Przejdź do zawartości

Zrost (językoznawstwo)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest najnowsza wersja artykułu Zrost (językoznawstwo) edytowana 17:35, 9 lis 2019 przez 83.8.112.13 (dyskusja).
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)

Zrostwyraz powstały przez połączenie elementów struktury składniowej w jedną całość, stanowiącą także pojedynczy wyraz fonologiczny, czyli posiadającą tylko jeden akcent główny, np.:

  • w niebo + wzięty = wniebowzięty
  • z martwych + wstanie = zmartwychwstanie
  • lekce + ważyć = lekceważyć
  • dobra + noc = dobranoc

Tak powstały wyraz, jednorodny zarówno w formie pisanej, jak i w wymowie, staje się pojedynczym leksemem.

Zrosty z zachowaną fleksją obu członów

[edytuj | edytuj kod]

Szczególnymi zrostami są wyrazy stanowiące zrośnięte frazy bądź zestawienia powstałe z połączenia rzeczownika z przymiotnikiem, takie jak Wielkanoc, Rzeczpospolita, Białystok czy Krasnystaw. Człony tych zrostów nie zatraciły jeszcze zdolności do przyjmowania końcówek fleksyjnych, co sprawia, że w nazwach Białystok i Krasnystaw oba człony odmienia się oddzielnie:

  • Białegostoku, Białymstokiem
  • Krasnegostawu, Krasnymstawem

W wyrazach Wielkanoc i Rzeczpospolita można, lecz nie trzeba ich odmieniać. W rezultacie możliwe są poniższe oboczności:

  • Wielkiejnocy lub Wielkanocy, Wielkąnocą lub Wielkanocą
  • Rzeczypospolitej lub Rzeczpospolitej, Rzecząpospolitą lub Rzeczpospolitą

Wyrazy te zachowują niekiedy podwójny akcent wyrazowy (np.: Białegostoku).

Formy, w których pierwszy element jest nieodmieniony są formami innowacyjnymi – ich spójność podyktowana jest tym, że użytkownicy języka, którzy ich używają nie postrzegają już w nich śladów struktury syntaktycznej – są one dla tych osób w pełni zrośnięte w jedną całość[1].

Zrosty w ujęciu historycznym

[edytuj | edytuj kod]

Proces zatracania poczucia składniowej, a często także semantycznej, odrębności składników zrostów nie jest w polszczyźnie nowy: jako diachroniczne zrosty traktować należy m.in. imiona Bożydar i Bogumił, a także np. liczebniki dwieście (dwie ście, czyli „dwie setki”), pięćset (pięć set, czyli „pięć setek”). Liczebniki te jeszcze wciąż wykazują ślady dawnej struktury, widoczne w formach dwustu i pięciuset. Niegdyś np. liczebnik dwieście posiadał jeszcze większą liczbę form: dwie ście, dwu stu, dwiema stoma oraz dwom stom[2].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Piotr Bąk: Gramatyka języka polskiego : zarys popularny. Warszawa: "Wiedza Powszechna", 1999, s. 228-229. ISBN 83-214-0923-7.
  2. Zenon Klemensiewicz: Historia języka polskiego. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 303. ISBN 83-01-12760-0.