Ernest Bevin
| |
| Data i miejsce urodzenia |
9 marca 1881 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
14 kwietnia 1951 |
| Minister spraw zagranicznych | |
| Okres |
od 27 lipca 1945 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
| |
Ernest Bevin (ur. 9 marca 1881 w Winsford w hrabstwie Somerset, zm. 14 kwietnia 1951 w Londynie) – brytyjski polityk, działacz związków zawodowych, członek Partii Pracy, minister w rządach Winstona Churchilla i Clementa Attleego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Początkowo kształcił się w szkole w Crediton w hrabstwie Devon, ale opuścił ją w 1890 r., niedługo po śmierci matki. W wieku 11 lat rozpoczął pracę jako kierowca w Bristolu. Tam wstąpił do Bristol Socialist Society. W 1910 r. został sekretarzem bristolskiej gałęzi Dockers’ Union.
12 sierpnia 1920 na konferencji związków zawodowych i Partii Pracy uchwalono rozpoczęcie strajku generalnego, jeśli rząd Wielkiej Brytanii nie zaprzestanie prowadzenia polityki propolskiej. Ernest Bevin kierował Komitetetem Strajkowym[1].
W 1922 r. był jednym z założyciel Transport and General Workers Union (TGWU), który rychło stał się największym związkiem zawodowym w Wielkiej Brytanii. Bevin został sekretarzem związku (do 1940 r.)[2]. W 1937 r. został prezydentem Kongresu Związków Zawodowych. Mimo związków z Partią Pracy, Bevin był przeciwnikiem Ramsaya MacDonalda, a w latach 30. popierał działania zdominowanego przez konserwatystów rządu narodowego. Później popierał lidera laburzystów, Clementa Attleego.
W 1940 r. został wybrany do Izby Gmin w wyborach uzupełniających w okręgu Wandsworth Central. W rządzie wojennym Churchilla otrzymał stanowisko ministra pracy i służby narodowej. Na tym stanowisku pozostał do zakończenia wojny w 1945 r.[2], kiedy to Partia Pracy opuściła wojenną koalicję. Po wygranych przez laburzystów wyborach 1945 r. Bevin otrzymał tekę ministra spraw zagranicznych.
Na stanowisku ministra Bevin zabiegał o pomoc finansową ze strony Stanów Zjednoczonych. Działał również na rzecz utrzymania bliskich relacji z Francją (podpisał anglo-francuski Traktat z Dunkierki). Popierał również proces dekolonizacji brytyjskich posiadłości zamorskich. W 1945 r. poparł niezrealizowaną ostatecznie ideę utworzenia Zgromadzenia Parlamentarnego ONZ. Jako antykomunista popierał politykę Stanów Zjednoczonych w początkowym okresie zimnej wojny. Działał również na rzecz utworzenia NATO.
W 1950 r. zlikwidowano jego okręg wyborczy, więc Bevin przeniósł się do okręgu Woolwich East. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia został w marcu 1951 r. przeniesiony na stanowisko Lorda Tajnej Pieczęci. Zmarł podczas sprawowania urzędu w kwietniu tego roku. Został pochowany w opactwie westministerskim.
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Richard Pipes: Rosja bolszewików, Warszawa 2005, s. 194.
- ↑ a b Oxford. Ilustrowana encyklopedia uniwersalna. Historia świata od 1800 roku do współczesności, red. H. Judge, Warszawa 1998, s. 39.
- ↑ Lars Stevnsborg: Kongeriget Danmarks ordener, medaljer og hæderstegn. Frederiksberg, Syddansk Universitetsforlag: 2005. s. 547-551
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Alan Bullock, Life and Times of Ernest Bevin, t. I–III, Politicos Publising, 2002
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie gabinetu |
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie gabinetu |
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie gabinetu |