Przejdź do zawartości

Koty (musical)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Emptywords (dyskusja | edycje) o 16:56, 31 lip 2013. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 31 lip 2013, była oparta na tej wersji.
Koty
ilustracja
Muzyka

Andrew Lloyd Webber

Słowa

Trevor Nunn

Na podstawie

Old Possum's Book of Practical Cats T. S. Eliota

Teatr

Wielka Brytania New London Theatre,
PolskaTeatr Muzyczny Roma

Data premiery

Wielka Brytania11 maja 1981
Polska 10 stycznia 2004

Ostatni spektakl

Wielka Brytania11 maja 2002

Producenci

Cameron Mackintosh

Reżyseria

Trevor Nunn

Kierownictwo muzyczne

Gillian Lynne

Choreografia

Gillian Lynne

Scenografia

John Napier

Kostiumy

John Napier

Światło

David Hersey

Obsada

Elaine Paige, Sarah Brightman

Koty (ang. Cats) – musical skomponowany przez Andrew Lloyda Webbera na początku lat osiemdziesiątych XX wieku. Autorem libretta jest Trevor Nunn wykorzystujący wiersze autorstwa T. S. Eliota, pochodzące przede wszystkim z tomu poezji Old Possum's Book of Practical Cats (Koty).

Dzieło jest jednym z największych sukcesów komercyjnych w historii musicalu, pobiło w swoim czasie rekordy długości nieprzerwanego wystawiania zarówno na West Endzie, jak i na Broadwayu. Z musicalu wywodzi się jeden z najbardziej znanych standardów muzycznych - Memory.

Historia spektaklu

Przed premierą

Koncepcja

"Koty" w Teatrze Muzycznym Roma w Warszawie, scena zbiorowa

Andrew Lloyd Webber wielokrotnie deklarował, że Koty były ulubioną książką jego dzieciństwa[1] a pierwszy zamysł przeniesienia ich na scenę zakiełkował w jego głowie w 1972 roku. Kompozytor pierwsze kroki poczynił jednak dopiero w roku 1977 komponując kilka utworów i odtwarzając je na fortepianie swoim przyjaciołom[1]. Webber zajął się jednak innym przedsięwzięciem (które notabene nie odniosło sukcesu) i dopiero na początku roku 1980 powrócił do koncepcji myśląc o stworzeniu recitalu telewizyjnego w oparciu o "Koty" Eliota. Z takim zamierzeniem powstała wstępna wersja przedstawienia, zatytułowana Practical Cats i zaprezentowana w trzyosobowej obsadzie przez Webbera na koncercie odbywającym się w jego prywatnej posiadłości w Sydmonton 12 lipca 1980 roku[2]. Na pokazie obecna była wdowa po T.S. Eliocie - Valerie. Odniosła się z entuzjazmem do projektu i udostępniła Webberowi 3 nieopublikowane wcześniej wiersze zmarłego męża, wśród nich Grizabella: the Glamour Cat. Na tym etapie Webber spotkał się z Trevorem Nunnem, dyrektorem artystycznym Royal Shakespeare Company. Powoli zaczęła krystalizować się koncepcja przekształcenia recitalu w musical.

Libretto

Libretto opiera się prawie w całości na tomie poezji T. S. Eliota Old Possum's Book of Practical Cats wydanym w roku 1939, będącym ciągiem wierszy powiązanych wspólną tematyką. Treść libretta jest oparta ściśle na wersach poematów, w kilku przypadkach poczyniono skróty. Po pojawieniu się nowych, nieznanych dzieł Eliota, Trevor Nunn wykorzystał je do nadania narracji dramatyzmu[2]. Dziełem Nunna są:

  • prolog Jellicle Song for Jellicle Cats bazujący na niepublikowanym wcześniej utworze Eliota Pollicle Dogs and Jellicle Cats,
  • najbardziej znany utwór musicalu, Memory, który stanowi punkt kulminacyjny widowiska. Został on zainspirowany wierszem Eliota Rhapsody on a Windy Night[3] pochodzącym z 1915 roku,
  • utwór Moments of Happiness inspirowany innym poematem Eliota pochodzącym z tomu Four Quartets (wydanym w 1945 roku).

Inscenizacja

Do wystawienia dzieła wykorzystano New London Theatre, budynek który służył przez kilka poprzednich lat za studio telewizyjne. Jego okrągła scena pośrodku widowni implikowała zarówno scenografię jak i choreografię. Scenografię widowiska stworzył John Napier umieszczając akcję na zaniedbanym podwórzu pełnym rupieci. Był on również projektantem kostiumów. Przedmioty są w skali nadnaturalnej podkreślając kocie proporcje postaci odtwarzanych przez aktorów. Scena jest statyczna, dynamizm daje przede wszystkim operowanie światłem.

Znacznie większe wyzwanie stanęło przed autorką choreografii, Gillian Lynne. Rozpoczynając pracę na jesieni 1980 nie dysponowała jeszcze całością libretta, które nadal dynamicznie powstawało. Tymczasem choreografii do stworzenia było wyjątkowo dużo, libretto Kotów popychają do przodu dynamiczne układy taneczne, nierzadko trwające nieprzerwanie kilkanaście minut (Jellicle Ball). Brak klasycznych kulis powodował, że aktorzy pozostawali praktycznie bez przerwy na scenie, w przerwach ukrywając się jedynie w elementach scenografii.

Prapremiera Londyn

Ostateczny wygląd dzieła skrystalizował się na początku 1981 roku, na wiosnę trwały intensywne próby. W obsadzie znalazła się m.in. aktorka szekspirowska Judi Dench mająca odtwarzać kluczową dla dzieła postać Grizabelli oraz Sarah Brightman, późniejsza żona Webbera. Na 10 dni przed premierą Dench podczas próby stepowania (miała odtwarzać również drugą rolę w spektaklu - Jennyanydots) zerwała ścięgno Achillesa[2]. Autorzy poprosili o pilne zastępstwo gwiazdę poprzedniego musicalu Webbera (Evity) - Elaine Paige, ta bez wahania się zgodziła. Premiera miała miejsce dnia 11 maja 1981 roku, po kilku dniach stało się oczywiste, że spektakl odniósł sukces[2]. Musical był odtwarzany nieprzerwanie przez 21 lat. Jego ostatnie londyńskie, 8949 przedstawienie odbyło się dokładnie w 21 rocznicę premiery (11 maja 2002 roku)[4] - w chwili zamknięcia będąc najdłużej w historii granym musicalem na West Endzie (rekord ten dopiero 4 lata później pobił Les Misérables).

Broadway

Po kilku miesiącach sukcesu londyńskiego wystawienia, oczywistym była konieczność jak najszybszego przeniesienia inscenizacji Cats na Broadway. Premiera odbyła się niespełna półtora roku po londyńskiej, pierwsze przedstawienie miało miejsce 7 października 1982 roku[5] na deskach Winter Garden Theatre. W obsadzie znaleźli się m.in:

  • Betty Buckley jako Grizabella
  • Ken Page jako Old Deuteronomy
  • Whitney Kershaw jako Sillabub (Jemima)

Ostatnie przedstawienie miało miejsce 10 września 2000 roku będąc 7485 wystawieniem[5]. W ciągu 18 lat przyniosło 400 milionów dolarów przychodu[6]. Ciekawostką amerykańskiej wersji jest zmiana imienia Jemimy, które to imię w Stanach ma rasistowską konotację (Aunt Jemima jest nieco pejoratywnym żeńskim odpowiednikiem wuja Toma - synonimu potulnego Murzyna).

Polska

W Polsce musical miał premierę 10 stycznia 2003 roku i był wystawiany do 2007 roku przez Teatr Muzyczny Roma. Reżyserem był Wojciech Kępczyński, autorem libretta Daniel Wyszogrodzki[7] w choreografii Jacka Badurka i Iwony Runowskiej i pod kierownictwem muzycznym Macieja Pawłowskiego[8].

Polska wersja musicalu była wersją non-replica, co umożliwiło wprowadzenie kilku zmian różniących ją od oryginału. Producent Cameron Mackintosh zezwolił na spolszczenie tytułu oraz imion kotów. Zmienione zostały również kostiumy i scenografia.

Inne inscenizacje

Cats wystawiano w ponad 20 krajach w prawie trzystu miastach[4]. Powstało ponad 10 wersji językowych. Pierwszą nieanglojęzyczną adaptacją była wersja wiedeńska przedstawienia mająca premierę 24 września 1983 roku w Theater an der Wien. Łącznie w skali światowej Cats zarobiły 3 miliardy dolarów[6]. Obejrzało je ponad 50 milionów widzów (z tego 8 milionów w samym Londynie)[9].

Streszczenie fabuły

Musical opisuje trwający całą noc bal Jellicle Cats[10]

Akt I

Spektakl rozpoczyna instrumentalna uwertura (Overture). W trakcie utworu Jellicle Song for Jellicle Cats koty pojawiają się po kolei na scenie odkrywając filozofię kociego rodu. Później opisują trójstopniowy system nadawania imion każdemu kotu (Naming of Cats). Biała kotka Victoria w solowym popisie odbywa taniec godowy. Pojawia się Mr. Mistoffelees objaśniając widzom cel spotkania, wkrótce ma przybyć Old Deutronomy - patriarcha rodu kociego, który jak co roku wybierze jednego kota, który uda się do Heavyside Layer (Kociego Nieba) aby przejść reinkarnację (The Invitation To The Jellicle Ball).

Munkustrap opowiada o kotce Jennyanydots trenującej karaluchy (Old Gumbie Cat). Piosenkę Munkustrapa przerywa pojawienie się kociego playboya Rum Tum Tuggera (The Rum Tum Tugger). Młode kotki wpadają w ekstazę podczas jego występu. Występ kończy pojawienie się Grizabelli - starej, steranej życiem kocicy, niegdyś gwiazdy, która opuściła stado aby zrobić karierę (Grizabella: the Glamour Cat). Odrzucona Grizabella schodzi ze sceny, pojawia się Bustopher Jones (Bustopher Jones: The Cat About Town) - karykatura angielskiego szlachcica (zachowujący formy, spasiony, bywalec klubów). Nagły hałas i zapadająca ciemność zwiastują przybycie kota Macavitego (kryminalisty, który budzi strach w innych kotach). Zamiast Macavitiego pojawiają się jednak Mungojerrie i Rumpleteazer (Mungojerrie and Rumpelteazer) - dwa psotne koty czyniące szkody w mieszkaniach.

Gdy duet urwisów kończy swój występ Mistoffelees wyczuwa nadejście patriarchy, pojawia się Old Deutoronomy. Jellicles z szacunkiem opiewają swego przywódcę (Old Deutronomy), a następnie chcąc go zabawić opowiadają o burdzie ulicznej między psami (The Awful Battle of the Pekes and the Pollicles), którą zakończył swym pojawieniem przerażający koci bohater Rumpus Cat.

Ponownie słychać zwiastun nadejścia Macavitego, który znów się jednak nie pojawia. Zaczyna się bal (The Song of the Jellicles, Jellicle Ball) - gromada kotów popada w ekstazę w układzie tanecznym z pogranicza tańca współczesnego i baletu. Po balu ponownie wyłania się Grizabella - próbuje w samotności zatańczyć swój taniec, lecz wiek i zniedołężnienie jej to uniemożliwia. Wylewa swój żal gorzkim lamentem (Memory), po chwili inne koty ją przeganiają.

Akt II

Po zakończonym balu Old Deutronomy przypomina kotom o istocie szczęścia (The Moments Of Happiness/Memory) - w końcowej partii młoda i piękna Jemima nawiązuje do pieśni Grizzabelli. Jellylorum wprowadza na scenę starego Gusa, który już w czasach wiktoriańskich występował w teatrze (Gus: The Theatre Cat). Gus gubi się we wspomnieniach, traci wątek i schodzi ze sceny, w rogu której czeka już Skimbleshanks, który jest kotem kolejowym (Skimbleshanks the Railway Cat) dbającym o bezpieczeństwo pasażerów podróżujących w nocnych pociągach.

Po raz kolejny przygasają światła i słychać groteskowy śmiech. Tym razem pojawia się Macavity we własnej osobie. Używając swych magicznych mocy hipnotyzuje wszystkie koty i porywa Old Deuteronomy'ego. Bombalurina i Demeter przytaczają dossier jego zbrodni (Macavity the Mystery Cat). Za chwilę Old Deuteronomy powraca. Młode kotki są wniebowzięte i tulą się do patriarchy. Starsze, szczególnie Demeter i Bombalurina są bardziej podejrzliwe. I słusznie - pod przebraniem patriarchy ukrywa się Macavity. Po zdemaskowaniu wroga Munkustrap i Alonzo staczają z nim walkę (Macavity Fight). Wraz z pomocą innych kotów udaje im się przegnać porywacza, Macavity uciekając poraża Jellicles prądem - gasną światła.

Rum Tum Tugger proponuje, aby wezwać Mr. Mistoffeleesa (Magical Mr. Mistoffelees). W popisowym numerze tanecznym Mistoffelees wraz ze swoją pomocniczką Cassandrą wyczarowują spod czerwonej płachty Old Deuteronomy'ego.

Nadchodzi ranek, Jemima opiewa jego piękno (Memory/Daylight) nawiązując do pieśni Grizabelli. Munkustrap oznajmia (Jellicle Choice), że nadeszła pora wyboru kota, który dostąpi wniebowstąpienia. Z ukrycia wyłania się ponownie Grizabella, wraz z wtórującą Jemimą śpiewa pełną, najbardziej dramatyczną wersję Memory/Reprise. Poruszone jej skruchą i rozpaczą stado w końcu przebacza dezercję. Old Deuteronomy orzeka, że to Grizabella otrzyma szansę reinkarnacji i uda się do Heavyside Layer. Opuszcza się pomost prowadzący do Kociego Nieba na który patriarcha wprowadza Grizabellę, w tle Jellicles śpiewają hymn (The Journey To The Heaviside Layer).

W finałowej kodzie Old Deuteronomy zwraca się bezpośrednio do ludzi - widzów w teatrze (Finale: The Ad-dressing of Cats), przy akompaniamencie wszystkich kotów uczy widzów jak traktować koty, aby zyskać sobie ich zaufanie i stać się ich przyjacielem.

Lista utworów

Act I
  • Overture – instrumentalny
  • Prologue: Jellicle Songs For Jellicle Cats – zespół
  • The Naming Of Cats – zespół
  • The Invitation To The Jellicle Ball – Victoria, Quaxo, Munkustrap
  • The Old Gumbie Cat – Jennyanydots, Munkustrap, Bombalurina, Jellylorum, Demeter
  • The Rum Tum Tugger – Rum Tum Tugger, zespół
  • Grizabella: The Glamour Cat – Grizabella, Demeter, Bombalurina
  • Bustopher Jones: The Cat About Town – Bustopher, Jennyanydots, Jellylorum, Bombalurina
  • Mungojerrie And Rumpleteazer – Mungojerrie, Rumpleteazer
  • Old Deuteronomy – Munkustrap, Rum Tum Tugger, Old Deuteronomy
  • The Awefull Battle of The Pekes and the Pollicles – Munkustrap, zespół
  • The Song of the Jellicles – zespół
  • The Jellicle Ball – instrumentalny
  • Grizabella, The Glamour Cat (Reprise) – Grizabella
  • Memory – Grizabella
Act II
  • The Moments Of Happiness/Memory – Old Deuteronomy, Jemima
  • Gus: The Theatre Cat – Asparagus, Jellylorum
  • Growltiger's Last Stand 1 – Growltiger, Griddelbone, zespół
  • Gus: The Theater Cat (Reprise) – Asparagus
  • Skimbleshanks: The Railway Cat – Skimbleshanks, zespół
  • Macavity: The Mystery Cat – Demeter, Bombalurina
  • Macavity Fight – Macavity, Munkustrap, Alonzo
  • Mr. Mistoffelees – Quaxo (Mr. Mistoffelees), Rum Tum Tugger
  • Memory/Daylight – Jemima
  • Jellicle Choice – Munkustrap
  • Memory (Reprise) – Grizabella, Jemima
  • The Journey To The Heaviside Layer – zespół
  • Finale: The Ad-Dressing Of Cats – Old Deuteronomy, zespół


1Utwór często wycofywany ze spektaklu, m.in. nieobecny w ekranizacji z 1998.

Postaci

Imię kota Imię kota (Roma)[9] Odtwórca West End[11] Odtwórca film 1998[12] Odtwórca (Roma)[9]
Alonzo Alonzo Roland Alexander Jason Gardiner
Griddlebone Andżelika Susan Jane Tanner Susan Jane Tanner
Bombalurina Bombalurina Geraldine Gardner Rosemarie Ford
Bustopher Jones Bywalec Brian Blessed James Barron
Demeter Demeter Sharon Lee-Hill Aeva May
Quaxo Dyzio Wayne Sleep Jacob Brent
Electra Elektra Anita Pashley Leah Sue Morland
Jellylorum Galaretka Susan Jane Tanner Susan Jane Tanner
Grizabella Grizabella Elaine Paige Elaine Paige
Gus (Asparagus) Gus (Asparagus) Stephen Tate John Mills
Etcetera I Tak Daley Julie Edmett Jo Bingham
Carbucketty Kara Kotek David Baxter
Growltiger Karmazyn Stephen Tate
Cassandra Kasandra Seeta Indrani Rebecca Parker
Tumblebrutus Klaps Roland Alexander Fergus Logan
Macavity Makiawel John Thornton Bryn Walters
Mungojerrie Mangojerry John Thornton Drew Varley
Mr. Mistoffelees Mefistofeliks Wayne Sleep Jacob Brent
Munkustrap Myszołap Jeff Shankley Michael Gruber
Old Deuteronomy Nestor Brian Blessed Ken Page
Jennyanydots Plameczka Pac Myra Sands Susie McKenna
Jemima Promyczek Sarah Brightman Veerle Casteleyn
Rumpleteazer Pumpernikiel Bonnie Langford Jo Gibb
Rum Tum Tugger Ram Tam Tamek Paul Nicholas John Partridge
Rumpus Cat Raptus Zuch Roland Alexander Frank Thompson
Skimbleshanks Semaforro Ken Wells Geoffrey Garratt
Tantomile Tamtamila Femi Taylor Kaye Brown
Coricopat Tymoteusz Donald Waugh Tommi Sliiden
Victoria Wiktoria Finola Hughes Phyllida Crowley Smith

Nagrania

Najbardziej znane rejestracje muzyczne to:

  • dwupłytowy album CD z oryginalną obsadą z West Endu[13]
  • dwupłytowy album CD z oryginalną obsadą z Broadwayu[14]

W roku 2004 została wydana pojedyncza płyta CD zawierająca 14 utworów z warszawskiego spektaklu[15].

Film

W roku 1998 Andrew Lloyd Webber zdecydował się sfinansować adaptację filmową dzieła[16]. Reżyserem filmu telewizyjnego został David Mallet, spektakl pomogli przenieść na ekran pierwotni twórcy: Gillian Lynne jako reżyser muzyczny i choreograf i John Napier jako scenograf. Dzieło zostało zarejestrowane na scenie specjalnie do tego celu zaadaptowanego Adelphi Theatre, lecz bez udziału publiczności[2]. Użyto rozbudowanej orkiestry w składzie symfonicznym.

Obsadę utworzyli młodzi artyści z różnych międzynarodowych wystawień musicalu. Dołączyło do nich kilku weteranów. Elaine Paige oraz Susan Jane Tanner powtórzyły swe premierowe kreacje (Grizabelli i Griddlebone). Ken Page powtórzył swoją broadwayowską kreację jako Old Deuteronomy. Film był wielokrotnie emitowany w telewizji oraz został wydany na DVD i Blu-Ray[17].

Nagrody

Londyńska inscenizacja zdobyła w 1981 roku dwi nagrody Olivier Award w kategoriach:[18]

  • najlepszy musical - Andrew Lloyd Webber
  • najwybitniejsze osiągnięcie w kategorii musicalu - Gillian Lynne

W roku 1983 nowojorska produkcja zdobyła 7 Nagród Tony w następujących kategoriach:[19]

  • najlepsza aktorka - Betty Buckley
  • najlepszy scenariusz - T. S. Eliot
  • najlepsze kostiumy - John Napier
  • najlepsza reżyseria musicalu - Trevor Nunn
  • najlepsze oświetlenie - David Hersey
  • najlepszy musical - Cats
  • najlepsza muzyka - Andrew Lloyd Webber

Linki zewnętrzne

  1. ↑ a b Oficjalna strona kompozytora
  2. ↑ a b c d e Cats - The Musical (Ultimate Edition) (1998) DVD płyta 2 - wywiady z twórcami spektaklu
  3. ↑ Tekst wiersza Rhapsody on a Windy Night
  4. ↑ a b Dane z oficjalnej strony spektaklu
  5. ↑ a b "Cats" w bazie IBdB
  6. ↑ a b Szczegóły brodwayowskiej inscenizacji
  7. ↑ Strona Daniela Wyszogrodzkiego
  8. ↑ Twórcy polskiej wersji "Kotów"
  9. ↑ a b c Obsada polskiej inscenizacji Koty w Teatrze ROMA
  10. ↑ Słowo jellicle jest dziecięcym neologizmem, zbitką słowną stworzoną przez siostrzenicę Elliota od dear little cats.(w wolnym tłumaczeniu milusie kotki)
  11. ↑ Premierowa obsada West End
  12. ↑ Obsada filmu Cats 1998
  13. ↑ Cats (Original London Cast Recording)
  14. ↑ Cats (Complete Original Broadway Cast Recording)
  15. ↑ CD "Koty"- Teatr Muzyczny Roma
  16. ↑ Baza IMdB: "Great Performances" Cats
  17. ↑ Cats - Ultimate Edition
  18. ↑ Nagrody Olivier Award 1981
  19. ↑ Tony Awards 1983 dla "Cats"

Szablon:Teatr Muzyczny Roma

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Koty_(musical)&oldid=37178061”