Karol I Ludwik
szkic do portretu wspólnego z bratem Rupertem, mal. Antoon van Dyck, 1637, Muzeum Sztuk Pięknych w Houston | |
Elektor Palatynatu | |
Okres | |
---|---|
Poprzednik | |
Następca | |
Antykról Czech | |
Okres |
od 29 listopada 1632 |
Poprzednik | |
Następca | |
Dane biograficzne | |
Dynastia | |
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Ojciec | |
Matka | |
Żona |
Charlotta Hessen-Kassel |
Dzieci |
Karol II |
Karol I Ludwik, niem. Karl I. Ludwig (ur. 22 grudnia 1617 w Heidelbergu, zm. 28 sierpnia 1680 w Edingen-Neckarhausen) – hrabia-palatyn reński i elektor Rzeszy w 1648–1680, z dynastii Wittelsbachów.
Drugi syn Fryderyka V „Zimowego króla“ i Elżbiety Stuart, księżniczki szkockiej. Jego dziadkami byli elektor Palatynatu Reńskiego Fryderyk IV Wittelsbach i Luiza Julianna Orańska oraz król Anglii Jakub I Stuart i Anna Oldenburg.
Po śmierci swojego starszego brata w 1629 roku oraz swojego ojca w 1632 roku odziedziczyć powinien tytuł elektora Palatynatu Reńskiego oraz ziemie do niego należące. Jednak wskutek polityki swojego ojca tytuł elektorski przeszedł w ręce księcia Bawarii, zaś ziemie zajęły wojska cesarza Ferdynanda II. Karol Ludwik wraz z braćmi przebywał na dworze swojego wuja w Anglii. Próbował tam zdobyć poparcie dla swoich planów odzyskania Palatynatu, jednak w obliczu wybuchu wojny domowej zrezygnował z tego i wyjechał do swojej matki do Hagi. Wrócił do Anglii w 1644 na zaproszenie Parlamentu i zamieszkał w Pałacu Whitehall. Jego zachowanie zostało odczytane jako poparcie dla Parlamentarzystów, tym bardziej że jego bracia Rupert i Maurycy walczyli po stronie rojalistów. Karol Ludwik powrócił do Anglii w 1648 roku, kiedy w wyniku pokoju westfalskiego odzyskał tytuł i ziemie. Przebywał tam wystarczająco długo, aby zobaczyć egzekucję Karola I.
Powrócił do zniszczonego Palatynatu jesienią 1649 roku. Przez trzydzieści lat panowania odbudowywał swoje terytorium. W polityce zagranicznej zwrócił się w stronę Francji, wydał swoją córkę Elżbietę za brata króla Francji Ludwika XIV – Filipa I księcia Orleanu.
22 lutego 1650 w Kassel ożenił się z Charlottą Hessen-Kassel, córką landgrafa Hesji-Kassel Wilhelma V i Amalii Elżbiety Hanau-Münzenberg. Para miała troje dzieci:
- Karola (1651–1685) – elektora Palatynatu Reńskiego
- Elżbietę (1652–1722) – żonę Filipa I, księcia Orleanu
- Fryderyka (1653)
Rozwiódł się z Charlottą i 6 stycznia 1658 ożenił się z Marią Ludwiką Degenfeld (1634–1677), córką właściciela ziemskiego i dowódcy wojskowego Christopha Martina (1599–1653) oraz jego żony Anny Marii Adelmann (1610–1651). Małżeństwo uznano za morganatyczne. Para miała liczne potomstwo[potrzebny przypis]:
- Karol Ludwik (1658–1688)
- Karolina (1659–1696)
- Ludwika (1661-1733)
- Ludwik (1662)
- Amelia Elżbieta (1663-1709)
- Jerzy Ludwik (1664-1665)
- Fryderyka (1665-1674)
- Fryderyk Wilhelm (1666-1667)
- Karol Edward (1668-1690)
- Zofia (1669)
- Karol Maurycy (1671-1702)
- Karol August (1672-1691)
- Karol Kazimierz (1675-1691)
Przodkowie
[edytuj | edytuj kod]Prapradziadkowie | elektor reński
(1515–1576) ∞1537 (1519–1567) |
landgraf Hesji
(1504–1567) ∞1748 (1505–1549) |
hr. Nassau
(1487–1559) ∞ 1531 (1506–1580) |
Ludwik, ks. Montpensier
(1513–1582) ∞ 1538 (1520–1561) |
Mateusz Stuart, hrabia Lennox
(1516–1571) ∞1544 (1515–1578) |
kr. Szkotów
(1512–1542) ∞1538 (1515–1560) |
kr. Danii i Norwegii
(1503–1559) ∞1525 (1511–1571) |
ks. Meklemburgii-Güstrow
(1527–1603) ∞1556 (1524–1586) |
Pradziadkowie | elektor reński
(1539–1583) ∞1560 (1539–1582) |
Stadhouder Niderlandów
(1533–1584) ∞1575 (1546–1582) |
Henryk Stuart, ks. Albany
(1545–1567) ∞1565 kr. Szkotów (1542–1587) |
kr. Danii i Norwegii
(1534–1588) ∞1572 (1557–1631) | ||||
Dziadkowie | elektor reński
(1574–1610) ∞1593 (1576–1644) |
kr. Anglii, Szkocji i Irlandii
(1566–1625) ∞1589 (1574–1519) | ||||||
Rodzice | elektor reński, kr. Czech
(1596–1632) ∞1613 (1596–1662) | |||||||
Karol I Ludwik (1617–1680), elektor reński |