Przejdź do zawartości

Giuseppe Caprio

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Giuseppe Caprio
Kardynał prezbiter
Herb duchownego Pax in virtute
Pokój w męstwie
Kraj działania

Watykan

Data i miejsce urodzenia

15 listopada 1914
Lapio

Data i miejsce śmierci

15 października 2005
Rzym

Wielki mistrz Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie
Okres sprawowania

1988–1995

Przewodniczący Prefektury Spraw Ekonomicznych Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania

1981–1990

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

17 grudnia 1938

Nominacja biskupia

14 października 1961

Sakra biskupia

17 grudnia 1961

Kreacja kardynalska

30 czerwca 1979
Jan Paweł II

Kościół tytularny

Matki Bożej Zwycięskiej w Rzymie

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

17 grudnia 1961

Konsekrator

Grzegorz Piotr XV Agadżanian

Współkonsekratorzy

Raffaele Calabria
Pietro Parente

Giuseppe Caprio (ur. 15 listopada 1914 w Lapio, zm. 15 października 2005 w Rzymie) – włoski duchowny rzymskokatolicki, dyplomata watykański, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, przewodniczący Prefektury Ekonomicznych Spraw Stolicy Apostolskiej w latach 1981–1990, wielki mistrz Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie w latach 1988–1995, kardynał.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiował w seminarium w Benewencie, przyjął święcenia kapłańskie 17 grudnia 1938 w Rzymie; kontynuował w Rzymie studia – na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim i Papieskiej Akademii Duchownej (szkole dyplomacji Stolicy Apostolskiej). Od 1940 pracował w dyplomacji watykańskiej, początkowo jako członek rzymskiego personelu Sekretariatu Stanu. W latach 1947–1951 był sekretarzem nuncjatury w Chinach, został wydalony przez władze komunistyczne po 3-miesięcznym internowaniu. Pracował następnie jako audytor nuncjatury w Belgii, powrócił do Azji w 1954 i został tymczasowym szefem delegatury apostolskiej w Wietnamie Południowym. W listopadzie 1955 otrzymał tytuł papieskiego prałata domowego.

20 maja 1959 mianowany internuncjuszem przy chińskim rządzie na Tajwanie; w październiku 1961 został arcybiskupem tytularnym Apollonia, sakry udzielił mu 14 grudnia 1961 w Benewencie kardynał Grégoire-Pierre XV Agagianian, prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. Arcybiskup Caprio uczestniczył w pracach Soboru Watykańskiego II (1962-1965), a w sierpniu 1967 przeszedł na stanowisko pronuncjusza w Indiach. Przewodniczył delegacji Watykanu na II Konferencji Narodów Zjednoczonych ds. Handlu i Rozwoju w Nowym Delhi (1968). Od kwietnia 1969 pracował w Kurii Rzymskiej, został sekretarzem Administracji Patrymonium Stolicy Apostolskiej; od czerwca 1977 substytut w Sekretariacie Stanu. Po wyborze Karola Wojtyły na papieża, to on pomagał mu oswoić się z urzędem papieskim oraz to właśnie on asystował mu podczas słynnych odwiedzin w klinice Gemelli, Andrzeja Marii Deskura dzień po konklawe. W kwietniu 1979 został mianowany proprezydentem Administracji Dóbr Stolicy Apostolskiej, a w czerwcu t.r. Jan Paweł II wyniósł go na swoim pierwszym konsystorzu do godności kardynalskiej, nadając diakonię S. Maria Ausiliatrice in Via Tuscolana. Po nominacji kardynalskiej Caprio został pełnoprawnym prezydentem Administracji Patrymonium; w styczniu 1981 przeszedł na stanowisko prezydenta Prefektury Spraw Ekonomicznych Stolicy Świętej. Brał udział w wielu sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie.

Od czerwca 1987 przysługiwała mu godność kardynała protodiakona, w listopadzie 1990 został promowany do rangi kardynała prezbitera; otrzymał tytuł prezbiterski S. Mariae de Victoria. Po osiągnięciu wieku emerytalnego (75 lat) zrezygnował z funkcji prezydenta Prefektury Spraw Ekonomicznych. Od listopada 1988 do grudnia 1995 był Wielkim Mistrzem Zakonu Rycerskiego Grobu Pańskiego w Jerozolimie. Reprezentował Jana Pawła II w charakterze specjalnego wysłannika na pogrzebie księcia Liechtensteinu Franciszka Józefa II (1989) i na intronizacji cesarza Japonii Akihito (listopad 1990).

Po ukończeniu 80. roku życia (listopad 1994) utracił prawo udziału w konklawe.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]