Funkcje eliptyczne Jacobiego (funkcje amplitudy Jakobiego ) – funkcje, których argumenty są wartościami funkcji amplitudy Jacobiego , przy czym funkcja amplitudy Jacobiego jest funkcją odwrotną do całki eliptycznej niezupełnej pierwszego rodzaju [1] .
Funkcje te mają własności analogiczne do własności funkcji trygonometrycznych i hiperbolicznych i redukują się do funkcji trygonometrycznych lub hiperbolicznych dla szczególnych wartości tzw. modułu k.
Funkcję amplitudy Jakobiego i funkcje eliptyczne Jacobiego definiuje się w ogólności na zbiorze liczb zespolonych . Niniejszy artykuł ogranicza się zasadniczo do podania własności funkcji Jacobiego na zbiorze liczb rzeczywistych .
Funkcje eliptyczne Jacobiego zdefiniował Carl Jacobi .
Całka eliptyczna niezupełna pierwszego rodzaju i funkcja do niej odwrotna czyli funkcja amplitudy Jacobiego. Zakres (-15, 15)
Całka eliptyczna niezupełna pierwszego rodzaju i funkcja do niej odwrotna czyli funkcja amplitudy Jacobiego. Zakres (-60, 60)
Df. Niezupełną całką eliptyczną pierwszego rodzaju nazywamy funkcję
F
:
R
→
R
{\displaystyle F\colon R\to R}
, która zmiennej
ϕ
{\displaystyle \phi }
przyporządkowuje zmienną
u
=
F
(
ϕ
,
k
)
{\displaystyle u=F(\phi ,k)}
za pomocą wzoru całkowego:
F
(
ϕ
,
k
)
=
df
∫
0
ϕ
d
ξ
1
−
k
2
sin
2
ξ
{\displaystyle F(\phi ,k)\;{\stackrel {\text{df}}{=}}\;\int \limits _{0}^{\phi }{\frac {d\xi }{\sqrt {1-k^{2}\sin ^{2}\xi }}}}
przy czym
k
{\displaystyle k}
to tzw. moduł o ustalonej wartości,
k
∈<
−
1
,
+
1
>
{\displaystyle k\in <-1,+1>}
.
Całki eliptyczne pierwszego rodzaju tworzą rodzinę funkcji, mających wszystkie możliwe wartości modułu
k
{\displaystyle k}
.
Wykresy całek eliptycznych niezupełnych 1. rodzaju
F
(
ψ
,
k
)
{\displaystyle F(\psi ,k)}
dla
ψ
∈<
−
3
π
,
3
π
>
{\displaystyle \psi \in <-3\pi ,3\pi >}
dla wybranych wartości modułu
k
{\displaystyle k}
.
Funkcje amplitudy Jacobiego am(x, k) dla różnych wartości k.
Df. Funkcją amplitudy Jakobiego nazywamy funkcję
am
:
R
→
R
{\displaystyle {\text{am}}\colon R\to R}
, która zmiennej
u
{\displaystyle u}
przyporządkowuje zmienną
ϕ
=
am
(
u
,
k
)
{\displaystyle \phi ={\text{am}}(u,k)}
, taką że
u
=
F
(
ϕ
,
k
)
{\displaystyle u=F(\phi ,k)}
, tj.
u
{\displaystyle u}
jest równe całce eliptycznej niezupełnej pierwszego rodzaju zmiennej
ϕ
{\displaystyle \phi }
o module
k
{\displaystyle k}
.
Oznacza to, że funkcja amplitudy Jacobiego jest funkcją odwrotną do całki niezupełnej pierwszego rodzaju.
Funkcje amplitudy Jacobiego tworzą rodzinę funkcji o wszystkich możliwych wartościach modułu
k
{\displaystyle k}
.
(a ) Wykresy funkcji amplitudy
ϕ
=
am
(
u
,
k
)
{\displaystyle \phi ={\text{am}}(u,k)}
i odpowiadającej jej funkcji całki eliptycznej
u
=
F
(
ϕ
,
k
)
{\displaystyle u=F(\phi ,k)}
są wzajemnie symetryczne względem prostej y = x, co jest charakterystyczne dla wszystkich funkcji wzajemnie odwrotnych.
(b ) Z wykresów tych funkcji widać periodyczność przyrostu ich wartości. Np. funkcja amplitudy
ϕ
=
am
(
u
,
k
)
{\displaystyle \phi ={\text{am}}(u,k)}
wzrasta co
π
/
2
{\displaystyle \pi /2}
o wartość
K
(
k
)
{\displaystyle K(k)}
.
Def. Funkcjami eliptycznymi Jacobiego sinus
sn
(
u
,
k
)
{\displaystyle {\text{sn}}(u,k)}
, cosinus
cn
(
u
,
k
)
{\displaystyle {\text{cn}}(u,k)}
, delta
dn
(
u
,
k
)
{\displaystyle {\text{dn}}(u,k)}
nazywamy następujące funkcje[1]
1. Sinus amplitudy:
sn
(
u
,
k
)
=
df
sin
ϕ
=
sin
am
(
u
,
k
2
)
{\displaystyle {\text{sn}}(u,k)\;{\stackrel {\text{df}}{=}}\;\sin \phi =\sin {\text{am}}(u,k^{2})}
2. Cosinus amplitudy
cn
(
u
,
k
)
=
df
cos
ϕ
=
cos
am
(
u
,
k
2
)
{\displaystyle {\text{cn}}(u,k)\;{\stackrel {\text{df}}{=}}\;\cos \phi =\cos {\text{am}}(u,k^{2})}
3. Delta amplitudy
dn
(
u
,
k
)
=
df
1
−
k
2
sin
2
ϕ
=
1
−
k
2
sin
2
[
am
(
u
,
k
2
)
]
{\displaystyle {\text{dn}}(u,k)\;{\stackrel {\text{df}}{=}}\;{\sqrt {1-k^{2}\sin ^{2}\phi }}={\sqrt {1-k^{2}\sin ^{2}[{\text{am}}(u,k^{2})]}}}
Tw. Funkcje eliptyczne Jacobiego przyjmują wartości rzeczywiste dla rzeczywistych wartości zmiennej
u
{\displaystyle u}
oraz dla
0
≤
k
2
≤
1.
{\displaystyle 0\leq k^{2}\leq 1.}
[2]
Funkcje sn, cn, dn jako uogólnienie funkcji trygonometrycznych[ edytuj | edytuj kod ]
Tw. Funkcje eliptyczne Jacobiego spełniają tożsamości:
s
2
+
c
2
=
1
{\displaystyle s^{2}+c^{2}=1}
(por. jedynka trygonometryczna )
k
2
s
2
+
d
2
=
1
{\displaystyle k^{2}s^{2}+d^{2}=1}
gdzie
s
=
sn
(
x
,
k
)
,
{\displaystyle s=\operatorname {sn} (x,k),}
c
=
cn
(
x
,
k
)
{\displaystyle c=\operatorname {cn} (x,k)}
i
d
=
dn
(
x
,
k
)
.
{\displaystyle d=\operatorname {dn} (x,k).}
Funkcje
sn
(
u
,
k
)
,
cn
(
u
,
k
)
,
dn
(
u
,
k
)
{\displaystyle {\text{sn}}(u,k),{\text{cn}}(u,k),{\text{dn}}(u,k)}
stanowią więc uogólnienie funkcji trygonometrycznych , gdyż spełniają tożsamości analogiczne jak funkcje trygonometryczne.
Zachodzą następujące zależności[3] :
cn
(
x
+
y
,
k
)
=
cn
(
x
)
cn
(
y
)
−
sn
(
x
)
sn
(
y
)
dn
(
x
)
dn
(
y
)
1
−
k
2
sn
2
(
x
)
sn
2
(
y
)
,
sn
(
x
+
y
,
k
)
=
sn
(
x
)
cn
(
y
)
dn
(
y
)
+
sn
(
y
)
cn
(
x
)
dn
(
x
)
1
−
k
2
sn
2
(
x
)
sn
2
(
y
)
,
dn
(
x
+
y
,
k
)
=
dn
(
x
)
dn
(
y
)
−
k
2
sn
(
x
)
sn
(
y
)
cn
(
x
)
cn
(
y
)
1
−
k
2
sn
2
(
x
)
sn
2
(
y
)
.
{\displaystyle {\begin{aligned}{\text{cn}}(x+y,k)&={\tfrac {{\text{cn}}(x)\;{\text{cn}}(y)-{\text{sn}}(x)\;{\text{sn}}(y)\;{\text{dn}}(x)\;{\text{dn}}(y)}{1-k^{2}\;{\text{sn}}^{2}(x)\;{\text{sn}}^{2}(y)}},\\[8pt]{\text{sn}}(x+y,k)&={\tfrac {{\text{sn}}(x)\;{\text{cn}}(y)\;{\text{dn}}(y)+{\text{sn}}(y)\;{\text{cn}}(x)\;{\text{dn}}(x)}{1-k^{2}\;{\text{sn}}^{2}(x)\;{\text{sn}}^{2}(y)}},\\[8pt]{\text{dn}}(x+y,k)&={\tfrac {{\text{dn}}(x)\;{\text{dn}}(y)-k^{2}\;{\text{sn}}(x)\;{\text{sn}}(y)\;{\text{cn}}(x)\;{\text{cn}}(y)}{1-k^{2}\;{\text{sn}}^{2}(x)\;{\text{sn}}^{2}(y)}}.\end{aligned}}}
Dla
k
=
0
{\displaystyle k=0}
dwa pierwsze z powyższych wzorów przechodzą w znane z klasycznej trygonometrii wzory na sinus i cosinus sumy kątów.
Twierdzenia o redukowaniu się do funkcji sinus, cosinus, hiperbolicznych[ edytuj | edytuj kod ]
Tw. Funkcje Jacobiego
sn
(
x
,
k
)
,
{\displaystyle \operatorname {sn} (x,k),}
cn
(
x
,
k
)
,
{\displaystyle \operatorname {cn} (x,k),}
d
(
x
,
k
)
{\displaystyle \operatorname {d} (x,k)}
dla
k
=
0
{\displaystyle k=0}
redukują się do funkcji sinus, cosinus i stałej[2] :
sn
(
x
,
0
)
=
sin
x
{\displaystyle \operatorname {sn} (x,0)=\sin x}
cn
(
x
,
0
)
=
cos
x
{\displaystyle \operatorname {cn} (x,0)=\cos x}
dn
(
x
,
0
)
=
1
{\displaystyle \operatorname {dn} (x,0)=1}
zaś dla
k
2
=
1
{\displaystyle k^{2}=1}
redukują się do funkcji hiperbolicznych
sn
(
x
,
1
)
=
tgh
x
{\displaystyle \operatorname {sn} (x,1)=\operatorname {tgh} x}
cn
(
x
,
1
)
=
sech
x
{\displaystyle \operatorname {cn} (x,1)=\operatorname {sech} x}
dn
(
x
,
1
)
=
sech
x
{\displaystyle \operatorname {dn} (x,1)=\operatorname {sech} x}
Dla argumentu zerowego funkcje te dla dowolnej wartości modułu
k
{\displaystyle k}
przyjmują wartości:
sn
(
0
,
k
)
=
0
{\displaystyle \operatorname {sn} (0,k)=0}
cn
(
0
,
k
)
=
1
{\displaystyle \operatorname {cn} (0,k)=1}
dn
(
0
,
k
)
=
1
{\displaystyle \operatorname {dn} (0,k)=1}
Tw. Pochodne funkcji eliptycznych Jacobiego[3] :
∂
∂
x
sn
(
x
,
k
)
=
cn
dn
{\displaystyle {\tfrac {\partial }{\partial x}}\operatorname {sn} (x,k)=\operatorname {cn} \operatorname {dn} }
∂
∂
x
cn
(
x
,
k
)
=
−
sn
dn
{\displaystyle {\tfrac {\partial }{\partial x}}\operatorname {cn} (x,k)=-\operatorname {sn} \operatorname {dn} }
∂
∂
x
dn
(
x
,
k
)
=
−
k
2
sn
cn
{\displaystyle {\tfrac {\partial }{\partial x}}\operatorname {dn} (x,k)=-k^{2}\operatorname {sn} \operatorname {cn} }
Dla argumentów rzeczywistych
x
{\displaystyle x}
oraz
0
⩽
k
⩽
1
{\displaystyle 0\leqslant k\leqslant 1}
słuszne są poniższe twierdzenia.
(a ) Funkcja
sn
(
x
,
k
)
{\displaystyle {\text{sn}}(x,k)}
spełnia nieliniowe równania różniczkowe
d
2
f
d
x
2
+
(
1
+
k
2
)
f
−
2
k
2
f
3
=
0
{\displaystyle {\tfrac {{\text{d}}^{2}f}{{\text{d}}x^{2}}}+(1+k^{2})f-2k^{2}f^{3}=0}
(
d
f
d
x
)
2
=
(
1
−
f
2
)
(
1
−
k
2
f
2
)
{\displaystyle \left({\tfrac {{\text{d}}f}{{\text{d}}x}}\right)^{2}=(1-f^{2})(1-k^{2}f^{2})}
(b ) Funkcja
cn
(
x
,
k
)
{\displaystyle {\text{cn}}(x,k)}
spełnia nieliniowe równania różniczkowe
d
2
f
d
x
2
+
(
1
−
2
k
2
)
f
+
2
k
2
f
3
=
0
{\displaystyle {\tfrac {{\text{d}}^{2}f}{{\text{d}}x^{2}}}+(1-2k^{2})f+2k^{2}f^{3}=0}
(
d
f
d
x
)
2
=
(
1
−
f
2
)
(
1
−
k
2
+
k
2
f
2
)
{\displaystyle \left({\tfrac {{\text{d}}f}{{\text{d}}x}}\right)^{2}=(1-f^{2})(1-k^{2}+k^{2}f^{2})}
(c ) Funkcja
dn
(
x
,
k
)
{\displaystyle {\text{dn}}(x,k)}
spełnia nieliniowe równania różniczkowe
d
2
f
d
x
2
−
(
2
−
k
2
)
f
+
2
f
3
=
0
{\displaystyle {\tfrac {{\text{d}}^{2}f}{{\text{d}}x^{2}}}-(2-k^{2})f+2f^{3}=0}
(
d
f
d
x
)
2
=
(
f
2
−
1
)
(
1
−
k
2
−
f
2
)
{\displaystyle \left({\tfrac {{\text{d}}f}{{\text{d}}x}}\right)^{2}=(f^{2}-1)(1-k^{2}-f^{2})}
Funkcje eliptyczne Jacobiego można rozwinąć w szereg następująco[3] [4]
sn
(
k
,
u
)
=
u
−
(
1
+
k
2
)
u
3
3
!
+
(
1
+
14
k
2
+
k
4
)
u
5
5
!
−
(
1
+
135
k
2
+
135
k
4
+
k
6
)
u
7
7
!
+
…
{\displaystyle {\mbox{sn}}(k,u)=u-(1+k^{2}){\frac {u^{3}}{3!}}+(1+14k^{2}+k^{4}){\frac {u^{5}}{5!}}-(1+135k^{2}+135k^{4}+k^{6}){\frac {u^{7}}{7!}}+\dots }
cn
(
k
,
u
)
=
1
−
u
2
2
!
+
(
1
+
4
k
2
)
u
4
4
!
−
(
1
+
44
k
2
+
16
k
4
)
u
6
6
!
+
…
{\displaystyle {\mbox{cn}}(k,u)=1-{\frac {u^{2}}{2!}}+(1+4k^{2}){\frac {u^{4}}{4!}}-(1+44k^{2}+16k^{4}){\frac {u^{6}}{6!}}+\dots }
dn
(
k
,
u
)
=
1
−
k
2
u
2
2
!
+
k
2
(
4
+
k
2
)
u
4
4
!
−
k
2
(
16
+
44
k
2
+
k
4
)
u
6
6
!
+
…
{\displaystyle {\mbox{dn}}(k,u)=1-k^{2}{\frac {u^{2}}{2!}}+k^{2}(4+k^{2}){\frac {u^{4}}{4!}}-k^{2}(16+44k^{2}+k^{4}){\frac {u^{6}}{6!}}+\dots }
Df. Definiuje się 3 funkcje utworzone z odwrotności funkcji Jakobiego:
ns
(
u
)
=
1
/
sn
(
u
)
nc
(
u
)
=
1
/
cn
(
u
)
nd
(
u
)
=
1
/
dn
(
u
)
sc
(
u
)
=
sn
(
u
)
/
cn
(
u
)
{\displaystyle {\begin{aligned}\operatorname {ns} (u)&=1/{\operatorname {sn} (u)}\\[8pt]\operatorname {nc} (u)&=1/{\operatorname {cn} (u)}\\[8pt]\operatorname {nd} (u)&=1/{\operatorname {dn} (u)}\\[8pt]\operatorname {sc} (u)&={\operatorname {sn} (u)}/{\operatorname {cn} (u)}\end{aligned}}}
Df. Definiuje się 9 funkcji utworzonych z ilorazów funkcji Jakobiego:
sc
(
u
)
=
sn
(
u
)
/
cn
(
u
)
sd
(
u
)
=
sn
(
u
)
/
dn
(
u
)
dc
(
u
)
=
dn
(
u
)
/
cn
(
u
)
ds
(
u
)
=
dn
(
u
)
/
sn
(
u
)
cs
(
u
)
=
cn
(
u
)
/
sn
(
u
)
cd
(
u
)
=
cn
(
u
)
/
dn
(
u
)
{\displaystyle {\begin{aligned}\operatorname {sc} (u)&={\operatorname {sn} (u)}/{\operatorname {cn} (u)}\\[8pt]\operatorname {sd} (u)&={\operatorname {sn} (u)}/{\operatorname {dn} (u)}\\[8pt]\operatorname {dc} (u)&={\operatorname {dn} (u)}/{\operatorname {cn} (u)}\\[8pt]\operatorname {ds} (u)&={\operatorname {dn} (u)}/{\operatorname {sn} (u)}\\[8pt]\operatorname {cs} (u)&={\operatorname {cn} (u)}/{\operatorname {sn} (u)}\\[8pt]\operatorname {cd} (u)&={\operatorname {cn} (u)}/{\operatorname {dn} (u)}\end{aligned}}}
Definicje powyższe funkcji są analogiczne do definicji funkcji trygonometrycznych
tg
(
x
)
,
ctg
(
x
)
{\displaystyle {\text{tg}}(x),{\text{ctg}}(x)}
itd.; np.
tg
(
x
)
=
sin
(
x
)
cos
(
x
)
.
{\displaystyle {\text{tg}}(x)={\tfrac {\sin(x)}{\cos(x)}}.}
Funkcję amplitudy Jakobiego i funkcje eliptyczne Jacobiego definiuje się w ogólności na zbiorze liczb zespolonych.
Tw. Funkcje eliptyczne Jakobiego są funkcjami analitycznymi .
Tw . Niech
K
′
=
K
(
1
−
k
2
)
{\displaystyle K'=K(1-k^{2})}
gdzie
K
≡
K
(
k
)
=
F
(
π
2
,
k
)
{\displaystyle K\equiv K(k)=F({\tfrac {\pi }{2}},k)}
- całka eliptyczna zupełna pierwszego rodzaju (zależy od modułu k). Okresy funkcji eliptycznych wynoszą[2] :
dla
sn
(
x
,
k
2
)
:
{\displaystyle \operatorname {sn} (x,k^{2}):}
4
K
{\displaystyle 4K}
oraz
2
i
K
′
{\displaystyle 2iK'}
dla
cn
(
x
,
k
2
)
:
{\displaystyle \operatorname {cn} (x,k^{2}):}
4
K
{\displaystyle 4K}
oraz
2
K
+
2
i
K
′
{\displaystyle 2K+2iK'}
dla
dn
(
x
,
k
2
)
:
{\displaystyle \operatorname {dn} (x,k^{2}):}
2
K
{\displaystyle 2K}
oraz
4
i
K
′
{\displaystyle 4iK'}
przy czym pierwsza liczba dotyczy okresu funkcji wzdłuż osi liczb rzeczywistych, a druga wzdłuż osi liczb urojonych.
W języku polskim :
G. A. Korn, T. M. Korn, Matematyka dla pracowników naukowych i inżynierów , cz. 2, PWN, Warszawa 1983, str. 296-300 .
W języku angielskim :
M. Abramowitz, I.A. Stegun [Editors]: Jacobian Elliptic Functions and Theta Functions , chapter 16 in Handbook of Mathematical Functions with Formulas, Graphs, and Mathematical Tables , 9th printing, Dover, New York 1972, dostępne online
oraz
A.G. Greenhill: The applications of elliptic functions , Macmillan, London – New York 1892.
A.C. Dixon: The Elementary Properties of the Elliptic Functions, with Examples , Macmillan 1894.
H. Hancock: Lectures on the Theory of Elliptic Functions , J.Wiley&sons, New York 1910.
B. Harry, Higher transcendental functions , s. 294–383, XIII. Elliptic functions and integrals, tom II 1953.
E.T. Whittaker, G.N. Watson: A Course of Modern Analysis , Cambridge 1996.
W języku francuskim :
C.G.J. Jacobi: Fundamenta nova theoriae functionum ellipticarum , Königsberg 1829.
C. Briot, J.C. Bouquet: Théorie des fonctions elliptiques , Gauthier Villars, Paris 1875.
G.H. Halphen: Traité des fonctions elliptiques et de leurs applications , tome 1–4, Gauthier Villars, Paris 1886–1891.
J. Tannery, J. Molk: Eléments de la théorie des fonctions elliptiques , tome 1 Introduction. Calcul différentiel. Ire partie , tome 2 Calcul différentiel. IIe partie , tome 3 Calcul intégral. Ire partie, Théorèmes généraux. Inversion , tome 4 Calcul intégral. IIe partie, Applications , Gauthier Villars, Paris 1893.
P. Appell, E. Lacour: Principes de la théorie des fonctions elliptiques et applications , Gauthier Villars, Paris 1897.