Carlos de Borbón

Carlos María de los Dolores Juan Isidro José Francisco Quirin Antonio Miguel Gabriel Rafael de Borbón y Austria-Este

Don Carlos

Karlistowski pretendent do tronu Hiszpanii (Karol VII)
Okres	od 3 października 1868 do 18 lipca 1909
Poprzednik	Juan Carlos de Borbón (Jan III)
Następca	Jaime de Borbón (Jakub III)
Legitymistyczny pretendent do tronu Francji (Karol XI)
Okres	od 21 listopada 1887 do 18 lipca 1909
Poprzednik	Juan Carlos de Borbón (Jan III)
Następca	Jaime de Borbón (Jakub I)
Dane biograficzne
Dynastia	Burbonowie hiszpańscy
Data i miejsce urodzenia	30 marca 1848 Lublana, Austria
Data i miejsce śmierci	18 lipca 1909 Varese, Włochy
Ojciec	Juan Carlos de Borbón
Matka	Maria Beatrycze Habsburg-Este
Żona	Margarita de Parma Bertha de Rohan
Dzieci	Blanca, Jaime, Elvira, Maria Beatriz, Maria Alicia

Carlos María de los Dolores Juan Isidro José Francisco Quirin Antonio Miguel Gabriel Rafael de Borbón y Austria-Este powszechnie nazywany Don Carlosem (ur. 30 marca 1848, zm. 18 lipca 1909) – karlistowski pretendent do tronu Hiszpanii jako Karol VII i legitymistyczny pretendent do tronu Francji jako Karol XI, syn Juana Carlosa de Borbón, hrabiego Montizón, i Marii Beatrycze, córki Franciszka IV, księcia Modeny.

Życiorys

Karol urodził się w Lublanie, stolicy Krainy, w obecnej Słowenii. Za jego edukację odpowiadał brat matki Franciszek V, książę Modeny. Karol w dorosłym życiu stał się konserwatystą, co odróżniało go od ojca. 3 października 1868 roku w Paryżu Juan Carlos de Borbón podpisał akt abdykacji, a Don Carlos został pretendentem do tronu Hiszpanii jako Karol VII. Kiedy ojciec zmarł w 1887 roku, Don Carlos został też pretendentem do tronu Francji.

Carlos de Borbón wywołał trzecią wojnę karlistowską, stając na czele 20-tysięcznej armii i wydając rozkaz do walki 21 kwietnia 1872 roku w Nawarze. Pierwsze wystąpienie zakończyło się porażką, ale walka była kontynuowana na innych frontach, między innymi przez brata Don Carlosa Alsonso Carlosa do Borbóna i innych karlistowskich dowódców, wśród których zasłynął szczególnie ksiądz Manuel Ignacio Santa Cruz Loidi. Don Carlos kontrolował niewielką część półwyspu ze swej stolicy w Estelli. Po przywróceniu monarchii w Hiszpanii i objęciu tronu przez Alfonsa XII w 1875 roku, karta zaczęła się odwracać i Don Carlos utracił Estellę na początku 1876 roku i musiał uciekać do Francji 28 lutego 1876 roku.

Karol zmarł w Varese, w Lombardii, w 1909 roku. Został pochowany w bazylice di San Giusto w Trieście. Jego jedyny syn odziedziczył po nim pretensje do tronów Hiszpanii i Francji jako Jakub III.

Małżeństwa i potomstwo

4 lutego 1867, we Frohsdorf w Austrii Karol ożenił się z księżniczką Margartią de Parma, córką Karola III, księcia Parmy i jego żony – Louise d’Artois. Ich dziećmi byli:

• Blanca de Castilla Maria de la Concepción Teresa (7 września 1868-25 października 1949), żonę Leopolda Salwatora Habsburga (1868-1931), syna Karola Salwatora,
• Jaime Pio Juan Carlos Benvenudo Samsón (27 czerwca 1870-2 października 1931),
• Elvira Maria Teresa (28 lipca 1871-9 grudnia 1929), matkę trojga dzieci ze związku z malarzem Filippo Folchi (nosiły nazwisko Burbon),
• Maria Beatriz Teresa Carlota (21 marca 1874-1 listopada 1961), żonę Fabrizio Massimo (1868-1944), księcia Roviano. Po śmierci brata Jakuba w 1931 Beatrycze odziedziczyła zamek Frohsdorf,
• Maria Alicia Ildefonsa Margarita (29 czerwca 1876-20 stycznia 1975), żonę księcia Fryderyka de Schönburg-Waldenburg (1872-1910), potem generała Lino del Prete (1877-1956).

W styczniu 1893 Margarita zmarła, a ten rok później Don Carlos postanowił ożenić się ponownie. Razem ze swoją matka wybrał dwie kandydatki: księżniczkę Teresę z Liechtensteinu (córkę księcia Alfreda z Liechtensteinu) i księżniczkę Marię Berthę de Rohan (jedyną córkę księcia Alana de Rohan-Guémené i jego żony hrabiny Gabrielle de Waldstein). Karol osobiście poznał obie panie i wybrał drugą z nich.

28 kwietnia 1894 w prywatnej kaplicy w Pradze ożenił się z Berthą de Rohan (1860-1945). Ślubu udzielił im kardynał Franz von Schönborn. Bertha chciała zdominować męża, co uczyniło ich małżeństwo niepopularnym wśród karlistów.

Bibliografia

• Manuel Tuñón de Lara, Julio Valdeón Baruque, Antonio Domínguez Ortiz: Historia Hiszpanii. Kraków: 2012.