Główna siedziba królestwa
Główna siedziba królestwa (łac. sedes regni principales) – gród (początkowo) lub miasto (później) monarchii wczesnopiastowskiej o funkcji stolicy państwa[potrzebny przypis] w okresie między wiekiem X a końcem wieku XIII. Od koronacji Władysława I Łokietka w 1320 funkcję tę pełnił Kraków.
Łacińskiego zwrotu użył po raz pierwszy Gall Anonim w swojej kronice, wymieniając trzy główne siedziby królestwa: Wrocław, Kraków i Sandomierz[1].
Boleslaus vero, in Wratislaw, et in Cracovia, et in Sandomir, sedes regni principales obtinuat.
Ośrodkami władzy, w których w różnych okresach rezydowali władcy Polski, były zapewne Gniezno, Poznań, Ostrów Lednicki, Kalisz, Giecz, Kruszwica, Wrocław, Kraków, Sandomierz, Wiślica, Przemyśl, Płock, Włocławek i Gdańsk[2][3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Karol Maleczyński (red.), Galla Kronika czyli dzieje książąt i władców polskich, [w:] Monumenta Poloniae Historica, s. II, t. 2, Kraków 1952, s. 151.
- ↑ Zbigniew Pianowski, Sedes regni principales: Wawel i inne rezydencje piastowskie do połowy XIII wieku na tle europejskim, Kraków 1994, s. 18.
- ↑ Civitates Principales: wybrane ośrodki władzy w Polsce wczesnośredniowiecznej: katalog wystawy, Tomasz Janiak (red.), Dariusz Stryniak (red.), Gniezno: MPPP, 1998, ISBN 83-906800-2-5, OCLC 830261808.