Przejdź do zawartości

Harmotom

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Harmotom
Ilustracja
Harmotome z Strontian, Góry Kaledońskie, Szkocja (6,0 x 4,5 x 2,6 cm)
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

uwodniony glinokrzemian baru
Ba[Al2Si6O16] x 6 H2O

Twardość w skali Mohsa

4,5-5

Przełam

muszlowy

Łupliwość

ledwie rozpoznawalna

Układ krystalograficzny

jednoskośny

Gęstość minerału

2,44-2,50 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

biały, bezbarwny, żółtawy, czerwonawy

Rysa

biała

Połysk

szklisty

Harmotomminerał z gromady krzemianów, zaliczany do grupy zeolitów. Należy do grupy minerałów rzadkich.

Nazwa pochodzi od gr. harmos = szew i temnein (tome) = kroić, ciąć i nawiązuje do częstych zbliźniaczeń tego minerału.
Znany jest od 1801 r.

Właściwości

[edytuj | edytuj kod]

Zazwyczaj tworzy kryształy o pokroju słupkowym, tabliczkowym, listewkowym. Przeważnie tworzy kryształy zbliźniaczone przyjmujące postać podobną powierzchownie do cech układu rombowego, tetragonalnego i regularnego lub mające charakter krzyżowy – utworzone z czterech przerastających się kryształów. Występuje w skupieniach sferolitycznych. Jest kruchy i przezroczysty, często zawiera potas. Przy użyciu prostych metod nie da się odróżnić harmotomu od phillipsytu (phillipsyt nie występuje tylko w złożach kruszcowych).

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Spotykany jest w pęcherzach pogazowych, pustkach skał wulkanicznych, w hydrotermalnych żyłach kruszcowych, w żwirach. W druzach zasadowych skał wylewnych. Współwystępuje ze stilbitem, heulandytem, brewsterytem, barytem.

Miejsca występowania: Niemcy, Czechy, Norwegia, Szkocja, Kanada, USA.

W Polsce został stwierdzony na Dolnym Śląsku i w melafirch migdałowcowych w Kotlinie Kłodzkiej.

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]
  • ma znaczenie naukowe,
  • poszukiwany i ceniony kamień kolekcjonerski.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • J. Parafiniuk: Minerały systematyczny katalog 2004, TG ”Spirifer” W-wa 2005
  • R. Hochleitner: Minerały i kryształy, „Muza S.A.” 1994 r.
  • W. Schumann: Minerały świata, O. Wyd. ”Alma - Press” 2003 r.
  • J. Bauer: Przewodnik Skały i minerały, Wyd. Multico 1997 r.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]