Feliks Gawdzicki: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana]

[wersja przejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 15:36, 26 cze 2010

Feliks Gawdzicki (ur. ok. 1750 w Warszawie, zm. 1836 w Dobrucie) – polski poeta, dramatopisarz i publicysta oświeceniowy; pułkownik i polityk; wolnomularz. Brat Marii Radziwiłłowej.

W rodzinie warszawskiego kuchmistrza ok. 1750 r. przychodzi na świat Feliks Gawdzicki. Wychował się on w pałacu Augusta Aleksandra Czartoryskiego na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie, gdzie pracował jego ojciec. Tam też zapewne pobierał pierwsze nauki stykając sie z kręgiem artystów i uczonych dworskich. Swój debiut poetycki publikował w l. 1774-'76 na łamach Zabaw Przyjemnych i Pożytecznych. W 1776 r. wstąpił do reorganizujacego się wojska polsko-litewskiego zaciagajac się do regimentu Gwardii Konnej Litweskiewj jako chorąży. Prawdopodobnie już po odbyciu służby wojskowej wstąpił do masonerii. Poza działalnością literacką brał czynny udział w oświeceniowych ruchach republikańskich. Już od początku swej działalności politycznej związał się ze środowiskiem przygotowującym powsytanie kościuszkowskie będąc kurierem zagranicznym. W tym okresie był łącznikiem Drezna z warszawską dywizją gen. Józefa Wodzickiego. W 1787 r. zakupił podszydłowiecki majątek Dobrut. W tym też roku podróżującemu do Kaniowa Stanisławowi II Augustowi ofiarował w imieniu obywateli powiatu radomskiego swoje wiersze. W czasie obradowania Sejmu Wielkiego przebywał w Warszawie pilnie obserwując sytuację polityczną. 14 kwietnia 1794 r. znalazł się w kręgu powstańców kościuszkowskich dowodząc Milicją Sandomierską jako pułkownik. Podjął się organizacji Radomskiego Korpusu Ochotników, dzięki czemu został dostrzeżony w centralnej administracji powstańczej zostając członkiem Sądu Kryminalnego Wojskowego. Po upadku insurekcji i klęsce państwa polskiego w 1795 r. próbował udać się na emigrację do Saksonii. Po nieudanej próbie pozostał w kraju podejmując się aktywnej działalności wolnomularskiej. W późniejszym okresie opublikował swoje poematy w zbiorze Pieśni Wolnomularskie (1820). Do późnej starości pozostał aktywnym literatem. Zmarł w swoim majatku w 1836 r.

Źródła

Włodzimierz Kurzępa. Nasi niepokonani. Feliks Gawdzicki. „Głos Szydłowiecki”.

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
 '''Feliks Gawdzicki''' (ur. ok. [[1750]] w [[Warszawa|Warszawie]], zm. [[1836]] w [[Dobrut|Dobrucie]]) – polski poeta, dramatopisarz i publicysta oświeceniowy; pułkownik i polityk; [[masoneria|wolnomularz]]. Brat [[Maria z Gawdzickich Radziwiłłowa|Marii Radziwiłłowej]].
-W rodzinie warszawskiego kuchmistrza ok. [[1750]] r. przychodzi na świat Feliks Gawdzicki. Wychował się on w pałacu [[August Aleksander Czartoryski|Augusta Aleksandra Czartoryskiego]] na [[Pałac Potockich w Warszawie|Krakowskim Przedmieściu w Warszawie]], gdzie pracował jego ojciec. Tam też zapewne pobierał pierwsze nauki stykając sie z kręgiem artystów i uczonych dworskich. Swój debiut poetycki publikował w l. [[1774]]-[[1776|'76]] na łamach ''[[Zabawy Przyjemne i Pożyteczne|Zabaw Przyjemnych i Pożytecznych]]''. W [[1776]] r. wstąpił do reorganizujacego się wojska polsko-litewskiego zaciagajac się do regimentu [[Gwardia Konna Litewska|Gwardii Konnej Litweskiewj]] jako chorąży. Prawdopodobnie już po odbyciu służby wojskowej wstąpił do [[masoneria|masonerii]]. Poza działalnością literacką brał czynny udział w oświeceniowych ruchach republikańskich. Już od początku swej działalności politycznej związał się ze środowiskiem przygotowującym [[insurekcja kościuszkowska|powsytanie kościuszkowskie]] będąc kurierem zagranicznym. W tym okresie był łącznikiem [[Drezno|Drezna]] z warszawską dywizją gen. [[Józef Wodzicki|Józefa Wodzickiego]]. W [[1787]] r. zakupił [[Szydłowiec|podszydłowiecki]] majątek [[Dobrut]]. W tym też roku podróżującemu do [[Kaniów (Ukraina)|Kaniowa]] [[Stanisław August Poniatowski|Stanisławowi II Augustowi]] ofiarował w imieniu obywateli [[powiat radomski|powiatu radomskiego]] swoje wiersze. W czasie obradowania [[Sejm Wielki|Sejmu Wielkiego]] przebywał w [[Warszawa|Warszawie]] pilnie obserwując sytuację polityczną. [[14 kwietnia]] [[1794]] r. znalazł się w kręgu powstańców kościuszkowskich dowodząc [[Milicja Sandomierska|Milicją Sandomierską]] jako pułkownik. Podjął się organizacji [[Radomski Korpus Ochotników|Radomskiego Korpusu Ochotników]], dzięki czemu został dostrzeżony w centralnej administracji powstańczej zostając członkiem [[Sąd Kryminalny Wojskowy|Sądu Kryminalnego Wojskowego]]. Po upadku insurekcji i klęsce [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|państwa polskiego]] w [[1795]] r. próbował udać się na emigrację do [[Saksonia|Saksonii]]. Po nieudanej próbie pozostał w kraju podejmując się aktywnej działalności wolnomularskiej. W późniejszym okresie opublikował swoje poematy w zbiorze ''Pieśni Wolnomularskie'' ([[1820]]). Do późnej starości pozostał aktywnym literatem. Zmarł w swoim majatku w [[1836]] r.
+W rodzinie warszawskiego kuchmistrza ok. [[1750]] r. przychodzi na świat Feliks Gawdzicki. Wychował się on w pałacu [[August Aleksander Czartoryski|Augusta Aleksandra Czartoryskiego]] na [[Pałac Potockich w Warszawie|Krakowskim Przedmieściu w Warszawie]], gdzie pracował jego ojciec. Tam też zapewne pobierał pierwsze nauki stykając sie z kręgiem artystów i uczonych dworskich. Swój debiut poetycki publikował w l. [[1774]]-[[1776|'76]] na łamach ''[[Zabawy Przyjemne i Pożyteczne|Zabaw Przyjemnych i Pożytecznych]]''. W [[1776]] r. wstąpił do reorganizujacego się wojska polsko-litewskiego zaciagajac się do regimentu [[Gwardia Konna Litewska|Gwardii Konnej Litweskiewj]] jako chorąży. Prawdopodobnie już po odbyciu służby wojskowej wstąpił do [[masoneria|masonerii]]. Poza działalnością literacką brał czynny udział w oświeceniowych ruchach republikańskich. Już od początku swej działalności politycznej związał się ze środowiskiem przygotowującym [[insurekcja kościuszkowska|powsytanie kościuszkowskie]] będąc kurierem zagranicznym. W tym okresie był [[Łącznik (osoba)|łącznikiem]] [[Drezno|Drezna]] z warszawską dywizją gen. [[Józef Wodzicki|Józefa Wodzickiego]]. W [[1787]] r. zakupił [[Szydłowiec|podszydłowiecki]] majątek [[Dobrut]]. W tym też roku podróżującemu do [[Kaniów (Ukraina)|Kaniowa]] [[Stanisław August Poniatowski|Stanisławowi II Augustowi]] ofiarował w imieniu obywateli [[powiat radomski|powiatu radomskiego]] swoje wiersze. W czasie obradowania [[Sejm Wielki|Sejmu Wielkiego]] przebywał w [[Warszawa|Warszawie]] pilnie obserwując sytuację polityczną. [[14 kwietnia]] [[1794]] r. znalazł się w kręgu powstańców kościuszkowskich dowodząc [[Milicja Sandomierska|Milicją Sandomierską]] jako pułkownik. Podjął się organizacji [[Radomski Korpus Ochotników|Radomskiego Korpusu Ochotników]], dzięki czemu został dostrzeżony w centralnej administracji powstańczej zostając członkiem [[Sąd Kryminalny Wojskowy|Sądu Kryminalnego Wojskowego]]. Po upadku insurekcji i klęsce [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|państwa polskiego]] w [[1795]] r. próbował udać się na emigrację do [[Saksonia|Saksonii]]. Po nieudanej próbie pozostał w kraju podejmując się aktywnej działalności wolnomularskiej. W późniejszym okresie opublikował swoje poematy w zbiorze ''Pieśni Wolnomularskie'' ([[1820]]). Do późnej starości pozostał aktywnym literatem. Zmarł w swoim majatku w [[1836]] r.
 ==Źródła==