Jedle (województwo świętokrzyskie)
Wygląd
Na mapach: 50°55′45″N 20°13′39″E/50,929167 20,227500
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2011) | |
Strefa numeracyjna |
41 |
Kod pocztowy |
26-070[4] |
Tablice rejestracyjne |
TKI |
SIMC |
0248579[5] |
Położenie na mapie gminy Łopuszno | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego | |
Położenie na mapie powiatu kieleckiego | |
50°55′45″N 20°13′39″E/50,929167 20,227500[1] |
Jedle – wieś w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, w gminie Łopuszno[6][5].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Położenie
[edytuj | edytuj kod]Sołectwo Jedle leży przy drodze wojewódzkiej nr 786 (Kielce–Łopuszno–Włoszczowa), w odległości 3 km od Łopuszna.
W miejscowości znajduje się torfowisko Jedle stanowiące żerowisko żurawi.
Integralne części wsi
[edytuj | edytuj kod]SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
0248585 | Karolinów | część wsi |
Historia
[edytuj | edytuj kod]Jedle, w wieku XIX wieś w powiecie kieleckim, gminie i parafii Łopuszno. Leży przy drodze bitej z Włoszczowy do Kielc.
W 1827 było tu 9 domów i 86 mieszkańców[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 45890
- ↑ Wieś Jedle w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2022-03-14] , liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 388 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b c GUS. Rejestr TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Jedle, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 545 .