Przejdź do zawartości

Józef Badecki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Badecki
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

5 listopada 1908
Uhnów, Austro-Węgry

Data śmierci

15 lipca 1982

Przebieg służby
Lata służby

1944–1968

Siły zbrojne

ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

Najwyższy Sąd Wojskowy

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”
Odznaka Grunwaldzka
Multimedia w Wikimedia Commons

Józef Badecki (ur. 5 listopada 1908 w Uhnowie, zm. 15 lipca 1982)[1] – pułkownik ludowego Wojska Polskiego, sędzia sądów wojskowych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1933 roku ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie[2][3]. Następnie, w latach 1934–1939, był aplikantem sądowym[4] Sądów Okręgowych w Samborze i Przemyślu. W kampanii wrześniowej dowodził plutonem w batalionie marszowym 5 pułku Strzelców Podhalańskich. Podczas okupacji był nauczycielem i aplikantem adwokackim w Lublinie i Przemyślu[1].

Po zajęciu Polski przez Sowietów został zmobilizowany do Wojska Polskiego. Od 20 grudnia 1944 roku był sędzią Wojskowego Sądu Polowego 2 Dywizji Artylerii, a od 8 maja 1945 roku szefem Wojskowego Sądu Polowego 5 Dywizji Artylerii. 1 maja 1945 roku awansował na porucznika[5]. Później pełnił służbę w Wojskowym Sądzie Okręgowym nr 1 w Warszawie, Wojskowym Sądzie Garnizonowym w Toruniu i Wojskowym Sądzie Rejonowym w Kielcach. Od 30 sierpnia 1948 do 26 maja 1949 był zastępcą szefa WSR w Warszawie[1]. W latach 1949–1956, w Oficerskiej Szkole Prawniczej, Akademii Wojskowo-Politycznej oraz na Fakultecie Wojskowo-Prawnym, wykładał teorię państwa i prawa oraz procesu karnego. W 1956 r. został pułkownikiem, a w 1957 roku sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego[4]. Do czasu zwolnienia go z zawodowej służby wojskowej (styczeń 1968 r.) pełnił służbę w Izbie Wojskowej Sądu Najwyższego[1].

Przebieg służby Józefa Badeckiego

Jako sędzia stalinowskiego aparatu represji orzekł co najmniej 29 kar śmierci[2]. Od 3 do 15 listopada 1948 r. przewodniczył rozprawie przeciwko Hieronimowi Dekutowskiemu „Zaporze”[2] i siedmiu jego podkomendnym, z których sześciu oraz Dekutowski zostało skazanych na karę śmierci[3][4]. 9 lutego 1949 r., na niejawnym posiedzeniu warszawskiego WSR, jako sędzia-sprawozdawca, przyczynił się do przedłużenia (ex post) tymczasowego aresztowania płk. Aleksandra Krzyżanowskiego „Wilka” (dowódcy Okręgu Wileńskiego AK) o co wnioskował dyrektor Departamentu Śledczego MBP Józef Różański[1]. Brał udział jako sędzia w rozprawie przeciwko rotmistrzowi Witoldowi Pileckiemu[2][6]. Nie został osądzony za mordy sądowe.

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera F-13-11)[7].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e Tadeusz M. Płużański: Bestie. panstwo.net. [dostęp 2013-01-05]. (pol.).
  2. ↑ a b c d Mordercy rotmistrza Pileckiego. fronda.pl, 2012-05-29. [dostęp 2013-01-05]. (pol.).
  3. ↑ a b W mundurach Wehrmachtu. niezalezna.pl, 2012-12-10. [dostęp 2013-01-05]. (pol.).
  4. ↑ a b c Za Zamek, za Katyń, za Sybir, za krew Zapłaci „Zapory” piechota. panstwo.net. [dostęp 2013-01-05]. (pol.).
  5. ↑ Andrzej Wesołowski, W cieniu wojny i polityki. Sądownictwo Wojska Polskiego na froncie wschodnim w latach 1943–1945, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2004, ISBN 83-7322-637-0, s. 455.
  6. ↑ Krzysztof Szwagrzyk: Prawnicy bezprawia. stary.naszdziennik.pl, 25 maja 2012. [dostęp 2013-01-05]. (pol.).
  7. ↑ Lista pochowanych. Józef Badecki. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-03-29].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Józef_Badecki&oldid=69541843”