Hazdrubal Boetarcha
| |
| Miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
głównodowodzący |
| Główne wojny i bitwy | |
Hazdrubal Boetarcha (punicki: 𐤏𐤆𐤓𐤁𐤏𐤋 /ʕad͡zˈroːbaʕl/[1]) – ostatni dowódca wojsk starożytnej Kartaginy w III wojnie z Rzymem[2][3].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W kartagińskiej polityce II wieku p.n.e. był obok Kartalona jednym przywódców tzw. stronnictwa demokratycznego[4]. W 151 p.n.e. wobec ciągłych najazdów numidyjskiego króla Masynissy wyruszył przeciw niemu na czele 25 tysięcy piechurów i 400 jeźdźców. Gdy armia kartagińska została otoczona przez Numidów w pustynnym terenie, Hazdrubal zawarł układ z przeciwnikiem umożliwiający Kartagińczykom bezpieczny odwrót do stolicy, lecz numidyjski książę Gulussa złamał układ i zabił część rozbrojonych żołnierzy punickich[4]. Obawiając się inwazji rzymskiej (Rzym oskarżył Kartagińczyków o złamanie warunków traktatu z 201 p.n.e.) władze Kartaginy wydały na Hazdrubala wyrok śmierci, ten jednak zdołał zbiec i zbierał w terenie wiernych sobie żołnierzy[4].
Wobec wybuchu III wojny punickiej w 149 p.n.e. wyrok na Hazdrubal anulowano i został on głównodowodzącym 20-tysięcznej armii polowej[5]. W pierwszym okresie wojny dwukrotnie pobił wojska rzymskie konsula Maniliusza[6]. Następnie przedostał się do stolicy, gdzie przejął faktyczną władzę w państwie. Dowodził próbą przerwania oblężenia przez wypad floty z kartagińskiego portu[7]. Wiosną 146 p.n.e., gdy Rzymianie wdarli się do Kartaginy, Hazdrubal zabarykadował się z 900 ostatnimi żołnierzami w świątyni Eszmuna, w końcu jednak wyszedł naprzeciw rzymskiego konsula Scypiona i skapitulował; wówczas żona Hazdrubala z dwoma synami rzuciła się w płomienie i zginęła[8][9].
Zmarł w Italii[6], jako honorowo traktowany jeniec[9].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ 𐤏𐤆𐤓𐤁𐤏𐤋 [online], Wiktionary [dostęp 2021-12-13] (ang.).
- ↑ Maria Jaczynowska, Historia starożytnego Rzymu, Warszawa 1982, s. 108.
- ↑ Jona Lendering, Hasdrubal (5) [online], Livius.org, 2004 [dostęp 2021-12-13] (ang.).
- ↑ a b c Krzysztof Kęciek, Dzieje Kartagińczyków, Warszawa 2007, s. 225–226.
- ↑ Krzysztof Kęciek, Dzieje Kartagińczyków, Warszawa 2007, s. 230.
- ↑ a b Аздрубал, [w:] Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона, 1890 [dostęp 2021-12-13] (ros.).
- ↑ Krzysztof Kęciek, Dzieje Kartagińczyków, Warszawa 2007, s. 233.
- ↑ Krzysztof Kęciek, Dzieje Kartagińczyków, Warszawa 2007, s. 8–9.
- ↑ a b William Smith, Dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1861, s. 359 (ang.).