Bitwa pod Tertry
| |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Wynik |
zwycięstwo Neustryjczyków | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
Położenie na mapie Francji  | |||
| 49°51′47″N 3°58′10″E/49,863056 3,969444 | |||
Bitwa pod Tertry – starcie zbrojne, które miało miejsce w 687 między wojskami Austrazji a Neustrii, zakończone zwycięstwem Austrazyjczyków. Sukces ten umożliwił majordomowi Austrazji Pepinowi z Heristalu osiągnięcie dominacji w całym państwie Franków.
Majordom Neustrii Ebroin pokonał Austrazyjczyków w 679 w bitwie pod Lucofao, lecz został zamordowany ok. 680 przez możnego Ermenfreda. Jego następca, Waratto, prowadził bardziej ugodową względem Austrazji i jej majordoma, Pepina z Heristalu, z którym zawarł pokój[1]. Po śmierci Warattona możni neustryjscy na urząd majordoma wybrali Berchara, zięcia Warattona. Dążył on do izolowania swoich przeciwników wewnętrznych, co doprowadziło do przejścia neustryjskiej opozycji na stronę Pepina[2]. W 687 wyruszył on ze swymi wojskami przeciwko siłom majordoma Neustrii i króla Teuderyka III. W starciu, do doszło w okolicach Tertry nad Sommą, Neustryjczycy zostali pokonani, Berchar uciekł, a Pepin wziął do niewoli Teuderyka i przejął jego skarb[3].
Berchar początkowo pozostał u władzy, lecz w 688 został zamordowany z polecenia wdowy po Warattonie, Ansfledy. Pepin przejął początkowo urząd majordoma Neustrii, lecz później przekazał go Nordebertowi, a sam przyjął tytuł princeps Francorum (władca Franków)[4]. Syn Pepina, Drogo, poślubił córkę Ansfledy Adaltrudę i został księciem Szampanii[5][a].
Bitwa pod Tertry doprowadziła do faktycznego zjednoczenia państwa Franków pod władzą Pepina z Heristalu[6]. Według późniejszej tradycji karolińskiej, reprezentowanej przez Annales Mettenses priores, bitwa stanowiła punkt zwrotny w zmaganiach między Neustrią a Austrazją i była początkiem władzy członków rodu nad całym królestwem. Zdaniem historyków pozycja Karolingów po bitwie nie była ustabilizowana, a większe znaczenie dla wzmocnienia rodu miały zawierane politycznie małżeństwa[7].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Małżeństwo to wzmocniło pozycję Ansfledy, która prawdopodobnie popierała Pepina w jego dążeniach do objęcia urzędu majordoma Neustrii. Wood 2012 ↓, s. 283.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wood 2012 ↓, s. 278.
- ↑ McKitterick 2013 ↓, s. 46; Schieffer 2001 ↓; Wood 2012 ↓, s. 278–279.
- ↑ McKitterick 2013 ↓, s. 46; Schieffer 2001 ↓; Wood 2012 ↓, s. 281; Zientara 2017 ↓, s. 97.
- ↑ McKitterick 2013 ↓, s. 46–47; Schieffer 2001 ↓; Wood 2012 ↓, s. 279, 283.
- ↑ McKitterick 2013 ↓, s. 47; Wood 2012 ↓, s. 279, 283.
- ↑ Zientara 2017 ↓, s. 97.
- ↑ McKitterick 2013 ↓, s. 46; Wood 2012 ↓, s. 284.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rosamond McKitterick, Królestwa Karolingów. Władza – konflikty – kultura. 751 – 987, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2013, ISBN 978-83-01-17440-8.
- Rudolf Schieffer, Pippin d. Mittlere, [w:] Neue Deutsche Biographie, t. 20, 2001, s. 468-469 [dostęp 2022-08-18].
- Ian Wood, Królestwa Merowingów 450 – 751. Władza – społeczeństwo – kultura., Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, ISBN 978-83-01-16943-5.
- Benedykt Zientara, Świt narodów europejskich. Powstawanie świadomości narodowej na obszarze Europy pokarolińskiej., Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 2017, ISBN 978-83-06-03401-1.