Dmytro Tabacznyk
| |
| Data i miejsce urodzenia |
26 listopada 1963 |
|---|---|
| Minister oświaty i nauki Ukrainy | |
| Okres |
od 11 marca 2010 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Dmytro Wołodymyrowycz Tabacznyk, ukr. Дмитро Володимирович Табачник (ur. 26 listopada 1963 w Kijowie) – ukraiński polityk i historyk, profesor, deputowany, wicepremier oraz minister.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Z wykształcenia historyk. Absolwent Kijowskiego Uniwersytetu Narodowego im. Tarasa Szewczenki (1986) oraz studiów podyplomowych w instytucie historii Akademii Nauk Ukraińskiej SRR. W 1991 złożył dysertację kandydacką, w 1995 doktoryzował się, a w 1997 został profesorem[1]. Początkowo pracował w jednym z archiwów, później związany zawodowo z Narodową Akademią Nauk Ukrainy[1]. Autor i współautor licznych prac naukowych[1].
W latach 1990–1994 zasiadał w radzie miejskiej Kijowa. Na początku lat 90. pracował w sekretariacie ukraińskiego parlamentu, później kierował służbą prasową rządu, był też pierwszym zastępcą przewodniczącego państwowego komitetu do spraw prasy i wydawnictw. W 1994 kierował kampanią prezydencką Łeonida Kuczmy, był następnie szefem Administracji Prezydenta Ukrainy (do 1996). Pełnił później funkcję doradcy prezydenta[1]. W latach 1999–2005 był jednym z liderów oligarchicznej, kontrolowanej przez Wiktora Pinczuka partii Trudowa Ukrajina, która uległa całkowitej marginalizacji po pomarańczowej rewolucji. Od 2006 należał do liderów Partii Regionów. Publicznie prezentuje poglądy prorosyjskie i antyzachodnie.
W 1998 i 2002 uzyskiwał mandat deputowanego do Rady Najwyższej. Od listopada 2002 do lutego 2005 pełnił funkcję wicepremiera w pierwszym rządzie Wiktora Janukowycza. Ponownie zajmował to stanowisko od sierpnia 2006 do grudnia 2007 w drugim gabinecie tego premiera. W 2007 i 2012 po raz kolejny był wybierany do parlamentu. W 2006 został wybrany deputowanym do Rady Najwyższej Autonomicznej Republiki Krymu. 11 marca 2010 po raz kolejny wszedł w skład rządu jako minister edukacji i nauki w gabinecie Mykoły Azarowa. W drugim rządzie tego premiera 24 grudnia 2012 został dodatkowo ministrem młodzieży i sportu, sprawował ten urząd do 23 lutego 2014.
W trakcie rosyjskiej inwazji na Ukrainę z 2022 został objęty postępowaniem karnym dotyczącym zdrady stanu, dokonano wówczas zabezpieczenia jego majątku[2]. W 2023 odebrano mu ukraińskie obywatelstwo[3].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Order Księcia Jarosława Mądrego IV[4] i V stopnia[5] (pozbawiony w 2024)[6][7]
- Order Bohdana Chmielnickiego III stopnia[8] (pozbawiony w 2024)[6][7]
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki Włoskiej[9]
- Krzyż Wielki Komandorski Orderu Wielkiego Księcia Giedymina[10]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Табачник Дмитро Володимирович, nbuv.gov.ua [zarchiwizowane 2013-01-16] (ukr.).
- ↑ Половина квартири у Києві, 5 земельних ділянок та рахунок на $147 тис: СБУ арештувала майно міністра часів Януковича Табачника [online], espreso.tv, 9 stycznia 2024 [dostęp 2024-11-22] (ukr.).
- ↑ У Раді анонсували санкції проти позбавлених громадянства екс-чиновників часів Януковича [online], rbc.ua, 4 lutego 2023 [dostęp 2024-11-22] (ukr.).
- ↑ Указ Президента України № 448/2013 Про відзначення державними нагородами України з нагоди Дня незалежності України [online], rada.gov.ua, 24 sierpnia 2013 [dostęp 2023-11-12] (ukr.).
- ↑ Указ Президента України № 1342/2003 Про нагородження Д. Табачника орденом князя Ярослава Мудрого [online], rada.gov.ua, 26 listopada 2003 [dostęp 2023-11-12] (ukr.).
- ↑ a b 34 зрадники України позбавлені державних нагород України: Президент підписав відповідний указ [online], president.gov.ua, 22 listopada 2024 [dostęp 2024-11-22] (ukr.).
- ↑ a b Указ Президента України № 779/2024 Про рішення Ради національної безпеки і оборони України від 22 листопада 2024 року «Про застосування та скасування персональних спеціальних економічних та інших обмежувальних заходів (санкцій)» [online], president.gov.ua, 22 listopada 2024 [dostęp 2024-11-22] (ukr.).
- ↑ Mykoła Cymbaluk, Герої і «герої» [online], slovoprosvity.org, 28 sierpnia 2014 [dostęp 2023-11-12] (ukr.).
- ↑ Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana [online], quirinale.it, 28 października 1996 [dostęp 2022-09-11] (wł.).
- ↑ President of the Republic of Lithuania. State Decorations, president.lt [zarchiwizowane 2012-02-28] (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Табачник Дмитро Володимирович, nbuv.gov.ua [zarchiwizowane 2013-01-16] (ukr.).
|
- Wicepremierzy Ukrainy
- Deputowani do Rady Najwyższej Autonomicznej Republiki Krymu
- Deputowani Rady Najwyższej Ukrainy
- Odznaczeni Orderem Księcia Jarosława Mądrego
- Odznaczeni Orderem Bohdana Chmielnickiego (Ukraina)
- Odznaczeni Orderem Wielkiego Księcia Giedymina
- Odznaczeni Orderem Zasługi Republiki Włoskiej
- Odznaczeni Orderem Przyjaźni (Federacja Rosyjska)
- Politycy Partii Regionów
- Ukraińscy ministrowie oświaty i nauki
- Ludzie urodzeni w Kijowie
- Urodzeni w 1963