D.J. Augustin

D.J. Augustin

Augustin w barwach Orlando Magic (2017)
rozgrywający
Pełne imię i nazwisko	Darryl Jerard Augustin, Jr
Pseudonim	D.J.
Data i miejsce urodzenia	10 listopada 1987 Nowy Orlean
Wzrost	183 cm
Masa ciała	82 kg
Kariera
Aktywność	od 2008
Szkoła średnia	Brother Martin (Nowy Orlean, Luizjana) Hightower (Missouri City, Teksas)
College	University of Texas at Austin (2006–2008)
Draft	2008, numer: 9 Charlotte Bobcats
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 2008–2012 Charlotte Bobcats 282 2012–2013 Indiana Pacers 76 2013 Toronto Raptors 10 2013–2014 Chicago Bulls 61 2014–2015 Detroit Pistons 54 2015–2016 Oklahoma City Thunder 62 2016 Denver Nuggets 28 2016–2020 Orlando Magic 291 2020–2021 Milwaukee Bucks 2021–2022 Houston Rockets 2022 Los Angeles Lakers
Strona internetowa

Darryl Jerard „D.J.” Augustin, Jr. (ur. 10 listopada 1987 w Nowym Orleanie) – amerykański profesjonalny koszykarz, występujący na pozycji rozgrywającego.

W 2006 wystąpił w meczu gwiazd amerykańskich szkół średnich - McDonald’s All-American.

NCAA

W 2006 roku Augustin dołączył do zespołu Texas Longhorns jako jeden z aż siedmiu pierwszoroczniaków. Zagrał we wszystkich 35 meczach jako zawodnik pierwszej piątki i notował średnio 14,4 punktu i 6,7 asysty na mecz. Za swoją grę został wybrany zarówno do drugiego składu całej konferencji Big 12, jak i pierwszego składu debiutantów tej samej konferencji. Wyboru dokonywali trenerzy konferencji Big 12 i agencja Associated Press. W drugim roku poprawił swoje wyniki. Został wybrany do pierwszej piątki najlepszych graczy w całym kraju, a także oczywiście konferencji Big 12 po tym, jak został jej liderem w asystach (5,8 na mecz) i zajął drugie miejsce w punktach (19,2 na mecz). Za swoją grę otrzymał nagrodę imienia Boba Cousy'ego dla najlepszego rozgrywającego w kraju. Był także finalistą w głosowaniu na zdobywcę nagrody imienia Johna Woodena.

NBA

Charlotte Bobcats (2008-12)

2008/09

W 2008 roku został wybrany z numerem 9 w drafcie NBA przez Charlotte Bobcats. Rozegrał w sezonie 72 mecze, głównie będąc zmiennikiem dla Raymonda Feltona, ale w 12 spotkaniach wychodził do gry w pierwszym składzie. Notował bardzo dobre średnie na poziomie 11,8 punktu, 3,5 asysty i 1,8 zbiórki na mecz, grając średnio po 26,5 minuty. Zajął wysokie szóste miejsce w całej lidze pod względem skuteczności rzutów wolnych, trafiając aż 89,0% prób. Był też dziewiąty pod względem skuteczności rzutów za 3 punkty (43,9%). Wśród debiutantów zajął pierwsze miejsce w skuteczności rzutów osobistych, drugie w skuteczności rzutów za trzy punkty, czwarte pod względem asyst, ósme punktów i dziewiąte pod względem minut. 24 listopada w meczu z Philadelphia 76ers zanotował pierwsze w karierze double-double, zdobywając 25 punktów i rozdając najlepsze w sezonie 11 asyst. Pomiędzy szóstym a dwudziestym trzecim grudnia trafił kolejne 42 rzuty osobiste, ustanawiając rekord klubu. 6 stycznia 2008, w meczu przeciwko Boston Celtics ustanowił kolejny rekord klubu, zdobywając aż 11 punktów w trakcie jednej dogrywki. Dzięki swojej dobrej grze został wybrany do drugiego składu najlepszych debiutantów.

2009/10

Drugi sezon nie był już dla niego tak udany. Drużyna co prawda grała najlepiej od czasu powstania i awansowała do play-off, ale rola Augustina została mocno ograniczona. W 80 meczach tylko dwa razy wyszedł do gry w pierwszej piątce. Grał średnio po 18,3 minuty, notując w tym czasie 6,3 punktu, 2,4 asysty i 1,2 zbiórki na mecz. Spadła jego skuteczność. Trafiał 38,6% z gry i 39,3% za trzy punkty. Z linii osobistych pogorszył się aż do 77,9%, co oznaczało spadek o ponad 10 punktów procentowych. Jego najlepsze spotkanie przypadło na starcie z Orlando Magic 23 stycznia. Zdobył wtedy 22 punkty.

2010/11

Przed sezonem 2010/11 drużynę opuścił Raymond Felton. Augustin przejął od niego rolę pierwszego rozgrywającego zespołu. Zagrał we wszystkich 82 spotkaniach, za każdym razem występując w pierwszej piątce. Grał średnio po 33,6 minuty na mecz, notując rekordowe w karierze 14,4 punktu, 6,1 asysty i 2,7 zbiórki na mecz. W porównaniu do poprzednich rozgrywek poprawił się w skuteczności z gry (41,5%) i rzutów osobistych (90,6%), ale kolejny raz zanotował spadek w skuteczności rzutów za 3 punkty (33,3%). Sezon skończył na czwartym miejscu w lidze pod względem skuteczności z linii osobistych, szóste we wskaźniku asyst do strat (3,21:1) i dziewiętnaste pod względem asyst. 20 stycznia 2011 w meczu z Philadelphia 76ers poprawił rekord kariery, zdobywając 31 punktów. Z kolei 10 kwietnia w spotkaniu przeciwko Detroit Pistons rozdał 14 asyst, co od tego momentu było jego najlepszym osiągnięciem w tej kategorii statystycznej.

2011/12

Przed sezonem do zespołu doszedł Kemba Walker, wybrany w drafcie, co oznaczało, że Augustin będzie musiał z nim dzielić się obowiązkami rozgrywającego. Trener Paul Silas powierzył mu jednak rolę pierwszego podającego i ten był liderem zespołu pod względem asyst, notując ich 6,4 na mecz. Rzucał przy tym średnio 11,1 punktu na mecz, ale to nie przełożyło się na grę drużyny, która w skróconym przez lokaut sezonie wygrała zaledwie 7 z 66 spotkań. Znów był skuteczny na linii rzutów osobistych, trafiając 87,5% swoich prób, co dało mu ósme miejsce w NBA. 22 stycznia w meczu z New Jersey Nets doznał kontuzji palca prawej stopy i zagrał w nim tylko 8 minut. Uraz spowodował opuszczenie przez niego kolejnych 11 meczów.

Indiana Pacers (2012-13)

Po czterech latach gry dla Bobcats, w lipcu 2012, podpisał roczny kontrakt z Indiana Pacers. W nowym zespole rozegrał 76 spotkań, w których 5 razy wychodził do gry w pierwszym składzie. W głównej mierze pełnił rolę zmiennika dla George’a Hilla. Pod względem statystycznym był to jego najgorszy sezon w karierze. Grał średnio tylko 16,1 minuty na mecz, notował w tym czasie 4,7 punktu, 1,2 zbiórki i 2,2 asysty na mecz. Trafiał przy tym najgorsze w karierze 35,0% z gry. W trakcie play-off jego rola pozostała taka sama. Zdecydowanie najbardziej przydał się zespołowi w pierwszym starciu półfinału konferencji z New York Knicks. W trakcie niespełna 13 minut gry zdobył 16 punktów, trafiając 4 z 5 rzutów za 3 punkty. To jednak nie wystarczyło do zaoferowania mu przez klubu kolejnego kontraktu.

Toronto Raptors (2013)

22 lipca 2013, jako wolny agent, związał się kontraktem z Toronto Raptors, jednak już 9 grudnia, po 10 rozegranych meczach został przez nich zwolniony. W walce o minuty gry zdecydowanie przegrywał z najlepszym rozgrywającym zespołu, Kylem Lowry, a także z niedoświadczonym Dwightem Buycksem. W tych 10 spotkaniach na parkiecie spędził łącznie tylko 82 minuty. Jego skuteczność z gry była fatalna, na poziomie zaledwie 29,2%, za trzy punkty trafił tylko 1 z 11 prób, co dało mu skuteczność 9,1%.

Chicago Bulls (2013-14)

13 grudnia 2013 podpisał kontrakt z Chicago Bulls. Pierwsze dwa mecze w nowych barwach nie napawały optymizmem. Zdobył w nich łącznie 5 punktów, trafiając tylko 1 z 10 rzutów z gry. Przełamanie przyszło w meczu numer 3, przeciwko Orlando Magic, w którym znów nie zachwycił skutecznością (5/15), ale jego 14 punktów i aż 8 asyst pozwoliły mu na zdobycie zaufania trenera, Toma Thibodeau. W kolejnych trzech spotkaniach, w obliczu kontuzji Kirka Hinricha, grał w pierwszej piątce. Łącznie takich spotkań zaliczył 9 w barwach Bulls. Głównie jednak sprawdzał się jako rezerwowy, którego zadaniem jest zdobywanie punktów. W 61 meczach dla Bulls notował średnio 14,9 punktu, do tego dokładał 2,1 zbiórki i 5,0 asysty na mecz. Trafiał przy tym 41,9% rzutów z gry i 41,1% rzutów za 3 punkty. Na koniec sezonu, nie licząc Derricka Rose’a, był najlepszym strzelcem zespołu. Zajął też drugie miejsce pod względem asyst, tylko za Joakimem Noah. 30 marca w meczu z Boston Celtics rzucił 33 punkty, co jest jego rekordem kariery, prowadząc Bulls do zwycięstwa.

Detroit Pistons (2014–2016)

15 lipca 2014 podpisał dwuletni kontrakt z Detroit Pistons.

Oklahoma City Thunder (2015–2016)

19 lutego 2015 został oddany w wymianie między trzema klubami do Oklahoma City Thunder.

Denver Nuggets (od 2016)

18 lutego 2016 wraz z Stevem Novakiem i dwoma wyborami w drugiej rundzie draftu trafił do Denver Nuggets w zamian za Randy'ego Foye.

Orlando Magic

7 lipca 2016 podpisał 4-letni kontrakt, wart 29 milion dolarów z Orlando Magic.

28 listopada 2020 zawarł umowę z Milwaukee Bucks.

19 marca 2021 trafił w wyniku wymiany do Houston Rockets. 11 lutego 2022 został zwolniony. 1 marca 2022 dołączył do Los Angeles Lakers.

Osiągnięcia

Stan na 16 października 2023, na podstawie, o ile nie zaznaczono inaczej.

NCAA

• Uczestnik rozgrywek:
  • Elite Eight turnieju NCAA (2008)
  • rundy 32 turnieju NCAA (2007, 2008)
• Mistrz sezonu regularnego konferencji Big 12 (2008)
• Laureat Bob Cousy Award (2008)
• MVP turnieju Legends Classic (2008)
• Zaliczony do:
  • I składu:
    • All-American (2008)
    • Big 12 (2008)
    • turnieju:
      • Big 12 (2008)
      • Legends Classic (2008)
    • debiutantów Big 12 (2007)
    • pierwszoroczniaków Big 12 (2007)
  • II składu Big 12 (2007)

NBA

• Zaliczony do II składu debiutantów NBA (2009)

Statystyki w NBA

Legenda
M	Mecze	S5	Pierwsza piątka	MPG	Minuty na mecz
FG%	Celność rzutów z pola	3P%	Celność rzutów „za 3”	FT%	Celność rzutów wolnych
RPG	Zbiórki na mecz	APG	Asysty na mecz	SPG	Przechwyty na mecz
BPG	Bloki na mecz	PPG	Punkty na mecz

Na podstawie D.J. Augustin Statistics. Basketball-Reference.com. [dostęp 2014-09-08]. (ang.).
Stan na koniec sezonu 2019/20

Sezon regularny

Sezon	Drużyna	M	S5	MPG	FG%	3P%	FT%	RPG	APG	SPG	BPG	PPG
2008/09	Charlotte	72	12	26,5	43,0%	43,9%	89,3%	1,8	3,5	0,6	0,0	11,8
2009/10	Charlotte	80	2	18,4	38,6%	39,3%	77,9%	1,2	2,4	0,6	0,1	6,4
2010/11	Charlotte	82	82	33,6	41,6%	33,3%	90,6%	2,7	6,1	0,7	0,0	14,4
2011/12	Charlotte	48	46	29,3	37,6%	34,1%	87,5%	2,3	6,4	0,8	0,0	11,1
2012/13	Indiana	76	5	16,1	35,0%	35,3%	83,8%	1,2	2,2	0,4	0,0	4,7
2013/14	Toronto	10	0	8,2	29,2%	9,1%	100%	0,4	1,0	0,1	0,0	2,1
2013/14	Chicago	61	9	30,4	41,9%	41,1%	88,2%	2,1	5,0	0,9	0,0	14,9
2014/15	Detroit	54	13	23,8	41,0%	32,7%	87,0%	1,9	4,9	0,6	0,0	10,6
2014/15	Oklahoma City	28	1	24,2	37,1%	35,4%	86,1%	2,2	3,1	0,6	0,0	7,3
2015/16	Oklahoma City	34	0	15,3	38,0%	39,3%	76,5%	1,3	1,9	0,4	0,1	4,2
2015/16	Denver	28	0	23,5	44,5%	41,1%	81,9%	1,9	4,7	0,9	0,1	11,6
2016/17	Orlando	78	20	19,7	37,7%	34,7%	81,4%	1,5	2,7	0,4	0,0	7,9
2017/18	Orlando	75	36	23,5	45,2%	41,9%	86,8%	2,1	3,8	0,7	0,0	10,2
2018/19	Orlando	81	81	28,0	47,0%	42,1%	86,6%	2,5	5,3	0,6	0,0	11,7
2019/20	Orlando	57	13	24,9	39,9%	34,8%	89,0%	2,1	4,6	0,6	0,0	10,5
Razem		864	320	24,1	41,2%	37,9%	86,5%	1,9	4,0	0,6	0,0	9,9

Play-offy

Sezon	Drużyna	M	S5	MPG	FG%	3P%	FT%	RPG	APG	SPG	BPG	PPG
2010	Charlotte	4	0	18,3	29,4%	33,3%	83,3%	1,0	1,8	0,3	0,3	4,3
2013	Indiana	19	1	16,6	38,0%	39,6%	80,6%	0,8	0,7	0,4	0,0	5,2
2014	Chicago	5	0	28,2	29,2%	26,9%	89,5%	1,6	4,8	0,6	0,0	13,2
2019	Orlando	5	5	28,2	48,8%	47,6%	87,5%	1,6	3,8	0,4	0,2	12,8
2020	Orlando	5	0	25,6	39,1%	47,1%	95,7%	2,0	6,0	0,2	0,0	13,2
Razem		38	6	21,0	36,8%	39,0%	87,4%	1,2	2,4	0,4	0,1	8,2

Linki zewnętrzne

• Profil na NBA.com. nba.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-12-08)]. (ang.)
• Statystyki na Basketball-Reference.com (ang.)