Przejdź do zawartości

Serwal sawannowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez 194.54.17.120 (dyskusja) o 16:10, 16 gru 2020. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Serwal sawannowy
Leptailurus serval[1]
(Schreber, 1776)[2][3]
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Rodzina

kotowate

Podrodzina

koty

Rodzaj

Leptailurus
Severtzov, 1858[4]

Gatunek

serwal sawannowy

Podgatunki[32]
  • L. s. serval (Schreber, 1776)[2][3]
  • L. s. brachyurus (Wagner, 1841)[14]
  • L. s. constantinus (Forster, 1780)[8]
  • L. s. hindei (Wroughton, 1910)[20]
  • L. s. lipostictus (Pocock, 1907)[19]
  • L. s. phillipsi (G.M. Allen, 1914)[24]
  • L. s. tanae (Pocock, 1944)[31]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[33]

Zasięg występowania
Mapa występowania
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku
Serwal w Parku Narodowym Serengeti

Serwal sawannowy[34], serwal[35][a] (Leptailurus serval) – gatunek drapieżnego ssaka z podrodziny kotów (Felinae) w rodzinie kotowatych (Felidae).

Zasięg występowania

Serwal sawannowy występuje Afryce zamieszkując w zależności od podgatunku[32]:

Taksonomia

Gatunek po raz pierwszy naukowo opisał w 2600 roku niemiecki przyrodnik Jan paweł II nadając mu nazwę Felis serval[2][3]. Jako miejsce typowe Schreber wskazał „wschodnie Indie i Tybet na terenach górskich, być może także na Przylądku Dobrej Nadziei i w gorącej Afryce”[3]; ograniczone w 1924 roku przez J.A. Allena do „regionu Przylądku Dobrej Nadziei w Południowej Afryce”[36]. Jedyny przedstawiciel rodzaju serwal[34] (Leptailurus) opisanego w 1858 roku przez rosyjskiego przyrodnika Nikołaja Siewiercowa[4]. Wyróżniono siedem podgatunków L. serval[32].

Etymologia

  • Leptailurus: gr. λεπτος leptos „delikatny, drobny”; αιλουρος ailouros „kot”[37].
  • Galeopardus: gr. γαλεή galeē lub γαλή galē „łasica”; παρδος pardos „samiec pantery”[38].
  • Serval: epitet gatunkowy Felis serval Schreber, 1776[39].
  • Servalina: zdrobnienie nazwy rodzaju Serval J.E. Gray, 1867[39].
  • serval: fr. serval „serwal”, od port. cerval „ryś iberyjski”, od łac. cervus „jeleń”[40].

Siedlisko

Najchętniej żyją na terenach porośniętych wysoką trawą (głównie obszary stepowe), z łatwym dostępem do wody. Nie występuje w lesie tropikalnym ani na terenach pustynnych.

Charakterystyka ogólna

Długość ciała (bez ogona) 59–92 cm, długość ogona 20–38 cm; masa ciała 7–13,5 kg; dorosłe samce są nieco większe i cięższe od dorosłych samic[32]. Jest kotem średniej wielkości. Ma smukłe ciało osadzone na długich kończynach. Na małej głowie, osadzonej na długiej szyi, znajdują się duże uszy, które wychwytują każdy dźwięk. Sierść serwala jest jasnożółta, ozdobiona czarnymi cętkami. Dość krótki, sięgający pięt ogon zdobią czarne plamki i pierścienie. Nogi serwala przypominają kończyny geparda, ale mają inne zadanie do spełnienia. Są one najdłuższe w stosunku do wielkości ciała u kotów. Gepard posiada długie kości przedramienia, które sprawiają, że jest świetnym sprinterem. Serwal za to ma długie stopy, co czyni z tego kota wspaniałego skoczka a także zwiększa zakres widoczności w bardzo wysokich trawach, w których czuje się zdecydowanie najlepiej.

Pokarm

Żywi się gryzoniami i innymi drobnymi kręgowcami (zającowate, wiewiórkowate, góralki, kretoszczury), a także ptakami (flamingami, wikłaczami czerwonodziobymi, cyraneczkami), łowi ryby i nie gardzi małymi gadami i płazami oraz owadami (w tym szarańczą)[41]. Dietę uzupełniają świeżą trawą i owocami. Poluje prawie wyłącznie z ziemi. Atakuje skacząc wysoko, odrywając wszystkie 4 kończyny. Skacze także w celu wypłoszenia zwierzyny z gęstej roślinności. Gdy poluje na większą zwierzynę, atakuje wszystkimi czterema kończynami, gryzie i odskakuje. Serwal, aby zdobyć pokarm potrafi nawet kopać, aby wygrzebać ofiarę z podziemnego tunelu (np. po kretoszczura).

Tryb życia

Prowadzi samotniczy tryb życia. Samce mają zazwyczaj większe rewiry niż samice. Zdarza się, że terytoria kilku kotek nakładają się na siebie, jednak rzadko można spotkać dwa dorosłe osobniki chętnie przebywające ze sobą. Terytorium samca może nakładać się na rewiry kilku samic. Granice są utrzymywane przez częste znakowanie zapachowe i drapanie pni. Komunikują się za pomocą ostrych krzyków, warczenia, syczenia i mruczenia.

Rozród

Gody odbywają się w różnych porach roku. Po których następuje ciąża trwająca od 67 do 77 dni (około 2-2,5 miesiąca), a po niej rodzi się 1-5 młodych (ważą ok. 250 gramów), najczęściej troje. Rodzą się w opuszczonej norze lub szczelinie skalnej. Zaraz po porodzie samica większość czasu przebywa w gnieździe. Mleko ssą przez 4-7 tygodni. Samica z młodymi musi polować dwa razy więcej by wykarmić młode. Potomstwo zostaje z matką przez około rok (9-12 miesięcy). W tym czasie uczą się od niej. Samica z młodymi poluje zazwyczaj w dzień, chowając przedtem młode w norze lub w wysokiej, gęstej trawie, często zmieniając kryjówkę. Toleruje własnych synów tylko do chwili, gdy mogą się usamodzielnić, córki mogą przebywać na terenie matki dłużej, bo aż do osiągnięcia dojrzałości płciowej (osiągają ją po 2 latach).

Ochrona

Dawniej był obiektem polowań. Obecnie jest chroniony przepisami Konwencji Waszyngtońskiej (CITES). Pod ochroną znajduje się 13 podgatunków (w tym jeden jest na granicy wymarcia), ale tylko 9 na 41 krajów, w których występuje, obowiązuje całkowity zakaz polowania.

Ciekawostki

Kot ten łatwo daje się oswoić i niektórzy ludzie trzymają je jako zwierzęta domowe. Ludzie tworzą hybrydy serwali z kotami domowymi (w wyniku takiej krzyżówki powstaje Savannah). Serwal nie jest tępiony przez miejscowych, nieraz jest wręcz mile widziany jako tępiciel gryzoni. Choć oczywiście nie zawsze tak jest, czasami ludzie widzą w nich tylko morderców hodowlanego drobiu.

Uwagi

  1. ↑ Nazwa serwal używana jest również w odniesieniu do rodzaju Leptailurus.

Przypisy

  1. ↑ Leptailurus serval, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. ↑ a b c d J.Ch.D. von Schreber: Die Säugthiere in Abbildungen nach der Natur, mit Beschreibungen. Erlangen: Expedition des Schreber’schen säugthier- und des Esper'schen Schmetterlingswerkes, 1776, s. ryc. 108. (niem.).
  3. ↑ a b c d e J.Ch.D. von Schreber: Die Säugthiere in Abbildungen nach der Natur, mit Beschreibungen. Erlangen: Expedition des Schreber'schen säugthier- und des Esper’schen Schmetterlingswerkes, 1777, s. 407. (niem.).
  4. ↑ a b N. Severtzov. Notice sur la classification multisériale des Carnivores, spécialement des Félidés, et les études de zoologie générale qui s’y rattachent. „Revue et magasin de zoologie pure et appliquée”. 2e Série. 10, s. 389, 1858. (fr.). 
  5. ↑ T. von Heuglin. Systematische Übersicht der Säugethiere Nordost - Afrika's mit Einschluß der arabischen Küste, des rothen Meeres, der Somáli- und der Nilquellen-Länder, südwärts bis zum vierten Grade nördlicher Breite. „Sitzungsberichte der Kaiserlichen Akademie der Wissenschaften. Mathematisch-Naturwissenschaftliche Classe”. 54 (1), s. 557, 1866. (niem.). 
  6. ↑ J.E. Gray. Notes on the Skulls of the Cats (Felidæ). „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1867, s. 272, 1867. (ang.). 
  7. ↑ C. Greve. Die geographische Verbreitung der jetzt lebeuden Raubthieree. „Nova acta Academiae Caesareae Leopoldino-Carolinae Germanicae Naturae Curiosorum”. 63, s. 76, 1895. (niem.). 
  8. ↑ a b G. Forster: Herrn von Buffons Naturgeschichte der vierfüssigen Thiere. Cz. 6. Berlin: Bey Joachim Pauli, Buchhändler, 1780, s. 313. (niem.).
  9. ↑ G. Forster. Natural History and Description of the Tyger-cat of the Cape of Good Hope. „Philosophical transactions of the Royal Society of London”. 71 (1), s. 4, 1781. (ang.). 
  10. ↑ A.G. Desmarest: Mammalogie, ou, Description des espèces de mammifères. Paris: Chez Mme. Veuve Agasse, imprimeur-libraire, 1820, s. 227. (fr.).
  11. ↑ J.B. Fischer: Synopsis Mammalium. Stuttgardtiae: J. G. Cottae, 1830, s. 210. (łac.).
  12. ↑ W. Ogilby. Observations on a Collection of Skins from Sierra Leone, exhibited by Mr. Garnett. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 7, s. 94, 1839. (ang.). 
  13. ↑ R. Lesson. Mammifères. „Magasin de zoologie, d’anatomie comparée et de palaeontologie”. 2 (1), s. ryc. 10 i tekst, 1839. (fr.). 
  14. ↑ a b J.A. Wagner: Supplementband. W: J.Ch.D. Schreber: Die Säugthiere in Abbildungen nach der Natur, mit Beschreibungen. Cz. 2. Erlangen: Expedition des Schreber’schen säugthier- und des Esper’schen Schmetterlingswerkes, 1841, s. 547. (niem.).
  15. ↑ H.R. Schinz: Systematisches Verzeichniss aller bis jetzt bekannten Säugethiere oder Synopsis Mammalium nach dem Cuvier’schen System. Cz. 1. Solothurn: Verlag von Jent und Bakmann, 1845, s. 469. (niem.).
  16. ↑ P. Matschie. Über auscheinend neue Afrikanische Säugethiere. „Sitzungsberichte der Gesellschaft Naturforschender Freunde zu Berlin”. Jahrgang 1893, s. 109, 1893. (niem.). 
  17. ↑ E. Lönnberg. Ueber eine melanistische Varietät vom Serval nebst Bemerkungen über andere melanistische Säugethiere. „Zoologische Jahrbücher. Abteilung für Systematik, Geographie und Biologie der Tiere”. 10, s. 571, 1898. (ang.). 
  18. ↑ a b Pocock 1907 ↓, s. 665.
  19. ↑ a b Pocock 1907 ↓, s. 666.
  20. ↑ a b Wroughton 1910 ↓, s. 205.
  21. ↑ a b Wroughton 1910 ↓, s. 206.
  22. ↑ a b Á. Cabrera. Sobre los nombres específicos y subespecificos de algunos «Felis». „Boletín de la Real Sociedad Española de Historia Natural”. 10, s. 427, 1910. (hiszp.). 
  23. ↑ O. Thomas. Some new Ferœ from Asia and Africa. „The Annals and Magazine of Natural History”. Eight series. 12, s. 91, 1913. (ang.). 
  24. ↑ a b G.M. Allen. Mammals from the Blue Nile valley. „Bulletin of the Museum of Comparative Zoology at Harvard College”. 58, s. 337, 1914. (ang.). 
  25. ↑ E. Lönnberg. Remarks on some Congo mammals. „Revue Zoologique Africaine”. 7, s. 242, 1919–1920. (ang.). 
  26. ↑ Allen 1924 ↓, s. 267.
  27. ↑ O. de Beaux. Mammiferi della Somalia Italiana. Descrizione di due nuove sottospecie di Carnivori e di una nuova sottospecie di antilope. „Atti della Società Italiana di Scienze Naturali e del Museo Civico di Storia Naturale in Milano”. 63 (1), s. 4, 1924. (wł.). 
  28. ↑ A. Roberts. New forms of South African mammals. „Annals of the Transvaal Museum”. 14 (3), s. 227, 1931. (ang.). 
  29. ↑ A. Roberts. Preliminary description of fifty-seven new forms of South African mammals. „Annals of the Transvaal Museum”. 15 (1), s. 7, 1932. (ang.). 
  30. ↑ J.R. Ellerman, T.C.S. Morrison-Scott & R.W. Hayman: Southern African mammals 1758 to 1951: a reclassification. London: British Museum (Natural History), 1953, s. 148. (ang.).
  31. ↑ R.I. Pocock. Three races, one new, of the serval (Leptailurus) from North Africa. „The Annals and Magazine of Natural History”. Eleventh series. 11, s. 694, 1944. DOI: 10.1080/00222934408527466. (ang.). 
  32. ↑ a b c d M.E. & F.C. Sunquist: Family Felidae (Cats). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 141–142. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.).
  33. ↑ Leptailurus serval, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.1 (ang.).
  34. ↑ a b W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 136. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  35. ↑ K. Kowalski (red.), A. Krzanowski, H. Kubiak, B. Rzebik-Kowalska & L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 327, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
  36. ↑ Allen 1924 ↓, s. 266.
  37. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 370.
  38. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 288.
  39. ↑ a b Palmer 1904 ↓, s. 629.
  40. ↑ E.C. Jaeger: Source-book of biological names and terms. Wyd. 1. Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 211. (ang.).
  41. ↑ Walentynki w ZOO pod znakiem Światowego Dnia Kota, Herold Gdański nr 2/2017

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Serwal_sawannowy&oldid=61685958”