Bruno Arcari (bokser)
| ||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
1 stycznia 1942 | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Obywatelstwo | ||||||||||||||||
| Wzrost |
160 cm | |||||||||||||||
| Styl walki |
leworęczny | |||||||||||||||
| Kategoria wagowa |
junior półśrednia | |||||||||||||||
| Bilans walk zawodowych | ||||||||||||||||
| Liczba walk |
73 | |||||||||||||||
| Zwycięstwa |
70 | |||||||||||||||
| Przez nokauty |
38 | |||||||||||||||
| Porażki |
2 | |||||||||||||||
| Remisy |
1 | |||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
Bruno Arcari (ur. 1 stycznia 1942 w Atinie[1]) – włoski bokser, zawodowy mistrz świata, olimpijczyk.
Kariera w boksie amatorskim
[edytuj | edytuj kod]Zdobył brązowy medal w wadze lekkopółśredniej (do 63,5 kg) na mistrzostwach Europy w 1963 w Moskwie po wygraniu dwóch walk i przegranej w półfinale z Jerzym Kulejem[2]. Zwyciężył w wadze lekkiej (do 60 kg) na mistrzostwach świata wojskowych w 1963 we Frankfurcie[3] i w wadze lekkopółśredniej na igrzyskach śródziemnomorskich w 1963 w Neapolu (w finale pokonał Habiba Galhię z Tunezji)[4]. Ponownie zdobył złoty medal, tym razem w wadze lekkopółśredniej, na mistrzostwach świata wojskowych w 1964 w Tunisie[5].
Wystąpił w wadze lekkiej na igrzyskach olimpijskich w 1964 w Tokio, ale przegrał pierwszą walkę z Alexem Oundo z Kenii i odpadł z turnieju[1].
Był mistrzem Włoch w wadze lekkopółśredniej w 1962[6] i 1963[7].
Kariera w boksie zawodowym
[edytuj | edytuj kod]Rozpoczął zawodowe uprawianie boksu w grudniu 1964. Pierwszą walkę zawodową przegrał, ale potem wygrał kolejnych 10, w tym z byłym mistrzem świata w wadze lekkiej Joe Brownem w marcu 1966. W sierpniu tego roku został pokonany przez Massimo Consolatiego w pojedynku o tytuł zawodowego mistrza Włoch w wadze junior półśredniej. Była to druga i ostatnia porażka Arcariego na zawodowym ringu. W grudniu 1966 zrewanżował się Consolatiemu i odebrał mu tytuł, który potem kilkakrotnie skutecznie bronił.
7 sierpnia 1968 w Rzymie wiedniu pokonał Johanna Orsolicsa i zdobył tytuł mistrza Europy (EBU) w kategorii junior półśredniej. Czterokrotnie obronił ten pas wygrywając m.in. z Willim Quatuorem w styczniu 1969.
31 stycznia 1970 w Rzymie zdobył tytuł mistrza świata federacji WBC w wadze junior półśredniej wygrywając z dotychczasowym mistrzem Pedro Adigue. Dziewięć razy bronił tego tytułu, wygrywając z René Roque i Raimundo Diasem w 1970, João Henrique, Enrique Janą i Domingo Barrerą w 1971, ponownie Henrique i Everaldo Costą Azevedo w 1972, Jørgenem Hansenem w 1973 oraz z Antonio Ortizem w 1974. Po tej ostatniej obronie zrezygnował z tytułu mistrzowskiego i przeniósł się do wagi półśredniej. Stoczył w niej 11 walk, z których 10 wygrał i 1 zremisował (z Rockim Mattiolim w 1976). Zakończył karierę boksera zawodowego w 1978[8][9].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Bruno Arcari [online], olympedia.org [dostęp 2021-10-11] (ang.).
- ↑ 15.European Championships – Moscow, Soviet Union – May 26 – June 2 1963 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-10-11] (ang.).
- ↑ 16.CISM Championships – Frankfurt, FRG – July 23–27 1963 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-10-11] (ang.).
- ↑ 4.Mediterranean Games – Naples, Italy – September 23–29 1963 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-10-11] (ang.).
- ↑ CISM Championships – Tunis, Tunisia – May (?) 1964 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-10-11] (ang.).
- ↑ Italian National Championships – Modena – March 1962 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-10-11] (ang.).
- ↑ Italian National Championships – Pesaro – March 1963 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-10-11] (ang.).
- ↑ Bruno Arcari [online], boxrec.com [dostęp 2021-10-11] (ang.).
- ↑ Bruno ARCARI [online], Sport & Note [dostęp 2021-10-11] (ang.).