Przejdź do zawartości

Dąb czerwony

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dąb czerwony
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

różopodobne

Rząd

bukowce

Rodzina

bukowate

Rodzaj

dąb

Gatunek

dąb czerwony

Nazwa systematyczna
Quercus rubra L.
Sp. Pl.: 996, 1753
Synonimy
  • Q. borealis Michx fil.
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg
Mapa zasięgu

Dąb czerwony (Quercus rubra L.) – gatunek drzew z rodziny bukowatych (Fagaceae). Pochodzi ze wschodniej części Ameryki Północnej, w której jest najpospolitszym gatunkiem dębu. W Polsce jest gatunkiem introdukowanym, ok. XIX w. został sprowadzony przez leśników jako gatunek pielęgnacyjny i ochronny. Obecnie zaliczany jest w kraju do roślin inwazyjnych – niebezpiecznych dla rodzimej flory – i jako taki powinien być usuwany z obszarów chronionych, a także z lasów podczas przebudowy drzewostanu[4]. Rozprzestrzenia się samorzutnie, obecnie występuje już na całym niżu i w niższych położeniach górskich. Wypiera rodzime gatunki dębów i inne drzewa. Status gatunku we florze Polski: kenofit, holoagriofit.

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Liście
Kwiatostany męskie
Żołędzie
Pokrój
Duże drzewo z grubym pniem i szeroko rozgałęzioną koroną. Wzrost w młodości bardzo szybki, później wolniejszy. W Europie osiąga wysokość do 40 m[5]. W swojej ojczyźnie osiąga nawet 47 metrów wysokości[6].
Pędy
Gałązki cienkie, nagie, błyszczące, ciemnoczerwone, lub brązowo-oliwkowe.
Pień
Masywny i gruby, ale dość nisko nad ziemią rozgałęziający się na grube konary. Kora ciemnoszara, do 40 lat gładka (czym różni się od krajowych gat. dębów), potem płytko spękana.
Liście
Ulistnienie skrętoległe. Liście duże, u podstawy szerokoklinowate, z obu stron po 4 pary prawie równoległych do siebie klap bocznych, grubo ząbkowanych, ostro zakończonych; z wierzchu ciemnozielone, od spodu jasnozielone, jesienią jaskrawoczerwone. Mają długość do 25 cm i szerokość do 15 cm. Dąb czerwony jest bardzo efektowny, gdy jego liście stają się jesienią pomarańczowe i czerwone. Bardzo trudno i powoli ulegają rozkładowi, utrudniając wegetację roślinom runa leśnego.
Kwiaty
Kwiaty męskie są zebrane w kotki, kwiaty żeńskie wyrastają pojedynczo. Kwitnie pod koniec maja. Roślina jednopienna, wiatropylna.
Owoce
Żołędzie szerokojajowate, czerwonobrązowe, błyszczące, z widocznymi podłużnymi paskami, u podstawy płaskie. Miseczki nagie, z przylegającymi łuskami, na bardzo krótkiej szypułce. Miseczki żołędzi w pierwszym roku są wielkości ziaren grochu. Żołędzie dojrzewają dopiero na drugą jesień.

Biologia i ekologia

[edytuj | edytuj kod]

Gatunek światłożądny, dobrze znoszący ocienienie boczne, szybko rosnący (w Polsce rośnie szybciej od rodzimych gatunków dębów).

Zmienność

[edytuj | edytuj kod]

Tworzy mieszańce z dębem błotnym i d. szkarłatnym (Q x benderi Baenitz)[7].

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]
  • Drewno jest gorszej jakości od drewna dębów europejskich. Ma wąski biel i czerwonawobrązową twardziel. Jest twarde i ciężkie, posiada średnią wytrzymałość i sprężystość. Stosowane jest jako drewno budowlane, wykonuje się z niego meble, podłogi, elementy wyposażenia wnętrz, elementy stolarskie do użytku wewnątrz, drzwi, meble kuchenne, boazerie i trumny.
  • Roślina ozdobna: sadzony w parkach i ogrodach.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-01-05] (ang.).
  3. Quercus rubra, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. Gatunki obce w Polsce. [dostęp 2007-11-17].
  5. Northern red oak in park Sonsbeek - Zijpendaal - Gulden Bodem, Arnhem. www.monumentaltrees.com. [dostęp 2015-09-19].
  6. Najwyższy dąb czerwony w Stanach Zjednoczonych..
  7. Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.