: Gottfried von Cramm 1937: Henner Henkel 1938: Don Budge 1939: Don McNeill
1940–1950	1940–1945: nie rozgrywano 1946: Marcel Bernard 1947: József Asbóth 1948: Frank Parker 1949: Frank Parker 1950: Budge Patty
1951–1960	1951: Jaroslav Drobný 1952: Jaroslav Drobný 1953: Ken Rosewall 1954: Tony Trabert 1955: Tony Trabert 1956: Lew Hoad 1957: Sven Davidson 1958: Mervyn Rose 1959: Nicola Pietrangeli 1960: Nicola Pietrangeli
1961–1970	1961: Manuel Santana 1962: Rod Laver 1963: Roy Emerson 1964: Manuel Santana 1965: Fred Stolle 1966: Tony Roche 1967: Roy Emerson 1968: Ken Rosewall 1969: Rod Laver 1970: Jan Kodeš
1971–1980	1971: Jan Kodeš 1972: Andrés Gimeno 1973: Ilie Năstase 1974: Björn Borg 1975: Björn Borg 1976: Adriano Panatta 1977: Guillermo Vilas 1978: Björn Borg 1979: Björn Borg 1980: Björn Borg
1981–1990	1981: Björn Borg 1982: Mats Wilander 1983: Yannick Noah 1984: Ivan Lendl 1985: Mats Wilander 1986: Ivan Lendl 1987: Ivan Lendl 1988: Mats Wilander 1989: Michael Chang 1990: Andrés Gómez
1991–2000	1991: Jim Courier 1992: Jim Courier 1993: Sergi Bruguera 1994: Sergi Bruguera 1995: Thomas Muster 1996: Jewgienij Kafielnikow 1997: Gustavo Kuerten 1998: Carlos Moyá 1999: Andre Agassi 2000: Gustavo Kuerten

1901–1910	1901: Arthur Gore 1902: Lawrence Doherty 1903: Lawrence Doherty 1904: Lawrence Doherty 1905: Lawrence Doherty 1906: Lawrence Doherty 1907: Norman Brookes 1908: Arthur Gore 1909: Arthur Gore 1910: Anthony Wilding
1911–1920	1911: Anthony Wilding 1912: Anthony Wilding 1913: Anthony Wilding 1914: Norman Brookes 1915–1918: nie rozgrywano 1919: Gerald Patterson 1920: William Tilden
1921–1930	1921: William Tilden 1922: Gerald Patterson 1923: Bill Johnston 1924: Jean Borotra 1925: René Lacoste 1926: Jean Borotra 1927: Henri Cochet 1928: René Lacoste 1929: Henri Cochet 1930: William Tilden
1931–1939	1931: Sidney Wood 1932: Ellsworth Vines 1933: Jack Crawford 1934: Fred Perry 1935: Fred Perry 1936: Fred Perry 1937: Don Budge 1938: Don Budge 1939: Bobby Riggs
1940–1950	1940–1945: nie rozgrywano 1946: Yvon Petra 1947: Jack Kramer 1948: Bob Falkenburg 1949: Ted Schroeder 1950: Budge Patty
1951–1960	1951: Dick Savitt 1952: Frank Sedgman 1953: Vic Seixas 1954: Jaroslav Drobný 1955: Tony Trabert 1956: Lew Hoad 1957: Lew Hoad 1958: Ashley Cooper 1959: Alex Olmedo 1960: Neale Fraser
1961–1970	1961: Rod Laver 1962: Rod Laver 1963: Chuck McKinley 1964: Roy Emerson 1965: Roy Emerson 1966: Manuel Santana 1967: John Newcombe 1968: Rod Laver 1969: Rod Laver 1970: John Newcombe
1971–1980	1971: John Newcombe 1972: Stan Smith 1973: Jan Kodeš 1974: Jimmy Connors 1975: Arthur Ashe 1976: Björn Borg 1977: Björn Borg 1978: Björn Borg 1979: Björn Borg 1980: Björn Borg
1981–1990	1981: John McEnroe 1982: Jimmy Connors 1983: John McEnroe 1984: John McEnroe 1985: Boris Becker 1986: Boris Becker 1987: Pat Cash 1988: Stefan Edberg 1989: Boris Becker 1990: Stefan Edberg
1991–2000	1991: Michael Stich 1992: Andre Agassi 1993: Pete Sampras 1994: Pete Sampras 1995: Pete Sampras 1996: Richard Krajicek 1997: Pete Sampras 1998: Pete Sampras 1999: Pete Sampras 2000: Pete Sampras

1901–1910	1901: William Larned 1902: William Larned 1903: Lawrence Doherty 1904: Holcombe Ward 1905: Beals Wright 1906: William Clothier 1907: William Larned 1908: William Larned 1909: William Larned 1910: William Larned
1911–1920	1911: William Larned 1912: Maurice McLoughlin 1913: Maurice McLoughlin 1914: Richard N. Williams 1915: Bill Johnston 1916: Richard N. Williams 1917: Robert Lindley Murray 1918: Robert Lindley Murray 1919: Bill Johnston 1920: William Tilden
1921–1930	1921: William Tilden 1922: William Tilden 1923: William Tilden 1924: William Tilden 1925: William Tilden 1926: René Lacoste 1927: René Lacoste 1928: Henri Cochet 1929: William Tilden 1930: John Doeg
1931–1940	1931: Ellsworth Vines 1932: Ellsworth Vines 1933: Fred Perry 1934: Fred Perry 1935: Wilmer Allison 1936: Fred Perry 1937: Don Budge 1938: Don Budge 1939: Bobby Riggs 1940: Don McNeill
1941–1950	1941: Bobby Riggs 1942: Ted Schroeder 1943: Joe Hunt 1944: Frank Parker 1945: Frank Parker 1946: Jack Kramer 1947: Jack Kramer 1948: Ricardo González 1949: Ricardo González 1950: Arthur Larsen
1951–1960	1951: Frank Sedgman 1952: Frank Sedgman 1953: Tony Trabert 1954: Vic Seixas 1955: Tony Trabert 1956: Ken Rosewall 1957: Malcolm Anderson 1958: Ashley Cooper 1959: Neale Fraser 1960: Neale Fraser
1961–1970	1961: Roy Emerson 1962: Rod Laver 1963: Rafael Osuna 1964: Roy Emerson 1965: Manuel Santana 1966: Fred Stolle 1967: John Newcombe 1968: Arthur Ashe 1969: Rod Laver 1970: Ken Rosewall
1971–1980	1971: Stan Smith 1972: Ilie Năstase 1973: John Newcombe 1974: Jimmy Connors 1975: Manuel Orantes 1976: Jimmy Connors 1977: Guillermo Vilas 1978: Jimmy Connors 1979: John McEnroe 1980: John McEnroe
1981–1990	1981: John McEnroe 1982: Jimmy Connors 1983: Jimmy Connors 1984: John McEnroe 1985: Ivan Lendl 1986: Ivan Lendl 1987: Ivan Lendl 1988: Mats Wilander 1989: Boris Becker 1990: Pete Sampras
1991–2000	1991: Stefan Edberg 1992: Stefan Edberg 1993: Pete Sampras 1994: Andre Agassi 1995: Pete Sampras 1996: Pete Sampras 1997: Patrick Rafter 1998: Patrick Rafter 1999: Andre Agassi 2000: Marat Safin