Ferruccio Lamborghini
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci | |
| Miejsce spoczynku |
Cimitero Monumentale della Certosa di Bologna |
| Zawód, zajęcie | |
| |
Ferruccio Lamborghini (ur. 28 kwietnia 1916 w Renazzo di Cento, zm. 20 lutego 1993 w Perugii) – włoski mechanik, konstruktor i przemysłowiec.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 28 kwietnia 1916 roku w Renazzo di Cento, w rodzinie rolniczej[1]. Jego rodzicami byli Antonio i Evelina Lamborghini[2]. Od dzieciństwa interesował się techniką i budową maszyn, głównie silników. Absolwent Wydziału Mechaniki na Uniwersytecie Bolońskim[1].
W 1940 roku został powołany do włoskiego lotnictwa[2]. Został mechanikiem w bazie lotniczej w Rodi, a następnie w jednostce stacjonującej na wyspie Rodos[1]. Chociaż dostęp do części zamiennych był utrudniony, szybko zdobył sobie opinię zdolnego mechanika, który jest w stanie naprawić wszystko[3]. Po kapitulacji wyspy w 1945 roku trafił do niewoli[2] brytyjskiej[3], jednak rok później został z niej zwolniony[2].
Po zwolnieniu z niewoli wrócił do rodzinnej miejscowości i rozpoczął montaż ze starego sprzętu wojskowego ciągników[1], których niedobór był wówczas mocno odczuwalny[3]. W wolnym czasie brał udział w wyścigach samochodowych. W 1949 roku założył przedsiębiorstwo Lamborghini Trattori i rozpoczął produkcję własnych ciągników. Z czasem firma zyskała pozycję największego włoskiego producenta ciągników[1]. Po podróży do Stanów Zjednoczonych w 1960 roku założył firmę Bruciatori, która produkowała klimatyzatory oraz piece centralnego ogrzewania dla przemysłu i dla klientów indywidualnych[4]. Planował także produkcję śmigłowców[1], jednak ten pomysł zablokowała rada nadzorcza zakładu[3].
Jako dobrze prosperujący przedsiębiorca, z czasem mógł sobie pozwolić na zakup Ferrari 250 GT, jednak nie był zadowolony z działania niektórych podzespołów, głównie sprzęgła. Próbował umówić się w tej sprawie na spotkanie z Enzo Ferrarim, jednak był zmuszony długo na nie oczekiwać, by usłyszeć, że firma Ferrari nie potrzebuje uwag od producenta ciągników, który nie może znać się na samochodach sportowych[3]. Urażony Lamborghini założył w 1963 roku przedsiębiorstwo Automobili Lamborghini[1], a kilka miesięcy później zaprezentował samochód Lamborghini 350 GTV. Wykonanie większości podzespołów i nadwozia przypadło firmom zewnętrznym, jedynie silnik został zaprojektowany i zbudowany przez zakłady Lamborghini. Z powodu błędu projektantów nadwozia silnik nie zmieścił się do komory, dlatego podczas prezentacji na salonie samochodowym w Turynie model wystawowy był go pozbawiony, a puste miejsce wypełniono cegłami[3].
Na początku lat 70. XX w. rozpoczął się kryzys, który mocno dotknął koncern Lamborghini. Firma Lamborghini Trattori, która połowę swojej produkcji eksportowała, popadła w problemy, gdy swoje zamówienia wstrzymał południowoafrykański klient[2], a w 1972 również rząd Boliwii zerwał umowę na dostarczenie dużej partii ciągników[1]. Związki zawodowe zablokowały możliwość zwolnień w firmie, w związku z czym Lamborghini sprzedał w tym samym roku wszystkie swoje udziały w przedsiębiorstwie (72%) jednej z konkurencyjnych firm[2].
W kłopoty popadła również firma Lamborghini Automobili. Lamborghini sprzedał wówczas przyjacielowi, biznesmenowi Georges-Henriemu Rossettiemu, 51% udziałów w firmie za 600 000 dolarów, co pozwoliło utrzymać przedsiębiorstwo. Chociaż utracił formalnie kontrolę nad firmą, wciąż kierował nią w niezmieniony sposób, gdyż Rossetti nie ingerował w działanie fabryki. Gdy w 1973 roku rozpoczął się kryzys paliwowy, kondycja firmy ponownie się pogorszyła. Rok później Lamborghini sprzedał pozostałe 49% udziałów Rene Leimerowi, przyjacielowi Rossettiego[2], zachował jednak firmę produkującą klimatyzatory i piece[1]. Założył także przedsiębiorstwo Oleodinamica, które produkowało zawory hydrauliczne, jednak nie kierował nią osobiście, powierzając tę funkcję synowi. Sam przeszedł na emeryturę, zamieszkał w posiadłości, którą kupił jeszcze w 1971 roku[4] i zajął się produkcją wina[2] pod nazwą Colli di Trasimeno, wkrótce jednak zmieniło ono nazwę na Sangue Di Miura. Jego wina były wielokrotnie nagradzane[4].
Zmarł 20 lutego 1993 roku w wyniku zawału serca[1] i został pochowany na cmentarzu Cimitero Monumentale della Certosa di Bologna[5].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Wkrótce po powrocie do kraju ożenił się, jednak żona zmarła w 1947 roku przy porodzie. Z tego związku urodził mu się syn[2], Antonio (zwany Tonino)[6], późniejszy właściciel japońskiej sieci ekskluzywnych sklepów z odzieżą. W latach 70. Lamborghini ożenił się ponownie[1], a w 1974 urodziła się jego córka, Patrizia Lamborghini[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k Ferruccio Lamborghini. lambo.com.pl. [dostęp 2015-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-11)].
- ↑ a b c d e f g h i j Ferruccio Lamborghini – a Biography of the Man Who Wanted a Better Ferrari. 2014-03-08. [dostęp 2015-01-11]. (ang.).
- ↑ a b c d e f 8 rzeczy, których mogłeś nie wiedzieć o Lamborghini | Producenci. 2014-12-27. [dostęp 2015-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-24)]. (pol.).
- ↑ a b c Wiktor Słup-Ostrawski: Ferruccio Lamborghini. [dostęp 2015-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-29)]. (pol.).
- ↑ Kathleen Smith: Ferruccio Lamborghini. Find A Grave, 2004-06-10. [dostęp 2015-01-11]. (ang.).
- ↑ Historia Lamborghini zaczęła się od traktorów i kłótni z Ferrari [online], Marketing i Biznes, 13 maja 2021 [dostęp 2024-01-05] (pol.).