Bolesław Andrzej Ostrowski

Bolesław Andrzej Ostrowski
	; Bolesław Ostrowski (1934)
	pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	30 września 1891 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	15 marca 1964 ; Martinez
	Przebieg służby
Lata służby	1910–1947
Siły zbrojne	US Marine Corps; Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	Brygada KOP „Podole”; 36 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca brygady; dowódca dywizji piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Bolesław Andrzej Ostrowski (ur. 30 września 1891 w Warszawie, zm. 15 marca 1964 w Martinez, w Argentynie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, pośmiertnie awansowany na generała brygady.

Życiorys

Był uczniem gimnazjum w Chełmnie. W latach 1906–1907 był członkiem Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej^[1]. W 1907 wyjechał do USA^[1]. W latach 1910–1914 służył w Korpusie Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych^[1].

W marcu 1915 powrócił do Polski i wstąpił do Legionów Polskich^[1]. Służył w 2 i 4 pułku piechoty Legionów. W lipcu 1917 po kryzysie przysięgowym internowany w Szczypiornie i kolejno: w Havelbergu, Rastatt i Werl^[1]. Zwolniony z internowania w 1918 powrócił do kraju^[1].

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Od listopada 1918 do stycznia 1919 dowódca kompanii w Grupie Operacyjnej mjr. Wieczorkiewicza w walkach przeciw Ukraińcom^[1]. Styczeń – luty 1919 w Milicji Ludowej w Kaliszu, luty – listopad 1919 dowódca 8 Batalionu Strzeleckiego. Major piechoty z 1 czerwca 1919. Listopad 1919 – lipiec 1920 komendant Tajnej Organizacji Wojskowej na Śląsku Cieszyńskim^[1]. Lipiec 1920 – marzec 1921 dowódca batalionu zapasowego 4 pułku strzelców podhalańskich, marzec 1921 – grudzień 1924 dowódca batalionu sztabowego 4 pspodh. W grudniu 1924 został przeniesiony do 59 pułku piechoty w Inowrocławiu na stanowisko dowódcy I batalionu^[2]. 11 marca 1926 roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku^[3]. W lutym 1927 roku został zastępcą dowódcy 71 pułku piechoty^[1]. Od października 1927 do września 1931 był szefem wydziału i zastępcą szefa Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie^[4]^[5]. Z dniem 15 września 1931 został wyznaczony na dowódcę 4 pułku piechoty Legionów w Kielcach^[1]. Pułkownik z 1 stycznia 1934 roku. 1 lutego 1937 roku został mianowany dowódcą pułku KOP „Zdołbunów”^[6]. W maju 1938 roku przejął od pułkownika dyplomowanego Stefana Roweckiego dowództwo Brygady KOP „Podole” w Czortkowie.

W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w powiecie wilejskim^[7].

Od sierpnia do 17 września 1939 roku dowódca 36 Dywizji Piechoty (Rezerwowej), walczącej z Niemcami w składzie Armii „Prusy”. Przez Węgry przedostał się na Bliski Wschód. Lipiec – wrzesień 1940 dowódca Oddziału Szkolnego Ośrodka Zapasowego Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich w Palestynie, wrzesień 1940 – czerwiec 1942 zastępca dowódcy Ośrodka Zapasowego Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie, czerwiec 1942 – luty 1943 oficer łącznikowy w Jerozolimie, luty 1943 – luty 1944 w Dowództwie Rejonowym Etapów w Palestynie, luty 1944 – kwiecień 1945 dowódca Jednostek Terytorialnych na Bliskim Wschodzie, kwiecień 1945 – kwiecień 1947 oficer łącznikowy 2 Korpusu Polskiego i komendant miasta Rzym. W kwietniu 1946 roku podlegały mu następujące pododdziały i instytucje wojskowe: Zespół Nr 1 Dobrobytu Żołnierza, Ośrodek Wojskowy Rzym-Cecchignola, Ośrodek Akademicki Rzym, pluton PSK Rzym i pluton żandarmerii Rzym^[8].

Po demobilizacji wyjechał i osiadł w Argentynie, gdzie zmarł.

W 1960 roku w Londynie opublikował wspomnienia „Z bojowca na dowódcę pułku. W czterdziestolecie 4 pułku piechoty Legionów 1915–1955”.

23 stycznia 1968 roku Prezydent RP na Uchodźstwie, August Zaleski awansował go pośmiertnie na generała brygady^[9]^[10].

Awanse

chorąży – 15 listopada 1915
podporucznik – 1 kwietnia 1916
porucznik – 1918
major – 1921
podpułkownik – 12 kwietnia 1927 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 32. lokatą w korpusie oficerów piechoty
pułkownik – 1934
generał brygady – pośmiertnie 23 stycznia 1968

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4113 (1922)^[11]
Krzyż Niepodległości z Mieczami (20 stycznia 1931)^[12]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)^[13]
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: po raz pierwszy 11 marca 1932^[14])
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[15]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[15]
Odznaka „Za wierną służbę”^[15]
Krzyż Komandorski Orderu Wazów (1933, Szwecja)^[16]

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Kolekcja GiO ↓, s. 4.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 127 z 4 grudnia 1924 roku, s. 714.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 marca 1926 roku, s. 87.
↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 31 października 1927 r., Nr 25, s. 300.
↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 3 sierpnia 1931 r., Nr 5, s. 233.
↑ Opinie dowódców pułków piechoty za 1936 rok, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/120, s. 42.
↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 146. [dostęp 2015-04-05].
↑ Ostrowski 1946 ↓, s. 74.
↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 141.
↑ Dembiński 1969 ↓, s. 1.
↑ Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 102
↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu pracy niepodległościowej, organizacji i administracji wojska”.
↑ M.P. z 1932 r. nr 62, poz. 79 „za zasługi na polu sportu strzeleckiego”.
↑ ^a ^b ^c Zbiory NAC on-line [online], audiovis.nac.gov.pl [dostęp 2022-06-24] .
↑ Sveriges statskalender / 1940. Bihang, s. 189.

Bibliografia

Ostrowski Bolesław Andrzej. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości sygn. I.480.423 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-24].
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
Józef A. Teslar, Czwarty Pułk Piechoty Legionów Polskich, Lwów 1916.
Bolesław Andrzej Ostrowski: Pismo oficera łącznikowego i komendanta miasta Rzym. [w:] Ambasada RP przy Stolicy Apostolskiej. Sprawy wojskowe 2 Korpusu, 1946, sygn. sygn. A.44.745/1 [on-line]. IPMS, 1946-04-27. [dostęp 2017-08-11].
Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. [w:] Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2016-11-29].
Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 800–801. ISBN 83-211-1096-7.
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
H. P. Kosk, Generalicja polska t. 2 wyd.: Oficyna Wydawnicza „Ajaks” Pruszków 2001.
Jan Harajda, Jan Maciej Jasielski 03.01.1894 Płotycz powiat tarnopolski – 18.11.1964 Quilmes prowincja Buenos Aires, wydanie własne Poznań 2004, s.18.
Wiktor Krzysztof Cygan, Oficerowie Legionów Polskich. Słownik Biograficzny, tom III, Wydawnictwo Barwa i Broń, Warszawa 2006.
Piotr Zarzycki, Walki 36 Dywizji Piechoty Rezerwowej we wrześniu 1939 roku, Przegląd Historyczno-Wojskowy nr 2 (212) z 2006 r., s. 23–60.

[CITEREFKolekcja_GiOs._4-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Kolekcja GiO ↓, s. 4.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_127_z_4_grudnia_1924_roku,_s._714-2] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 127 z 4 grudnia 1924 roku, s. 714.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_13_z_11_marca_1926_roku,_s._87-3] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 marca 1926 roku, s. 87.

[4] Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 31 października 1927 r., Nr 25, s. 300.

[5] Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 3 sierpnia 1931 r., Nr 5, s. 233.

[6] Opinie dowódców pułków piechoty za 1936 rok, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/120, s. 42.

[7] Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 146. [dostęp 2015-04-05].

[CITEREFOstrowski194674-8] Ostrowski 1946 ↓, s. 74.

[CITEREFKryska-KarskiŻurakowski1991141-9] Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 141.

[CITEREFDembiński19691-10] Dembiński 1969 ↓, s. 1.

[11] Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 102

[12] M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[13] M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu pracy niepodległościowej, organizacji i administracji wojska”.

[14] M.P. z 1932 r. nr 62, poz. 79 „za zasługi na polu sportu strzeleckiego”.

[:0-15] Zbiory NAC on-line [online], audiovis.nac.gov.pl [dostęp 2022-06-24] .

[16] Sveriges statskalender / 1940. Bihang, s. 189.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]