Przejdź do zawartości

Hans-Adolf von Moltke

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hans-Adolf von Moltke
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 listopada 1884
Opole, Królestwo Prus, Cesarstwo Niemieckie

Data i miejsce śmierci

22 marca 1943
Madryt, Hiszpania

Ambasador Niemiec w Polsce[1]
Okres

od 7 marca 1931
do 1 września 1939

Poprzednik

Ulrich Rauscher

Następca

zerwanie stosunków dyplomatycznych w związku z agresją Niemiec na Polskę

Ambasador Niemiec w Hiszpanii
Okres

od 11 stycznia 1943
do 22 marca 1943

Poprzednik

Eberhard von Stohrer

Następca

Hans-Heinrich Dieckhoff

Multimedia w Wikimedia Commons
Hans-Adolf von Moltke, Józef Piłsudski, Joseph Goebbels i Józef Beck w Warszawie 14 czerwca 1934 r.
Grób Hansa-Adolfa von Moltke na cmentarzu w Borowie

Hans-Adolf von Moltke (ur. 29 listopada 1884 w Opolu[2], zm. 22 marca 1943 w Madrycie[3]) – niemiecki dyplomata. Ambasador Niemiec w Polsce (1931-1939) i Hiszpanii (1943).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był jedynym dzieckiem Friedricha von Moltke (1852-1927) i Julie z d. Zuckschwerdt (1852-1943). Jego ojciec był m.in. nadprezydentem Prus Wschodnich, pruskim ministrem spraw wewnętrznych i nadprezydentem prowincji Szlezwik-Holsztyn, bratem Helmutha Johannesa Ludwiga von Moltkego. Rodzina była wyznania ewangelickiego[4].

W 1903 ukończył Królewskie Gimnazjum Wiktorii w Poczdamie, następnie studiował prawo, kolejno na uniwersytetach w Berlinie, Heidelbergu i Królewcu. Na tym ostatnim zdał w 1906 pierwszy egzamin państwowy[5]. Następnie odbył roczną służbę ochotniczą w 1 Pułku Kirasjerów im. Wielkiego Księcia Elektora, po czym odbył aplikację urzędniczą i w 1912 zdał pruski egzamin państwowy dla wyższej służby w administracji[6]. W styczniu 1913 złożył wniosek o przyjęcie do służby dyplomatycznej. W grudniu 1913 został skierowany na praktykę do poselstwa w Atenach, w maju 1914 został przeniesiony do poselstwa w Konstantynopolu. Tam zastał go wybuch I wojny światowej[7]. Po wybuchu wojny służył w Saksońskim Pułku Ciężkiej Kawalerii, w ramach 8. Dywizji Kawalerii. Jesienią 1914 i w lutym 1915 uczestniczył w walkach z wojskami rosyjskimi w Prusach Wschodnich. Został odznaczony Krzyżem Żelaznym II klasy[8]. Od lutego 1915 do listopada 1918 pracował w Wydziale Politycznym Generalnego Gubernatorstwa Belgijskiego, jako radca legacyjny, następnie sekretarz legacyjny[8]. Na początku 1919 został zastępcą pruskiego chargé d’affaires przy rządzie Wirtembergii[9].

W latach 1920–1922 pracował w biurze pełnomocnika rządu Rzeszy Niemieckiej w Opolu na obszar plebiscytowy Górnego Śląska, tam pośredniczył w kontaktach oddziałów niemieckich z Międzysojuszniczą Komisją Rządzącą i Plebiscytową[9]. W latach 1922–1924 był członkiem Górnośląskiej Komisji Mieszanej[10]. Mieszkał wówczas w Wernersdorf na Dolnym Śląsku[10]. Od maja 1924 do maja 1928 był radcą niemieckiej ambasady w Stambule[11].

W 1928 został pracownikiem Wydziału Wschodniego Urzędu Spraw Zagranicznych, tam początkowo kierował sekcją Bliskiego Wschodu, ale jeszcze w tym samym roku objął kierownictwo wydziału. W tej roli zajmował się przede wszystkim sprawami mniejszości niemieckiej w Polsce[12], organizował dla niej wsparcie finansowe[13], brał także udział w rozmowach niemiecko-sowieckich, był przy tym przeciwnikiem pogłębienia współpracy politycznej między tymi krajami[14]. W tym okresie uczestniczył w spotkaniach założonego przez Gustava Stolpera Dienstags-Kreis. Jego uczestnicy poszukiwali sposobów gospodarczego podporządkowania Europy Środkowej, w tym Polski, jednak bez użycia środków militarnych[15].

W lutym 1931 został posłem Niemiec w Warszawie[16]. W tej roli opowiadał się za normalizacją stosunków z Polską, poprzez poprawę stosunków gospodarczych[17]. Jednak zasadniczo pozostawał zwolennikiem rewizji wschodnich granic Niemiec, w dalszym ciągu zajmował się wspieraniem mniejszości niemieckiej w Polsce[18]. Po dojściu do władzy Adolfa Hitlera pozostał w służbie dyplomatycznej. Wcześniej krytyczny wobec nazistów[19], uważał za istotne utrzymanie obecności i wpływów w rządzie polityków konserwatywnych[20]. W dalszym ciągu sądził, że rewizja granic będzie możliwa bez wojny, dzięki uzyskaniu samej przewagi militarnej[21]. Sądził, że istotne jest ograniczanie „żydowskich” wpływów w państwie, jakkolwiek nie wyznawał rasistowskiego antysemityzmu[22]. Uważał także, że nowa sytuacja w Niemczech pozwoli usunąć potencjalne zagrożenie komunistyczne, jak również wyeliminuje tendencje pacyfistyczne[23]. W związku z tym, po styczniu 1933 zbliżył się do polityków NSDAP, a ostatecznie w październiku 1937 wstąpił do tej partii[24]. W październiku 1934 został podniesiony do rangi ambasadora[25]. Wpływ ambasadora na politykę wobec Polski nie był jednak duży, albowiem zasadnicze decyzje podejmował z pominięciem Urzędu Spraw Zagranicznych sam Adolf Hitler, który dodatkowo ustanowił swoim specjalnym pełnomocnikiem dla kontaktów z Polską Hermanna Göringa[25]. Pozostawał przeciwnikiem rozwiązań zbrojnych, w dalszym ciągu wierząc w możliwość uzależnienia Polski środkami pozamilitarnymi[26]. Bronił oficjalnie polityki niemieckiej, jednak starał się działać na rzecz zmniejszania napięć pomiędzy oboma krajami[27]. 9 sierpnia 1939 opuścił Warszawę z nakazem pozostania w Niemczech i zakazem kontaktowania się tak z dyplomatami polskimi, jak i swoimi współpracownikami[28].

We wrześniu 1939 przygotował dla Ernsta von Weizsäckera memoriał, w którym opowiedział się za powołaniem polskiego państwa kadłubowego z proniemieckim rządem. Jako kandydata na premiera wskazywał w nim Kazimierza Sosnkowskiego. Uważał także za korzystny brak wspólnej granicy ze Związkiem Radzieckim[29]. W tym samym miesiącu objął w Urzędzie Spraw Zagranicznych kierownictwo sekcji, która przygotowała wydane w grudniu 1939 Dokumenty genezy wojny pokazujące konflikt niemiecko-polski z niemieckiej perspektywy (nie wahano się przy tym przed tendencyjnym wyborem materiałów i fałszerstwem źródeł, zaś Polskę przedstawiono jak kraj dążący do wojny)[30]. Od grudnia 1939 do lata 1942 zajmował się opracowywaniem akt zdobytych w kolejnych okupowanych przez Niemcy krajach, w tym m.in. w Polsce i przede wszystkim we Francji[31], m.in. w marcu 1940 wydał zbiór szesnastu dokumentów Polska dokumentacja genezy wojny[32]. Latem 1941 znalazł się w Warszawie, kierując komisją Urzędu Spraw Zagranicznych, która w ocenie polskich władz podziemnych sondowała możliwość łagodniejszego kursu wobec Polaków (nie znajduje to potwierdzenia w źródłach niemieckich)[33]. Na przełomie 1941 i 1942 uczestniczył w rozmowach z Leonem Kozłowskim, w których rozważano powołanie polskiego samorządu[34]. Celem von Moltke było złagodzenie okupacji Polski, zwłaszcza w zakresie polityki rasowej i eksterminacyjnej, ale nie jej całkowite zniesienie[35]. Równocześnie uczestniczył w działaniach propagandy antysowieckiej w ramach Komisji Propagandy Urzędu Spraw Zagranicznych[36]. Przez powiązania rodzinne miał kontakty z niemiecką opozycją antyhitlerowską, ale dystansował się od niej, uważając za niedopuszczalny przewrót w czasie wojny[37]. W lipcu 1942 został przeniesiony w stan spoczynku i objął stanowisko przewodniczącego rady nadzorczej Berg- und Hüttenwererks-Gesselschaft Teschen na Górnym Śląsku[38].

W grudniu 1942 został mianowany ambasadorem w Hiszpanii[39]. W tej roli poszukiwał możliwości nawiązania kontaktów z politykami polskimi, w tym Janem Szembkiem (propozycja ta została odrzucona)[40]. W marcu 1943 doznał zapalenia wyrostka robaczkowego i pomimo natychmiastowej operacji zmarł 22 marca 1943[41].

Został pochowany na cmentarzu w Markt Bohrau (obecnie Borów)[42] (grób zachował się).

Poglądy

[edytuj | edytuj kod]

Był politykiem rewizjonistycznym, opowiadał się za odzyskaniem ziem utraconych przez Niemcy po I wojnie światowej na rzecz Polski. Uważał także za uzasadnione polityczne podporządkowanie Polski, którą należało podbić przy użyciu środków kulturowych, a nie zbrojnych, chociaż nie kwestionował prawa Polski do własnej państwowości. Przejawiał antysemickie uprzedzenia, jakkolwiek bez myślenia rasistowskiego (utrzymywał kontakty z Żydami, pracownikami Urzędu Spraw Zagranicznych, a także żydowskimi intelektualistami i dziennikarzami)[43].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W 1926 poślubił młodszą od siebie o 16 lat Davidę von Yorck, miał z nią ośmioro dzieci[44], m.in. Friedricha (1931-2018), Heinricha (1933-2019), Wolfganga (ur. 1935) i Gebhardta (1939-2019)[45]. Rodzina mieszkała w majątku w Wernersdorf na Dolnym Śląsku[46], dzierżawionym przez Hansa od 1924, wykupionym w 1940[47]. Należał do niego także pałac w Klein-Bresa (obecnie Brzezica)[42].

Jego krewnym był Helmuth James Graf von Moltke, założyciel Kręgu z Krzyżowej[48]. Davida von Yorck była siostrą Petera Yorck von Wartenburga, członka tej grupy[48].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Do 17 listopada 1934 w randze posła, następnie nastąpiło wzajemne podniesienie rangi przedstawicielstw dyplomatycznych.
  2. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 20.
  3. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 260.
  4. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 10, 20.
  5. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 21.
  6. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 21–22.
  7. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 22.
  8. ↑ a b Wiaderny 2022 ↓, s. 23.
  9. ↑ a b Wiaderny 2022 ↓, s. 24.
  10. ↑ a b Wiaderny 2022 ↓, s. 26.
  11. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 30–31.
  12. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 31, 34–35.
  13. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 35.
  14. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 35–36.
  15. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 37–38.
  16. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 41.
  17. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 42–43.
  18. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 43.
  19. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 53.
  20. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 54.
  21. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 56.
  22. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 59, 62.
  23. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 59.
  24. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 61.
  25. ↑ a b Wiaderny 2022 ↓, s. 77.
  26. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 108–109, 140.
  27. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 108, 154, 166, 177, 178, 180.
  28. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 182–183.
  29. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 187–188.
  30. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 205–209.
  31. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 206–223.
  32. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 212.
  33. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 192–194.
  34. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 195–201.
  35. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 201.
  36. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 228.
  37. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 232.
  38. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 235–236.
  39. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 246.
  40. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 256–259.
  41. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 261.
  42. ↑ a b Wiaderny 2022 ↓, s. 267.
  43. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 269–271.
  44. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 29.
  45. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 12.
  46. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 29–30.
  47. ↑ Wiaderny 2022 ↓, s. 30, 268.
  48. ↑ a b Wiaderny 2022 ↓, s. 231.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Bernard Wiaderny: Hans Adolf von Moltke. Biografia polityczna. Gdańsk: Muzeum II Wojny Światowej, 2022. ISBN 978-83-65957-40-5.
  • Marcin. Dziedzic: Zamki i pałace Wrocławia i okolic. Wrocław: Sudety, 2000. ISBN 83-87320-56-0.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hans-Adolf_von_Moltke&oldid=71950773”