Korona królowych

Korona królowych, korona Jadwigi kaliskiej – insygnium koronacyjne królowych polskich wykonane pierwotnie dla Jadwigi, żony Władysława I Łokietka w 1320. Służyła jako insygnium koronacyjne polskim królowym od XIV do XVII wieku.

Była to jedna z pięciu koron królewskich, które w październiku 1795 zrabowali z Wawelu żołnierze armii pruskiej opuszczający Kraków. Do 1809 roku znajdowała się w berlińskim skarbcu Hohenzollernów. Później podobnie jak reszta polskich regaliów została rozbita i przetopiona. Z uzyskanego z niej złota w 1811 roku Prusacy wybili monety, a drogocenne klejnoty sprzedali.

Opis korony

Korona królowych składała się z ośmiu segmentów zwieńczonych liliami heraldycznymi, przedzielonych mniejszymi sterczynkami; całość zamykały dwa kabłąki, na których skrzyżowaniu umieszczona była kula z równoramiennym krzyżem. Lustracje Skarbca Koronnego na Wawelu z XVIII wieku wskazują, że ozdabiało ją 40 rubinów, 40 szafirów i 63 perły. Szesnastowiczny inwentarz wskazuje jednak, że korona królowych była przez pewien czas znacznie bogatsza w szlachetne kamienie i że ich liczba była większa niż tych, które umieszczono na koronie Chrobrego.

Wizerunek korony królowych znajduje się na portrecie Jadwigi Andegaweńskiej namalowanym w XVIII wieku przez Marcellego Bacciarellego do Pokoju Marmurowego na Zamku Królewskim w Warszawie.

Królowe Polski koronowane koroną królowych

Zobacz też

Insygnia

Bibliografia

JerzyJ. Lileyko JerzyJ., Regalia Polskie, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987, ISBN 83-03-02021-8, OCLC 834908032 .
JanuszJ. Miniewicz JanuszJ., Tajemnica polskich koron. Czy jest szansa ich odnalezienia?, Nowy Sącz: Goldruk, 2006, ISBN 83-924034-2-8, ISBN 978-83-924034-2-5, OCLC 76295364 .
MichałM. Rożek MichałM., Polskie koronacje i korony, Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987, ISBN 83-03-01914-7, ISBN 83-03-01913-9, OCLC 835885823 .