Przejdź do zawartości

Jacek Tomczak (polityk)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jacek Tomczak
Ilustracja
Jacek Tomczak (2022)
Data i miejsce urodzenia

27 lipca 1973
Poznań

Zawód, zajęcie

polityk, prawnik

Alma Mater

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza

Stanowisko

poseł na Sejm V, VI, VII, VIII, IX i X kadencji (od 2005), wiceminister rozwoju i technologii (2023–2024)

Partia

ZChN (1991–2001)
Przym. Prawicy (2001–2002)
PiS (2002–2010)
Polska Plus (2010)
PO (2013–2018)
CdP (od 2022)

Multimedia w Wikimedia Commons
Wiadomości w Wikinews
Strona internetowa

Jacek Jerzy Tomczak (ur. 27 lipca 1973 w Poznaniu) – polski polityk, prawnik i samorządowiec, radca prawny, notariusz, poseł na Sejm V, VI, VII, VIII, IX i X kadencji, w latach 2023–2024 sekretarz stanu w Ministerstwie Rozwoju i Technologii.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Jerzego i Jolanty. Absolwent VIII LO w Poznaniu[1]. W 1998 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. Podczas studiów wstąpił do korporacji akademickiej Lechia. Pracował jako radca prawny, później rozpoczął praktykę w zawodzie notariusza.

W latach 1988–1990 działał w Konfederacji Polski Niepodległej. Następnie należał do Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, od 1999 do 2001 był przewodniczącym tej partii w Poznaniu. W latach 1998–2005 zasiadał w poznańskiej radzie miejskiej. W okresie 2001–2002 był członkiem Przymierza Prawicy, kierował jego strukturami w Poznaniu i zasiadał w wielkopolskim zarządzie partii. Następnie przystąpił do PiS (z jego ramienia startował w wyborach parlamentarnych w 2001 do Sejmu). W wyborach w 2005 z listy tej partii został wybrany na posła V kadencji w okręgu poznańskim. W wyborach samorządowych w 2006 kandydował na prezydenta Poznania, uzyskując 19,55% głosów (3. miejsce wśród 10 kandydatów)[2]. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat poselski, otrzymując 14 323 głosy. 9 kwietnia 2009 zrezygnował z członkostwa w Prawie i Sprawiedliwości oraz w klubie parlamentarnym tej partii[3] (formalnie przestał być członkiem partii 14 lipca 2010[4]). 21 października 2009 został członkiem utworzonego tego dnia koła parlamentarnego Polska Plus, a 9 stycznia 2010 przystąpił do nowo powstałej partii o tej samej nazwie, zostając członkiem jej zarządu.

W wyborach prezydenckich w 2010 wbrew oficjalnemu stanowisku swojej partii poparł kandydaturę Marka Jurka i wszedł w skład jego społecznego komitetu poparcia[5]. Po samorozwiązaniu Polski Plus 24 września tego samego roku (kiedy z niej wystąpił) nie przystąpił do PiS i został posłem niezrzeszonym[6], a 23 listopada 2010 wszedł do nowo powołanego klubu parlamentarnego Polska Jest Najważniejsza[7]. Nie przystąpił do zarejestrowanej w marcu 2011 partii o tej nazwie, a w czerwcu 2011 opuścił klub parlamentarny PJN. W lipcu tego samego roku został przyjęty do klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej[8].

W 2011 kandydował w wyborach parlamentarnych z 10. miejsca na liście komitetu wyborczego PO w okręgu wyborczym nr 39 w Poznaniu i uzyskał mandat poselski. Oddano na niego 14 547 głosów (3,64% głosów oddanych w okręgu)[9]. W 2015 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję (dostał 10 687 głosów)[10].

11 stycznia 2018 został wykluczony z Platformy Obywatelskiej za złamanie dyscypliny partyjnej w głosowaniach nad projektami dotyczącymi aborcji[11]. Pozostawał w KP PO i PO-KO, jednak 4 lipca 2019 przeszedł do KP PSL-Koalicja Polska[12]. W wyborach w 2019 z listy PSL uzyskał mandat posła IX kadencji, kandydując w okręgu konińskim i otrzymując 9833 głosy[13]. W 2022 został jednym z założycieli partii Centrum dla Polski wchodzącej w skład Koalicji Polskiej[14], zasiadł w zarządzie tego ugrupowania[15].

W wyborach parlamentarnych w 2023 kandydował z 2. miejsca na liście koalicji Trzecia Droga w okręgu poznańskim. Został wybrany na posła X kadencji, zdobywając 24 918 głosów[16]. W grudniu tego samego roku objął stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Rozwoju i Technologii[17]. 30 października 2024 złożył rezygnację z tej funkcji po tym, jak Wirtualna Polska opublikowała tekst, zarzucając mu długoletnią współpracę z deweloperami poprzez swoją kancelarię notarialną i rekomendowanie jednocześnie korzystnych dla nich rozwiązań w programie „Kredyt na Start”, mających prowadzić do wzrostu cen mieszkań[18] (poseł wydał oświadczenie, w którym podważył rzetelność tekstu i zapowiedział wystąpienie w związku z nim na drogę sądową[19]).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Aleksandra Przybylska: Szkolne lata kandydata. wyborcza.pl, 13 października 2006. [dostęp 2020-04-29].
  2. ↑ Serwis PKW – Wybory 2006. [dostęp 2015-06-04].
  3. ↑ Posłowie wychodzą z PiS. tvn24.pl, 9 kwietnia 2009. [dostęp 2015-06-04].
  4. ↑ Polityka – „Rodzina” Libickich wyszła z PiS w... minioną środę. naszemiasto.pl, 20 lipca 2010. [dostęp 2015-06-04].
  5. ↑ W Warszawie został zaprezentowany Społeczny Komitet Poparcia Marka Jurka. marekjurek.pl, 16 czerwca 2010. [dostęp 2015-06-04].
  6. ↑ Tomczak i Libiccy nie wracają do PiS. epoznan.pl, 28 września 2010. [dostęp 2015-06-04].
  7. ↑ Kluzik-Rostkowska: Zakładamy klub poselski Polska jest najważniejsza. gazeta.pl, 23 listopada 2010. [dostęp 2015-06-04].
  8. ↑ Libicki i Tomczak już oficjalnie w klubie PO. rp.pl, 12 lipca 2011. [dostęp 2015-06-04].
  9. ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-06-04].
  10. ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-27].
  11. ↑ Troje posłów PO wyrzuconych z partii. tvn24.pl, 11 stycznia 2018. [dostęp 2018-01-11].
  12. ↑ Powstał klub PSL-Koalicji Polska. Weszli do niego: Biernacki, Tomczak i Lubczyk. dziennik.pl, 14 lipca 2019. [dostęp 2019-07-04].
  13. ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-17].
  14. ↑ Centrum dla Polski dołącza do Koalicji Polskiej. Jesienią kongres nowej partii. tvn24.pl, 2 maja 2022. [dostęp 2022-05-02].
  15. ↑ Ludzie. centrumdlapolski.pl. [dostęp 2024-10-30].
  16. ↑ Serwis PKW – Wybory 2023. [dostęp 2023-10-20].
  17. ↑ MRiT: Jacek Tomczak i Waldemar Sługocki wiceministrami w resorcie rozwoju i technologii. pap.pl, 19 grudnia 2023. [dostęp 2023-12-19].
  18. ↑ Burza wokół wiceministra. Jacek Tomczak złożył rezygnację. pap.pl, 30 października 2024. [dostęp 2024-10-30].
  19. ↑ Marta Maj: Zdymisjonowany wiceminister zabiera głos. wpoznaniu.pl, 30 października 2024. [dostęp 2024-10-30].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jacek_Tomczak_(polityk)&oldid=75094150”