Końcówka fleksyjna
Końcówka fleksyjna – morfem końcowy wyrazu w językach fleksyjnych, podlegający wymianie w drodze koniugacji lub deklinacji. Określa funkcję składniową wyrazu w wypowiedzeniu[1]. Końcówka fleksyjna, w odróżnieniu od luźnych sufiksów w językach aglutynacyjnych, bardzo często określa kilka kategorii gramatycznych jednocześnie. Przykładowo końcówka -ę w wyrazie idę wyraża pierwszą osobę, liczbę pojedynczą i czas teraźniejszy. Ścisłe rozróżnienie morfemów gramatycznych (w tym końcówek fleksyjnych) i słowotwórczych nie zawsze jest możliwe[2].
Końcówka w rzeczowniku
[edytuj | edytuj kod]Aby uzyskać końcówkę i temat, najprościej jest odmienić rzeczownik przez przypadki, np.
- M. instrukcj|a
- D. instrukcji|0[a]
- C. instrukcji|0[a]
- B. instrukcj|ę
- N. (z) instrukcj|ą
- Ms. (o) instrukcji|0[a]
- W. instrukcj|o
Końcówka jest zmieniającą się częścią wyrazu (oddzieloną znakiem „|”). Wyjątkiem są oboczności tematyczne.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Renata Grzegorczykowa, Gramatyka współczesnego języka polskiego. Morfologia, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1999, s. 76.
- ↑ Alicja Nagórko, Zarys gramatyki polskiej, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2007, s. 71, ISBN 978-83-01-15390-8.