Dyskusja:Diduch
Pogańska geneza
[edytuj kod]Tradycja stawiania na święta diducha (reprezentującego duchy przodków i mającego zapewnić opfitość zbiorów) ma stare, pogańskie korzenie (Symbole karpackiego Bożego Narodzenia - Halina Plugator, Kurier Galicyjski 2010) i wywodzi się z okresu gdy święta w tym czasie - ze względu na stykający się stary rok (god) z nowym - zwano jeszcze powszechnie Godami (Encyklopedia staropolska - Zygmunt Gloger, 1-4 1900-1903). W mowie dawnych Słowian słowo "god" oznaczało "rok". Oryginalnie nazwą "gody" określano czas przejściowy pomiędzy starym i nowym rokiem (czas "styku" starego i nowego godu - stąd nazwa miesiąca "styczeń"). Staropolską nazwą świąt Bożego Narodzenia były właśnie "Gody". Taka nazwa do dzisiejszego dnia funkcjonuje jeszcze w polskim folklorze oraz w języku kaszubskim ("Gòdë"), czeskim ("Štědrý den" - 24 grudnia) i łużyckim. W Polsce nazwy "Gody" inteligencja przestała używać w XVIII w., termin pozostał jednak wciąż żywy wśród ludu. Przetrwał w wielu znanych do dzisiaj przysłowiach (w swojej Księdze Przysłów Adalberg podaje 14 przysłów dotyczących Godów w sensie świąt Bożego Narodzenia). Terminem "Gody" określano czas od dzisiejszego Bożego Narodzenia do święta Trzech Króli. Wszystkie wieczory pomiędzy tymi świętami nazywano "świętymi", co jest pozostałością po rozciągniętych w czasie oryginalnych Szczodrych Godach ("szczodrych wieczorach").(Borys A. Uspieński - Kult św. Mikołaja na Rusi, Lublin 1985, ISBN 83-00-00309-6).
Diduch przechowywany do...
[edytuj kod]W artykule "Kolędowanie" chyba jest podane, że ta pierwocina żniwna miała być PIECZOŁOWICIE zachowana aż do wiosny, a jej ziarna rytualnie zasiane jako pierwsze. Kto wie jak te dwie wersje pogodzić?