Przejdź do zawartości

Janusz Korwin-Mikke

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Wolfgang (dyskusja | edycje) o 18:04, 26 kwi 2024. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 26 kwi 2024, była oparta na tej wersji.
Janusz Korwin-Mikke
Ilustracja
Janusz Korwin-Mikke (2016)
Pełne imię i nazwisko

Janusz Ryszard Korwin-Mikke

Data i miejsce urodzenia

27 października 1942
Warszawa

Prezes KORWiN
Okres

od 5 stycznia 2024

Przynależność polityczna

KORWiN

Prezes Koalicja Odnowy Rzeczypospolitej Wolność i Nadzieja (Nowej Nadziei)
Okres

od 22 stycznia 2015
do 15 października 2022

Następca

Sławomir Mentzen

Prezes Kongresu Nowej Prawicy
Okres

od 25 marca 2011
do 5 stycznia 2015

Następca

Michał Marusik

Prezes Unii Polityki Realnej
Okres

od 1999
do 2002

Poprzednik

Stanisław Michalkiewicz

Następca

Stanisław Wojtera

Prezes Unii Polityki Realnej
Okres

od 6 grudnia 1990
do 21 września 1997

Następca

Stanisław Michalkiewicz

Faksymile
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews
Strona internetowa

Janusz Ryszard Korwin-Mikke[a], krótko Korwin[b] (ur. 27 października 1942 w Warszawie[1][2]) – polski polityk, publicysta i brydżysta, z wykształcenia filozof. Były poseł na Sejm i eurodeputowany, założyciel i prezes sześciu partii.

W czasach PRL zajmował się aktywizmem, za który w latach 60. XX wieku był dwukrotnie więziony; potem działał m.in. wydawniczo, do lat 80. będąc członkiem Stronnictwa Demokratycznego. Od początku III RP startował w 29 wyborach, w tym pięciokrotnie na urząd prezydenta RP – we wszystkich kolejnych głosowaniach w latach 1995–2015[c]. Trzykrotnie jego kandydatury się powiodły – był posłem na Sejm I i IX kadencji (1991–1993, 2019–2023) oraz posłem do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji (2014–2018). Założył cztery partie i im przewodniczył; były to kolejno: Unia Polityki Realnej (UPR; 1990–1997, 1999–2002), Wolność i Praworządność (WiP; 2009–2011), Kongres Nowej Prawicy (KNP; 2011–2015), Koalicja Odnowy Rzeczypospolitej Wolność i Nadzieja (KORWiN; 2015–2022). W 2019 został także jednym z liderów federacyjnej partii Konfederacja Wolność i Niepodległość.

Swoje opinie propagował przez książki, czasopisma – m.in. założony przez siebie tygodnik „Najwyższy Czas!” – oraz wystąpienia publiczne, blogi, vlogi i media społecznościowe.

Życiorys

Pochodzenie i młodość

Część jego rodziny pochodziła ze Szwecji, następnie zamieszkiwała Saksonię; osiedliła się w Polsce w czasach saskich[3]. Janusz Korwin-Mikke urodził się 27 października 1942 w okupowanej przez Niemców Warszawie jako jedyne dziecko Ryszarda Mikkego (1911–1966)[4][3] oraz Marii z Rosochackich (1917–1944)[3][5]. Jego ojciec przed wojną był kierownikiem wydziału konstrukcji silników w Państwowych Zakładach Lotniczych[6]. Stryjem Janusza był pułkownik Tadeusz Mikke, który poległ w kampanii wrześniowej[3]. Po śmierci matki podczas powstania warszawskiego jego wychowaniem zajęła się babka (ojciec został po wojnie na rok osadzony w więzieniu), a następnie macocha[7].

Uczył się w VI Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Reytana w Warszawie, w którym w 1959 uzyskał maturę[8]. W szkole średniej wstąpił do 1 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka”[9]. Po zdaniu egzaminu dojrzałości rozpoczął studia na Wydziale Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego i od drugiego roku studiów matematycznych zaczął uczęszczać na zajęcia na drugim kierunku – filozofii – na Wydziale Filozofii i Socjologii tej samej uczelni[10]. 13 kwietnia 1964 za kolportaż ulotek wzywających do wiecu przeciwko represjom wobec sygnatariuszy Listu 34 został zatrzymany i następnie tymczasowo aresztowany do 23 kwietnia 1964[11][12]. Po opuszczeniu aresztu okazało się, że Służba Bezpieczeństwa zabrała z uczelni jego dokumenty. Uniemożliwiło mu to dalsze studiowanie matematyki, chociaż do uzyskania absolutorium zabrakło dwóch egzaminów. Otrzymał jednakże drugi indeks i przez kolejne lata zaliczał przedmioty na kierunkach: prawo, socjologia, psychologia i filozofia[12]. W marcu 1968 w związku z udziałem w protestach studenckich został powtórnie aresztowany (przetrzymywany w areszcie do lipca tegoż roku) i relegowany z uczelni. Dzięki wstawiennictwu dziekana Wydziału Filozofii i Socjologii Klemensa Szaniawskiego odzyskano skonfiskowane przez SB dokumenty studenckie. W rezultacie tych działań mógł wznowić naukę w trybie eksternistycznym. W 1969 uzyskał tytuł zawodowy magistra filozofii na podstawie pracy pt. Metodologiczne aspekty poglądów Stephena Toulmina, napisanej pod kierunkiem Henryka Jankowskiego[13]. Pozostałych kierunków studiów nie dokończył.

W latach 1969–1974 był pracownikiem naukowym – najpierw w Instytucie Transportu Samochodowego, następnie na Uniwersytecie Warszawskim w Zespole Badań nad Informacją i Techniką Podejmowania Decyzji kierowanym przez Klemensa Szaniawskiego. Po rozwiązaniu zespołu i zwolnieniu wszystkich pracowników przez władze UW nie odwołał się od tej decyzji, co uczynili jego koledzy, którzy dzięki wsparciu ze strony związków zawodowych zostali przywróceni do pracy na uczelni[14]. W poszukiwaniu źródeł utrzymania wznowił karierę zawodowego brydżysty (z gry w brydża utrzymywał się także na studiach). Efektem wysokiego poziomu gry był awans do kadry narodowej. Źródłem dochodów były również w tym czasie honoraria ze sprzedaży podręczników brydżowych[15]. W brydżu uzyskał tytuł mistrza krajowego[16].

Wraz z mistrzem świata Andrzejem Macieszczakiem napisał pięć podręczników brydżowych pod nazwiskiem Janusz Mikke. Autor felietonów publikowanych w miesięczniku „Brydż” (które w 1993 ukazały się w zbiorze pt. Pewnego razu...).

Działalność polityczna

PRL

W 1957 należał do Związku Młodzieży Socjalistycznej[17]. W latach 1962–1982 należał do Stronnictwa Demokratycznego, z którego wystąpił w okresie stanu wojennego, na znak protestu przeciwko poparciu przez SD w Sejmie ustawy o przymusie pracy (tzw. ustawa anty-pasożytnicza)[18].

Dwudziestoletni okres członkostwa – jako szeregowy członek – w tej organizacji uzasadniał (oprócz chęci działalności politycznej) możliwością dostępu do wewnętrznego biuletynu informacyjnego (z przedrukami artykułów zagranicznych) oraz tolerowaniem przez władze SD jego działalności opozycyjnej[19].

Po nieudanych próbach wpływu na ruch „Solidarność” zaczął go krytykować.

W 1978 założył Officynę Liberałów (wydawnictwo drugiego obiegu). Do momentu wprowadzenia stanu wojennego wydawnictwo opublikowało około 25 książek i broszur, niemal wyłącznie polskich autorów, najczęściej o tematyce ekonomicznej (w tym mało znane dzieła autorstwa Adama Heydla oraz Ferdynanda Zweiga przypominające tradycje polskiej myśli liberalnej okresu międzywojennego), a także bieżącą publicystykę polityczną (np. pracę Stanisława Ehrlicha). Officyna Liberałów publikowała również książki sprzedawane w kilku tysiącach egzemplarzy, np. W cieniu Katynia Stanisława Swianiewicza. Największa liczba pozycji o problemach społeczno-politycznych Polski została napisana przez samego Janusza Korwin-Mikkego[20]. Także w 1978 rozpoczęło działalność prywatne seminarium „Prawica-Liberalizm-Konserwatyzm”, które funkcjonowało przez kilka lat w mieszkaniu Janusza Korwin-Mikkego w Warszawie. Uczestnikami seminarium byli studenci warszawskich uczelni, m.in. Piotr Aleksandrowicz, a tematyka zajęć dotyczyła zagadnień funkcjonowania państwa liberalnego[21].

Razem ze swoim stryjem, publicystą katolickim Jerzym Mikkem, próbował przyłączyć się do tzw. komisji ekspertów przy komitecie strajkowym stoczniowców szczecińskich w sierpniu 1980. Szefowie komisji dokooptowali do swego grona tylko stryja, jednocześnie rezygnując z zaproponowanej przez Janusza Korwin-Mikkego współpracy. Decyzję swą uzasadnili jego nieodpowiedzialnością i ekscentrycznością poglądów. Kiedy próbował sprzedawać wśród strajkujących robotników swoje wydawnictwa, został siłą usunięty z terenu zakładu[22]. W późniejszym czasie został doradcą NSZZ Rzemieślników Indywidualnych „Solidarność”. Umożliwiło mu to wzięcie udziału w I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność”, który odbył się we wrześniu i październiku 1981 w Gdańsku. Skrytykował tam decyzje podjęte przez zjazd z powodu uchwalenia jednocześnie dwóch sprzecznych w jego ocenie programów gospodarczych: mieszanego modelu planowo-rynkowego autorstwa Stefana Kurowskiego oraz propozycji utrzymania ekonomiki socjalistycznej zaproponowanej przez Ryszarda Bugaja i Waldemara Kuczyńskiego. Jego zdaniem ta dwoistość poglądów świadczyła o słabości całej organizacji[23]. W 1981 opublikował swoje postulaty na XII Kongres Stronnictwa Demokratycznego w broszurze pt. Mała niebieska książeczka. Wezwał członków SD do odrzucenia ideologii PZPR i wprowadzenia w Polsce zasad wolnego rynku. Nawoływał również do przyjęcia nowych wzorców ideowych i oparcia programu tej partii na twórczości ekonomisty Adama Krzyżanowskiego, dawnego członka SD. Podjęcie postulowanych przez niego działań miało doprowadzić – jego zdaniem – do przekształcenia SD w dużą partię konserwatywno-liberalną. Nowe władze SD nie podjęły żadnego z przedstawionych przez niego postulatów[24]. W 1981 powołał do życia Narodową Federację na rzecz Wolnej Gospodarki, której celem miało być popularyzowanie idei konserwatywnego liberalizmu w Polsce. Sygnatariuszami federacji byli m.in. Edward Lipiński, Stefan Kisielewski, Gabriel Janowski i Jacek Maziarski. Przygotowania do ogólnopolskiego zjazdu stowarzyszenia przerwało wprowadzenie stanu wojennego[25].

W marcu 1982 został zatrzymany za kolportaż wydawnictw drugiego obiegu, a następnie internowany w Białołęce na okres od 9 kwietnia do 13 lipca 1982[17][26]. W czasie pobytu w ośrodku odosobnienia poznał się ze Stanisławem Michalkiewiczem[27][28]. Po zwolnieniu z internowania podpisał tzw. deklarację lojalności[29]. W okresie stanu wojennego kontynuował działalność Officyny Liberałów. Znakiem firmowym wydawnictwa była seria „Biblioteczka Laureatów Nobla”, w ramach której ukazywały się m.in. publikacje ekonomistów liberalnych: Friedricha von Hayeka oraz Miltona Friedmana[30]. W 1984 postanowił wznowić niejawną działalność polityczną i założył wraz ze Stefanem Kisielewskim Partię Liberałów „Prawica”, jednak przedsięwzięcie to zakończyło się niepowodzeniem[31]. W 1986 Janusz Korwin-Mikke rozpoczął wydawanie kwartalnika konserwatywno-liberalnego „Stańczyk”. Zaczęli w nim publikować autorzy wywodzący się z kilku ośrodków myśli konserwatywno-liberalnej w kraju (w tym Mirosław Dzielski), co sprzyjało wymianie poglądów oraz integracji tych środowisk i wkrótce doprowadziło do powstania nowej organizacji politycznej[32]. W 1987 został koordynatorem nowo powstałego Ruchu Polityki Realnej (w 1989 przekształconego w Unię Polityki Realnej). 14 listopada 1987 listę sygnatariuszy RPR podpisało 15 osób, m.in.: Krzysztof Bąkowski, Ryszard Czarnecki, Tomasz Gabiś, Stefan Kisielewski, Andrzej Maśnica, Stanisław Michalkiewicz, Janusz Korwin-Mikke, Andrzej Sadowski oraz Robert Smoktunowicz[33][34]. Za najwyższą wartość uczestnicy RPR uznali wolność. Zadeklarowali, iż pragną, aby RPR stał się koalicją konserwatystów, liberałów, ludowców, monarchistów i narodowców. W 1988 Janusz Korwin-Mikke otrzymał zaproszenie jako przedstawiciel RPR (razem z Robertem Smoktunowiczem) do wzięcia udziału w odbywającym się w Pizie Kongresie Międzynarodówki Liberalnej[35].

Przystąpił do powołanego 18 grudnia 1988 Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie[36]. W 1989 wziął udział w konkursie ogłoszonym przez Centralny Urząd Planowania na projekt systemu podatkowego w Polsce i zdobył w nim I nagrodę. System był oparty na podatkach: olborze, podymnym, łanowym i pogłównym[37]. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku kandydował do Senatu w województwie wrocławskim (konkurując m.in. z kandydatami wspieranymi przez Komitet Obywatelski i „Solidarność”). W głosowaniu zajął 9. miejsce spośród 11 kandydatów[38].

Janusz Korwin-Mikke (2000)

III RP

Janusz Korwin-Mikke i Krzysztof Skowroński rozmawiają w audycji Poranek w Radiu Wnet
Janusz Korwin-Mikke, Konwent wyborczy Ligi Prawicy Rzeczypospolitej (2007)
Janusz Korwin-Mikke w Opolu (2014)
Janusz Korwin-Mikke w Warszawie (2018)

28 paW 1990 założył tygodnik „Najwyższy CZAS!”, którego wydawcą był do października 2007 i w którym publikował swoje felietony. W początkach października 1990 doszło w UPR do rozłamu. Podczas konwentu partyjnego część działaczy próbowała dokonać zmiany na stanowisku prezesa i odwołać Janusza Korwin-Mikkego. Po nieudanej próbie secesjoniści ogłosili powstanie nowej partii o podobnej nazwie na czele z biznesmenem Sławomirem Jarugą. Pozostali delegaci wybrali Janusza Korwin-Mikkego ponownie na stanowisko prezesa oraz udzielili mu poparcia w starcie do prezydentury. Nie zdołał on jednakże zebrać wymaganej liczby podpisów poparcia, by wystartować w wyborach prezydenckich[39]. Do kolejnego rozłamu w UPR doszło w 1995, gdy grupa konserwatywnych działaczy skrytykowała Janusza Korwin-Mikkego za nieudzielenie poparcia Lechowi Wałęsie w drugiej turze wyborów prezydenckich. Na zjeździe partii doprowadzili oni do usunięcia go z funkcji prezesa i powołali na to stanowisko wiceprezesa UPR Mariusza Dzierżawskiego. Kiedy władze UPR nie zatwierdziły tego wyboru, frakcja konserwatywna, wśród których było kilku założycieli UPR, postanowiła opuścić partię i powołać w styczniu 1996 nowe ugrupowanie pod nazwą Stronnictwo Polityki Realnej[40].

Konserwatywno-Liberalną Partią UPR Janusz Korwin-Mikke kierował do 1997, kiedy to złożył rezygnację z funkcji prezesa, przyjmując odpowiedzialność za porażkę opartego na tym ugrupowania komitetu wyborczego w wyborach do Sejmu. Jednocześnie wskazał na swojego następcę dotychczasowego wiceprezesa UPR Stanisława Michalkiewicza[41]. W 1999 ponownie objął tę funkcję, ustępując tym razem ze stanowiska w 2002 po nieudanych dla UPR wyborach samorządowych. Swoją powtórną dymisję uzasadnił chęcią przekazania władzy w partii w ręce działaczy młodszego pokolenia[39].

W latach 1991–1993 Janusz Korwin-Mikke był posłem z okręgu poznańskiego na Sejm I kadencji[42]. Trzyosobowe Koło Parlamentarne UPR (pierwotnie określane jako klub) w Sejmie przedłożyło kilkanaście projektów ustaw, wśród nich m.in. projekt konstytucji (autorstwa Stanisława Michalkiewicza), większościową ordynację wyborczą, ustawę o Radzie Stanu, ustawę reprywatyzacyjną oraz ustawę o zmianie pozycji prawnej związków zawodowych, z których żadna nie została uchwalona w toku procesu legislacyjnego. Jedyną skuteczną inicjatywą parlamentarzystów UPR było przegłosowanie przez Sejm w dniu 28 maja 1992 uchwały lustracyjnej osób zajmujących wysokie stanowiska państwowe, skutkującą utworzeniem tzw. listy Macierewicza[43]. Janusz Korwin-Mikke był jednym z najbardziej aktywnych mówców Sejmu I kadencji. Czasami zachowywał się jednak jak mówca wiecowy – dużo nieprzychylnych komentarzy wywołały użyte przez niego w trakcie debaty budżetowej słowa „rząd rżnie głupa” albo nazwanie strajkujących nauczycieli „zdesperowanym motłochem”. Przez większość posłów uznawany był za ekscentryka i skandalistę o utopijnych poglądach[44].

Kandydował bez powodzenia w kolejnych wyborach parlamentarnych w 1993, 1997 i 2001, w wyborach do PE w 2004 oraz w 2004 dwukrotnie w wyborach uzupełniających do Senatu[45][46].

W trakcie kampanii w 2001, będąc kandydatem na senatora z ramienia koalicji Blok Senat 2001, popadł w konflikt z gazetą „Wieczór Wrocławia”, na łamach której opublikowano artykuł pt. Za Hitlera było lepiej, sugerujący, że Janusz Korwin-Mikke podczas spotkania z wyborcami we Wrocławiu popierał działania Adolfa Hitlera[47]. W reakcji działacze współtworzącej blok Unii Wolności zaapelowali do popierającej kandydata Platformy Obywatelskiej o wycofanie jego kandydatury[48]. Janusz Korwin-Mikke pozwał redakcję gazety[49]. Sąd Okręgowy we Wrocławiu uwzględnił jego powództwo, nakazując przeproszenie i sprostowanie[50].

W 2002 bezskutecznie kandydował z listy UPR do sejmiku mazowieckiego[51]. W 2005 zainicjował partię Platforma Janusza Korwin-Mikke w celu startu z jej komitetu kandydatów UPR w wyborach parlamentarnych w tym samym roku. Sam nie przystąpił wówczas do nowej partii, lecz jako członek UPR z jej listy kandydował po raz kolejny do Sejmu w okręgu warszawskim[52]. W 2006 zdecydował się na start w wyborach samorządowych jako kandydat na prezydenta miasta stołecznego Warszawa. Wybory przegrał, zajmując 4. miejsce za Kazimierzem Marcinkiewiczem, Hanną Gronkiewicz-Waltz i Markiem Borowskim z wynikiem 2,3%[53]. Kandydował w tych wyborach bez powodzenia także do sejmiku mazowieckiego[54], a w maju 2007 w przedterminowych wyborach wojewódzkich w podlaskim.

W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 bezskutecznie ubiegał się o mandat poselski z pierwszego miejsca na liście Ligi Polskich Rodzin w okręgu gdańskim w ramach porozumienia LPR, UPR i Prawicy Rzeczypospolitej pod nazwą Liga Prawicy Rzeczypospolitej[55]. W trybie wyborczym wygrał sprawę z Zygmuntem Wrzodakiem, który zarzucił mu popieranie aborcji. W trybie wyborczym został pozwany również przez Partię Kobiet, za nazwanie jej „partią ekshibicjonistek”, Sąd Apelacyjny w Warszawie rozstrzygnął sprawę na jego korzyść[56].

17 października 2009 wystąpił z UPR, motywując to swoim sprzeciwem wobec udzielenia absolutorium prezesowi tego ugrupowania, Bolesławowi Witczakowi[57]. Przystąpił także do Platformy JKM (przekształconej następnie w Wolność i Praworządność) i stanął na jej czele. W 2010 ponownie kandydował na prezydenta Warszawy. Zajął 4. miejsce spośród 11 kandydatów z wynikiem 3,9% głosów[58]. Równocześnie bezskutecznie kandydował do sejmiku mazowieckiego[59].

Kandydował w międzyczasie także czterokrotnie na urząd prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. W 1995 i 2000 z ramienia UPR, w 2005 jako kandydat Platformy JKM z poparciem UPR, w 2010 jako kandydat partii Wolność i Praworządność. W drugiej turze wyborów w 2010 zasugerował poparcie Jarosława Kaczyńskiego[60].

25 marca 2011 została zarejestrowana partia Unia Polityki Realnej – Wolność i Praworządność (powołana przez działaczy Wolności i Praworządności oraz grupy działaczy UPR), której Janusz Korwin-Mikke został prezesem. Dzień wcześniej doszło do zakończenia prawnej likwidacji WiP[61], wyrejestrowanej 6 października 2010[62]. 12 maja 2011 UPR-WiP przyjęła nazwę Kongres Nowej Prawicy. W 2013 Janusz Korwin-Mikke był kandydatem KNP w wyborach uzupełniających do Senatu w okręgu rybnickim, uzyskując 7,9%[63].

W 2014 kierowany przez niego KNP w wyborach do Europarlamentu zajął 4. miejsce z wynikiem 7,2% głosów. Janusz Korwin-Mikke wywalczył jeden z czterech mandatów przypadających temu ugrupowaniu, otrzymując w okręgu śląskim 67 928 głosów[64].

5 stycznia 2015 został zastąpiony na funkcji prezesa KNP przez Michała Marusika[65]. Kilkanaście dni później ogłosił powstanie nowej partii pod nazwą Koalicja Odnowy Rzeczypospolitej Wolność i Nadzieja (KORWiN)[66], której został prezesem (w 2021 człon „Koalicja” w nazwie partii zastąpiono członem „Konfederacja”).

Został po raz piąty z rzędu kandydatem swojego ówczesnego ugrupowania w wyborach prezydenckich w 2015[67]. Poparli go również działacze partii Dzielny Tata[68]. W przeprowadzonych 10 maja 2015 wyborach zajął 4. miejsce, zdobywając 486 084 głosy, co stanowiło 3,3% głosów ważnych[69]. Zapowiedział, że nie poprze żadnego z kandydatów, którzy weszli do drugiej tury[70]. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku otwierał listę wyborczą partii KORWiN w Warszawie[71], nie uzyskując mandatu (ugrupowaniu zabrakło ćwierć punktu procentowego do przekroczenia progu).

W styczniu 2018 zapowiedział rezygnację z mandatu europosła[72]. W Europarlamencie VIII kadencji zasiadał do 1 marca 2018[73]. Zwolniony przez niego mandat w Parlamencie Europejskim objął Dobromir Sośnierz[74]. Ubiegał się o stanowisko prezydenta Warszawy w wyborach samorządowych w tym samym roku[75], zajął 7. miejsce na 14 kandydatów[76]. W tych samych wyborach kandydował także na radnego miejskiego, nie zdobywając mandatu radnego[77]. W grudniu 2018 zawarł w imieniu partii KORWiN koalicję powołaną na wybory do Parlamentu Europejskiego w 2019 z Ruchem Narodowym[78], która w lutym 2019 przyjęła nazwę Konfederacja KORWiN Braun Liroy Narodowcy[79]. Kandydował z jej listy ponownie do PE, formacja ta nie przekroczyła progu wyborczego i nie uzyskała żadnych mandatów[80].

W wyborach parlamentarnych w 2019 został wybrany do Sejmu z okręgu stołecznego z listy Konfederacji (funkcjonującej już jako federacyjna partia Konfederacja Wolność i Niepodległość)[81]. Wziął następnie udział w zorganizowanych przez tę partię prawyborach mających wyłonić jej kandydata w wyborach prezydenckich w 2020[82] (nie uzyskał nominacji). 15 października 2022 ustąpił z funkcji prezesa partii KORWiN (zastąpił go Sławomir Mentzen), został wówczas wybrany przez aklamację na honorową funkcję prezesa-założyciela partii[83] (która w następnym miesiącu przyjęła nazwę Nowa Nadzieja).

W wyborach parlamentarnych w 2023 kandydował do Sejmu jako lider listy Konfederacji z okręgu numer 20 obejmującego obszar powiatów grodziskiego, legionowskiego, nowodworskiego, otwockiego, piaseczyńskiego, pruszkowskiego, warszawskiego zachodniego i wołomińskiego (województwo mazowieckie[84]). Na finiszu kampanii kontrowersje wzbudziły jego wypowiedzi o pedofilii[85]. Ostatecznie zdobywając 9939 głosów nie uzyskał reelekcji[86].

Po wyborach został zawieszony w prawach członka Konfederacji oraz wykluczony z Rady Liderów partii[87]. Współprzewodniczący partii Krzysztof Bosak określił kroki podjęte wobec Mikkego jako „dopełnienie zmiany pokoleniowej w środowisku konserwatywno-liberalnym”[88]. 28 października 2023 po kongresie partii Nowa Nadzieja, jej prezes Sławomir Mentzen, poinformował, że Korwin-Mikke nie będzie kandydował z list Konfederacji w kolejnych wyborach[89].

13 grudnia na konferencji prasowej zapowiedział on utworzenie nowej partii politycznej[90].

5 stycznia 2024 w serwisie X ogłosił nazwę nowej partii politycznej. Według polityka nazwa nowej partii to "KORWiN" i ma taki sam program wyborczy, jak poprzedni KORWiN (Nowa Nadzieja)[91].

Działalność społeczna

Korwin-Mikke grający w szachy (2009)

W 2000 był jednym z dwóch kandydatów na prezesa Polskiego Związku Szachowego (zgłoszonym przez Andrzeja Filipowicza), przegrał ze Stanisławem Łobaziewiczem[92]. W tym samym roku uczestniczył w rozegranej w Radomiu symultanie byłego mistrza świata Anatolija Karpowa (partię poddał po 19 posunięciach)[93].

W 2007 założył Fundację Indywidualnego Kształcenia. Został członkiem honorowym Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego[94].

Korwin-Mikke podpisujący swoją książkę w Sanoku (2013)

Działalność publicystyczna

Teksty publicystyczne Janusz Korwin-Mikke zaczął publikować na przełomie lat 60. i 70. Najczęściej ukazywały się one w owym okresie w tygodniku akademickim „Student” oraz w tygodniku Stowarzyszenia „Pax” – „Konfrontacje”, a także sporadycznie w czasopismach: „Polityka”, „Kultura”, „Tygodnik Kulturalny”, „Problemy”, „Życie Literackie”, „Tygodnik Demokratyczny”, „Tygodnik Powszechny” oraz „Literatura na Świecie”. Początkowo twórczość dotyczyła głównie problematyki nauki i szkolnictwa wyższego, systemu oświaty oraz spraw związanych z rodziną[15]. Publicystykę społeczno-polityczną oraz ekonomiczną rozpoczął w drugiej połowie lat 70., publikując we własnym wydawnictwie Officyna Liberałów teksty m.in. krytykujące system powszechnych ubezpieczeń społecznych (Ubezpieczenia) oraz manifest programowy potencjalnej partii konserwatywno-liberalnej (Program Liberałów)[95]. W latach 1980–1982 przedstawił w szeregu artykułów swoją wizję odbudowy i wyjścia polskiej gospodarki z etatyzmu. W kolejnych artykułach opublikowanych w pierwszej połowie lat 80. wskazywał źródła wzrostu ekonomicznego i krytykował niewystarczające jego zdaniem działania władz reformujących gospodarkę. W swojej ówczesnej publicystyce starał się udowodnić, iż główny konflikt pomiędzy władzą a społeczeństwem nie sprowadza się do dylematu autokracja – demokracja, lecz etatyzm – wolność gospodarcza, tak więc przyszły spór o kształt ustrojowy państwa rozegra się pomiędzy etatystami a liberałami. Przyjął również zasadę, aby publikować jak najwięcej swoich poglądów w oficjalnej prasie w celu dotarcia z nimi do maksymalnej liczby odbiorców, nawet wbrew zarzutom środowisk opozycyjnych o współpracę z władzami[96]. Pod koniec lat 80. nastąpił wzrost zainteresowania czytelników i wydawców publicystyką Janusza Korwin-Mikkego. Jego felietony ukazywały się m.in. w czasopismach: „Ład”, „Brulion”, „Wprost”, „Młoda Polska”, „Przegląd Tygodniowy”, „Stańczyk”, „Nie” oraz „Tygodnik Demokratyczny”. W 1990 został laureatem dwóch nagród: nagrody Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich im. Antoniego Słonimskiego (za prowokacje intelektualne) oraz Nagrody Kisiela (za odwagę, zdecydowane poglądy, gotowość bronienia swoich racji i wizjonerstwo)[97].

W wypowiedziach dotyczących ustroju Polski szlacheckiej doszukiwał się jego liberalnych elementów, m.in. broniąc instytucji liberum veto. Wiek XIX natomiast jako wiek kapitalizmu uznaje za apogeum rozwoju cywilizacji europejskiej (powołując się na ówczesny w jego ocenie duch niezależności, przedsiębiorczości, odpowiedzialności oraz oszczędności), a także stawiając ten okres w opozycji do czasów współczesnych, w których jego zdaniem dominuje system socjalny[98][99]. Najwięcej miejsca w swojej publicystyce Janusz Korwin-Mikke poświęca zagadnieniom ekonomicznym[potrzebny przypis].

Według niego Europa swój szczyt cywilizacyjny osiągnęła w XIX wieku[100][101]. Współczesny poziom kultury europejskiej ocenił jako niższy cywilizacyjnie od krajów muzułmańskich[100].

Autor tekstów w tygodnikach „Najwyższy Czas!”, „Uważam Rze”, „Angora” i „Fakty po Mitach”[102], gazetach „Dziennik Polski” i „Super Express”, na blogach oraz okazyjnie w innych tytułach prasowych (np. dwutygodniku „Dobry Znak”). Prowadził także rozmowy na antenie TV Biznes.

Korwin-Mikke podczas selfie z sympatykami (2014)

Działalność medialna i artystyczna

Wystąpił w kilku produkcjach filmowych i telewizyjnych[103]:

W 1998 nagrał z Krzysztofem Skibą piosenkę „Stop podatki!”, która znalazła się na płycie Wąchole[104].

W 2019 jako pierwszy polski polityk wziął udział w roaście[105].

W 2020 w ramach akcji charytatywnej #Hot16Challenge2, mającej na celu zbiórkę funduszy na rzecz przeciwdziałania pandemii COVID-19, nagrał utwór „Jestem rapu Bogiem”, który przez część komentatorów został oceniony jako podżegający do nienawiści[106]. Piosenka ta następnie znalazła się na płycie pt. Mowa Nienawiści, zawierającej także utwory wykonywane przez innych polityków Konfederacji[107].

Poglądy

Korwin-Mikke od dekad deklaruje konserwatywny liberalizm – popiera monarchiczne, kapitalistyczne państwo minimum, wzorowane na tych z XIX wieku i na Liechtensteinie[potrzebny przypis]. Doktryna Korwin-Mikkego obejmuje co najmniej kilkadziesiąt postulatów; bywa zaliczana do prawicowego libertarianizmu i nazywana korwinizmem. Jego sympatycy i zwolennicy, np. wyborcy, bywają znani jako korwiniści[108][109] lub – pejoratywnie – jako kuce[110]. Niektórzy politolodzy nazywają Korwin-Mikkego populistą[111][112] i przejawia on cechy kojarzone z tym zjawiskiem, np. wrogość do większości klasy politycznej i jej przywilejów; zarzuca jej opresyjność, głosi emancypację od niej i przedstawia swoje postulaty jako szansę na cud gospodarczy[potrzebny przypis]. Z drugiej strony głosi także opinie bardzo niepopularne i jest wyraźnym elitarystą – wypowiadał się lekceważąco o większości ludu, odrzucając wartość jego woli czy interesu[113]. Publicznie bronił agresji ogółem, nie tylko swojej agresji fizycznej[114]. Odróżnia go to od ściśle rozumianych libertarian, opierających się na aksjomacie nieagresji.

Polityka

Konserwatyzm

Korwin-Mikke krytykuje wszelkie idee lewicowe; zalicza do nich:

Głosi też inne poglądy reakcyjne, np.:

Przez poparcie dla kary śmierci krytykował członkostwo Polski w Radzie Europy zwalczającej tę praktykę[125]. Tak jak wielu konserwatystów jest za karaniem aborcji, a jeśli nie jest karana, to jego zdaniem ojciec dziecka powinien mieć prawo ją zawetować[126]. Nie we wszystkich kwestiach jest maksymalnie prawicowy – przykładowo bronił prawa do zapłodnienia in vitro u ludzi[127].

Liberalizm

Korwin-Mikke głosi też pewne postulaty kojarzone z libertarianizmem[128][129] – jego naczelna wartość to wolność w rozumieniu negatywnym, przez co odrzuca:

Twierdzi, że chcącemu nie dzieje się krzywda. Jest bliski prawicowej odmianie libertarianizmu, ponieważ jego drugą naczelną wartością jest własność prywatna. Przez to odrzuca:

Deklarował bliskość ideową ruchowi TEA Party z USA[140]. Odwołuje się do XIX-wiecznych konserwatywnych liberałów takich jak Claude Frédéric Bastiat, Alexis de Tocqueville czy Herbert Spencer[98].

Polityka zagraniczna

Popierał sojusz Polski z USA, jednak krytykował członkostwo w NATO, stacjonowanie w Polsce wojsk USA i sprzeciwiał się konfrontacji z Rosją[141]. Poparł aneksję Krymu[142][143], po czym odwiedził ten półwysep, nie kryjąc się z tym[144][145]. Zrobił to bez kontroli granicznej ze strony Ukrainy, łamiąc jej przepisy. Reagowała na to ukraińska prokuratura, a w odpowiedzi Korwin-Mikke apelował do niej o realizm[146]. Występował w rosyjskiej telewizji, gdzie zarzucał polskim władzom rusofobię[147]. Po rozpoczęciu przez Rosję inwazji z 2022 roku krytykował sankcje[148], sugerował, że Rosja się broni[149] i twierdził, że po wojnie Ukraina może zaatakować Polskę[150]. Wybielał rosyjską historię i jej działania, demonizując przy tym Ukrainę[151][152]. Te i inne wypowiedzi – jak podane niżej teorie spiskowe – są zgodne z rosyjską propagandą, przez co JKM jest posądzany o wspieranie rosyjskiego imperializmu.

Z drugiej strony bronił niepodległości Ukrainy i Białorusi, uzasadniając tym poparcie dla dyktatury Aleksandra Łukaszenki[153]. Bronił także innego autorytaryzmu sprzymierzonego z Rosją: syryjskiego reżimu Baszszara al-Asada[154].

Metody

Korwin-Mikke dopuszcza współpracę z siłami o innych poglądach, „nawet z kanibalami”[potrzebny przypis], jako sposób wywierania wpływu politycznego. Kooperował między innymi z Platformą Obywatelską[potrzebny przypis], Ligą Polskich Rodzin i Ruchem Narodowym, nie wykluczając też koalicji rządowej z Prawem i Sprawiedliwością[155][156].

Faktografia

Klimat

Swój sprzeciw do ochrony klimatu uzasadniał w sposób pseudonaukowy, przecząc:

Grupa polskich klimatologów ogłosiła jedną jego z wypowiedzi klimatyczną bzdurą roku 2016[160]. W 2014 roku zajął trzecie miejsce w tym plebiscycie[161].

Gospodarka

Swój leseferyzm uzasadnia w sposób konsekwencyjny: wierzy, że wolny rynek, ochrona własności prywatnej oraz redukcja państwa do niezbędnego minimum stwarza optymalne szanse na rozwój gospodarczy. Największe zagrożenie dla gospodarki dostrzega w interwencjonizmie państwowym. Powołuje się na ekonomistów wolnorynkowych jak Friedrich von Hayek, Ludwig von Mises czy Milton Friedman[162].

Historia

Korwin-Mikke komentował też wydarzenia XX wieku:

Na temat wydarzeń z XXI wieku Korwin-Mikke głosił teorie spiskowe:

  • na temat Euromajdanu – oskarżał władze Polski i USA o współudział w atakach na demonstrantów i policjantów[165][166];
  • twierdził, że oficjalne definicje epidemii były nakierowane na zysk firm farmaceutycznych jak Pfizer[167];
  • negował rosyjską odpowiedzialność za rzeź w Buczy[168].

Kontrowersje

Korwin-Mikke wywoływał skandale, np. przez:

Używając porównań do nazizmu, parafrazował przy tym hasła III Rzeszy i wykonywał jej charakterystyczne gesty jak salut rzymski, za co był dyscyplinowany przez Parlament Europejski[171]. Mimo deklarowania legalizmu łamał przepisy Polski i Ukrainy:

Różne wypowiedzi i inne zachowania Korwin-Mikkego bywały stanowczo krytykowane przez osoby publiczne Polski i zagranicy, karane przez Parlament Europejski i Sejm oraz prowadziły do konfliktów z prawem. Jak wspomniano we wcześniejszych sekcjach:

  • wypowiedzi polityka o pedofilii były zgłaszane do polskiej prokuratury;
  • prokuratura Ukrainy reagowała na jego nielegalne wejście na Krym we współpracy z Rosją;
  • polski sąd w 2017 roku prawomocnie skazał Korwin-Mikkego na grzywnę za spoliczkowanie Michała Boniego.

Seksizm

W 1991 Janusz Korwin-Mikke opublikował poradnik dla mężczyzn pt. Vademecum ojca, w którym zamieścił wiele porad, które zostały uznane za kontrowersyjne i seksistowskie (np. twierdzenie, że nieposłuszeństwo dzieci wynika z niewykonywania przez żonę poleceń męża)[173]. „Gazeta Wyborcza” w dodatku „Wysokie Obcasy” nadała Korwin-Mikkemu tytuł szowinisty roku 2007[174][175]. W 2010 stwierdził, że kobiety powinny być pozbawione czynnego prawa wyborczego. Swój pogląd argumentował zbyt małym zaangażowaniem kobiet w kwestie polityczne[176].

1 marca 2017 podczas debaty w Parlamencie Europejskim na temat różnic w wynagrodzeniach między kobietami a mężczyznami stwierdził, że „kobiety muszą zarabiać mniej, bo są słabsze, mniejsze i średnio mniej inteligentne”[177]. Nadmienił, że „takie zdanie nie powinno być odbierane jako obraźliwe dla kobiet, podobnie jak nie powinno być powodem obrazy dla mężczyzn stwierdzenie, że kobiety mają lepszą pamięć od mężczyzn”[177]. Wypowiedź ta była komentowana w mediach zagranicznych[178].

Ableizm

W 2012, wypowiadając się na temat igrzysk paraolimpijskich, stwierdził, iż „równie dobrze można by organizować zawody w szachy dla debili”, dodając:

„jeśli chcemy, by ludzkość się rozwijała, w telewizji powinniśmy oglądać ludzi zdrowych, pięknych, silnych, uczciwych, mądrych – a nie zboczeńców, morderców, słabeuszy, nieudaczników, kiepskich, idiotów – i inwalidów, niestety”[179].

Homofobia i transfobia

W 2019 roku Korwin-Mikke nazwał ruch LGBT większym zagrożeniem niż zmiany klimatu[180].

Nazywa osoby homoseksualne homosiami, a słowa „gej” używa w innym znaczeniu niż to najczęstsze, obejmując nim tylko część homoseksualnych mężczyzn i nie tylko ich[180]. W 2020 w swoim wpisie w serwisie Twitter stwierdził, że chrześcijanie mają obowiązek domagać się kamienowania osób homoseksualnych[181]. Komisja Etyki Poselskiej ukarała go za tę wypowiedź naganą[182].

W 2012 określił transpłciową posłankę Annę Grodzką mianem „dziwadła”, które „weszło do Sejmu (...) dlatego, że jest dziwadłem”[176].

Inne

Stosunek Korwin-Mikkego do seksualności był krytykowany przez innych działaczy konserwatywno-liberalnych, np. Pawła Chojeckiego[183].

Korwin-Mikke przynajmniej dwukrotnie sfotografowany został podczas snu w czasie posiedzeń, w parlamentarnych salach obrad (Sejm RP, oraz Parlament Europejski)[184][185].

Życie prywatne

Janusz Korwin-Mikke z rodziną (2010)

W 1966 Janusz Korwin-Mikke zawarł związek małżeński z Ewą Mieczkowską, ze związku tego ma dwóch synów: Ryszarda (ur. 1968) i Krzysztofa (ur. 1971). Po rozwodzie w 1973 związał się z Małgorzatą Szmit (ślub kościelny w 1993), z którą ma troje dzieci: Kacpra (ur. 1974), Jacka (ur. 1977) i Zuzannę (ur. 1982). Z dwóch innych nieformalnych związków ma córki Korynnę (ur. 1983) i Nadzieję (ur. 2011) oraz syna Karola (ur. 2013)[186][187][188]. W 2016 zawarł związek małżeński z młodszą o 44 lata Dominiką Sibigą, matką dwójki swoich najmłodszych dzieci[189][190]. Jego żona bez powodzenia kandydowała z list KW Konfederacji w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019[191] oraz w wyborach parlamentarnych w 2023[192].

Ma przyrodnią siostrę Krystynę Korwin-Mikke, tłumaczkę[193][194]. Jego zięciem jest polityk Bartłomiej Pejo[195].

Deklaruje jednocześnie katolicyzm i deizm[196].

Wyniki wyborcze

nr Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
1 1989 Senat I kadencji woj. wrocławskie 6409 (1,34%)N[38]
2 1991 Unia Polityki Realnej Sejm I kadencji nr 18 17 297 (4,05%)T[197]
3 1993 Sejm II kadencji nr 35 23 624 (4,37%)N[198]
4 1995 Ogólnopolski KW Janusza Korwina-Mikkego Prezydent RP – 428 969 (2,40%)N[199]
5 1997 Unia Prawicy Rzeczypospolitej Sejm III kadencji nr 35 15 364 (3,07%)N[200]
6 2000 KW Kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej Janusza Korwina-Mikkego 		Prezydent RP – 252 499 (1,43%)N[201]
7 2001 KWW Blok Senat 2001 Senat V kadencji nr 3 107 837 (11,37%)N[202]
8 2002 Unia Polityki Realnej Sejmik Województwa Mazowieckiego II kadencji nr 7 20 707 (8,09%)N[51]
9 2004 KWW Janusza Korwin-Mikke Senat V kadencji nr 3 10 782 (18,08%)N[45]
10 2004 Unia Polityki Realnej Parlament Europejski VI kadencji nr 12 22 239 (3,76%)N[203]
11 2004 Senat V kadencji nr 26 3467 (11,53%)N[45]
12 2005 KW Kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej Janusza Korwina-Mikkego 		Prezydent RP – 214 116 (1,43%)N[204]
13 2005 Platforma Janusza Korwin-Mikkego Sejm V kadencji nr 19 19 246 (2,54%)N[52]
14 2006 Unia Polityki Realnej Prezydent m.st. Warszawy – 15 951 (2,27%)N[53]
15 Sejmik Województwa Mazowieckiego III kadencji nr 7 15 412 (5,02%)N[205]
16 2007 Sejmik Województwa Podlaskiego III kadencji nr 1 2333 (3,70%)N[206]
17 2007 Liga Polskich Rodzin Sejm VI kadencji nr 25 3640 (0,77%)N[55]
18 2010 KW Kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej Janusza Korwina-Mikkego 		Prezydent RP – 416 898 (2,48%)N[207]
19 2010 KWW Ruch Wyborców Janusza Korwin-Mikke Prezydent m.st. Warszawy – 25 153 (3,90%)N[58]
20 Sejmik Województwa Mazowieckiego IV kadencji nr 2 11 412 (5,21%)N[59]
21 2013 Nowa Prawica – Janusza Korwin-Mikke Senat VIII kadencji nr 73 2160 (7,92%)N[63]
22 2014 Parlament Europejski VIII kadencji nr 11 67 928 (8,02%)T[64]
23 2015 KW Kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej Janusza Korwina-Mikkego 		Prezydent RP – 486 084 (3,26%)N[69]
24 2015 KORWiN Sejm VIII kadencji nr 19 56 994 (5,20%)N[208]
25 2018 KWW Wolność w Samorządzie Prezydent m.st. Warszawy – 11 516 (1,29%)N[76]
26 Rada m.st. Warszawy nr 3 1683 (1,54%)N[77]
27 2019 KWW Konfederacja KORWiN Braun Liroy Narodowcy Parlament Europejski IX kadencji nr 12 26 425 (2,02%)N[80]
28 2019 Konfederacja Wolność i Niepodległość Sejm IX kadencji nr 19 60 385 (4,37%)T[81]
29 2023 Sejm X kadencji nr 20 9939 (1,36%)N[209]
30 2024 KW Bezpartyjni Prezydent m.st. Warszawy – 10 839 (1,40%)N[210]
31 Rada m.st. Warszawy nr 3 1208 (1,30%)N[211]

Wybory prezydenckie

Rok Pierwsza Tura Druga Tura Uwagi
Głosy % Głosy %
1990 – – Kandydat nie zebrał wystarczającej liczby podpisów
1995 428 969 2,40% (#8) Kandydat nie przeszedł do II tury
2000 252 499 1,43% (#6) Druga tura nie odbyła się
2005 214 116 1,43% (#6) Kandydat nie przeszedł do II tury
2010 416 898 2,48% (#4)
2015 486 084 3,26% (#4)
2020 – Przegrana w partyjnych prawyborach

Wybory parlamentarne

Rok Komitet Organ Okręg Wynik Uwagi
1989 Senat I kadencji woj. wrocławskie 6409 (1,34%)N Kandydat nie uzyskał mandatu
1991 Unia Polityki Realnej Sejm I kadencji nr 18 17 297 (4,05%)T Kandydat uzyskał mandat
1993 Sejm II kadencji nr 35 23 624 (4,37%)N Kandydat nie uzyskał mandatu, komitet nie przekroczyl progu wyborczego
1997 Unia Prawicy Rzeczypospolitej Sejm III kadencji 15 364 (3,07%)N
2001 KWW Blok Senat 2001 Senat V kadencji nr 3 107 837 (11,37%)N Kandydat nie uzyskał mandatu
2005 Platforma Janusza Korwin-Mikkego Sejm V kadencji nr 19 19 246 (2,54%)N Kandydat nie uzyskał mandatu, komitet nie przekroczyl progu wyborczego
2007 Liga Polskich Rodzin Sejm VI kadencji nr 25 3640 (0,77%)N
2011 Nowa Prawica - Janusza Korwin-Mikke Sejm VII Kadencji nr 19 – Lista nie została zarejestrowana[212]
2015 KORWiN Sejm VIII kadencji 56 994 (5,20%)N Kandydat nie uzyskał mandatu, komitet nie przekroczyl progu wyborczego
2019 Konfederacja Wolność i Niepodległość Sejm IX kadencji 60 385 (4,37%)T Kandydat uzyskał mandat
2023 Sejm X kadencji nr 20 9939 (1,36%)N Kandydat nie uzyskał mandatu

Wybory samorządowe

Rok Komitet Organ Okręg Wynik Uwagi
Pierwsza Tura Druga Tura
Głosy % Głosy %
1990 –
1994
1998
2002 Unia Polityki Realnej Sejmik Województwa Mazowieckiego II kadencji nr 7 20 707 (8,09%)N Kandydat nie uzyskał mandatu
2006 Sejmik Województwa Mazowieckiego III kadencji nr 7 15 412 (5,02%)N
Prezydent m.st. Warszawy – 15 951 2,27% #4 – Kandydat nie przeszedł do II tury
2010 KWW Ruch Wyborców Janusza Korwin-Mikke Sejmik Województwa Mazowieckiego IV kadencji nr 2 11 412 (5,21%)N Kandydat nie uzyskał mandatu
Prezydent m.st. Warszawy – 25 153 3,90% #4 – Druga tura nie odbyła się
2014 –
2018 KWW Wolność w Samorządzie Rada m.st. Warszawy nr 3 1683 (1,54%)N Kandydat nie uzyskał mandatu
Prezydent m.st. Warszawy – 11 516 1,29% #7 – Druga tura nie odbyła się
2024 Bezpartyjni Rada m.st. Warszawy nr 3 1208 (1,30%)N Kandydat nie uzyskał mandatu
Prezydent m.st. Warszawy – 10 839 1,40% #5 – Druga tura nie odbyła się

Wybory do parlamentu europejskiego

Rok Komitet Organ Okręg Wyniki Uwagi
2004 Unia Polityki Realnej Parlament Europejski VI kadencji nr 12 22 239 (3,76%)N Kandydat nie uzyskał mandatu, komitet nie przekroczyl progu wyborczego
2009 –
2014 Nowa Prawica - Janusza Korwin-Mikke Parlament Europejski VIII kadencji nr 11 67 928 (8,02%)T Kandydat uzyskał mandat
2019 KWW Konfederacja KORWiN Braun Liroy Narodowcy Parlament Europejski IX kadencji nr 12 26 425 (2,02%)N Kandydat nie uzyskał mandatu, komitet nie przekroczyl progu wyborczego

Wybory uzupełniające

Rok Komitet Organ Okręg Wyniki Uwagi
2004 KWW Janusza Korwin-Mikke Senat V kadencji nr 3 10 782 (18,08%)N Kandydat nie uzyskał mandatu
2004 Unia Polityki Realnej Senat V kadencji nr 26 3467 (11,53%)N
2007 Sejmik Województwa Podlaskiego III kadencji nr 1 2333 (3,70%)N
2013 Nowa Prawica - Janusza Korwin-Mikke Senat VIII kadencji nr 73 2160 (7,92%)N

Książki

Pisma polityczne i społeczne[213]
  • 1979: Program Liberałów – manifest programowy przyszłej partii konserwatywno-liberalnej wydany przez wydawnictwo Officyna Liberałów
  • 1979: Ubezpieczenia – broszura krytykująca powszechne ubezpieczenia społeczne wydana w ramach zeszytów seminaryjnych „Prawica – Liberalizm – Konserwatyzm”
  • Katechizm robotnika liberała, b.d. – broszura zawierająca zbiór FAQ dotyczący liberalizmu, skierowana głównie do pracowników najemnych
  • 1980: Apel
  • 1980: Dramat – czy szansa?
  • 1980: Gospodarka po sierpniu 1980, czyli co proponuje P. Józef Pińkowski – broszura krytykująca gospodarkę socjalistyczną, w tym politykę związku zawodowego „Solidarność” i ówczesnego rządu, wydana przez wydawnictwo Oficyna Liberałów
  • 1981: Do dołu nogami
  • 1981: Mała niebieska książeczka – broszura z postulatami Janusza Korwin-Mikkego na XII Kongres Stronnictwa Demokratycznego
  • 1982: Historia i zmiana – pierwsza publikacja książkowa, zbiór esejów poświęcony klasyfikacji ustrojów społecznych i politycznych i ich ewolucji; wydany przez wydawnictwo Officyna Liberałów
  • 1982: Zastanawiająca tęsknota – broszura porównująca okres dwudziestolecia międzywojennego i dekadę gierkowską; wydana przez wydawnictwo Officyna Liberałów
  • 1983: Janusza Korwin-Mikkego do Stefana Bratkowskiego List Otwarty
  • 1985: Jakich wyborów nie chcemy
  • 1985: JK-M vs. NN – broszura zawierająca polemikę Janusza Korwin-Mikkego z anonimowym autorem
  • 1985: My i wybory
  • 1986: Liberum veto – zbiór dwóch esejów: tytułowy oraz Dylemat więźnia; wydany przez legalne Wydawnictwo Uniwersyteckie, pierwsza książka Janusza Korwin-Mikkego wydana w oficjalnym obiegu
  • 1990: Ratujmy państwo! – zbiór felietonów z lat 1973–1990 publikowanych w różnych czasopismach, wydany przez Wydawnictwo Prawnicze w Warszawie (ISBN 83-219-0572-2)
  • 1991: Nie tylko o Żydach – zbiór artykułów o sprawach narodowych z posłowiem Antoniego Zambrowskiego, wydany przez wydawnictwo Oficyna Liberałów w Warszawie
  • 1991: Prowokacja? – zbiór felietonów z lat 1980–1990 wydany przez „Gazetę Handlową” w Poznaniu
  • 1991: Vademecum ojca, – zbiór wskazówek dla młodych ojców na temat wychowywania dzieci napisana w formie krótkich i dowcipnych felietonów; wydany nakładem wydawnictwa Watra (ISBN 8322503459); autorem ilustracji do tej publikacji jest rysownik Szymon Kobyliński
  • 1993: Rząd rżnie głupa! Czyli mowy sejmowe, – zbiór przemówień sejmowych wydany przez wydawnictwo Agencja Lucullus w Gdańsku; wyboru dokonał oraz dopisał komentarze i wstęp Zdzisław Kościelak
  • 1994: Wizja parlamentu w nowej Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
  • 1995: Kara śmierci, – broszura z rozważaniami o karze zasadniczej wydana przez wydawnictwo Przedsiębiorstwo AGi w Poznaniu (ISBN 83-86741-01-5); w ramach serii „Współczesna Myśl Polityczna”
  • 1995: U progu wolności, – zbiór felietonów z różnych czasopism z lat 1981–1995 wydany przez wydawnictwo Agencja Lucullus w Gdańsku (ISBN 83-901661-4-3); w wyborze i pod redakcją Zdzisława Kościelaka z posłowiem Stanisława Michalkiewicza
  • 2000: Niebezpieczne ubezpieczenia – zbiór publikowanych i niepublikowanych tekstów o wpływie ubezpieczeń na rozwój społeczeństw wydany przez Wydawnictwo Dextra w Rzeszowie (ISBN 83-911760-2-9)
  • 2001: Ekonomikka – zbiór felietonów na tematy ekonomiczne, wyboru dokonał Zdzisław Kościelak; wydany przez Wydawnictwo Dextra w Rzeszowie (ISBN 83-911760-7-X)
  • 2001: Rok 2007 – zbiór fikcyjnych listów do przywódców światowych, które Janusz Korwin-Mikke napisałby po objęciu władzy w Polsce, wydany przez Wydawnictwo Dextra w Rzeszowie (ISBN 83-911760-6-1)
  • 2002: Dekadencja – zbiór felietonów wydany przez Wydawnictwo Dextra w Rzeszowie (ISBN 83-915648-2-7)
  • 2004: Naprawić Polskę, no problem – zbiór felietonów publikowanych na przestrzeni lat w polskiej prasie wydany przez wydawnictwo Fabryka Słów w Lublinie (ISBN 83-89011-44-1)
  • 2004: Podatki, czyli rzecz o grabieży – rozprawa poświęcona systemowi podatkowemu wydana przez Wydawnictwo Dextra w Rzeszowie (ISBN 83-911760-5-3)
  • 2007: Nerwy puściły, czyli kupa wariatów – zbiór felietonów z różnych czasopism, pogrupowanych tematycznie; wydany przez wydawnictwo Red Horse w Lublinie (ISBN 978-83-60504-18-5)
  • 2007: Kto tu dymi? – zbiór felietonów z różnych czasopism, pogrupowanych tematycznie; wydany przez wydawnictwo Red Horse w Lublinie (ISBN 978-83-60504-37-6)
  • 2007: Wolność do trzymania za mordę, – zbiór felietonów z różnych czasopism, pogrupowanych tematycznie; wydany przez wydawnictwo Red Horse w Lublinie (ISBN 978-83-60504-36-9)
  • 2009: Rusofoby w odwrocie – zbiór komentarzy z bloga poświęcony polskiej polityce wschodniej; wydany przez wydawnictwo Red Horse w Lublinie (ISBN 978-83-60504-69-7)
  • 2012: Świat według Korwina. Najlepsze teksty – zbiór felietonów zebranych przez Tomasza Sommera ukazujących się uprzednio na łamach „Najwyższego Czasu!”; wydany przez 3S Media w Warszawie (ISBN 978-83-61935-48-3)
  • 2013: Historia według Korwina – zbór felietonów poświęconych historii Polski; wydany przez 3SMedia w Warszawie (ISBN 978-83-61935-29-2)
  • 2016: Europa według Korwina – zbiór felietonów traktujących głównie o Unii Europejskiej, ukazujących się uprzednio na łamach „Najwyższego Czasu!”; wydany przez 3S Media w Warszawie (ISBN 978-83-61935-66-7)
  • 2018: Polityka według Korwina – zbiór felietonów, których motywem przewodnim jest polityka; wydany przez 3SMedia w Warszawie (ISBN 978-83-61935-71-1)
Pisma o brydżu[214]

Prace poświęcone Korwin-Mikkemu

  • Tomasz Cukiernik, Cezary Zawalski, Korwin. Ojciec polskich wolnościowców, B&T Press, 2023, ISBN 978-83-9583242-0.

Uwagi

  1. ↑ Pierwszy człon jego nazwiska zwykle nie jest odmieniany jako nazwa herbu. Drugi podlega już odmianie; dopełniacz i biernik: Korwin-Mikkego, celownik: Korwin-Mikkemu, narzędnik i miejscownik: Korwin-Mikkem. Czasem jednak odmienia się też pierwszy człon – przykładowo był odmieniany w nazwach jego komitetów wyborczych; por. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Janusz Korwin-Mikke, sjp.pwn.pl, 15 września 2003 [dostęp 2023-03-04]; publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Korwin-Mikke – odmieniać czy nie?, poradnia-jezykowa.uni.lodz.pl, 30 czerwca 2014 [dostęp 2023-03-04].
  2. ↑ Ta nazwa pojawia się np. w niektórych tytułach jego książek, wspomnianych w dalszej sekcji.
  3. ↑ Najwyższe, 4. miejsce zajmował w wyborach z 2010 i 2015 roku; w tych drugich uzyskując rekordowy wynik, jedyny raz przekraczający 3%.
  4. ↑ Odcinał się przy tym od ruchu antyszczepionkowców; por. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Zapis przebiegu posiedzenia 23-06-2021, sejm.gov.pl [dostęp 2023-03-03].

Przypisy

  1. ↑ Dane osoby z katalogu osób „rozpracowywanych”. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2019-07-10].
  2. ↑ Korwin-Mikke Janusz, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2023-03-19].
  3. ↑ a b c d Alan Jakman: Genealogia Janusza Korwin-Mikkego. „More Maiorum”, 22 października 2015. [dostęp 2022-02-15].
  4. ↑ Ryszard Korwin-Mikke. sejm-wielki.pl. [dostęp 2019-07-10].
  5. ↑ Janusz Korwin-Mikke. sejm-wielki.pl. [dostęp 2017-09-15].
  6. ↑ Janusz Korwin-Mikke. wyborcza.pl, 20 października 2019. [dostęp 2019-07-10].
  7. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 15–17.
  8. ↑ Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1959. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2021-09-17].
  9. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 20.
  10. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 21.
  11. ↑ Marzec 1968 w dokumentach MSW. Tom 1. Niepokorni. Warszawa: IPN, 2008, s. 156–157.
  12. ↑ a b Zawalski 2003 ↓, s. 25.
  13. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 29–30.
  14. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 32.
  15. ↑ a b Zawalski 2003 ↓, s. 33.
  16. ↑ Janusz Korwin-Mikke w WSB. wsb.edu.pl. [dostęp 2021-10-03].
  17. ↑ a b Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2011-10-28].
  18. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 57.
  19. ↑ Sommer 2009 ↓, s. 33–35.
  20. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 37–38.
  21. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 37.
  22. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 51.
  23. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 54–55.
  24. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 55.
  25. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 56.
  26. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 56–57.
  27. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 5.
  28. ↑ Sommer 2009 ↓, s. 48.
  29. ↑ Sommer 2009 ↓, s. 49.
  30. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 59.
  31. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 61.
  32. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 62.
  33. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 63.
  34. ↑ Sommer 2009 ↓, s. 58.
  35. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 64.
  36. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 65.
  37. ↑ Janusz Korwin-Mikke: Podatki, czyli rzecz o grabieży. Rzeszów: Wydawnictwo Dextra, 2004, s. 7–8, 191–192. ISBN 83-911760-5-3.
  38. ↑ a b M.P. z 1989 r. nr 21, poz. 150.
  39. ↑ a b Zawalski 2003 ↓, s. 70–71.
  40. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 119–121.
  41. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 131.
  42. ↑ Strona sejmowa posła I kadencji. [dostęp 2010-05-10].
  43. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 95.
  44. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 96.
  45. ↑ a b c Serwis PKW – Wybory 2004. [dostęp 2013-06-30].
  46. ↑ Serwis PKW – Wybory 2004. [dostęp 2013-06-30].
  47. ↑ Unia Wolności nie chce Janusza Korwin-Mikkego. wyborcza.pl, 5 sierpnia 2001. [dostęp 2017-02-02].
  48. ↑ Unia Wolności: wycofać Korwina!. wp.pl, 3 sierpnia 2001. [dostęp 2017-02-02].
  49. ↑ Za Hitlera było lepiej?. wp.pl, 22 czerwca 2002. [dostęp 2017-02-02].
  50. ↑ Korwin-Mikke wygrał z gazetą Wieczór Wrocławia. interia.pl, 6 sierpnia 2001. [dostęp 2017-02-02].
  51. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2018-02-26].
  52. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2010-05-10].
  53. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2006. [dostęp 2010-05-10].
  54. ↑ Serwis PKW – Wybory 2006. [dostęp 2010-05-10].
  55. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 2010-05-10].
  56. ↑ Korwin-Mikke kontra Partia Kobiet. wp.pl, 17 października 2007. [dostęp 2010-05-10].
  57. ↑ Dlaczego wystąpiłem z UPR?. korwin-mikke.pl, 18 października 2009. [dostęp 2010-05-10].
  58. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2010-11-02].
  59. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2018-02-25].
  60. ↑ Oświadczenie. korwin-mikke.blog.onet.pl, 1 lipca 2010. [dostęp 2010-09-27].
  61. ↑ UPR-WiP zarejestrowana!. niepoprawnipolitycznie.pl, 29 marca 2011. [dostęp 2014-08-31].
  62. ↑ Pozycja 9587. Monitor Sądowy i Gospodarczy nr 54/2010, 22 lipca 2011. [dostęp 2011-07-22].
  63. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2013. [dostęp 2013-06-09].
  64. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2014-05-26].
  65. ↑ Janusz Korwin-Mikke ustąpił z funkcji prezesa KNP. Zastąpi go Michał Marusik. gazeta.pl, 5 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-05].
  66. ↑ KORWiN. Nowa partia Korwin-Mikkego. tvn24.pl, 22 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-22].
  67. ↑ Janusz Korwin-Mikke: Jeśli wygram będę silnym prezydentem, którego trzeba się bać. polskatimes.pl, 4 lutego 2015. [dostęp 2015-02-04].
  68. ↑ Wybory prezydenckie 2015. Air Korwin One wystartował. Korwin-Mikke leci na spotkania z wyborcami. polskatimes.pl, 16 marca 2015. [dostęp 2015-05-12].
  69. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-05-12].
  70. ↑ Korwin-Mikke nie przekaże poparcia Dudzie. „To zero polityczne”. dziennik.pl, 11 maja 2015. [dostęp 2015-05-12].
  71. ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-09].
  72. ↑ Janusz Korwin-Mikke rezygnuje z mandatu europosła. tvp.info, 25 stycznia 2018. [dostęp 2018-03-01].
  73. ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2018-03-01].
  74. ↑ M.P. z 2018 r. poz. 315.
  75. ↑ Michał Wojtczuk: Janusz Korwin-Mikke startuje w wyborach prezydenta Warszawy z hasłem „Warszawa przyjazna kierowcom”. wyborcza.pl, 17 sierpnia 2018. [dostęp 2018-09-20].
  76. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2018-10-24].
  77. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2018-10-24].
  78. ↑ Wolność i RN zawiązują koalicję. Korwin-Mikke: Narodowcy mają program na polexit, my mamy program na rozwalenie UE. dziennik.pl, 6 grudnia 2018. [dostęp 2019-03-20].
  79. ↑ Kacper Rogacin: Konfederacja KORWiN, Liroy, Braun, Narodowcy. Zaprezentowano nazwę i logo. Znamy szczegóły. polskatimes.pl, 27 lutego 2019. [dostęp 2019-03-20].
  80. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-07-04].
  81. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-14].
  82. ↑ Oto wszyscy kandydaci Konfederacji w prawyborach prezydenckich. Kim są?. nczas.com, 18 listopada 2019. [dostęp 2020-01-13].
  83. ↑ Janusz Korwin-Mikke ustąpił z funkcji prezesa partii KORWiN. Wybrano jego następcę. pap.pl, 15 października 2022. [dostęp 2022-10-16].
  84. ↑ Wybory 2023: Czy Janusz Korwin-Mikke wszedł do Sejmu? [online], Rzeczpospolita [dostęp 2023-10-19] (pol.).
  85. ↑ Janusz Korwin-Mikke przed sądem partyjnym. Zarzuca się mu sabotowanie kampanii [online], Rzeczpospolita [dostęp 2023-10-19] (pol.).
  86. ↑ Wybory do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w 2023 r. [online], wybory.gov.pl [dostęp 2023-10-19] (pol.).
  87. ↑ Janusz Korwin-Mikke ukarany za sabotowanie kampanii. Jest decyzja sądu partyjnego [online], wnp.pl [dostęp 2023-10-19] (pol.).
  88. ↑ Bosak o zawieszeniu Korwin-Mikkego: to dopełnienie zmiany pokoleniowej [online], www.pap.pl [dostęp 2023-10-19].
  89. ↑ Adam Zygiel, Koniec Korwin-Mikkego? Mentzen ogłosił decyzję [online], wiadomosci.wp.pl, 28 października 2023 [dostęp 2023-10-28] (pol.).
  90. ↑ Nowa partia polityczna - na czele Janusz Korwin-Mikke https://wiadomosci.wp.pl/nowa-partia-polityczna-na-czele-janusz-korwin-mikke-6973333678201504a
  91. ↑ Janusz Korwin-Mikke założył nową partię - szykuje się na wybory https://www.polsatnews.pl/wiadomosc/2024-01-05/janusz-korwin-mikke-zalozyl-nowa-partie-szykuje-sie-na-wybory/
  92. ↑ Prawie remis. astercity.net. [dostęp 2014-08-31].
  93. ↑ Anatoli Karpov vs Janusz Korwin Mikke, Radom sim 2000. chessgames.com. [dostęp 2010-06-20]. (ang.).
  94. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 50.
  95. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 38–41.
  96. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 53,58–60.
  97. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 62–63.
  98. ↑ a b Piotr Napierała: Frédéric Bastiat i Herbert Spencer – źródła myśli politycznej Janusza Korwin-Mikkego. W: Marzyciele i realiści. O roli tradycji w polskiej myśli politycznej od upadku powstania styczniowego do XXI wieku. Tomasz Sikorski, Adam Wątor (red.). Szczecin: 2009, s. 620–632. ISBN 978-83-7518-140-1.
  99. ↑ Sommer 2009 ↓, s. 150, 160.
  100. ↑ a b Jarosław Adamek: Korwin: Islam lepszy niż Unia Europejska. elka.pl, 21 lutego 2015. [dostęp 2015-02-21].
  101. ↑ „Gruba kreska”: Korwin-Mikke chce Europy jak w XIX w.. onet.pl, 1 czerwca 2014. [dostęp 2022-05-14].
  102. ↑ Byli dziennikarze „Faktów i Mitów” tworzą tygodnik „Fakty po Mitach”. wirtualnemedia.pl, 11 września 2020. [dostęp 2020-09-11].
  103. ↑ Janusz Korwin-Mikke w bazie Filmweb. [dostęp 2011-09-19].
  104. ↑ Skiba* – Wąchole (CD, Album) at Discogs. Discogs. [dostęp 2014-03-16]. (ang.).
  105. ↑ Szykuje się roast Janusza Korwin-Mikkego! Pierwsze takie wydarzenie z posłem na Sejm w historii. nczas.com, 14 października 2019. [dostęp 2019-11-07].
  106. ↑ Janusz Korwin-Mikke nagrał rap. To hit internetu! Poseł rapuje w ramach #hot16challenge. „Gazeta Wrocławska”, 11 maja 2020. [dostęp 2020-05-15].
  107. ↑ Płyta – MOWA NIENAWIŚCI. Free To Choose. [dostęp 2021-01-19].
  108. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Korwinizm – Obserwatorium Językowe Uniwersytetu Warszawskiego, obserwatoriumjezykowe.uw.edu.pl, 17 czerwca 2021 [dostęp 2023-03-03].
  109. ↑ Jaś Kapela, Jak dyskutować z korwinistą, krytykapolityczna.pl, 11 sierpnia 2018 [dostęp 2023-03-03].
  110. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać kuc II – Obserwatorium Językowe Uniwersytetu Warszawskiego, obserwatoriumjezykowe.uw.edu.pl, 9 grudnia 2020 [dostęp 2023-04-03].
  111. ↑ Polish Right-Wing Populism in the Era of Social Media: The Unexpected Careers of Paweł Kukiz and Janusz Korwin-Mikke (ang.), researchgate.net [dostęp 2023-03-05].
  112. ↑ Janusz Korwin-Mikke and the Rest: The Polish Eurosceptic Right Wing, cejsh.icm.edu.pl [dostęp 2023-03-05].
  113. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Korwin-Mikke: lud jest głupi jak but z lewej stopy, wprost.pl, 29 lipca 2010 [dostęp 2023-03-05].
  114. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Janusz Korwin-Mikke: mężczyzna musi być agresywny, Wirtualna Polska, wp.pl, 30 lipca 2014 [dostęp 2023-03-03].
  115. ↑ Janusz Korwin-Mikke. Kowalski ma długi, Bęgowski ma długiego. „Angora”, s. 8, 12 maja 2013. Wydawnictwo Westa-Druk. ISSN 0867-8162. OCLC 68735191. 
  116. ↑ Grzegorz Rzeczkowski: Janusz Korwin-Mikke: śmiać się czy bać się?. polityka.pl, 27 maja 2014. [dostęp 2022-05-14].
  117. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Korwin-Mikke: zakaz aborcji to oczywiste rozwiązanie; feministki to idiotki, polsatnews.pl, 23 marca 2018 [dostęp 2023-03-05].
  118. ↑ Janusz Korwin-Mikke: trzeba zanegować dorobek UE. wp.pl, 8 maja 2014. [dostęp 2014-12-17].
  119. ↑ Paweł Wojewódka: Korwin-Mikke: nienawidzę Unii Europejskiej. polskieradio.pl, 27 września 2011. [dostęp 2014-12-17].
  120. ↑ 1 kadencja, 25 posiedzenie, 1 dzień - Poseł Janusz Korwin-Mikke [online], orka2.sejm.gov.pl [dostęp 2023-12-12].
  121. ↑ Po porażce Konfederacji. Korwin: za mało mówiliśmy o pandemii i karze śmierci [online], oko.press [dostęp 2023-12-12] (pol.).
  122. ↑ Janusz Korwin-Mikke. Kara smierci [online], sirius.cs.put.poznan.pl [dostęp 2023-12-12].
  123. ↑ Wyborcza.pl [online], lodz.wyborcza.pl [dostęp 2023-12-12].
  124. ↑ a b publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Korwin-Mikke zachwala pedofilię. Zgłaszamy do prokuratury, oko.press, 11 maja 2019 [dostęp 2023-03-03].
  125. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Janusz Korwin-Mikke sugeruje, że Polska powinna opuścić Radę Europy, wprost.pl, 8 czerwca 2017 [dostęp 2023-03-03].
  126. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Korwin kontra Mikke, czyli czego kobiecie nie wolno, oko.press, 22 października 2016 [dostęp 2023-03-05].
  127. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Korwin-Mikke: In vitro tak, aborcja nie. Ale in vitro nie z pieniędzy państwowych, kanał Radia TOK FM na YouTube, 17 kwietnia 2015 [dostęp 2023-03-04].
  128. ↑ Publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana rejestracja, też płatna, lub wykupienie subskrypcji Libertarianie. Prorocy wolności absolutnej, newsweek.pl, 20 sierpnia 2013 [dostęp 2023-03-03].
  129. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Nationalists and conservative libertarians form ‘Polexit’ alliance (ang.), TVP World, tvpworld.com, 7 grudnia 2018 [dostęp 2023-03-03].
  130. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Program partii Korwin-Mikkego: niższe podatki i legalna marihuana, forsal.pl, 31 maja 2011 [dostęp 2023-03-03].
  131. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Korwin-Mikke: Zmuszanie do szczepień to łamanie podstawowych praw człowieka, wprost.pl, 6 marca 2015 [dostęp 2023-03-03].
  132. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Janusz Korwin-Mikke: „Kierowca przypięty pasami to oczywiste zagrożenie dla innych uczestników ruchu”, brd24.pl, 16 października 2020 [dostęp 2023-09-05].
  133. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Janusz Korwin-Mikke chce likwidacji płacy minimalnej, finanse.wp.pl, 17 lipca 2014 [dostęp 2023-03-04].
  134. ↑ Janusza Korwin-Mikkego fantazje o zmianach klimatu [KOMENTARZ] [online], energetyka24.com, 14 listopada 2019 [dostęp 2023-12-12] (pol.).
  135. ↑ Korwin-Mikke: Skutki zmian klimatu? Ziemia się zazieleni [online], Rzeczpospolita [dostęp 2023-12-12] (pol.).
  136. ↑ Korwin-Mikke: Oni chyba próbują opodatkować wszystko [online], Rzeczpospolita [dostęp 2023-12-12] (pol.).
  137. ↑ Korwin-Mikke: Trzeba zlikwidować podatek dochodowy. Jak można karać człowieka za to, że pracuje? [online], www.gazetaprawna.pl, 24 kwietnia 2015 [dostęp 2023-12-12] (pol.).
  138. ↑ J. Korwin-Mikke: trzeba wyrzucić rząd z gospodarki i zlikwidować podatki dochodowe [online], Forbes.pl [dostęp 2023-12-12] (pol.).
  139. ↑ Publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana rejestracja, też płatna, lub wykupienie subskrypcji Janusz Korwin-Mikke ma sposób na kryzys, „Puls Biznesu”, pb.pl, 30 września 2009 [dostęp 2023-03-04].
  140. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Janusz Korwin-Mikke: Opinie większości mam gdzieś, rp.pl, 16 sierpnia 2011 [dostęp 2023-03-03].
  141. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Janusz Korwin-Mikke: Polska powinna zawrzeć sojusz z Rosją, polskieradio24.pl, 3 października 2019 [dostęp 2023-03-03].
  142. ↑ Janusz Korwin-Mikke: aneksja Krymu była zupełnie naturalna. onet.pl, 28 maja 2014. [dostęp 2022-09-09].
  143. ↑ Korwin-Mikke: Polska powinna uznać aneksję Krymu. gazetaprawna.pl, 6 września 2014. [dostęp 2022-09-09].
  144. ↑ Korwin-Mikke na Krymie. „Chciałem się przekonać, co naprawdę tam się dzieje”. tvn24.pl, 10 grudnia 2015. [dostęp 2022-10-15].
  145. ↑ Janusz Korwin-Mikke na Krymie. Polskie MSZ zaniepokojone. o2.pl, 11 grudnia 2015. [dostęp 2022-09-09].
  146. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Prokuratura ukraińska wszczyna śledztwo w sprawie Janusza Korwin-Mikkego, wmeritum.pl, 10 lutego 2016 [dostęp 2023-03-05].
  147. ↑ Bartosz Goluch: Janusz Korwin-Mikke w rosyjskiej telewizji. „W Polsce panuje rusofobia”. wp.pl, 14 stycznia 2020. [dostęp 2022-09-09].
  148. ↑ Korwin-Mikke: Nakładanie na Rosję sankcji jest kompletnym absurdem. dorzeczy.pl, 3 maja 2022. [dostęp 2022-09-09].
  149. ↑ Janusz Korwin-Mikke: „Czas podziwiać Rosję”. Rzecznik rządu reaguje. polsatnews.pl, 1 czerwca 2022. [dostęp 2022-10-15].
  150. ↑ Janusz Korwin-Mikke z kolejną serią absurdalnych wpisów. Wskazał „pretekst do ataku na Polskę”. wprost.pl, 13 lipca 2022. [dostęp 2022-09-09].
  151. ↑ Konfederacja atakuje Polaków i Ukraińców. „Jak Sowieci opuszczali Warszawę, ludność płakała”. tvp.info, 24 czerwca 2022. [dostęp 2022-09-09].
  152. ↑ Janusz Korwin-Mikke broni Władimira Putina. W internecie zawrzało. polskieradio24.pl, 28 czerwca 2022. [dostęp 2022-10-15].
  153. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Korwin-Mikke apeluje o wsparcie dla Łukaszenki, rp.pl, 4 lutego 2020 [dostęp 2023-03-03].
  154. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Korwin-Mikke pojechał do Syrii. „Polska powinna wesprzeć reżym”, tvn24.pl, 1 grudnia 2014 [dostęp 2023-03-05].
  155. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Korwin-Mikke: Mogę być wicepremierem u Kaczyńskiego, rp.pl, 28 lipca 2014 [2023-03-05].
  156. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Korwin-Mikke? Koalicja z PiS? Dobry polityk niczego nie wyklucza, rp.pl, 19 maja 2019 [dostęp 2023-03-05].
  157. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Korwin-Mikke: „na Antarktydzie przyrasta lodu”. Teza nie do obrony, konkret24.tvn24.pl, 12 sierpnia 2021 [dostęp 2023-03-15].
  158. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Mit: Nawet stopienie całego lodu na Ziemi nie podniesie poziomu morza, naukaoklimacie.pl, 12 maja 2014 [dostęp 2023-03-15].
  159. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Mit: Im więcej CO2, tym lepiej dla roślin, naukaoklimacie.pl, 18 października 2013 [dostęp 2023-03-04].
  160. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Klimatyczna bzdura roku 2016, naukaoklimacie.pl, 24 stycznia 2017 [dostęp 2023-04-03].
  161. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Klimatyczna bzdura roku 2014 wybrana! naukaoklimacie.pl, 3 lutego 2015 [dostęp 2023-04-03].
  162. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 178.
  163. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Zapis przebiegu posiedzenia 28-10-2021, sejm.gov.pl [dostęp 2023-03-04].
  164. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Ze skarbnicy Janusza Korwin-Mikkego: Chińczycy na placu Tianamnen ocalili wolność!, wgospodarce.pl, 5 czerwca 2013 [dostęp 2023-03-04].
  165. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Korwin-Mikke: snajperzy z Majdanu byli szkoleni w Polsce, wp.pl, 14 kwietnia 2015 [dostęp 2023-03-04].
  166. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Umorzono śledztwo ws. słów Korwin-Mikkego o szkoleniu bojowników z Majdanu przez Polaków, tvp.info, 1 lipca 2014 [dostęp 2023-03-04].
  167. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Komisja Zdrowia. Korwin-Mikke twierdzi, że nie ma epidemii: Trzeba być szurem, by wierzyć tym ludziom, wprost.pl 16 grudnia 2021 [dostęp 2023-03-15].
  168. ↑ Rafał Mrowicki: Skandaliczne wypowiedzi Korwin-Mikkego wykorzystywane przez rosyjską propagandę. wp.pl, 7 kwietnia 2022. [dostęp 2022-09-09].
  169. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Janusz Korwin-Mikke: Na Warszawę! Po szmal!, wydarzenia.interia.pl [dostęp 2024-02-27].
  170. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Fundacja Indywidualnego Kształcenia, spis.ngo.pl [dostęp 2023-03-03].
  171. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Maïa de La Baume, MEPs suspended for making Nazi gestures (ang.), Politico, politico.eu, 27 października 2015 [dostęp 2023-03-03].
  172. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Korwin-Mikke skazany prawomocnie za spoliczkowanie Boniego, tvn24.pl, 15 grudnia 2017 [dostęp 2023-03-03].
  173. ↑ Helena Łygas: Podróż do jądra ciemności Janusza Korwin-Mikkego. onet.pl, 5 listopada 2019. [dostęp 2021-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-05)].
  174. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Ryszarda Wojciechowska, Sztandarowi seksiści. Po Sejmie męski rechot się niesie, „Dziennik Bałtycki”, dziennikbaltycki.pl, 10 marca 2012 [dostęp 2023-03-04].
  175. ↑ Wyborcza.pl [online], wyborcza.pl [dostęp 2023-12-12].
  176. ↑ a b Marcin Pieńkowski: Poczet kontrowersji Janusza Korwin-Mikkego. rp.pl, 30 kwietnia 2014. [dostęp 2021-08-18].
  177. ↑ a b Janusz Korwin-Mikke: Kobiety są średnio mniej inteligentne od mężczyzn. radio.kielce.pl, 13 marca 2017. [dostęp 2021-11-10].
  178. ↑ Women ‘weaker, less intelligent’ – Polish MEP Korwin-Mikke. bbc.co.uk, 3 marca 2017. [dostęp 2021-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-15)]. (ang.).
  179. ↑ Korwin-Mikke obraża paraolimpijczyków: Może szachy dla debili?. dziennik.pl, 5 września 2012. [dostęp 2021-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-15)].
  180. ↑ a b publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Janusz Korwin-Mikke: „LGBT to zagrożenie większe niż zmiany klimatyczne”, wnp.pl, 20 września 2019 [dostęp 2023-09-05].
  181. ↑ Poseł Korwin-Mikke wzywa do mordów? „Chrześcijanie mają obowiązek domagać się kamieniowania homosiów”. wprost.pl, 5 sierpnia 2020. [dostęp 2021-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-18)].
  182. ↑ Korwin-Mikke ukarany za wpisy na Twitterze. polsatnews.pl, 22 kwietnia 2021. [dostęp 2021-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-15)].
  183. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Pastor Chojecki: Korwin-Mikke to jeden z największych lewaków w Polsce. Lewak klasyczny!, wmeritum.pl, 27 września 2016 [dostęp 2023-03-04].
  184. ↑ Korwin-Mikke pokazał, jak spać w pracy. Poseł Konfederacji zasnął w Sejmie [online], TOK FM, 18 sierpnia 2023 [dostęp 2023-10-19] (pol.).
  185. ↑ Korwin-Mikke pokazał, jak spać w pracy. Poseł Konfederacji zasnął w Sejmie [online], TOK FM, 18 sierpnia 2023 [dostęp 2023-10-19] (pol.).
  186. ↑ Janusz Korwin-Mikke: Informacja o JKM. korwin-mikke.pl, 8 sierpnia 2014. [dostęp 2015-07-06].
  187. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 25, 32.
  188. ↑ Korwin-Mikke potwierdził doniesienia o dwójce jego dzieci. polskaniepodlegla.pl, 8 stycznia 2015. [dostęp 2021-10-03].
  189. ↑ ŚLUB Korwin-Mikkego z młodziutką Dominiką. Podróż poślubna do Chin. se.pl, 8 kwietnia 2016. [dostęp 2016-04-08].
  190. ↑ Korwin-Mikke znów szokuje. Mówiąc o żonie, wygłosił opinię na temat inteligencji kobiet. NaTemat.pl, 18 listopada 2019. [dostęp 2023-12-25].
  191. ↑ Dominika Korwin-Mikke – Kandydat na europosła w: Okręg nr 9 – województwo podkarpackie [online], wnp.pl [dostęp 2023-10-19] (pol.).
  192. ↑ Korwin-Mikke poza Sejmem. Wyprzedziła go żona Bosaka [online], www.pap.pl [dostęp 2023-10-19].
  193. ↑ Renata Grochal, Marcin Kącki, Tajemnica sukcesu Konfederacji. „Przyszedł pilot i powiedział: »Morda, tam wszyscy z tyłu!«” [online], newsweek.pl, 23 lipca 2023 [dostęp 2023-07-23].
  194. ↑ Marcin Kącki, Siostra Janusza Korwin-Mikkego: przynosisz wstyd naszemu nazwisku [online], Newsweek, 8 lipca 2023 [dostęp 2023-07-23].
  195. ↑ Jeden chciał wywracać stolik, przy którym siedzi, drugi po wyborach pokazał pazury. Kim są nowi posłowie Konfederacji z Lubelskiego. lublin.wyborcza.pl. [dostęp 2023-10-17].
  196. ↑ Janusz Korwin Mikke: Korwin-Mikke: Dlaczego jestem deistą?. „Najwyższy Czas!”, 1 grudnia 2011. [dostęp 2019-10-20].
  197. ↑ M.P. z 1991 r. nr 41, poz. 288.
  198. ↑ Poland – candidate data. University of Essex. [dostęp 2016-03-17]. (ang.).
  199. ↑ Dz.U. z 1995 r. nr 126, poz. 604.
  200. ↑ Serwis PKW – Wybory 1997. [dostęp 2016-10-07].
  201. ↑ Serwis PKW – Wybory 2000. [dostęp 2016-10-07].
  202. ↑ Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 2016-10-07].
  203. ↑ Serwis PKW – Wybory 2004. [dostęp 2016-10-07].
  204. ↑ Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2016-10-07].
  205. ↑ Serwis PKW – Wybory 2006. [dostęp 2018-02-25].
  206. ↑ Wybory do Sejmiku Województwa. umwp.wrotapodlasia.pl, 2007. [dostęp 2018-02-25].
  207. ↑ Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2016-10-07].
  208. ↑ Dz.U. z 2015 r. poz. 1731.
  209. ↑ Wybory do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w 2023 r. [online], sejmsenat2023.pkw.gov.pl [dostęp 2024-04-09] (pol.).
  210. ↑ Wybory Samorządowe 2024 [online], wybory.gov.pl [dostęp 2024-04-09] (pol.).
  211. ↑ Wybory Samorządowe 2024 [online], wybory.gov.pl [dostęp 2024-04-09] (pol.).
  212. ↑ Nowa Prawica zarejestrowała 21 list okręgowych, lecz rejestracja w 2 okręgach została dokonana po 30 sierpnia 2011, czyli po ostatecznym terminie rejestracji list w co najmniej 21 okręgach dającej prawo do rejestracji w pozostałych okręgach bez zbierania podpisów. Upłynięcie tego terminu dla Państwowej Komisji Wyborczej stanowiło argument za zarejestrowaniem list jedynie w 21 okręgach. Nowa Prawica złożyła protest, uznając, że wymóg rejestracji w 21 okręgach został spełniony, zaś opóźnienia w terminie powstały z winy PKW. PKW protest odrzuciła. Nowa Prawica skierowała protest do Sądu Najwyższego. PKW w opinii dla SN stwierdziła m.in., że w myśl przepisów art. 210 § 2 Kodeksu wyborczego i art. 211 § 1 Kodeksu wyborczego przyjęciu, że „zarejestrował” oznacza „zgłosił” oraz że kodeks wyborczy nie przewiduje terminu, w którym okręgowa komisja wyborcza powinna dokonać rejestracji, ani nie powołuje okoliczności usprawiedliwiających nieuzyskane przez komitet wyborczy w terminie do 40 dnia przed dniem wyborów zarejestrowania list z wykazami poparcia co najmniej w połowie okręgów wyborczych. W tej sytuacji wyłącznie w sferze dotyczącej samego komitetu wyborczego pozostaje kwestia podejmowania czynności wyborczych w takim czasie, aby możliwe było spełnienie wymogów uprawniających do uzyskania określonego statusu prawnego. 20 września 2011 Sąd Najwyższy pozostawił protest wyborczy Nowej Prawicy bez dalszego biegu, gdyż zdaniem SW „został on złożony przedwcześnie”.
  213. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 200.
  214. ↑ Zawalski 2003 ↓, s. 181–182.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Prezesi Unii Polityki Realnej
Prezesi Kongresu Nowej Prawicy
Prezesi Nowej Nadziei
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Janusz_Korwin-Mikke&oldid=73625690”