Przejdź do zawartości

Citalopram

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Citalopram
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C20H21FN2O

Masa molowa

324,39 g/mol

Identyfikacja
Numer CAS

59729-33-8

PubChem

2771

DrugBank

DB00215

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
ATC

N06 AB04

Citalopram (łac. Citalopramum) – lek przeciwdepresyjny z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI). Wprowadzony do światowego lecznictwa w 1989 roku przez duńską firmę farmaceutyczną H. Lundbeck pod nazwą handlową Cipramil, w postaci bromowodorku. Stosowany w leczeniu depresji – zwłaszcza w fazie początkowej i w leczeniu podtrzymującym. Jest jednym z najbardziej selektywnych leków z tej grupy. Działanie farmakologiczne preparatu ujawnia się z opóźnieniem.

Objawy niepożądane są różne, ale zazwyczaj jest ich niewiele i ustępują w trakcie kontynuacji leczenia. Może wystąpić potliwość, drżenie rąk i mdłości, które nie zawsze przechodzą. Lek ten reguluje rytm snu i czuwania – poprawia sen, jednak z początku może powodować lekką bezsenność. Może powodować wystąpienie PSSD.

W 2013 drugi co do popularności antydepresant (pod pierwszą nazwą handlową Celexa, za sertraliną pod pierwszą nazwą handlową Zoloft) i trzecie pod względem popularności lekarstwo psychiatryczne (za alprazolamem pod pierwszą nazwą handlową Xanax) na amerykańskim rynku, gdzie wypisano 39 milionów recept[2]).

Właściwości farmakodynamiczne

[edytuj | edytuj kod]

Podczas długotrwałego leczenia nie występuje tolerancja na działanie cytalopramu hamujące wychwyt 5-HT. Działanie przeciwdepresyjne jest prawdopodobnie spowodowane swoistym hamowaniem wychwytu serotoniny w neuronach mózgu. Cytalopram prawie nie wpływa na neuronalny wychwyt noradrenaliny, dopaminy i kwasu gamma-aminomasłowego. Nie wykazuje lub wykazuje bardzo słabe powinowactwo do receptorów cholinergicznych, histaminergicznych oraz różnych receptorów adrenergicznych, serotoninergicznych i dopaminergicznych. Cytalopram jest dwupierścieniową pochodną izobenzofuranu, która pod względem budowy chemicznej różni się od trój- lub czteropierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Główne metabolity cytalopramu są również, chociaż w mniejszym stopniu, selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny.

Dawkowanie

[edytuj | edytuj kod]

W przypadku dużych zaburzeń depresyjnych zazwyczaj stosowaną dawką citalopramu jest 20 mg podawane raz dziennie. Dawkę tę można w razie potrzeby zwiększyć do 40 mg, co stanowi maksymalną dawkę dobową[3].

Zaburzenia lękowe standardowo leczy się dawką 10 mg na dobę, którą po upływie tygodnia zwiększa się do 20 mg[3].

Ze względu na mechanizm działania przeciwdepresyjnego efekty terapeutyczne citalopramu pojawiają się dopiero po 2 - 4 tygodniach leczenia. Należy pamiętać, iż w początkowej fazie leki z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) mogą paradoksalnie przyczyniać się do pogorszenia stanu pacjenta; w tym okresie ryzyko samobójstwa może być podwyższone. Z tego powodu należy poddać pacjenta ścisłej obserwacji, aż do wystąpienia poprawy. Leczenie citalopramem nie może być przerwane w sposób nagły, gdyż może prowadzić do występowania objawów odstawiennych[3].

Preparaty

[edytuj | edytuj kod]
  • Aurex – Hexal
  • Cilon – Sandoz GmbH
  • Cipramil – H. Lundbeck – Dania (lek oryginalny)
  • Citabax – Ranbaxy
  • Cital – Biovena Pharma
  • Citalec – Zentiva
  • Citaratio – Ratiopharm GmbH
  • CitaxinPliva Kraków
  • Citronil – Orion Pharma
  • Oropram – Actavis
  • Pram – Gerot Lannach

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Citalopram, [w:] DrugBank [online], University of Alberta, DB00215 (ang.).
  2. John M. Grohol: Top 25 Psychiatric Medication Prescriptions for 2013. Psych Central. [dostęp 2016-12-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-31)]. (ang.).
  3. a b c Charakterystyka Produktu Leczniczego Oropram [online], +Pharma Arzneimittel GmbH, 4 października 2012 [dostęp 2024-01-02].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Małgorzata Rzewuska: Leczenie zaburzeń psychicznych. Wyd. 3. Warszawa: PZWL, 2006. ISBN 83-200-3354-3.