Eduardo Blanco (pisarz)

Eduardo Blanco
	; Eduardo Blanco, obraz Antonio Herrera Toro
Data i miejsce urodzenia	25 grudnia 1838 ; Caracas, Wenezuela
Data i miejsce śmierci	30 czerwca 1912 ; Caracas, Wenezuela
Narodowość	wenezuelska
Język	hiszpański
Dziedzina sztuki	literatura
	Ważne dzieła
	Venezuela Heroica, Zárate

Eduardo Blanco, pseudonim Manlius (ur. 25 grudnia 1838 w Caracas, zm. 30 czerwca 1912 w Caracas) – wenezuelski pisarz i polityk.

Biografia

Eduardo Blanco w wieku dwudziestu lat rozpoczął karierę wojskową i w szybkim tempie awansował do stopnia pułkownika sztabu generalnego^[1]. Został doceniony przez generała José Antonio Páeza, bohatera niepodległości i pierwszego prezydenta Wenezueli po rozpadzie Wielkiej Kolumbii w 1830, który uczynił go swym adiutantem. Od 30 lipca 1900 do 8 listopada 1901 był ministrem spraw zagranicznych w rządzie Cipriano Castro^[2].

Pierwszym utworem literackim Blanco była opowieść zatytułowana Número 111, opublikowana w 1873 pod pseudonimem Manlius, w Caracas w piśmie „La Revista”. W kolejnym roku pismo „La Tertulia” opublikowało w odcinkach romantyczną historię Vanitas vanitatis. Na łamach tego pisma ujawniona została też prawdziwa tożsamość autora. 2 sierpnia 1879 w Teatro Caracas odbyła się premiera dramatu w trzech aktach Lionfort, który znacząco zaznaczył obecność Eduardo Blanco kręgu literackim Wenezueli. Utwór teatralny zyskał jednogłośną pochwałę krytyków i widzów^[1].

Największym dziełem Blanco jest Venezuela Heroica, klasyczne dzieło romantyczne napisane prozą, ukazujące historię jako epos. Pisarz wykorzystał swoje umiejętności, aby przedstawić krwawą wojnę i największe bitwy wojny o niepodległość, oddając jednocześnie hołd bohaterom, którzy walczyli o wolność Wenezueli^[1]. Pierwsze wydanie ukazało się w 1881 i składało się z pięciu rozdziałów poświęconych bitwom pod: La Victoria, San Mateo, Las Queseras del Medio, Boyacá i Carabobo. W 1883 Blanco rozszerzył dzieło i dodał kolejne sześć bitew pod: Sitio de Valencia de Venezuela, Maturín, La invasión de los Seiscientos, La Casa Fuerte, San Félix i Matasiete. Historię bitwy pod Carabobo usłyszał od generała José Antonio Páeza, podczas spotkania z marszałkiem Juanem Crisóstomo Falcónem, w pobliżu miejsca bitwy, gdzie spotkali się, aby zakończyć wojnę federalną (1859–1863)^[3].

Blanco jest także autorem powieści historycznej Zárate (1882). Dzieło to dało początek ruchowi literackiemu w literaturze wenezuelskiej zwanemu kreolizmem (criollismo literario lub literatura criollista). Ten trend literacki był popularny od końca XIX do początku XX w. w Ameryce Łacińskiej i Południowej. Cechował się przedstawianiem w realistyczny sposób scen, języka, obyczajów i historii kraju, z którego pochodził pisarz^[4].

W 1911 obchodzono w Wenezueli pierwsze stulecie niepodległości, podczas uroczystości w Teatro Municipal Eduardo Blanco został uhonorowany mianem pisarza narodowego^[3].

Twórczość

El Número Ciento once (1873)
Vanitas vanitatis (1874)
Una Noche en Ferrara (1875)
Lionfort (1879)
Venezuela Heroica (1881)
Zárate (1882)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Biography of Eduardo Blanco. The Biography. [dostęp 2018-03-07]. (ang.).
↑ Eduardo Blanco. Goodreads Inc. [dostęp 2018-03-07]. (ang.).
↑ ^a ^b "Venezuela Heroica" Contexto histórico de Eduardo Blanco. Monografias. [dostęp 2018-03-07]. (hiszp.).
↑ Historia de la Literatura Venezolana. Monografias. [dostęp 2018-03-07]. (hiszp.).

[:0-1] Biography of Eduardo Blanco. The Biography. [dostęp 2018-03-07]. (ang.).

[2] Eduardo Blanco. Goodreads Inc. [dostęp 2018-03-07]. (ang.).

[:1-3] "Venezuela Heroica" Contexto histórico de Eduardo Blanco. Monografias. [dostęp 2018-03-07]. (hiszp.).

[4] Historia de la Literatura Venezolana. Monografias. [dostęp 2018-03-07]. (hiszp.).

[1]

[2]

[3]

[4]