Przejdź do zawartości

Edward Kasprzykowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edward Kasprzykowski
ilustracja
Edward Kasprzykowski około 1935
Data i miejsce urodzenia

18 lub 19 kwietnia 1894
Bielsk Podlaski

Data i miejsce śmierci

15 lipca 1973
Radom

Poseł na Sejm IV kadencji
(II Rzeczypospolitej)
Okres

od 1935
do 1938

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (II RP)

Edward Kasprzykowski (ur. 18 lub 19 kwietnia 1894 w Bielsku Podlaskim, zm. 15 lipca 1973 w Radomiu[1][2]) – polski farmaceuta, aptekarz, działacz niepodległościowy i społeczny, polityk, poseł na Sejm IV kadencji (1935–1938) w II RP.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Juliana Alojzego i Emilii Darii z domu Haase. Ukończył prywatną szkołę handlową, gimnazjum w Radomiu. Zdał maturę w Kazaniu i w 1923 roku zdał ją ponownie z powodu zaginięcia właściwej (odbył kursy maturalne przy Polskim Powszechnym Towarzystwie Farmaceutycznym w Warszawie). W 1924 roku ukończył studia farmaceutyczne na Uniwersytecie Warszawskim uzyskując tytuł magistra farmacji.

Podczas I wojny światowej w sierpniu 1914 roku wstąpił we Lwowie do Legionu Wschodniego, następnie od 15 października 1914 roku walczył w 1 pułku ułanów Legionów Polskich. 22 lipca 1915 roku był ranny pod Chodlem, w związku z czym po leczeniu został 25 lipca 1917 roku zwolniony ze służby.

3 listopada 1918 roku wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Był współtwórcą Ochotniczego Szwadronu Ziemi Radomskiej, następnie lotnego oddziału konnego przy 24 pułku piechoty. W lipcu 1919 roku został przydzielony jako farmaceuta do Szpitala Okręgowego w Kielcach, od listopada tego roku pracował w szpitalu wojskowym w Radomiu, w lipcu 1920 roku zgłosił się jako ochotnik na front, zwolniony ze służby w listopadzie tego roku w stopniu podporucznika rezerwy. 28 lutego 1927 został awansowany do stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku.

W czasie studiów pracował od 1 listopada 1922 roku jako młodszy asystent przy Katedrze Badania Środków Spożywczych. Po zakończeniu studiów był współwłaścicielem i kierownikiem apteki w Radomiu (Apteka Kasprzykowskich przy Rynku 12).

Był prezesem Federacji Polskich Związku Obrońców Ojczyzny, prezesem Związku Oficerów Rezerwy. Jako I-wiceprezes pełnił obowiązki prezesa Zarządu Okręgu Kielce Związku Legionistów Polskich w 1936 roku[3].

Był sympatykiem BBWR[4].

W wyborach parlamentarnych w 1935 roku został wybrany posłem na Sejm IV kadencji (1935–1938) 24 692 głosami z okręgu nr 32, obejmującego powiaty: radomski, radomski miejski i kozienicki. W kadencji tej pracował w komisjach: pracy, zdrowia publicznego i opieki społecznej[5][4].

Edward Kasprzykowski ożenił się z Haliną Szczepaniak, z którą mieli dwoje dzieci: córkę Krystynę i syna Tadeusza[4].

Po wybuchu II wojny światowej Edward Kasprzykowski przebywał w oflagu. Aptekę prowadziła Halina Kasprzykowska (żona Edwarda). W piwnicach składowano materiały wybuchowe oraz broń, którą przewoził do Warszawy syn właścicielki – Tadeusz. Z zasobów tej apteki zorganizowano w Szkole Handlowej przy ul. Traugutta zakonspirowaną składnicę leków i materiałów opatrunkowych. Tyły apteki sięgały terenu getta, co umożliwiało niesienie pomocy ludności żydowskiej. W listopadzie 1942 roku oboje: matka i syn zostali aresztowani, wywiezieni do Auschwitz i tam zginęli. Wojnę przeżył jedynie Edward, który po wyzwoleniu wrócił do Radomia i do końca życia pracował w aptece[6].

Edward Kasprzykowski (ur. w 1910 roku) znajdujący się na liście Wildsteina nie był tym Edwardem Kasprzykowskim.

Odznaczenia i ordery

[edytuj | edytuj kod]
  • Złoty Krzyż Zasługi – 22 kwietnia 1938 „za zasługi na polu pracy społecznej w Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny”[7]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. radomdzisiaj.pl
  2. GeoCmentarz–Parafia Świętego Wacława w Radomiu
  3. Związek Legionistów Polskich: 1936-1938 r.: sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 70.
  4. a b c Biblioteka sejmowa – Parlamentarzyści RP: Edward Kasprzykowski. [dostęp 2012-07-01].
  5. Scriptor (opr.): Sejm i Senat 1935–1938 IV kadencja. Warszawa: nakładem Księgarni F. Hoesicka, 1936, s. 156.
  6. Ewa Kutyła, Radomskie miejsca pamięci II wojny światowej – Informator turystyczny, Radom 2010, s. 11 [dostęp 2012-07-01] [zarchiwizowane z adresu 2011-11-09].
  7. M.P. z 1938 r. nr 92, poz. 137.