Przejdź do zawartości

Grzegorz Miecugow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grzegorz Miecugow
Ilustracja
Grzegorz Miecugow (2007)
Pełne imię i nazwisko

Grzegorz Marek Miecugow

Data i miejsce urodzenia

22 listopada 1955
Kraków

Data i miejsce śmierci

26 sierpnia 2017
Warszawa

Miejsce spoczynku

Cmentarz Wojskowy na Powązkach

Zawód, zajęcie

dziennikarz, publicysta, prezenter telewizyjny

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Jerzy Bralczyk, Grzegorz Miecugow i Dorota Simonides (2009)
Grób Grzegorza Miecugowa na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (2018)

Grzegorz Marek Miecugow (ur. 22 listopada 1955 w Krakowie[1], zm. 26 sierpnia 2017[2] w Warszawie[3]) – polski dziennikarz, redaktor radiowej Trójki, wydawca i prezenter Wiadomości w TVP1, współtwórca i prezenter Faktów w TVN, prowadzący program Szkło kontaktowe w TVN24.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Heleny i Brunona Miecugowa, krakowskiego dziennikarza i publicysty[3][4]. Jego dziadek od strony ojca miał pochodzenie ormiańsko-gruzińskie, prababka była szlachcianką z Iwonicza-Zdroju[5]. Bratem babki od strony ojca był malarz Stanisław Studencki[6].

Ukończył II Liceum Ogólnokształcące im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie[7] oraz studia na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego[8]. W 1978 jako student wyjechał do Paryża, gdzie przez dwa miesiące pracował, zajmując się domem i opiekując się dzieckiem znajomej jego rodziców[9].

Pracował w Teatrze na Rozdrożu. Od 1980 do czasu wprowadzenia stanu wojennego był dziennikarzem redakcji informacyjnej lokalnego warszawskiego radia, pracował też w telewizji. W marcu 1982 w ramach protestu odszedł z zawodu, po czym zaczął wykonywać różne prace zarobkowe, m.in. kleił błystki i produkował torby do farb w proszku. Przez dwa miesiące pracował fizycznie w Wiedniu[9]. Po trzyletniej przerwie powrócił do pracy w radiu, zostając redaktorem programów dla dzieci. W 1987 zaczął pracę w Programie III Polskiego Radia, dołączając do zespołu Zapraszamy do Trójki, którym później kierował. W latach 1989–2001 jako „druh zastępowy” poprowadził dziewięć wydań Listy przebojów Programu Trzeciego[10][11]. W 1989 przeszedł do Telewizji Polskiej[12], był prezenterem i wydawcą Wiadomości.

W 1997 razem z Tomaszem Lisem współtworzył w TVN program informacyjny Fakty, którego był także prezenterem. Odszedł z redakcji na skutek konfliktu z Tomaszem Lisem, później został doradcą marszałka Sejmu Macieja Płażyńskiego ds. medialnych. W 2001 wrócił do TVN, prowadził pierwszą polską edycję reality show Big Brother i współtworzył kanał informacyjny TVN24[13], a później objął funkcję szefa wydawców stacji[13]. Od stycznia 2005 współprowadził Szkło kontaktowe[14]. Prowadził również programy Inny punkt widzenia[13], Gość poranny[8] oraz Cały ten świat.

W 2007 po sukcesie programu Szkło kontaktowe wraz z Tomaszem Sianeckim napisał książkę Kontaktowi, czyli szklarze bez kitu. Był autorem felietonów z serii „Swoje wiem” w „Dzienniku Polskim”[15]. Został również współpracownikiem „Przekroju”[16]. Od 1992 prowadził zajęcia dla studentów dziennikarstwa[8]. Był pracownikiem Katedry Dziennikarstwa Collegium Civitas[17].

Wystąpił w filmach Pułapka (1997) jako dziennikarz Wiadomości i Ryś (2007) jako policjant[18] oraz w teledysku do utworu „Świr” Grupy Operacyjnej jako dziennikarz.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty z Joanną, z którą miał syna Krzysztofa[19].

W 2011 zdiagnozowano u niego raka płuca[2][20]. Zmarł 26 sierpnia 2017. 1 września 2017 został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[21] (kwatera E–19–4[22]). Ceremonia miała charakter świecki[23].

Publikacje książkowe

[edytuj | edytuj kod]

Wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Urszula Komsta: Rozmowa z Grzegorzem Miecugowem, gwiazdą „Szkła kontaktowego” w TVN. „Gazeta Koszalińska”, 2008-10-31. [dostęp 2011-02-02].
  2. ↑ a b Grzegorz Miecugow nie żyje. Dziennikarz telewizji TVN miał 61 lat. RMF24.pl, 26 sierpnia 2017. [dostęp 2017-08-26].
  3. ↑ a b Grzegorz Miecugow. Rejestry Notarialne. [dostęp 2021-05-28].
  4. ↑ Zmarł ojciec Grzegorza Miecugowa. TVN24.pl, 2009-07-18. [dostęp 2023-03-13].
  5. ↑ Grzegorz Miecugow – Nie pójdę do raju. „Gala”, 2010-02-19. [dostęp 2010-06-26].
  6. ↑ Informator o starym cmentarzu w Iwoniczu. Iwonicz-Zdrój: Iwonickie Stowarzyszenie „Ocalić od zapomnienia”, 2014. [dostęp 2017-08-27].
  7. ↑ Danuta Kuleszyńska: Grzegorz Miecugow ma szpanerskie buty. „Gazeta Lubuska”, 2008-12-05. [dostęp 2010-06-26].
  8. ↑ a b c Grzegorz Miecugow odwiedził Łódź. DziennikarzPress.pl, 2009-10-24. [dostęp 2011-02-01].
  9. ↑ a b Sylwia Milan: Wszystko na jedną kartę. Poznań: Publicat, 2008, s. 65–67. ISBN 978-83-245-1503-5.
  10. ↑ Archiwum Listy Przebojów Programu Trzeciego: Prowadzący. Archiwum Listy Przebojów Trójki. [dostęp 2013-10-27].
  11. ↑ Jacek Marcinkowski, Jakub Jarosz: Lista Przebojów Programu Trzeciego – ABC druhów zastępowych i kaziów. Agencja Wydawniczo-Artystyczna jotem3.pl, 2011, s. 117. ISBN 978-83-932814-0-4.
  12. ↑ Grzegorz Miecugow (TVN24). DziennikarzPress.pl, 2009-10-27. [dostęp 2011-02-01].
  13. ↑ a b c Grzegorz Miecugow. Dziennikarze.info. [dostęp 2012-07-14].
  14. ↑ Nowy program w tvn24. Wirtualne Media, 2005-01-26. [dostęp 2011-02-01].
  15. ↑ Grzegorz Miecugow ze „Złotą Gruszką”. „Dziennik Polski”, 2009-11-10. [dostęp 2011-02-01].
  16. ↑ Nowi autorzy w „Przekroju”. Wirtualne Media, 2010-07-12. [dostęp 2011-02-01].
  17. ↑ Katedra Dziennikarstwa Collegium Civitas. Collegium Civitas. [dostęp 2011-02-01].
  18. ↑ Grzegorz Miecugow w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2016-10-28].
  19. ↑ Lubię gadać z synem jak kumpel z kumplem. Wirtualna Polska, 2005-06-20. [dostęp 2011-02-01].
  20. ↑ „Szkło kontaktowe”: Grzegorz Miecugow chory na raka płuc. Wirtualna Polska, 2011-11-22. [dostęp 2017-08-26].
  21. ↑ Ostatnie pożegnanie Grzegorza Miecugowa. TVN24.pl, 2017-09-01. [dostęp 2018-08-26].
  22. ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Warszawie. [dostęp 2020-01-19].
  23. ↑ „Do zobaczenia po drugiej stronie! Warto wierzyć!”. Ostatnie pożegnanie Grzegorza Miecugowa. „Do Rzeczy”, 1 września 2017. [dostęp 2018-08-26].
  24. ↑ „Ostre pióra” dla dziennikarzy ekonomicznych. Wirtualne Media, 2005-03-01. [dostęp 2011-02-01].
  25. ↑ Łukasz Szewczyk: Wiktory 2006: Tomasz Lis najlepszym publicystą TV. Media2.pl, 2007-06-03. [dostęp 2011-02-01].
  26. ↑ Złota Gruszka. TVN24.pl, 2009-11-09. [dostęp 2011-02-01].
  27. ↑ ArtPrezydent. Miasto Gwiazd, 2015-05-05. [dostęp 2017-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-07)].
  28. ↑ Mistrz Mowy Polskiej 2015. mistrzmowy.pl, 2015. [dostęp 2023-04-16].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grzegorz_Miecugow&oldid=74957286”