Dąbrowno (województwo śląskie)
50°40′01″N 19°32′24″E/50,666944 19,540000| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
425[2] |
| Strefa numeracyjna |
34 |
| Kod pocztowy |
42-320[3] |
| Tablice rejestracyjne |
SMY |
| SIMC |
0139169 |
Położenie na mapie gminy Niegowa  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu myszkowskiego  | |
| 50°40′01″N 19°32′24″E/50,666944 19,540000[1]
| |
Dąbrowno – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie myszkowskim, w gminie Niegowa.
Nazwa
[edytuj | edytuj kod]Miejscowość ma metrykę średniowieczną i istnieje co najmniej od XIII wieku. Wymieniona po raz pierwszy w 1287 w języku łacińskim triplex Dabrovno, 1385 Dabroua, 1386 Dabrouicza, 1404 Dambrow, 1409 Dambrowno, Dąbrowno[4].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Wieś wymieniona po raz pierwszy w 1287 w gronie trzech miejscowości o tej samej nazwie Dąbrowa, leżących w pobliżu Lelowa. Średniowieczny dokument z 1443 odnotowuje dwóch braci Piotra i Mikołaja z Dąbrowna, którzy dzielą pomiędzy siebie okoliczne gaje. Piotrowi przypada gaj od grobli aż do granic Lgoty (Gawronnej) oraz gaj zwany Bełchawka (Belchawka). Mikołaj otrzymuje gaj z drugiej strony grobli do wsi z wyjątkiem łąk i stawiska, a także gaj zwany Będzin z zaroślami w końcu jego niwy[4].
Miejscowość była wsią szlachecką leżącą w województwie krakowskim w Koronie Królestwa Polskiego, a później Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Od średniowiecza wieś wielokrotnie zmieniała właścicieli. Oprócz wspomnianych braci Mikołaja i Piotra, należała później także do innych właścicieli posiadających całość lub jej części. W 1385 należała do Miklusza z Dąbrowna, w 1385–1589 Szymka z D., w latach 1397–1414 do Piotrasza z Dąbrowna herbu Bylina itd. Zachowało się wiele dokumentów oraz notatek dotyczących przemian własnościowych we wsi opublikowanych w Słowniku historyczno-geograficznym województwa krakowskiego w średniowieczu wydanym w 1980[4].
Po rozbiorach Polski miejscowość znalazła się w zaborze rosyjskim i leżała w Królestwie Polskim. W XIX-wiecznym Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego wymieniona jest jako wieś i folwark leżący w powiecie będzińskim w gminie Niegowa i parafii Lelów. W 1827 w miejscowości znajdowały się 33 domy zamieszkiwane przez 334 mieszkańców. W 1880 liczba domów zwiększyła się do 38, a liczba mieszkańców wzrosła do 382. Wieś liczyła w sumie 887 mórg powierzchni w tym 361 gruntów ornych i ogrodów, 41 mórg łąk, 34 morgi pastwisk, 388 morgi lasu, 32 morgi zarośli, 1 morgę wód oraz 30 mórg nieużytków i placów. W miejscowości znajdował się również staw rybny oraz pokłady kamienia wapiennego, z których surowiec czerpał piec do wypalania wapna znajdujący się we wsi[5].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa częstochowskiego.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 22273
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 219 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b c Leszczyńska-Skrętowa 1980 ↓.
- ↑ Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich t. I, hasło „Dąbrowno”. nakł. Filipa Sulimierskiego i Władysława Walewskiego, 1880. s. 944. [dostęp 2019-10-18].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Zofia Leszczyńska-Skrętowa: Słownik historyczno-geograficzny województwa krakowskiego w średniowieczu, Cz. I, zesz. 3 (Ciecierzyn – Dubie), hasło: „Dąbrowno”. Wrocław: Ossolineum, 1980, s. 515–517. ISBN 83-04-00129-2.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Dąbrowno w Słowniku historyczno-geograficznym województwa krakowskiego w średniowieczu (online)
- Dąbrowno (województwo śląskie), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 944.
| Wsie | |
|---|---|
| Części wsi |
|
| Przysiółki wsi |
|
