Intelsat 2 F-1
| |
| Inne nazwy |
Atlantic 1, Canary Bird, Lanny Bird 2F1 |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1966-096A |
| Indeks NORAD |
S02514 |
| Państwo | |
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
3161 km |
| Apogeum |
37244 km |
| Okres obiegu |
718,4 min |
| Nachylenie |
17,9° |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
26 października 1966 23:05:00 UTC |
| Wymiary | |
| Masa całkowita |
162 kg |
Intelsat 2 F-1 – amerykański satelita telekomunikacyjny należący do firm Intelsat. Pierwszy satelita typu Intelsat 2, wyniesiony został na orbitę w październiku 1966 roku. Satelita nie dotarł na planowaną orbitę geostacjonarną z powodu zbyt krótkiego działania silnika rakietowego. Pomimo niewłaściwej orbity, wykorzystywany do transmisji sygnału telewizyjnego i łączności telefonicznej.
Budowa i działanie
[edytuj | edytuj kod]Firma Huges pierwsze doświadczenia w zakresie komunikacyjnych satelitów geostacjonarnych zdobyła budując pionierskie satelity serii Syncom, Syncom 1, 2 i 3, bazujące na platformie HS-301. Drugą generację satelitów, reprezentował Intelsat 1 zbudowany na platformie HS-303. Kolejny etap rozwoju statków tego typu reprezentowały satelity oparte na platformie HS-303A, na podstawie której powstały satelity Intelsat 2[1]. W porównaniu do poprzedników zwiększono ich masę, zewnętrzne wymiary, moc nadajników i ilość zabieranego na pokład paliwa. Powtórzono układ konstrukcyjny znany z wcześniejszych konstrukcji tj. cylindryczny kształt kadłuba, przez którego środek przechodził element konstrukcyjny w formie walca, na którego końcach z jednej strony znajdował się silnik rakietowy, a z drugiej główna antena radiowa. Antena połączona była z dwoma transponderami generującymi sygnał radiowy w paśmie 125 MHz[1]. Pomiędzy ścianami cylindra a środkiem satelity znajdowały się baterie, elektronika i zapas paliwa niezbędny do utrzymania odpowiedniej pozycji na orbicie. Góra i dół satelity były zabezpieczone osłonami termicznymi. Boki były pokryte panelami ogniw słonecznych o łącznej mocy 85 W. Statek był stabilizowany obrotowo[1].
Misja
[edytuj | edytuj kod]
Misja rozpoczęła się 26 października 1966 roku, kiedy rakieta Delta E1 wyniosła z kosmodromu Cape Canaveral Air Force Station na orbitę okołoziemską satelitę komunikacyjnego Intelsat 2 F-1. Po znalezieniu się na orbicie Intelsat 2 F-1 otrzymał oznaczenie COSPAR 1966-096A[2]. Satelitę planowano umieścić na orbicie geostacjonarnej, gdzie miał zapewnić łączność państwom leżącym w rejonie Pacyfiku[1]. Manewr planowano wykonać dzięki odpaleniu pokładowego silnika rakietowego na 16 sekund. Z powodu awarii, silnik włączył się jedynie na 4 sekundy, przez co satelita nie osiągnął planowanej orbity geostacjonarnej. Pomimo przebywania na niewłaściwej orbicie wykorzystywano go do transmisji telewizyjnych i telefonicznych[1].
Satelita pozostaje na orbicie, której parametry to 3242 km w perygeum i 37154 km w apogeum[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Gunter Krebs: Intelsat-2. Gunter's Space Page. [dostęp 2021-01-10]. (ang.).
- Mark Wade: Explorer. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2022-01-13]. (ang.).
- Jonathan McDowell: Master Launch Log. Jonathan's Space Home Page. [dostęp 2021-01-10]. (ang.).
- INTELSAT 2 F-1. [w:] NSSDCA Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2022-01-13]. (ang.).
- Trajectory details 1966 96A. [w:] NSSDCA Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2022-01-13]. (ang.).
- INTELSAT 2-F1. n2yo. [dostęp 2022-01-13]. (ang.).