Przejdź do zawartości

Borsuk japoński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Borsuk japoński
Meles anakuma[1]
Temminck, 1844
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Rodzina

łasicowate

Rodzaj

borsuk

Gatunek

borsuk japoński

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Borsuk japoński[3] (Meles anakuma) – gatunek ssaka spokrewnionego z borsukiem europejskim.

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Wedle danych IUCN osobniki osiągają następujące rozmiary:

  • całkowita długość samicy 72,0±2,3 cm[2]
  • całkowita długość samca: 78,7±4,9 cm[2]

Średnia masa ciała zależy od regionu i pory roku, wykazując dużą zmienność:

  • średnia masa ciała samicy: 5,4±0,8 kg (Tokio)[2] lub 4,4±0,6 kg (Yamaguchi)[2]
  • średnia masa ciała samca: 7,7±1,3 kg (Tokio)[2] lub 5,7±0,4 kg (Yamaguchi)[2]

Zastrzega jednak, że zwierzęta żyjące w wiecznie zielonych lasach w południowej części zasięgu występowania gatunku osiągają rozmiary mniejsze (odpowiednio 60,4±2,4 cm i 66,8±2,7 cm[2]).

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

W przeciwieństwie do borsuka o szerokim zasięgu występowania M. anakuma zalicza się do endemitów. Występuje jedynie w Japonii, dokładniej zaś na wyspach Honsiu, Kiusiu, Sikoku i Shōdoshima[2].

Na przedmieściach Tokio osobniki występowały z gęstością 4 dorosłych na km²[2].

Status

[edytuj | edytuj kod]

Zasięg występowania zwierzęcia zmniejsza się[2]. Przeprowadzane w 2003 badania rządowe wykazały, że w 45 prefekturach zamieszkiwanych przez gatunek mamy do czynienia z kurczeniem się zasięgu występowania, natomiast w jednej tylko (Ehime) odnotowano wzrost[2].

Stworzenie to uchodzi za zwierzynę łowną[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Meles anakuma, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d e f g h i j k l m Y. Kaneko, R. Masuda, A.V. Abramov, Meles anakuma, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-07-19] (ang.).
  3. Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 158. ISBN 978-83-88147-15-9.