Klejowa Góra
49°24′00″N 20°25′53″E/49,400000 20,431389 Klejowa Góra – widok z Drogi Pienińskiej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
579 m n.p.m. |
Położenie na mapie Pienin  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°24′00″N 20°25′53″E/49,400000 20,431389
| |
Klejowa Góra – wybitny, górzysty półwysep w Masywie Trzech Koron w Pieninach Właściwych[1]. Wraz z Łysiną tworzy tzw. grupę Łysiny, która jest z trzech stron opływana przez Dunajec, tworzący tutaj największy ze swoich przełomów, zwanych Przełomami Dunajca. Klejowa Góra wysuwa się w południowym kierunku z Facimiecha. Jest porośnięta lasem, ale dawniej istniały na niej polanki, które zarastają lasem od czasu utworzenia Pienińskiego Parku Narodowego i zaprzestania ich koszenia. Jeszcze tylko wzdłuż brzegu Dunajca istnieją resztki polany Rówienki, na której dawniej istniało samotne gospodarstwo. Poniżej niej istniała polana Zimna, która była koszona, a siano przewożone na drugą stronę Dunajca do Sromowiec Niżnych dopiero zimą saniami po lodzie. Na północnym cyplu Klejowej Góry zarastająca polana Facimiech, od której wziął nazwę ten imponująco wyglądający szczyt – urwisko skalne podcięte wodami Dunajca[2].
Na południowo-zachodnich zboczach rośnie typowy las jodłowy, z potężnymi jodłami liczącymi sobie ok. 150 lat. Wielką atrakcją przyrodniczą są jedne z ostatnich w Polsce stanowisk jałowca sawiny. Naliczono ich na Facimiechu i Klejowej Górze 6 (w całych Pieninach jest ich 8)[2]. Z rzadkich w Polsce roślin ma tutaj rośnie tutaj jeszcze tawuła średnia[3].
Klejowa Góra znajduje się w Pienińskim Parku Narodowym w granicach wsi Sromowce Niżne, w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim, w gminie Czorsztyn[1]. Nie jest udostępniona turystycznie[4]. Cały ten rejon to jeden z bardziej dzikich i trudno dostępnych zakątków Pienin, gdzie przyroda rządzi się swoimi prawami[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2024-11-13].
- ↑ a b c Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, s. 198, 238, 265, ISBN 83-915859-4-8.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.
- ↑ Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” s.c., 2008, s. 1.