Afera „łowców skór”
Afera „łowców skór” – używane w mediach określenie na proceder zabijania pacjentów przez pracowników łódzkiego pogotowia ratunkowego i sprzedaży informacji o zgonach zakładom pogrzebowym. Sprawa została ujawniona 23 stycznia 2002 roku przez dziennikarzy „Gazety Wyborczej” Tomasza Patorę, Marcina Stelmasiaka oraz Przemysława Witkowskiego z Radia Łódź; nazwa afery wzięła się od tytułu reportażu[1].
Czterem pracownikom łódzkiego pogotowia nieprawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z 20 stycznia 2007 i prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 9 czerwca 2008 udowodniono udział w zabójstwie pacjentów przy użyciu leku pankuronium (nazwa handlowa Pavulon). 27 października 2009 roku Sąd Najwyższy oddalił kasację i ostatecznie utrzymał wyrok[2]. Byli to:
- sanitariusz Andrzej Nowocień (pseudonim „doktor Ebrantil”), skazany na dożywotnie pozbawienie wolności za zabójstwo czterech pacjentów i pomoc sanitariuszowi Karolowi Banasiowi w piątym;
- sanitariusz Karol Banaś, skazany na 25 lat pozbawienia wolności za „szczególnie okrutne” zabójstwo pavulonem Ludmiły Ś. i pomoc Andrzejowi Nowocieniowi w dokonanych przez niego zabójstwach;
- lekarz Janusz Kuliński, skazany na 6 lat pozbawienia wolności i 10-letni zakaz wykonywania zawodu lekarza za umyślne narażenie na śmierć dziesięciu pacjentów;
- lekarz Paweł Wasilewski, skazany na 5 lat pozbawienia wolności i 10-letni zakaz wykonywania zawodu lekarza za umyślne narażenie życia czterech chorych[3].
Ponadto kilkudziesięciu pracowników pogotowia i właścicieli firm pogrzebowych było oskarżonych o udział w procederze handlu informacjami o zgonach pacjentów[4]. Handel odbywał się za wiedzą komisji zakładowej NSZZ „Solidarność”, która od 1991 była dysponentem uzyskanych w ten sposób środków[5]. Po 11 latach śledztwo zostało umorzone – prokuratura potwierdziła ponad wszelką wątpliwość handel informacjami o zgonach na ogromną skalę, ale uznała, że pracownicy pogotowia „nie robili tego w związku z pełnioną przez siebie funkcją. I dlatego nie można tu mówić o korupcji”[6].
W 2008 roku powstał szwedzki film dokumentalny o aferze „łowców skór” Necrobusiness w reż. Fredrika von Krusenstjerny[7][8][9]. Wystąpił w nim łódzki przedsiębiorca pogrzebowy Witold Skrzydlewski, prezes Polskiej Izby Pogrzebowej, który – jak twierdzi w wywiadzie dla tygodnika „Newsweek” – brał czynny udział w tym procederze[10].
W 2023 roku Wydawnictwo Otwarte wydało reportaż Tomasza Patory Łowcy skór. Tajemnice zbrodni w łódzkim pogotowiu, opisujący proceder i przedstawiający nowe dane[11].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- Łowcy skór – polski film sensacyjny
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Tomasz Patora, Marcin Stelmasiak: Łowcy skór – reportaż opublikowany 23 stycznia 2002 r., w którym ujawniliśmy skandal w łódzkim pogotowiu. Gazeta Wyborcza, 2007-01-18. [dostęp 2017-06-21]. (pol.).
- ↑ Łowcy skór – pogarda dla życia. Gazeta Wyborcza, 2009-10-28. [dostęp 2017-06-21]. (pol.).
- ↑ 10 lat od afery „łowców skór”; wciąż 37 podejrzanych. Gazeta Prawna, 2012-01-23. [dostęp 2017-06-21]. (pol.).
- ↑ Tomasz Patora, Marcin Stelmasiak: Oto „łowcy skór”. Gazeta Wyborcza, 2007-01-20. [dostęp 2017-06-21]. (pol.).
- ↑ Marcin Stelmasiak: Łowca skór w TVP: media i prokuratura mnie wykończyły, jestem bankrutem. Gazeta Wyborcza, 2012-05-18. [dostęp 2017-06-21]. (pol.).
- ↑ Marcin Stelmasiak: „Łowca skór” bez kary. Prokuratura umorzyła sprawę handlu informacjami o zgonach w łódzkim pogotowiu. Gazeta Wyborcza, 2013-05-16. [dostęp 2017-06-21]. (pol.).
- ↑ Łódzki nekrobiznes w bazie Filmweb
- ↑ „Łowcy skór” podbijają szwedzkie kina. Gazeta Wyborcza, 2008-03-07. [dostęp 2017-06-21]. (pol.).
- ↑ Łódzcy „łowcy skór” podbijają szwedzkie kina. Stopklatka, 2008-03-07. [dostęp 2017-06-21]. (pol.).
- ↑ Aleksandra Pawlicka: Witold Skrzydlewski. Ojciec chrzestny polskiego nekrobiznesu. Newsweek, 2012-10-29. [dostęp 2017-06-21]. (pol.).
- ↑ Tomasz Patora, Łowcy skór. Tajemnice zbrodni w łódzkim pogotowiu [online], Wydawnictwo Otwarte [dostęp 2023-01-27] (pol.).