Komórki Rewolucyjne

Komórki Rewolucyjne (niem. Revolutionäre Zellen, RZ) – organizacja terrorystyczna z Niemiec.

Historia

Powstały pod koniec 1972 roku z części członków tzw. Czerwonej Pomocy niosącej pomoc uwięzionym terrorystom. Pierwsza Komórka powstała we Frankfurcie nad Menem, niebawem zaczęły działalność dalsze: w Bochum, Moguncji, Wiesbaden i Berlinie Zachodnim. W samym Frankfurcie nad Menem działały cztery Komórki^[1]. Nie posiadały one przywództwa ani stałych kadr, a ich aktywiści często nie ukrywali się w podziemiu i wiedli normalne życie^[2].

Terroryści przeprowadzili około 200 zamachów (w większości bombowych). Ataki przynosiły duże straty materialne, lecz rzadko ginęli w nich ludzie – zabijanie nie było celem terrorystów^[2], którzy akcje kierowali tylko przeciw rzeczom. Ich dziełem był szereg zamachów bombowych i podpaleń pomieszczeń wojsk amerykańskich, siedzib izraelskich firm i przedstawicielstw, gmachów sądów, a także akcje niszczenia automatów biletowych^[1]. Komórki Rewolucyjne przyjęły taktykę „strzału w kolano” spopularyzowaną przez Czerwone Brygady^[2], członkowie grupy ranili między innymi sędziego Sądu Administracyjnego i kierownika Urzędu do spraw Cudzoziemców w Berlinie^[2]. 11 maja 1981 roku z rąk aktywisty Komórek zginął heski minister gospodarki Heinz-Herbert Karry. Atak według założeń miał być jedynie próbą „ukarania” polityka, a nie zabójstwem. Morderstwo doprowadziło do spadku poparcia dla formacji, a w konsekwencji jej zaniku^[2].

Aktywiści Komórek Rewolucyjnych byli również zaangażowani w terroryzm międzynarodowy. W 1975 roku Hans-Joachim Klein z RZ uczestniczył w ataku na szczyt OPEC w Wiedniu. Operację zorganizował wenezuelski terrorysta „Carlos“^[2]. W 1976 roku dwóch działaczy RZ wzięło udział w porwaniu francuskiego samolotu do Entebbe. Zakładników uwolnili izraelscy komandosi (operacja Entebbe)^[2]. Kontakty z palestyńskimi fedainami i grupą „Carlosa” zaowocowały podziałem na „część europejską” i „część niemiecką”. Skrzydło „europejskie” biorące udział w różnych akcjach terrorystycznych na terenie całej Europy rychło wyzbyło się zasad cechujących pierwotnie Komórki Rewolucyjne (np. unikanie ofiar śmiertelnych), wierne pozostawało im natomiast skrzydło „niemieckie”^[3].

Tubą propagandową Komórek Rewolucyjnych było podziemne pismo „Gniew Rewolucyjny”^[2].

Z Komórek Rewolucyjnych wydzieliła się kobieca, feministyczna grupa Rote Zora^[2]^[4].

Ideologia

Komórki Rewolucyjne były grupą skrajnie lewicową, antyimperialistyczną i antysyjonistyczną^[2]^[5].

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b Tomasiewicz 2000 ↓, s. 110–111.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Terroryzm s. 79–80.
↑ Tomasiewicz 2000 ↓, s. 113.
↑ Terroryzm w Europie Zachodniej s. 105.
↑ Encyclopedia of Terrorism, Tom 1 s. 526.

Bibliografia

Peter Chalk: Encyclopedia of Terrorism, Tom 1. ABC-CLIO, 2013. ISBN 978-0-313-30895-6.
Wilhelm Dietl, Rolf Tophoven, Kai Hirschmann: Terroryzm. Warszawa: 2012. ISBN 978-83-01-16019-7.
Victor Grotowicz: Terroryzm w Europie Zachodniej. Wrocław-Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 978-83-01-13114-2.
Jarosław Tomasiewicz: Terroryzm na tle przemocy politycznej (Zarys encyklopedyczny). Katowice, 2000. ISBN 83-907096-2-7.

[CITEREFTomasiewicz2000110–111-1] Tomasiewicz 2000 ↓, s. 110–111.

[WIL-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Terroryzm s. 79–80.

[CITEREFTomasiewicz2000113-3] Tomasiewicz 2000 ↓, s. 113.

[4] Terroryzm w Europie Zachodniej s. 105.

[5] Encyclopedia of Terrorism, Tom 1 s. 526.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]