Przejdź do zawartości

Jan Pieter Schotte

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Pieter Schotte
Kardynał diakon
Ilustracja
Parare viam Domino pacis
Kraj działania

Belgia

Data i miejsce urodzenia

29 kwietnia 1928
Beveren-Leie

Data i miejsce śmierci

10 stycznia 2005
Rzym

Miejsce pochówku

Campo Verano

Przewodniczący Biura Pracy Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania

1989–2005

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

Zgromadzenie Niepokalanego Serca Maryi

Prezbiterat

3 sierpnia 1952

Nominacja biskupia

20 grudnia 1983

Sakra biskupia

6 stycznia 1984

Kreacja kardynalska

26 listopada 1994
Jan Paweł II

Kościół tytularny

S. Giuliano dei Fiamminghi

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

6 stycznia 1984

Miejscowość

Rzym

Miejsce

Bazylika św. Piotra na Watykanie

Konsekrator

Jan Paweł II

Współkonsekratorzy

Eduardo Martínez Somalo
Duraisamy Simon Lourdusamy

Jan Pieter Schotte (ur. 29 kwietnia 1928 w Beveren-Leie, diecezja Brugia; zm. 10 stycznia 2005 w Rzymie) – belgijski duchowny katolicki, kardynał, wieloletni sekretarz generalny Światowego Synodu Biskupów.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1946 wstąpił do zgromadzenia zakonnego misjonarzy z Scheut (Zgromadzenie Niepokalanego Serca Maryi, CICM), kształcił się w zakonnych domach nauki oraz na uniwersytetach katolickich w Louvain i Waszyngtonie. Święcenia kapłańskie przyjął 3 sierpnia 1952. Pracował jako wykładowca na uniwersytecie w Louvain, był także wicerektorem kongregacji zakonnej w Belgii, później rektorem misyjnego seminarium zakonnego w Waszyngtonie. W latach 1967–1972 sekretarz generalny zakonu w Rzymie.

27 czerwca 1980 został mianowany sekretarzem Papieskiej Rady Iustitia et Pax; jako asystent grupy francuskojęzycznej brał udział w obradach VI sesji zwykłej Światowego Synodu Biskupów w Watykanie (1983). 20 grudnia 1983 został biskupem tytularnym Silli i wiceprezydentem Rady Iustitia et Pax. Sakry biskupiej udzielił mu 6 stycznia 1984 Jan Paweł II.

24 kwietnia 1985 został podniesiony do godności arcybiskupa tytularnego i mianowany sekretarzem generalnym Światowego Synodu Biskupów. W okresie pełnienia przez niego tej funkcji w Watykanie odbyło się siedem sesji Synodu, dwie zwykłe, jedna nadzwyczajna oraz cztery specjalne (dla poszczególnych kontynentów). W kwietniu 1989 został także przewodniczącym Biura Pracy Stolicy Apostolskiej, zajmującego się świeckimi pracownikami Watykanu.

Od 26 listopada 1994 był kardynałem, z tytułem diakona San Giuliano dei Fiamminghi. Wielokrotnie reprezentował papieża jako jego specjalny wysłannik na uroczystościach zagranicznych, m.in. konsekracji katedry w Irkucku (2000). Krótko przed śmiercią w grudniu 2004 był wysłannikiem papieża na waszyngtońskie obchody 150-lecia ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Maryi.

Kardynał, poliglota władający sześcioma językami, przez wiele lat był zaliczany do czołowych postaci w Watykanie. Po osiągnięciu wieku emerytalnego zrezygnował z funkcji sekretarza generalnego Światowego Synodu Biskupów w lutym 2004. Zmarł w rzymskiej klinice Gemelli po długiej chorobie.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]