Pernilla Wiberg: Różnice pomiędzy wersjami

Pernilla Wiberg
Data i miejsce urodzenia	15 października 1970 ; Norrköping
Klub	Norrköpings SK
Debiut w PŚ	13.03 1990, Vemdalen; (5. miejsce – slalom)
Pierwsze punkty w PŚ	13.03 1990, Vemdalen (5. miejsce – slalom)
Pierwsze podium w PŚ	18.03 1990, Åre; (3. miejsce – slalom)
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Szwecja
	Igrzyska olimpijskie
	Mistrzostwa świata
	Puchar Świata
Kryształowa Kula ;	1996/1997
2. miejsce ;	1993/1994
	Puchar Świata (Slalom)
Mała Kryształowa Kula ;	1996/1997
2. miejsce ;	1990/1991
2. miejsce ;	1991/1992
2. miejsce ;	1993/1994
2. miejsce ;	1994/1995
3. miejsce ;	1995/1996
	Puchar Świata (Gigant)
3. miejsce ;	1990/1991
	Puchar Świata (Supergigant)
3. miejsce ;	1996/1997
	Puchar Świata (Kombinacja)
Mała Kryształowa Kula ;	1993/1994
Mała Kryształowa Kula ;	1994/1995
Mała Kryształowa Kula ;	1996/1997
	Zakończenie kariery: 2002 r.
	Strona internetowa

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Aktualna wersja na dzień 09:20, 30 lip 2024

Pernilla Christina Wiberg (ur. 15 października 1970 w Norrköping) – szwedzka narciarka alpejska, trzykrotna medalistka olimpijska, sześciokrotna medalistka mistrzostw świata, a także zdobywczyni Pucharu Świata. Jedna z niewielu zawodniczek, które wygrywały zawody Pucharu Świata we wszystkich konkurencjach^[1].

Kariera

Pierwszy sukces na arenie międzynarodowej Pernilla Wiberg osiągnęła w 1985 roku, kiedy zwyciężyła w slalomie podczas zawodów Trofeo Topolino^[2]. Dwa lata później zajęła 24. miejsce w slalomie gigancie podczas mistrzostw świata juniorów w Sälen/Hemsedal. Na rozgrywanych w 1988 roku mistrzostwach świata juniorów w Madonna di Campiglio zajęła dziewiętnaste miejsce w zjeździe, 22. miejsce w supergigancie i 26. w gigancie. W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 13 marca 1990 roku w Vemdalen, zajmując piąte miejsce w slalomie. Tym samym już w swoim debiucie wywalczyła pierwsze pucharowe punkty. W sezonie 1989/1990 punkty zdobyła jeszcze jeden raz 18 marca 1990 roku w Åre, gdzie była trzecia w tej samej konkurencji. W zawodach tych wyprzedziły ją jedynie Vreni Schneider ze Szwajcarii oraz Francuzka Patricia Chauvet. W klasyfikacji generalnej Wiberg zajęła 45. miejsce.

Sezon 1990/1991 zaczęła od zajęcia trzeciego miejsca 1 grudnia 1990 roku we włoskiej miejscowości Valzoldana. W kolejnych startach jeszcze cztery razy stawała na podium, odnosząc przy tym trzy zwycięstwa: 7 stycznia w Bad Kleinkirchheim i 20 marca w Waterville Valley wygrywała slalomy, a 10 marca 1991 roku w Lake Louise triumfowała w gigancie. W klasyfikacji generalnej była siódma, w slalomie zajęła drugie miejsce za Austriaczką Petrą Kronberger, a w klasyfikacji giganta była trzecia, ulegając tylko Vreni Schneider i Anicie Wachter. Na przełomie stycznia i lutego 1991 roku wystartowała na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, gdzie zwyciężyła w slalomie gigancie. Wyprzedziła tam Austriaczkę Ulrike Maier i Niemkę Traudl Hächer, zostając jednocześnie pierwszą Szwedką, która została mistrzynią świata. Wynik ten powtórzyła na rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Albertville, pokonując Diann Roffe z USA i Anitę Wachter o 0,97 sekundy. Był to pierwszy złoty medal olimpijski w narciarstwie alpejskim wywalczony przez Szwedzką narciarkę^[3]. Na tych samych igrzyskach była dwunasta w supergigancie, a rywalizacji w slalomie nie ukończyła. W zawodach pucharowych pięciokrotnie stawała na podium, zwyciężając w gigancie 21 lutego 1992 roku w Narwiku. W klasyfikacji generalnej i klasyfikacji giganta była piąta, a w slalomie zajęła drugie miejsce za Schneider.

Kolejne zwycięstwo odniosła 6 grudnia 1992 roku w Steamboat Springs, gdzie była najlepsza w zawodach Pucharu Świata w slalomie. Tydzień wcześniej w Park City w tej samej konkurencji była druga, przegrywając tylko z reprezentantką gospodarzy, Julie Parisien. W styczniu 1993 roku, podczas zawodów w Mariborze doznała kontuzji ścięgna Achillesa, co wykluczyło ją ze startów w pozostałej części sezonu^[4]. W klasyfikacji generalnej zajęła ostatecznie 24. miejsce, a w klasyfikacji slalomu była jedenasta. Nie wystąpiła również na rozgrywanych w lutym 1993 roku mistrzostwach świata w Morioce. Kolejny sezon był najlepszym w jej dotychczasowej karierze. Szwedka dwanaście razy stanęła na podium, przy czym 12 grudnia w Veysonnaz i 6 stycznia w Morzine wygrywała slalomy, 17 stycznia w Cortina d’Ampezzo była najlepsza w supergigancie, a 5 lutego 1994 roku w Sierra Nevada wygrała kombinację. W klasyfikacji generalnej i klasyfikacji slalomu zajęła drugie miejsce za Schneider, a w klasyfikacji kombinacji zdobyła pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę. W lutym 1994 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Lillehammer, gdzie zdobyła kolejny medal. Po zjeździe do kombinacji zajmowała piąte miejsce, tracąc do prowadzącej Niemki Katji Seizinger 1,42 sekundy. W slalomie uzyskała drugi wynik, co dało jej jednak najlepszy łączny wynik i złoty medal. Ostatecznie o 0,13 sekundy wyprzedziła Vreni Schneider, a o 1,48 sekundy pokonała Alenkę Dovžan ze Słowenii. Parę dni wcześniej była czwarta w supergigancie, przegrywając walkę o podium z Włoszką Isolde Kostner. Czwarte miejsce zajęła także w slalomie, chociaż po pierwszym przejeździe zajmowała drugie miejsce. W drugim przejeździe uzyskała szósty czas i w efekcie spadła na czwarte miejsce, przegrywając brązowy medal o 0,07 sekundy ze Słowenką Katją Koren.

Przez dwa kolejne sezony plasowała się w czołówce klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, jednak nie powtórzyła wyników z sezonu 1993/94. W tym czasie łącznie dziesięć razy stawała na podium, odnosząc cztery kolejne zwycięstwa: 12 marca 1995 roku w Lenzerheide wygrała slalom i kombinację, a 29 grudnia w Veysonnaz i 29 grudnia 1995 roku w Semmering ponownie była najlepsza w slalomach. Sezon 1994/1995 ukończyła na szóstej pozycji, wygrywając ponadto klasyfikację kombinacji i zajmując drugie miejsce w slalomie. Rok później była ósma w klasyfikacji generalnej oraz trzecia w klasyfikacji slalomu, za Austriaczką Elfi Eder i Uršką Hrovat ze Słowenii. Wystąpiła także na mistrzostwach świata w Sierra Nevada w lutym 1996 roku, zdobywając dwa złote medale. Najpierw zwyciężyła w kombinacji, uzyskując dziewiętnasty czas zjazdu i najlepszy czas w slalomie. O 2,05 sekundy wyprzedziła tam Anitę Wachter, a o 2,67 sekundy wyprzedziła Norweżkę Marianne Kjørstad. Pięć dni później zwyciężyła także w slalomie, wyprzedzając na podium Patricię Chauvet i Urškę Hrovat.

Najlepsze wyniki osiągnęła w sezonie 1996/1997, kiedy zgromadziła 1960 punktów i zwyciężyła w klasyfikacji generalnej. Ustanowiła tym samym rekord zdobytych punktów w jednym sezonie, który pobity został dziewięć lat później przez Chorwatkę Janicę Kostelić^[5]. W pierwszej trójce zawodów znalazła się osiemnaście razy, w tym dziewięciokrotnie wygrywała: 28 grudnia w Semmering, 4 stycznia w Mariborze, 19 stycznia w Zwiesel, 7 marca w Mammoth Mountain i 16 marca w Vail była najlepsza w slalomie, 1 grudnia w Lake Louise i 12 stycznia w Bad Kleinkirchheim wygrywała supergiganta, 2 lutego w Laax zwyciężyła w kombinacji, a 12 marca w Vail wygrała bieg zjazdowy. Oprócz klasyfikacji generalnej Wiberg wygrała także klasyfikacje slalomu i kombinacji, a w klasyfikacji supergiganta była trzecia za Niemkami Hilde Gerg i Katją Seizinger. Podczas mistrzostw świata w Sestriere w 1997 roku wywalczyła brązowy medal w zjeździe. W zawodach tych o 0,26 sekundy lepsza była Hilary Lindh z USA, a o 0,20 sekundy Szwedkę pokonała Heidi Zurbriggen ze Szwajcarii. Na tej samej imprezie Wiberg była też między innymi szósta w gigancie i dziewiąta w supergigancie.

Podczas zawodów Pucharu Świata w Lienzu w grudniu 1997 roku Szwedka wypadła z trasy i złamała dwa żebra^[6]. Do czasu kontuzji wystartowała w większości zawodów pucharowych, jednak na podium nie stanęła ani razu. Mimo tej kontuzji wzięła udział we wszystkich konkurencjach podczas igrzysk olimpijskich w Nagano w lutym 1998 roku. Najlepszy wynik osiągnęła tam w zjeździe, w którym wywalczyła srebrny medal. Rozdzieliła tam na podium Katję Seizinger i Florence Masnadę z Francji. Z pozostałych konkurencji ukończyła jeszcze giganta (11. miejsce) i supergiganta (14. miejsce). Po zjeździe do kombinacji zajmowała drugie miejsce, tracąc do prowadzącej Seizinger 0,34 sekundy. Slalomu jednak nie ukończyła i ostatecznie nie była klasyfikowana. Po igrzyskach nie wystąpiła już w żadnych zawodach i sezon 1997/1998 ukończyła na 35. pozycji. Na jednym z treningów w marcu 1998 roku odniosła kontuzję kolana, która wymagała operacji^[7].

Do czołówki powróciła w sezonie 1998/1999, który ukończyła na piątym miejscu. Na podium plasowała się pięciokrotnie, odnosząc jedno zwycięstwo: 3 stycznia 1999 roku w Mariborze była najlepsza w slalomie. W klasyfikacji tej konkurencji zajęła ostatecznie drugie miejsce, ulegając tylko Austriaczce Sabine Egger. W lutym 1999 roku startowała na mistrzostwach świata w Vail, zdobywając dwa medale. Najpierw zwyciężyła w kombinacji, uzyskując piąty czas zjazdu i najlepszy czas slalomu. Srebrną medalistkę, Renate Götschl, wyprzedziła o 0,15 sekundy, a zdobywczyni brązowego medalu, Florence Masnada, straciła do Szwedki 0,45 sekundy. Parę dni później Wiberg zdobyła srebrny medal w slalomie, plasując się Zali Steggall z Australii, a przed Norweżką Trine Bakke. Na tej samej imprezie była też między innymi czwarta w gigancie, przegrywając walkę o podium z Anitą Wachter o 0,14 sekundy.

Już na początku sezonu 1999/2000 odniosła kolejną kontuzję kolana^[8]. Startowała do początku stycznia, po czym zdecydowała się zakończyć sezon. W klasyfikacji generalnej zajęła 33. miejsce. Do tego czasu dwa razy stanęła na podium: 8 grudnia 1999 roku w Val d’Isère byłą trzecia w supergigancie, a dziesięć dni później zwyciężyła w zjeździe w Sankt Moritz. W kolejnym sezonie sporadycznie startowała w zawodach Pucharu Świata, najlepszy wynik osiągając 16 lutego 2001 roku w Garmisch-Partenkirchen, gdzie była piąta w supergigancie. W klasyfikacji generalnej tego sezonu zajęła 59. miejsce, notując najsłabszy wynik w karierze. Wystartowała na mistrzostwach świata w St. Anton w 2001 roku, jednak wróciła bez medalu. Była tam siódma w supergigancie, a w zjeździe zajęła osiemnastą pozycję. Ostatni raz na podium zawodów PŚ stanęła 11 stycznia 2002 roku w Saalbach-Hinterglemm, zajmując drugie miejsce w zjeździe. W sezonie 2001/2002 jeszcze kilkukrotnie plasowała się w czołowej dziesiątce, dzięki czemu w klasyfikacji generalnej zajęła 23. miejsce, a w klasyfikacji zjazdu była dziesiąta. Brała także udział w igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City, gdzie w supergigancie była dwunasta, a zjazd ukończyła dwie pozycje niżej. Ostatni występ zanotowała 13 kwietnia 2002 roku w Lindvallen, gdzie w zawodach FIS Race nie ukończyła slalomu giganta.

W ciągu kariery Szwedka była wielokrotnie kontuzjowana, przechodząc łącznie 13 operacji kolana^[9]. Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw Szwecji, w tym dziewięć złotych: w slalomie w latach 1990, 1991, 1992, 1996 i 1997, gigancie w latach 1991 i 1997 oraz supergigancie i zjeździe w 1992 roku. W 1991 roku otrzymała nagrodę Svenska Dagbladets guldmedalj^[10]. W 1994 roku była chorążym reprezentacji Szwecji podczas ceremonii otwarcia igrzysk w Lillehammer^[11].

W latach 2002–2010 była członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, współpracuje także z Międzynarodową Federacją Narciarską (FIS) w celu zwiększenia bezpieczeństwa podczas zawodów w narciarstwie alpejskim^[12]. Ponadto w 1991 roku nagrała singiel pod tytułem „Privilege”, jest właścicielką hotelu w Idre^[13] oraz komentuje zawody sportowe dla Sveriges Television^[14].

Obecnie mieszka w Monako wraz z mężem, norweskim byłym narciarzem alpejskim, Bødvarem Bjerke i dwójką dzieci (syn Axel ur. 2003^[15] i córka Sofia ur. 2007^[16]). Jej brat, Andreas Wiberg był triathlonistą.

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
12.	18 lutego	1992	Albertville	Supergigant	1:21,22	+3,36	Deborah Compagnoni
1.	19 lutego	1992	Albertville	Gigant	2:12,74	-	-
DNF1	20 lutego	1992	Albertville	Slalom	1:32,68	-	Petra Kronberger
4.	15 lutego	1994	Lillehammer	Supergigant	1:22,15	+0,52	Diann Roffe
9.	19 lutego	1994	Lillehammer	Zjazd	1:35,93	+1,68	Katja Seizinger
1.	21 lutego	1994	Lillehammer	Kombinacja	3:05,16	-	-
DNF1	24 lutego	1994	Lillehammer	Gigant	2:30,97	-	Deborah Compagnoni
4.	26 lutego	1994	Lillehammer	Slalom	1:56,01	+0,67	Vreni Schneider
14.	11 lutego	1998	Nagano	Supergigant	1:18,02	+0,86	Picabo Street
2.	16 lutego	1998	Nagano	Zjazd	1:29,89	+0,40	Katja Seizinger
DNF2	17 lutego	1998	Nagano	Kombinacja	2:40,74	-	Katja Seizinger
DNF1	19 lutego	1998	Nagano	Slalom	1:32,40	-	Hilde Gerg
11.	20 lutego	1998	Nagano	Gigant	2:50,59	+4,81	Deborah Compagnoni
12.	17 lutego	2002	Salt Lake City	Supergigant	1:13,59	+1,30	Daniela Ceccarelli
14.	12 lutego	2002	Salt Lake City	Zjazd	1:39,56	+1,53	Carole Montillet

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
6.	1 lutego	1991	Saalbach	Slalom	1:25,90	+1,65	Vreni Schneider
1.	2 lutego	1991	Saalbach	Gigant	2:07,45	-	-
9.	12 lutego	1996	Sierra Nevada	Supergigant	1:21,00	+1,39	Isolde Kostner
21.	18 lutego	1996	Sierra Nevada	Zjazd	1:54,06	+2,75	Picabo Street
1.	19 lutego	1996	Sierra Nevada	Kombinacja	3:19,68	-	-
18.	22 lutego	1996	Sierra Nevada	Gigant	2:10,74	+4,96	Deborah Compagnoni
1.	24 lutego	1996	Sierra Nevada	Slalom	1:31,46	-	-
DNF2	5 lutego	1997	Sestriere	Slalom	1:43,88	-	Deborah Compagnoni
6.	9 lutego	1997	Sestriere	Gigant	2:39,19	+2,15	Deborah Compagnoni
7.	11 lutego	1997	Sestriere	Supergigant	1:23,50	+0,97	Isolde Kostner
3.	15 lutego	1997	Sestriere	Zjazd	1:41,18	+0,26	Hilary Lindh
DNF1	15 lutego	1997	Sestriere	Kombinacja	3:03,38	-	Renate Götschl
9.	3 lutego	1999	Vail	Supergigant	1:20,53	+1,05	Alexandra Meissnitzer
18.	7 lutego	1999	Vail	Zjazd	1:48,20	+2,00	Renate Götschl
1.	8 lutego	1999	Vail	Kombinacja	3:08,52	-	-
4.	11 lutego	1999	Vail	Gigant	2:08,54	+0,73	Alexandra Meissnitzer
2.	13 lutego	1999	Vail	Slalom	1:33,97	+0,80	Zali Steggall
7.	29 stycznia	2001	St. Anton	Supergigant	1:23,44	+0,34	Régine Cavagnoud
18.	6 lutego	2001	St. Anton	Zjazd	1:36,20	+2,59	Michaela Dorfmeister

Mistrzostwa świata juniorów

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
24.	20 marca	1987	Sälen	Gigant	2:22,07	+4,27	Deborah Compagnoni
19.	27 stycznia	1988	Madonna di Campiglio	Zjazd	1:15,24	+2,54	Andrea Schwarzenberger
22.	28 stycznia	1988	Madonna di Campiglio	Supergigant	1:16,26	+2,92	Sabine Ginther
26.	30 stycznia	1988	Madonna di Campiglio	Gigant	1:53,22	+3,48	Sabine Ginther

Puchar Świata

Statystyka miejsc na podium

Sezon	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
1989/1990	-	-	1	1
1990/1991	3	1	1	5
1991/1992	1	3	1	5
1992/1993	1	1	-	2
1993/1994	4	6	2	12
1994/1995	2	2	-	4
1995/1996	2	2	2	6
1996/1997	9	5	4	18
1997/1998	-	-	-	0
1998/1999	1	2	2	5
1999/2000	1	-	1	2
2000/2001	-	-	-	0
2001/2002	-	1	-	1
suma	24	23	14	61

Zwycięstwa w zawodach

Bad Kleinkirchheim – 7 stycznia 1991 (slalom)
Lake Louise – 10 marca 1991 (gigant)
Waterville Valley – 20 marca 1991 (slalom)
Narwik – 28 lutego 1992 (gigant)
Steamboat Springs – 6 grudnia 1992 (slalom)
Veysonnaz – 12 grudnia 1993 (slalom)
Morzine – 6 stycznia 1994 (slalom)
Cortina d’Ampezzo – 17 stycznia 1994 (supergigant)*
Sierra Nevada – 5 lutego 1994 (kombinacja)
Lenzerheide – 12 marca 1995 (slalom)
Lenzerheide – 12 marca 1995 (kombinacja)
Veysonnaz – 29 grudnia 1995 (slalom)
Semmering – 29 grudnia 1995 (slalom)
Lake Louise – 1 grudnia 1996 (supergigant)
Semmering – 28 grudnia 1996 (slalom)
Maribor – 4 stycznia 1997 (slalom)
Bad Kleinkirchheim – 12 stycznia 1997 (supergigant)
Zwiesel – 19 stycznia 1997 (slalom)
Laax – 2 lutego 1997 (kombinacja)
Mammoth Mountain – 7 marca 1997 (slalom)
Vail – 12 marca 1997 (zjazd)
Vail – 16 marca 1997 (slalom)
Maribor – 3 stycznia 1999 (slalom)
Sankt Moritz – 18 grudnia 1999 (zjazd)

* wspólnie z Alenką Dovźan

Pozostałe miejsca na podium

Åre – 18 marca 1990 (slalom) – 3. miejsce
Valzoldana – 1 grudnia 1990 (gigant) – 3. miejsce
Morzine – 22 grudnia 1990 (slalom) – 2. miejsce
Maribor – 18 stycznia 1992 (slalom) – 3. miejsce
Grindelwald – 2 lutego 1992 (slalom) – 2. miejsce
Narwik – 29 lutego 1992 (slalom) – 2. miejsce
Sundsvall – 2 marca 1992 (slalom) – 2. miejsce
Park City – 29 listopada 1992 (slalom) – 2. miejsce
Santa Caterina – 27 listopada 1993 (gigant) – 3. miejsce
Tignes – 5 grudnia 1993 (gigant) – 3. miejsce
St. Anton – 19 grudnia 1993 (slalom) – 2. miejsce
St. Anton – 19 grudnia 1993 (kombinacja) – 2. miejsce
Altenmarkt – 9 stycznia 1994 (slalom) – 2. miejsce
Maribor – 23 stycznia 1994 (slalom) – 2. miejsce
Sierra Nevada – 5 lutego 1994 (slalom) – 2. miejsce
Whistler – 6 marca 1994 (zjazd) – 2. miejsce
Sestriere – 18 grudnia 1994 (slalom) – 2. miejsce
Bormio – 19 marca 1995 (slalom) – 2. miejsce
Cortina d’Ampezzo – 19 stycznia 1996 (zjazd) – 2. miejsce
Sestriere – 26 stycznia 1996 (slalom) – 3. miejsce
Saint-Gervais – 28 stycznia 1996 (slalom) – 3. miejsce
Hafjell – 10 marca 1996 (slalom) – 2. miejsce
Park City – 23 listopada 1996 (slalom) – 2. miejsce
Lake Louise – 30 listopada 1996 (zjazd) – 3. miejsce
Vail – 7 grudnia 1996 (supergigant) – 2. miejsce
Crans-Montana – 21 grudnia 1996 (slalom) – 2. miejsce
Zwiesel – 17 stycznia 1997 (gigant) – 3. miejsce
Cortina d’Ampezzo – 25 stycznia 1997 (supergigant) – 2. miejsce
Laax – 2 lutego 1997 (slalom) – 3. miejsce
Happo One – 2 marca 1997 (zjazd) – 2. miejsce
Mammoth Mountain – 7 marca 1997 (supergigant) – 3. miejsce
Lake Louise – 29 listopada 1998 (supergigant) – 2. miejsce
Veysonnaz – 18 grudnia 1998 (zjazd) – 2. miejsce
Semmering – 28 grudnia 1998 (slalom) – 3. miejsce
Berchtesgaden – 8 stycznia 1999 (slalom) – 3. miejsce
Val d’Isère – 8 grudnia 1999 (supergigant) – 3. miejsce
Saalbach-Hinterglemm – 11 stycznia 2002 (zjazd) – 2. miejsce

Bibliografia

Pernilla Wiberg - Oficjalna strona (ang.)
Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
Profil na Ski Alpine Database (ang.)
Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-14)]. (ang.)

Przypisy

↑ Olympic.org: Pernilla Wiberg: “I wish everyone on Earth could experience it” (ang.)
↑ Il Trofeo Topolino (wł.)
↑ Olympic.org: Pernilla WIBERG (ang.)
↑ New Yrok Times: Wiberg Is Out for World Cup Season (ang.)
↑ CNN.com: Kostelic sets new World Cup record (ang.)
↑ Injury May Force Wiberg From Games (ang.)
↑ New York Times: Wiberg Takes Women's Combined (ang.)
↑ Daily News: Women's World Cup skiing hard hit by injuries (ang.)
↑ Star News: Sweden's Pernilla Wiberg has raced enough (ang.)
↑ Bragdmedaljörer genom tiderna (szw.)
↑ Sweden | Olympics at Sports-Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-16)]. (ang.)
↑ Pernilla Wiberg.com: Sport administration work!. pernilla-wiberg.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.)
↑ Pernilla Wiberg Hotel (szw. • ang.)
↑ bloomberg.com: Pernilla Wiberg: Executive Profile & Biography" (ang.)
↑ Pernilla och Bödvar fick en pojke (szw.)
↑ Pernilla Wiberg: "Det blev en liten Sofia" (szw.)

[1] Olympic.org: Pernilla Wiberg: “I wish everyone on Earth could experience it” (ang.)

[2] Il Trofeo Topolino (wł.)

[3] Olympic.org: Pernilla WIBERG (ang.)

[4] New Yrok Times: Wiberg Is Out for World Cup Season (ang.)

[5] CNN.com: Kostelic sets new World Cup record (ang.)

[6] Injury May Force Wiberg From Games (ang.)

[7] New York Times: Wiberg Takes Women's Combined (ang.)

[8] Daily News: Women's World Cup skiing hard hit by injuries (ang.)

[9] Star News: Sweden's Pernilla Wiberg has raced enough (ang.)

[10] Bragdmedaljörer genom tiderna (szw.)

[11] Sweden | Olympics at Sports-Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-16)]. (ang.)

[12] Pernilla Wiberg.com: Sport administration work!. pernilla-wiberg.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.)

[13] Pernilla Wiberg Hotel (szw. • ang.)

[14] rg.com: Pernilla Wiberg: Executive Profile & Biography" (ang.)

[15] Pernilla och Bödvar fick en pojke (szw.)

[16] Pernilla Wiberg: "Det blev en liten Sofia" (szw.)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]